Zagłębie Dąbrowskie
Zagłębie Dąbrowskie – region historyczno-geograficzny o rodowodzie małopolskim. Od zachodu graniczy z Górnym Śląskiem i często błędnie jest z nim kojarzone. Od południa graniczy z Zagłębiem Krakowskim - drugim małopolskim regionem.
Większość obszaru Zagłębia wraz z jego najbardziej kojarzonymi miejscowościami tj. Sosnowcem, Dąbrową Górniczą, Będzinem i Czeladzią leżą we wschodniej części obecnego województwa śląskiego i w ramach Górnośląskiego Okręgu Przemysłowego.
Granice
Osobny artykuł: Granice Zagłębia Dąbrowskiego
Zachodnia granica ze Śląskiem opiera się o rzeki Brynica oraz Przemsza. Wschodnie i północne granice regionu są mało ostre. Niemniej wszystkie koncepcje zawierają się w obrębie następujących jednostek administracyjnych:
- Sosnowiec – 217 tys. mieszkańców – najludniejsze miasto Zagłębia Dąbrowskiego
- Dąbrowa Górnicza – 127 tys. mieszkańców – największe powierzchniowo miasto Zagłębia Dąbrowskiego
- miasto Będzin (58 tys. mieszkańców) wraz z terenami powiatu – historyczna stolica Zagłębia Dąbrowskiego
- miasto Czeladź – 33 tys. mieszkańców – najstarsze miasto Zagłębia Dąbrowskiego
- miasto Wojkowice – 9 tys. mieszkańców
- miasto Sławków – 7 tys. mieszkańców
- gmina Siewierz – 12 tys. mieszkańców
- gmina Bobrowniki – 11 tys. mieszkańców
- gmina Psary – 11 tys. mieszkańców
- gmina Mierzęcice – 7 tys. mieszkańców
- gmina Ożarowice (powiat tarnogórski) – 5 tys. mieszkańców.
- miasto Zawiercie (51 tys. mieszkańców) wraz z terenami powiatu
- miasto Poręba
- gmina Włodowice
- gmina Kroczyce
- miasto i gmina Ogrodzieniec
- miasto i Gmina Łazy
- miasto i gmina Olkusz (36 tys. mieszkańców) wraz z terenami powiatu
- miasto i gmina Myszków (32 tys. mieszkańców) wraz z terenami powiatu
- miasto i gmina Koziegłowy
- miasto i gmina Żarki
- gmina Niegowa
- gmina Poraj.
Nazwa
Terminu "Zagłębie" po raz pierwszy, w połowie XIX wieku, użył Józef Patrycjusz Cieszkowski jako terminu z zakresu geologii. Termin ten utrwalił się łącznie z tutejszym okręgiem rozwijającego się przemysłu. Człon "Dąbrowskie" został dodany na przełomie XIX i XX wieku i pochodzi od dominującego wówczas ośrodka przemysłowego, jakim była wieś Dąbrowa.
Stolica Zagłębia
Utarło się mówić o Sosnowcu jako o współczesnej stolicy regionu, ponieważ jest największym miastem pod względem liczby mieszkańców. Jasno nie zostało to jednak nigdy ustalone, stąd pojawiają się czasami zdania podważające stołeczność Sosnowca. Nie ma kontrowersji co do historycznej stolicy, którą jest Będzin[1].
Historia
Osobny artykuł: Historia Zagłębia Dąbrowskiego
W okresie poprzedzającym powstawanie państwa polskiego ziemie regionu stanowiły teren Wiślan.
Obecne tereny Zagłębia w częściowo pokrywają się z terytorium istniejącego w latach 1443-1790 Księstwa Siewierskiego. Po III rozbiorze znalazły się one w pruskiej prowincji „Nowy Śląsk”, od 1807 roku weszły w skład Księstwa Warszawskiego, a później Królestwa Polskiego, pod rosyjskim zaborem. Tereny te były w XIX wieku miejscem narodowych powstań, szczególnie styczniowego, kiedy powstańcy przez kilkanaście dni kontrolowali cały region.
W związku z odkrytymi złożami węgla kamiennego, przygranicznym położeniem (styk granic trzech państw zaborczych), budową przez ten teren linii kolejowych warszawsko-wiedeńskiej oraz iwanogrodzko-dąbrowskiej w drugiej połowie XIX wieku nastąpił dynamiczny rozwój regionu, połączony z napływem ludności poszukującej pracy.
Na początku XX wieku Zagłębie Dąbrowskie było najbardziej uprzemysłowioną częścią Królestwa Polskiego. Nie przekładało się to na pozycję materialną mieszkańców zapatrzonych na sąsiedni, pruski Śląsk, gdzie tamtejsi robotnicy mieli znacznie więcej przywilejów socjalnych. Sprawiało to, że Zagłębie stanowiło miejsce wystąpień robotników, którzy oprócz poprawy warunków życia chcieli też niepodległego państwa polskiego. Ziściło się to po 1918 roku, kiedy to region ten wszedł w skład powstałego państwa polskiego. W pierwszych latach po wojnie Zagłębiacy wspierali śląskich powstańców walczących o przynależność do państwa polskiego. Ostatecznie na Śląsku powstało autonomiczne województwo śląskie. Zagłębie znalazło się natomiast w województwie kieleckim, a Sosnowiec z czasem stał się jego niepisaną stolicą.
Po II wojnie światowej większość terytorium znalazła się w województwie śląsko-dąbrowskim, potem katowickim. Nie licząc krótkich epizodów z okresu rządów zaborców regiony Zagłębia i Górnego Śląska znalazły się po raz pierwszy od kilkuset lat w jednej jednostce administracyjnej. Okres PRL dla Zagłębia oznaczał dalszy rozwój przemysłu ciężkiego, połączony z przybywaniem na te tereny ludności napływowej (głównie w latach 70-tych przy okazji powstawania Huty "Katowice") i zacieranie różnic z sąsiednim Śląskiem. Po 1989 roku nastąpiło załamanie dominujących w Zagłębiu gałęzi przemysłu, co spowodowało bezrobocie i odpływ ludności. Od 1999 roku większość Zagłębia znajduje się w województwie nazwanym śląskim. W tymże roku region odwiedził też Jan Paweł II, za którego pontyfikatu utworzono sosnowiecką diecezję obejmującą większość ziem Zagłębia.
Kwestia mylenia Zagłębia ze Śląskiem
Dla przybyszów z zewnątrz, głównie z powodu terminów: "Województwo Śląskie" oraz "Górnośląski Związek Metropolitarny" kwestia nazewnictwa nie jest jasna i często popełniane są błędy.
Między obydwoma regionami występują rozbieżności kulturowe i historyczne. Wśród najważniejszych z nich można wyróżnić m.in.
- wielowiekową przynależność większości obszaru stanowiącego dziś Zagłębie Dąbrowskie do Małopolski i województwa krakowskiego (Będzin - historyczna stolica Zagłębia to jedno z najstarszych miast Małopolski)
- wieloletnią przynależność do różnych państw zaborczych: Zagłębie - Rosja , Śląsk - Prusy/Niemcy
- różnice w mowie codziennej (w Zagłębiu brak gwary śląskiej, a występowała gwara zagłębiowska)
- różnice w sferze tradycji
- różnice w systemie wartości (w Zagłębiu więcej sympatyków mają wartości charakterystyczne dla lewicy, a na Śląsku dla prawicy)
Różnice zatarły się w dużym stopniu w drugiej połowie XX wieku. Wtedy to na Śląsk i do Zagłębia przybyło za pracą wiele osób z innych części Polski, dla których podział ten nie jest istotny.
Świadomy różnic mieszkaniec Czeladzi, Sosnowca, Dąbrowy czy Będzina nie będzie Ślązakiem, tylko Zagłębiakiem. Większość mieszkańców Zagłębia zaprotestuje też w momencie nazwania go Ślązakiem.
Relacje Śląsk-Zagłębie większość rozpatruje w kategoriach żartów i wzajemnych docinków. W skrajnej formie mogą przybierać formę wrogości (np. kibice).
Symbole Zagłębia
- Zamek w Będzinie
- Trójkąt Trzech Cesarzy
- Góra św. Doroty
- Pałac Kultury Zagłębia
- Dworzec kolejowy Sosnowiec Główny
- Klub Sportowy Zagłębie Sosnowiec
Miejsca Pamięci
Sieć wodna
Zagłębie Dąbrowskie leży na dziale wodnym Odry i Wisły, ciążąc raczej ku Wiśle, gdyż: północne tylko jego krańce wysyłają swe wody do Odry. Do Wisły płyną z obszaru Zagłębia Dąbrowskiego następujące rzeki:
Prócz tych rzek biorą tu początek liczne, drobniejsze rzeczułki:
Diecezja sosnowiecka nazywana również zagłębiowską
Odrębność Zagłębia podkreślił Kościół katolicki. 25 marca 1992 r. została erygowana Diecezja Sosnowiecka.
Zabytki, szlaki i atrakcje turystyczne
Szlaki turystyczne
Szlaki turystyczne przebiegające bądź całkowicie położone w obrębie regionu:
Szlaki międzynarodowe:
Szlaki krajowe:
Szlaki regionalne:
Poszczególne miasta lub powiaty można zwiedzać wedle miejsc wytyczonych do zdobycia odznak krajoznawczych:
- Będzińska Odznaka Krajoznawcza "Przyjaciel Będzina"
- Regionalna Odznaka Krajoznawcza "Znam Powiat Będziński"
Inne odznaki krajoznawcze:
- Odznaka Krajoznawcza "Szlakiem Aleksandra Janowskiego"
- Odznaka Krajoznawcza „Na Powstańczym Szlaku – Zagłębie Dąbrowskie 1863”
- Odznaka Turystyczno-Krajoznawcza „Na szlaku VIA REGIA”
Zabytki i atrakcje turystyczne
Atrakcje:
Etnografia regionu
- Gwara zagłębiowska
- Izba zagłębiowska
- Bożonarodzeniowe zwyczaje zagłębiowskie
- Karnawałowe zwyczaje zagłębiowskie
Prasa, portale społecznościowe, telewizja
Prasa regionalna
Tytuły istniejące obecnie:
Dawna prasa regionalna:
- Górnik
- Przemysłowo-Handlowy Kurier Sosnowiecki
- Expres Zagłębia
- Iskra
- Zaglembier Zeitung
- Ekspres Zagłębiowski
- Goniec Częstochowski
Portale społecznościowe
Telewizja
- TV Zagłębie
- Olkusz TV
- Kanał 99
Zobacz też
- Zagłębie Krakowskie
- Powstanie Styczniowe w Zagłębiu Dąbrowskim - Ewidencja osób
- Republika Zagłębiowska
- Zagłębiacy w Powstaniu Warszawskim
- Parlamentarzyści z Zagłębia Dąbrowskiego
- Polskie Towarzystwo Lekarskie w Zagłębiu Dąbrowskim
- Browary w Zagłębiu Dąbrowskim
- Towarzystwo Artystyczno-Literackie
- Medale Zagłębia Dąbrowskiego
- Filatelistyka Zagłębia
Bibliografia
Wybrane wydawnictwa poświęcone historii regionu:
Dzieje Ziemi Zagłębiowskiej (1997) Aleksandra Rogaczewska, Jarosław Krajniewski
Będzin przez wieki (1982) Włodzimierz Błaszczyk
Biografie z Zagłębia (2004) Pod redakcją Mariana Kisiela i Pawła Majerskiego
Zagłębie Dąbrowskie zanim powstało (2007) Pod red. J. Walczaka
Zagłębie Dąbrowskie w czasach zaborów i walk o niepodległość (2004) Pod red. J. Walczaka
Zagłębie Dąbrowskie w II Rzeczypospolitej (1918 - 1939) (2005) Pod red. J. Walczaka
Zagłębie Dąbrowskie w latach II wojny światowej (1939-1945) wybrane problemy (1999) Pod red. Zbigniewa Studenckiego i Zygmunta Woźniczki
Wybrane wydawnictwa poświęcone przemysłowi regionu:
Gospodarka nad Przemszą i Brynicą od pradziejów do początku XX (2009) Pod redakcją Dariusza Rozmusa i Sławomira Witkowskiego
Wybrane wydawnictwa poświęcone etnografii regionu:
Folklor Zagłębia Dąbrowskiego (1983) Władysław Byszewski, Janina Marcinkowa
Podania i opowieści z Zagłębia Dąbrowskiego (1984) Marianna i Dionizjusz Czubalowie
Zagłębiowskie bajanie - Opowiadania i legendy z historii Zagłębia Dąbrowskiego (2011) Praca zbiorowa pod redakcją Michała Kaczmarczyka
Współczesne albumy i przewodniki po regionie:
Droga św. Jakuba VIA REGIA - Małopolska Zachodnia: Kraków - Piekary Śl. (2013) Dariusz Jurek, Krzysztof Jurek
Linki zewnętrzne
- Stowarzyszenie regionalne Forum dla Zagłębia Dąbrowskiego FDZD
- Jak odróżnić Śląsk od Zagłębia - artykuł Dziennika Zachodniego
- Prawdziwego Śląska nigdy tu nie było - materiał Dziennika Zachodniego
Przypisy
- ↑ Włodzimierz Błaszczyk: Będzin przez wieki. Poznań: 1982, s. 26.