Teatr Zagłębia (Sosnowiec)

Z WikiZagłębie
Teatr Zagłębia kiedyś...
Teatr Zagłębia dzisiaj...

Teatr Zagłębia - miejska instytucja kulturalna położona w centrum Sosnowca.

Początek Teatru w Sosnowcu[1]

Sosnowiec, w którym od lat 70. XIX w. rozwijał się amatorski ruch teatralny, w lutym 1897 r. doczekał się stałej , profesjonalnej sceny. Stojący do dzisiaj gmach teatru wybudował przedsiębiorca, Józef Szymański, przy wsparciu finansowym firm przemysłowych, a zwłaszcza Gwarectwa „Hrabia Renard”, które już w 1899 r. przejęło go na własność.

Teatr na począku

Gmach teatru był, jak na owe czasy, świetnie wyposażony – miał oświetlenie elektryczne, widownię na 700 miejsc, loże, a jego wnętrza zdobiły m. m. portrety polskich pisarzy i kompozytorów.

Teatr Zimowy

6 lutego 1897 r. odbyło się uroczyste otwarcie Teatru zwanego wówczas Zimowym. Miejscowy zespół amatorski, pod kierunkiem Kazimierza Lesiewicza, wystawił Zemstę Aleksandra Fredry. Inscenizację poprzedziło odczytanie Prologu - utworu napisanego specjalnie na tę okazję przez poetę, Andrzeja Niemojewskiego. Następnego dnia teatr objął jego pierwszy dyrektor, Czesław Teofil Janowski, który przybył do Sosnowca z własnym zespołem aktorskim.

Teatr Letni

15 lipca tegoż roku swą artystyczną działalność rozpoczął również Teatr Letni, który mieścił się w drewnianym obiekcie, wybudowanym w pobliżu macierzystej sceny. Jego inaugurację uświetniło przedstawienie opery Wojciecha Bogusławskiego (libretto) i Jana Stefaniego (muzyka) Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale. Odtąd w sezonie letnim na tę scenę przenoszone były spektakle z Teatru Zimowego.

Oba Teatry – Zimowy i Letni - prowadził przez blisko dwa lata Czesław Teofil Janowski. W repertuarze uwzględniał utwory dramatyczne, komediowe, operę i operetkę. Dla najbiedniejszych warstw ludności organizował tanie po południowe przedstawienia w niedzielę i dni świąteczne.

Dyrektorzy Teatru

Następca Janowskiego, Felicjan Filon Feliński, który przybył do Sosnowca z zespołem jesienią 1898 r., wystawiał utwory wybitnych pisarzy polskich i obcych, przypominał dorobek klasyków, zapraszał na gościnne występy popularnych wówczas aktorów. W trosce o frekwencję obniżył ceny biletów i wprowadził zbiorowe abonamenty dla zakładów pracy. Sosnowieckim teatrem kierował przez 6 lat (do 30 kwietnia 1904 r.).

Kolejny dyrektor sosnowieckiego teatru, Walenty Julian Myszkowski, sprawował tę funkcję zaledwie kilka miesięcy (od połowy września do połowy grudnia 1904 r.), podobnie jak i jego następca, Józef Puchniewski (od polowy stycznia do końca maja 1905 r.). Na dłużej natomiast zatrzymał się w Sosnowcu Eugeniusz Edmund Majdrowicz, który prowadził teatr od jesieni 1905 r. do 1909 r. i powtórnie, po Stanisławie Książku-Staszewskim, w latach 1910 - 1913. Wystawiał patriotyczne sztuki historyczne, popularyzował twórczość klasyków i współczesnych mu pisarzy. Za jego kadencji na scenie sosnowieckiej wystawiono Wesele Stanisława Wyspiańskiego. Stworzył również teatr objazdowy, który dawał przedstawienia w zagłębiowskich miastach i osiedlach robotniczych. W repertuarze wokalno-muzycznym celował Teatr Letni pod kierunkiem Henryka Czarneckiego (1913 r.)

Rola szerzenia kultury

Sosnowicki teatr, posiadający scenę zimową i letnią, mimo iż borykał się z różnego typu trudnościami, zwłaszcza finansowymi, odegrał znaczącą rolę w szerzeniu kultury na terenie miasta i całego Zagłębia Dąbrowskiego. Umożliwiał miejscowej społeczności nie tylko kontakt ze sztuką, ale także z językiem ojczystym, co w warunkach zaborów było sprawą niezwykle istotną. W gmachu teatru odbywały się ponadto okolicznościowe imprezy, m.in. ku czci polskich pisarzy.

Okres I wojny światowej

Podczas pierwszej wojny światowej drewniany budynek Teatru Letniego został rozebrany i spalony. W okres niepodległości wkraczał więc Sosnowiec z jedną sceną- teatrem, który funkcjonuje już ponad l00 lat. Teatru Letniego nigdy nie odbudowano.

Historia Teatru do II wojny światowej[2]

Po odzyskaniu niepodległości powstały sprzyjające warunki do rozwoju życia kulturalnego w Sosnowcu. Już w marcu 1919 r. działalność artystyczną podjął teatr będący własnością Towarzystwa Górniczo – Hutniczego "Hr. Renard". Pierwszym jego dyrektorem został Henryk Czarnecki, znany w Sosnowcu aktor i reżyser, kierownik Teatru Letniego w latach 1912 - 1913. Sosnowieckim teatrem kierował przez blisko 7 lat (1919 - 1926). Placówkę, którą objął w sezonie 1919/1920, nazwał Teatrem Polskim Henryka Czarneckiego. Przez pierwsze trzy sezony działały w nim dwa zespoły: dramatyczny i operetkowy. Dużym powodzeniem cieszyła się wśród widzów operetka, która dominowała na scenie. Prezentowano m. in. utwory Oskara Straussa, Imre Kalmana, Ferenca Lehara, Leo Falla. Wystawiano również przedstawienia operowe - Halkę Stanisława Moniuszki oraz śpiewogrę Wojciecha Bogusławskiego Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale.

Okres powstań śląskich i plebiscytu

W okresie powstań i plebiscytu zespół wystawiał sztuki patriotyczne, adresowane głównie do Ślązaków przebywających wówczas w Sosnowcu. Z narodowym repertuarem występował również w miastach górnośląskich - Katowicach, Szopienicach, Mysłowicach. Część zysków z przedstawień przeznaczono na cele Polskiego Komitetu Plebiscytowego.

Teatr za Henryka Czarneckiego

Od listopada 1922 r. działalność H. Czareckiego wspierał kilkuosobowy Komitet Teatralny, który pośredniczył w kontaktach teatru z władzami miasta, wpływał na dobór aktorów, repertuaru itp. Na scenie sosnowieckiej pojawiło się wiele wybitnych utworów dramatycznych, m.in. Wesele S. Wyspiańskiego, Dziady A. Mickiewicza, Powrót posła J.U. Niemcewicza, Mazepa J. Słowackiego, Hamlet W. Szekspira. Bogaty repertuar realizowany byt przez utalentowanych aktorów pozyskanych do sosnowieckiego zespołu m.in. z warszawskiego Teatru Polskiego i Reduty. Z inicjatywy dyrektora Czarneckiego w sosnowieckim teatrze gościli wybitni artyści scen polskich: Stanisława Wysocka, Irena Solska, Maria Przybylko-Potocka, Karol Adwentowicz, Józef Węgrzyn. Przyjeżdżał tutaj z występami krakowski Teatr „Bagatela” oraz stołeczne zespoły operowe i operetkowe. Z kolei zespoły teatru sosnowieckiego dawały przedstawienia w wielu miastach zagłębiowskich i śląskich, a także w Piotrkowie, Radomsku i Kielcach.

W lutym 1924 r. władze magistrackie wykupiły budynek teatru, odtąd stał się on Teatrem Miejskim.

Na krótko teatr sosnowiecki połączony był wspólną dyrekcją H. Czarneckiego z teatrem katowickim. Nastąpiło to w sezonie 1924/1925. Na obydwu scenach występował zespół składający się z ponad 160 osób. Najwięcej uwagi poświęcał dyrektor realizacji repertuaru muzycznego. Duże sukcesy odnosiły grane na obu scenach operetki.

Przez ostatni okres działalności H.Czarnecki ponosił jednak ogromne straty finansowe, co spowodowało skrócenie jego kadencji. Widownia teatralna świeciła pustkami, a na zwiększenie frekwencji nie wpłynęły nawet znaczne obniżki cen biletów. Sytuacja teatru nic poprawiła się za następnych dyrektorów: Stanisława Knake-Zawadzkiego (1926 - 1927) i Leopolda Zbuckiego (1927-1928).

Teatr Robotniczy

W końcu 1928 r. socjalistyczne władze miejskie przekazały placówkę do dyspozycji Towarzystwa Uniwersytetów Robotniczych. Utworzono Teatr Robotniczy, w którym przedstawienia pod kierunkiem Adama Polewki, pisarza z Krakowa, i Stanisława Walickicgo, aktora, przygotowywali amatorzy. Początkowo ożywił on regionalny ruch teatralny. Duży rozgłos uzyskała napisana przez Polewkę sztuka Sacco i Vanzelli, zrealizowana w sposób nowatorski. Trudny repertuar i nadmierny dydaktyzm płynący ze sceny szybko jednak zniechęciły widzów. Idea teatru robotniczego ostatecznie upadła, gdy po kolejnych wyborach samorządowych socjaliści utracili przewagę w Radzie Miejskiej.

Kryzys

W połowie 1930 r. teatr wydzierżawił Roman Tański, aktor i reżyser, członek sosnowieckiego zespołu w latach 1923 - 1925. Kierował teatrem w wyjątkowo trudnym okresie kryzysu gospodarczego (1930 - 1933). Z powodu kłopotów finansowych realizował mało ambitny, przeważnie rozrywkowy repertuar. Za jego kadencji w Sosnowcu gościnnie występowali znani polscy aktorzy, Karol Adwentowicz, Junosza Stępowski, Loda Halama, Chór Dana z Mieczysławem Foggiem, Eugeniusz Bodo.

Towarzystwo Przyjaciół Teatru

W lipcu 1933 r. władze miejskie wydzierżawiły budynek Towarzystwu Przyjaciół Teatru, które powierzyło kierowanie sceną Jerzemu Gołaszewskiemu i Edmundowi Szafrańskiemu. Od lipca 1934 do marca 1938 r. teatr prowadził sam J.Gołaszewski, znany aktor Teatru Miejskiego w latach 1931 - 1932. Wspierany przez Towarzystwo i komisje artystyczną, z udziałem Konstantego Ćwierka i Witolda Wyspiańskiego podejmowała z powodzeniem ambitny repertuar klasyczny i współczesny. Do osiągnięć dyrekcji zaliczyć należy przygotowywanie specjalnych spektakli dla dzieci l młodzieży szkolnej. Próbowano także zachęcić do odwiedzania ubogie warstwy ludności, organizując w poniedziałki tanie przedstawienia, obniżając ceny biletów (należały do najtańszych w Polsce).

Teatr Zagłębia

Wznowiono przedstawienia wyjazdowe - zespół teatru występował w miastach Zagłębia i Śląska, bywał także w Kielcach. W tym okresie coraz częściej używano nazwy Teatr Zagłębia. Jak poprzednio na sosnowieckiej scenie gościli znani artyści: Hanka Ordonówna, Adolf Dymsza, Eugeniusz Bodo, Franciszek Brudniewicz.

Po ustąpieniu J.Gołaszewskiego w końcu sezonu 1938 r. w Sosnowcu odbywały się spektakle przygotowane przez zespoły aktorskie "Reduty" z Warszawy, Teatru Kameralnego z Częstochowy, Operetki Warszawskiej, Teatru Wielkiego z Poznania oraz Teatru Wielkiego z Torunia.

Pożar Teatru

Ostatnim dyrektorem teatru przed wybuchem II wojny światowej był popularny aktor, pochodzący z Sosnowca - Kazimierz Vorbrodt. Podczas jego kadencji w nocy z 17 na 18 stycznia 1939 r. wybuchł pożar spowodowany zwarciem przewodów elektrycznych. Spłonęły scena, strych, część dachu i dekoracje. Remont trwał 7 tygodni. Przedstawienia przeniesiono do pomieszczeń zastępczych. Aktorzy występowali ponadto w spektaklach wyjazdowych - w miastach i osiedlach Zagłębia.

Okres II wojny światowej

Nowy sezon miał się rozpocząć 2 września 1939 roku premierą Zaczarowanego koła Lucjana Rydla. Wybuch wojny przerwał działalność artystyczną polskiego zespołu, a jego miejsce zajęły zespoły niemieckie.

Dyrektorzy i kierownicy artystyczni:

Przypisy

  1. ↑ M.Śmiałek, Sosnowieckie ABC t.II, Muzeum Miejskie w Sosnowcu; s.47-48
  2. ↑ M.Śmiałek, Sosnowieckie ABC t.III, Muzeum Miejskie w Sosnowcu; s.52-55
Źródło: „https://wikizaglebie.pl/index.php?title=Teatr_Zagłębia_(Sosnowiec)&oldid=19150”