Stefan Anders: Różnice pomiędzy wersjami

Z WikiZagłębie
(Utworzył nową stronę „Anders, Stefan Anders, Stefan”)
 
Nie podano opisu zmian
 
(Nie pokazano 4 wersji utworzonych przez 2 użytkowników)
Linia 1: Linia 1:
{{Biogram infobox
|imię i nazwisko = Stefan Anders
|pseudonim =
|grafika = Stefan_Anders.jpg
|opis grafiki = Stefan Anders
|podpis =
|data urodzenia = [[31 lipca]] [[1889]]
|miejsce urodzenia = Warszawa
|imię przy narodzeniu =
|data śmierci = [[15 lutego]] [[1970]]
|miejsce śmierci = [[Sosnowiec]]
|przyczyna śmierci =
|miejsce spoczynku =
|zawód = artysta malarz, nauczyciel
|odznaczenia =
|www =
}}
'''Stefan Anders''' – (ur. [[31 lipca]] [[1889]] w Warszawie, zm. [[15 lutego]] [[1970]] w [[Sosnowiec|Sosnowcu]]) artysta malarz, nauczyciel. Pochodzi z rodzinny Romana i Marii z Wrońskich.
==Edukacja==
Ukończył 4 klasy gimnazjum o profilu filologicznym, które w Warszawie prowadził Edward Świecimski. W latach
[[1908]] - [[1910]] uczył się w warszawskiej Klasie Rysunkowej - szkole o bogatych tradycjach artystycznych.
Studia plastyczne kontynuował w Szkole Sztuk Pięknych, w pracowni prof. Stanisława Lentza. Z powodu trudnych warunków materialnych po roku zmuszony był przerwać naukę. Uczęszczał potem na kurs artystyczny zorganizowany przez Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych.
Interesował się malarstwem pejzażowym, grafiką i rysunkiem. Współpracował z pismami stołecznymi, wykonując dla nich czarno-białe ilustracje piórkiem.
==Nauczyciel==
Przed wybuchem l wojny światowej osiedlił się w [[Zagłębie Dąbrowskie|Zagłębiu Dąbrowskim]]. W latach [[1914]] -  [[1919]] pracował w [[Fabryka Kotłów Parowych W. Fitzner i K. Gamper|fabryce kotłów „W.Fitzner i K.Gamper”]] w [[Sosnowiec|Sosnowcu]] jako rysownik artystyczny i techniczny. Jednocześnie angażował się w działalność na rzecz edukacji plastycznej młodzieży. Był współzałożycielem i nauczycielem pierwszej w [[Zagłębie Dąbrowskie|Zagłębiu]] Szkoły Rysunku, która funkcjonowała w [[Sosnowiec|Sosnowcu]] w latach [[1914]] – [[1918]]. Uczestniczył także jako wykładowca w wieczorowych Sosnowieckich Kursach Rzemieślniczych organizowanych przez [[Chrześcijańskie Towarzystwo Dobroczynności]].
==Okres międzywojenny==
W [[1919]] r. otrzymał nominację na nauczyciela rysunku w Państwowym Seminarium Nauczycielskim Męskim w Solcu nad Wisła, gdzie pracował do [[1926]] r.
Po powrocie do [[Zagłębie Dąbrowskie|Zagłębia]], w latach [[1926]] - [[1933]], zatrudniony był w szkolnictwie powszechnym w [[Zagórze (Sosnowiec)|Zagórzu]] i Publicznej Szkole Zawodowej Dokształcającej w [[Sosnowiec|Sosnowcu]] - uczył rysunku, a sporadycznie także krajoznawstwa. Jednocześnie zajmował się twórczością artystyczną i brał aktywny udział w życiu kulturalnym miasta. Należał do powołanego w [[1923]] r. Towarzystwa Artystyczno-literackiego zrzeszającego zagłębiowskich twórców. Od [[1929]] r. był członkiem zarządu TAL-u. Uprawiał malarstwo, głównie akwarelowe oraz rysunek. Ulubionym tematem jego prac były polskie pejzaże.
Chętnie rysował portrety stworzył cykl poświęcony bohaterom narodowym. Swoje prace prezentował na wystawach organizowanych przez TAL w [[Sosnowiec|Sosnowcu]] w latach [[1929]] - [[1931]]. Interesował się również amatorskim ruchem teatralnym, uczestniczył w powołaniu placówki teatralnej na [[Pogoń (Sosnowiec)|Pogoni]].
Okres okupacji spędził w Częstochowie, gdzie zajmował się projektowaniem wzorów ornamentowych dla przemysłu ceramicznego.
==Okres po II wojnie światowej==
Po wyzwoleniu wrócił do [[Sosnowiec|Sosnowca]] i w lutym [[1945]] r. podjął pracę w miejscowym szkolnictwie. Do [[1951]] r. uczył rysunku w Państwowej Szkole Rzemieślniczo-Przemysłowej (przed upaństwowieniem była to Prywatna Szkoła Rzemieślniczo-Przemysłowa). Jednocześnie od [[1946]] r. pracował w Szkole Przemysłowo-Górniczej i w Gimnazjum Przemysłowym Energetycznym, przemianowanym następnie w Technikum Energetyczne Ministerstwa Górnictwa i Energetyki. W [[1962]] r. odszedł na emeryturę, ale nadal, aż do śmierci, pracował
w technikum w niepełnym wymiarze godzin. Przez cały okres zatrudnienia w tej szkole prowadził zajęcia z rysunku technicznego i odręcznego, a przez pewien czas był również wychowawcą w świetlicy i nauczycielem zajęć pozalekcyjnych.
W latach [[1955]] - [[1959]] uczył również rysunku w [[II Liceum Ogólnokształcące im. Emilii Plater w Sosnowcu|Liceum Ogólnokształcącym im. E. Plater]].
==ZPAP==
Pracę pedagogiczną łączył z powodzeniem z działalnością artystyczną. Był zwolennikiem konsolidacji zagłębiowskich ich twórców. Należał do inicjatorów i założycieli Oddziału Związku Polskich Artystów Plastyków w [[Sosnowiec|Sosnowcu]], który rozpaczął działalność w marcu [[1945]] r. Stanął na jego czele jako prezes. Z ramienia ZPAP organizował i prowadził Jednoroczne Kursy Sztuk Plastycznych dla młodzieży i dorosłych. W latach [[1947]] -  [[1949]] prezentował swoje prace w [[Sosnowiec|Sosnowcu]], [[Będzin|Będzinie]], [[Dąbrowa Górnicza|Dąbrowie Górniczej]] i Katowicach.
Polityką „integracyjna” władz wojewódzkich, zmierzająca do likwidacji rzekomo zbędnych ogniw życia kulturalnego, doprowadziła do upadku ZPAP. Kierujący związkiem Anders w [[1949]] r. podał się do dymisji. Nowego za zarządu nie wybrano zagłębiowski oddział ZPAP przestał istnieć.
==Wystawy==
Miejscowe środowisko artystów plastyków skonsolidowało się ponownie w [[1956]] r. Anders został członkiem utworzonej wówczas [[Grupa „Zagłębie”|Grupy „Zagłębie”]]. Wstąpił również do reaktywowanego w [[1957]] r. zagłębiowskiego oddziału ZPAP, wchodząc równocześnie w skład jego zarządu. Brał udział w pierwszej wystawie [[Grupa „Zagłębie”|Grupy „Zagłębie”]] (marzec-kwiecień [[1957]]), która stała się ważnym wydarzeniem artystycznym w [[Sosnowiec|Sosnowcu]] i Katowicach. Zaprezentował na niej 3 akwarele: Chaty nadwiślańskie, Kurna chata, Uliczka w miasteczku oraz obraz olejny Budynki robotnicze w Zagórzu. Uczestniczył również w następnych wystawach Grupy: IV ([[1963]]), V ( [[1965]]) i VI ( [[1966]]). Na wystawie jubileuszowej w [[1966]] r. przedstawił akwarelę Świątynia Wang w Bierutowicach oraz obraz olejny Stara baszta w Bystrzycy Kłodzkiej. Obrazy Andersa prezentowane były także na ekspozycjach [[Grupa „Zagłębie”|Grupy „Zagłębie”]] zorganizowanych już po jego śmierci. W zbiorach [[Muzeum w Sosnowcu|Muzeum Miejskiego w Sosnowcu]] znajduje się kilkadziesiąt jego prac. Stefan Anders był żonaty od [[1918]] r. z Pauliną Miłek, z którą miał syna Jerzego..
== Bibliografia ==
*{{Cytuj książkę  | nazwisko = Śmiałek| imię = Małgorzata |nazwisko2= |imię2= | tytuł = [[Sosnowieckie ABC (3)|Sosnowieckie ABC, tom III]] | data =[[2004]] | wydawca = [[Muzeum w Sosnowcu]] | miejsce =  | isbn = 83-89199-11-4 | strony = 7-9}}
[[Kategoria:Zagłębiowskie Biogramy|Anders, Stefan]]
[[Kategoria:Zagłębiowskie Biogramy|Anders, Stefan]]
[[Kategoria:Ludzie związani z Sosnowcem|Anders, Stefan]]
[[Kategoria:Ludzie związani z Sosnowcem|Anders, Stefan]]
[[Kategoria:Pedagodzy|Anders, Stefan]]
[[Kategoria:Artyści plastycy|Anders, Stefan]]

Aktualna wersja na dzień 06:34, 19 mar 2012

Zagłębiowskie Biogramy
Stefan Anders
Stefan Anders
Imię i nazwisko Stefan Anders
Data i miejsce urodzenia 31 lipca 1889
Warszawa
Data i miejsce śmierci 15 lutego 1970
Sosnowiec
Zawód artysta malarz, nauczyciel

Stefan Anders – (ur. 31 lipca 1889 w Warszawie, zm. 15 lutego 1970 w Sosnowcu) artysta malarz, nauczyciel. Pochodzi z rodzinny Romana i Marii z Wrońskich.

Edukacja

Ukończył 4 klasy gimnazjum o profilu filologicznym, które w Warszawie prowadził Edward Świecimski. W latach 1908 - 1910 uczył się w warszawskiej Klasie Rysunkowej - szkole o bogatych tradycjach artystycznych. Studia plastyczne kontynuował w Szkole Sztuk Pięknych, w pracowni prof. Stanisława Lentza. Z powodu trudnych warunków materialnych po roku zmuszony był przerwać naukę. Uczęszczał potem na kurs artystyczny zorganizowany przez Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych.

Interesował się malarstwem pejzażowym, grafiką i rysunkiem. Współpracował z pismami stołecznymi, wykonując dla nich czarno-białe ilustracje piórkiem.

Nauczyciel

Przed wybuchem l wojny światowej osiedlił się w Zagłębiu Dąbrowskim. W latach 1914 - 1919 pracował w fabryce kotłów „W.Fitzner i K.Gamper” w Sosnowcu jako rysownik artystyczny i techniczny. Jednocześnie angażował się w działalność na rzecz edukacji plastycznej młodzieży. Był współzałożycielem i nauczycielem pierwszej w Zagłębiu Szkoły Rysunku, która funkcjonowała w Sosnowcu w latach 19141918. Uczestniczył także jako wykładowca w wieczorowych Sosnowieckich Kursach Rzemieślniczych organizowanych przez Chrześcijańskie Towarzystwo Dobroczynności.

Okres międzywojenny

W 1919 r. otrzymał nominację na nauczyciela rysunku w Państwowym Seminarium Nauczycielskim Męskim w Solcu nad Wisła, gdzie pracował do 1926 r.

Po powrocie do Zagłębia, w latach 1926 - 1933, zatrudniony był w szkolnictwie powszechnym w Zagórzu i Publicznej Szkole Zawodowej Dokształcającej w Sosnowcu - uczył rysunku, a sporadycznie także krajoznawstwa. Jednocześnie zajmował się twórczością artystyczną i brał aktywny udział w życiu kulturalnym miasta. Należał do powołanego w 1923 r. Towarzystwa Artystyczno-literackiego zrzeszającego zagłębiowskich twórców. Od 1929 r. był członkiem zarządu TAL-u. Uprawiał malarstwo, głównie akwarelowe oraz rysunek. Ulubionym tematem jego prac były polskie pejzaże. Chętnie rysował portrety stworzył cykl poświęcony bohaterom narodowym. Swoje prace prezentował na wystawach organizowanych przez TAL w Sosnowcu w latach 1929 - 1931. Interesował się również amatorskim ruchem teatralnym, uczestniczył w powołaniu placówki teatralnej na Pogoni. Okres okupacji spędził w Częstochowie, gdzie zajmował się projektowaniem wzorów ornamentowych dla przemysłu ceramicznego.

Okres po II wojnie światowej

Po wyzwoleniu wrócił do Sosnowca i w lutym 1945 r. podjął pracę w miejscowym szkolnictwie. Do 1951 r. uczył rysunku w Państwowej Szkole Rzemieślniczo-Przemysłowej (przed upaństwowieniem była to Prywatna Szkoła Rzemieślniczo-Przemysłowa). Jednocześnie od 1946 r. pracował w Szkole Przemysłowo-Górniczej i w Gimnazjum Przemysłowym Energetycznym, przemianowanym następnie w Technikum Energetyczne Ministerstwa Górnictwa i Energetyki. W 1962 r. odszedł na emeryturę, ale nadal, aż do śmierci, pracował w technikum w niepełnym wymiarze godzin. Przez cały okres zatrudnienia w tej szkole prowadził zajęcia z rysunku technicznego i odręcznego, a przez pewien czas był również wychowawcą w świetlicy i nauczycielem zajęć pozalekcyjnych. W latach 1955 - 1959 uczył również rysunku w Liceum Ogólnokształcącym im. E. Plater.

ZPAP

Pracę pedagogiczną łączył z powodzeniem z działalnością artystyczną. Był zwolennikiem konsolidacji zagłębiowskich ich twórców. Należał do inicjatorów i założycieli Oddziału Związku Polskich Artystów Plastyków w Sosnowcu, który rozpaczął działalność w marcu 1945 r. Stanął na jego czele jako prezes. Z ramienia ZPAP organizował i prowadził Jednoroczne Kursy Sztuk Plastycznych dla młodzieży i dorosłych. W latach 1947 - 1949 prezentował swoje prace w Sosnowcu, Będzinie, Dąbrowie Górniczej i Katowicach.

Polityką „integracyjna” władz wojewódzkich, zmierzająca do likwidacji rzekomo zbędnych ogniw życia kulturalnego, doprowadziła do upadku ZPAP. Kierujący związkiem Anders w 1949 r. podał się do dymisji. Nowego za zarządu nie wybrano zagłębiowski oddział ZPAP przestał istnieć.

Wystawy

Miejscowe środowisko artystów plastyków skonsolidowało się ponownie w 1956 r. Anders został członkiem utworzonej wówczas Grupy „Zagłębie”. Wstąpił również do reaktywowanego w 1957 r. zagłębiowskiego oddziału ZPAP, wchodząc równocześnie w skład jego zarządu. Brał udział w pierwszej wystawie Grupy „Zagłębie” (marzec-kwiecień 1957), która stała się ważnym wydarzeniem artystycznym w Sosnowcu i Katowicach. Zaprezentował na niej 3 akwarele: Chaty nadwiślańskie, Kurna chata, Uliczka w miasteczku oraz obraz olejny Budynki robotnicze w Zagórzu. Uczestniczył również w następnych wystawach Grupy: IV (1963), V ( 1965) i VI ( 1966). Na wystawie jubileuszowej w 1966 r. przedstawił akwarelę Świątynia Wang w Bierutowicach oraz obraz olejny Stara baszta w Bystrzycy Kłodzkiej. Obrazy Andersa prezentowane były także na ekspozycjach Grupy „Zagłębie” zorganizowanych już po jego śmierci. W zbiorach Muzeum Miejskiego w Sosnowcu znajduje się kilkadziesiąt jego prac. Stefan Anders był żonaty od 1918 r. z Pauliną Miłek, z którą miał syna Jerzego..

Bibliografia