Zbigniew Bronisław Sujkowski: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
| (Nie pokazano 1 wersji utworzonej przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 2: | Linia 2: | ||
|imię i nazwisko = '''Zbigniew Bronisław Sujkowski''' | |imię i nazwisko = '''Zbigniew Bronisław Sujkowski''' | ||
|pseudonim = | |pseudonim = | ||
|grafika = | |grafika =Zbigniew_Sujkowski.jpg | ||
|opis grafiki = | |opis grafiki = | ||
|podpis = | |podpis = | ||
| Linia 12: | Linia 12: | ||
|przyczyna śmierci = | |przyczyna śmierci = | ||
|miejsce spoczynku = | |miejsce spoczynku = | ||
|zawód = Żołnierz Pierwszej Kompanii Kadrowej | |zawód = Żołnierz [[Pierwsza Kompania Kadrowa|Pierwszej Kompanii Kadrowej Józefa Piłsudskiego]], oficer WP | ||
|odznaczenia = | |odznaczenia = | ||
|commons = | |commons = | ||
Aktualna wersja na dzień 08:36, 5 lut 2017
| Zagłębiowskie Biogramy | |
| |
| Imię i nazwisko | Zbigniew Bronisław Sujkowski |
| Data i miejsce urodzenia | 8 stycznia 1898 Zagórze d. pow. będziński, ob. dzielnica Sosnowca |
| Data i miejsce śmierci | 8 września 1954 (Kanada) |
| Zawód | Żołnierz Pierwszej Kompanii Kadrowej Józefa Piłsudskiego, oficer WP |
Zbigniew Bronisław Sujkowski, pseudonim "Bolko". Urodził się 8 stycznia 1898 r. w Zagórzu (pow. będziński), obecnej dzielnicy Sosnowca jako syn późniejszego profesora Wyższej Szkoły Handlowej w Warszawie Antoniego i Heleny z Chmieleńskich.
Wychowywał się w Warszawie, gdzie uczęszczał do Gimnazjum M. Kreczmara. Działał w tajnym skautingu, a następnie w PDS. Jako uczestnik kursu w Oleandrach wyruszył w pole z Kadrówką. Uczestniczył w walkach I Brygady, a w końcu 1916 r. dostał się do niewoli rosyjskiej. Po dwóch latach zbiegł do Moskwy, gdzie w Gimnazjum Centralnego Komitetu Obywatelskiego Królestwa Polskiego (Kulwiecia) zdał w 1918 r. maturę. Od maja 1918 r. służył w 1 Korpusie Polskim w Rosji; po jego demobilizacji powrócił w lipcu 1918 r. do Warszawy i jesienią rozpoczął studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Warszawskiego.
Od 10 grudnia 1918 r. służył w WP; najpierw rozbrajał Niemców, następnie jako podchorąży służył w 7 pułku ułanów. W kwietniu 1919 r. wysłany przez Józefa Piłsudskiego jako kurier do Paryża; po powrocie służył w baonie zapasowym wojsk wartowniczych. Urlopowany w grudniu 1919 r., powrócił na studia. W krytycznym okresie zmagań na froncie polsko-bolszewickim powrócił do służby i był początkowo inspektorem w Sekcji Propagandy w Sztabie Obrony Kraju w Wilnie, a po utworzeniu Litwy Środkowej kierował w jej rządzie Ministerstwem Oświaty i Propagandy.
Po dosłużeniu się stopnia porucznika (ze starszeństwem z 1 czerwca 1919) przeszedł w lutym 1921 r. do rezerwy i kontynuował studia. W 1924 r. uzyskał absolutorium i objął obowiązki asystenta, a w roku następnym doktoryzował się z geologii u prof Lewińskiego. Po otrzymaniu stypendium od rządu francuskiego, a potem z Funduszu Kultury Narodowej, przebywał najpierw we Francji, a następnie w Anglii. Po powrocie podjął pracę w Państwowym Instytucie Geologicznym, gdzie prowadził Pracownię Petrografii Skał Osadowych. W 1930 r. habilitował się na Uniwersytecie Warszawskim, tam też w 1931 r. został wykładowcą, a w 1934 r. docentem petrografii skał osadowych. Od 1937 r. kierował Wydziałem Wschodnim w Państwowym Instytucie Geologicznym. Był autorem kilkudziesięciu prac naukowych.
Wkrótce po klęsce wrześniowej włączył się w działalność konspiracyjną w szeregach SZP, potem ZWZ-AK. Od 1940 r. kierował pracownią środków sabotażowo-dywersyjnych Związku Odwetu Komendy Głównej ZWZ; 11 listopada 1942 r. awansowany był do stopnia kapitana, wkrótce objął stanowisko szefa Biura Studiów Kierownictwa Dywersji (Kedywu) Komendy Głównej AK. Jednocześnie uczestniczył w tajnym nauczaniu. Uchodząc przed prześladowaniami władz niemieckich, został pod koniec maja przerzucony do Wielkiej Brytanii, gdzie objął kierownictwo Wydziału Operacyjnego Oddziału VI Sztabu Naczelnego Wodza.
W 1946 roku został profesorem geologii i mineralogii na Polskim Uniwersytecie w Londynie, którą to funkcję pełnił do momentu zamknięcia katedry w 1950 r. W tym okresie należał do założycieli Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyżnie (1950) i członkiem władz Koła AK. W 1951 r. przeniósł się do Kanady, gdzie od 1953 r. pracował na Uniwersytecie Max Master.
Zginął 8 września 1954 r. w stanie Quebec, ratując tonącego w rzece wnuka. Żonaty z Idalią Czarnocką, miał kilkoro dzieci. Odznaczony: VM, KN i KW.
źródła: Pomarański II; S. Krajewski, Zbigniew Sujkowski (1898-1954), "Rocznik Polskiego Towarzystwa Geologicznego" 1967, t. 37, z. 4; A.K. Kunert, Słownik biograficzny konspirac)i warszawskiej, t.l, Warszawa 1987; Archiwum UW, akta osobowe.
