Włodzimierz Kwapiszewski: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
| (Nie pokazano 1 pośredniej wersji utworzonej przez tego samego użytkownika) | |||
| Linia 8: | Linia 8: | ||
|miejsce urodzenia = Gorłówka w Zagłębiu Donieckim | |miejsce urodzenia = Gorłówka w Zagłębiu Donieckim | ||
|imię przy narodzeniu = | |imię przy narodzeniu = | ||
|data śmierci = | |data śmierci = [[1977]] | ||
|miejsce śmierci = | |miejsce śmierci = | ||
|przyczyna śmierci = | |przyczyna śmierci = | ||
|miejsce spoczynku = | |miejsce spoczynku = [[Cmentarz katolicki przy ul. Smutnej w Sosnowcu]] | ||
|zawód = inżynier | |zawód = inżynier | ||
|odznaczenia = Krzyż Kawalerski Orderu Polonia Restituta | |odznaczenia = Krzyż Kawalerski Orderu Polonia Restituta | ||
| Linia 20: | Linia 20: | ||
}} | }} | ||
'''Włodzimierz Kwapiszewski''' - (ur. [[23 maja]] [[1882]] r. w Gorłówce w Zagłębiu Donieckim, zm. [[1977]] r.) inżynier zasłużony dla polskiego cementownictwa. | |||
Studiował na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki we Friedbergu w Hesji. Pracował w Zagłębiu Donieckim; w latach [[1910]] - [[1911]] w Biurze Technicznym, a w latach [[1911]] - [[1914]] w kopalni Szczerbinówka. W latach [[1914]] - [[1918]] odbywał czynną służbę wojskową w wojsku rosyjskim. | |||
Po zakończeniu wojny, do marca [[1920]] r. pracował w kopalni Szczerbinówka. Wrócił do Polski i do lipca [[1920]] kierował warsztatami reparacyjnymi Naczelnego Komisariatu do Walki z Epidemiami Ministerstwa Zdrowia. W lipcu [[1920]] r. powołany został do czynnej służby w Wojsku Polskim. Zakończył ją w kwietniu roku następnego. Po trzymiesięcznej pracy w Biurze Handlowo-Przemysłowym "Promotor" w Warszawie, w roku [[1921]] objął kierownictwo [[Cementownia "Grodziec" (Będzin)|cementowni "Grodziec"]], które to stanowisko piastował do stycznia [[1929]] r. Od czerwca [[1924]] do kwietnia [[1929]] był prokurentem [[Zakłady "Solvay"|Zakładów "Solvay" w Polsce Tow. z o.p. (towarzystwo z ograniczoną poręką)]] Oddział w [[Grodziec (Będzin)|Grodźcu]]. W ciągu 8 lat kierowania cementownią zaplanował i zrealizował gruntowną przebudowę, rozbudowę i modernizację fabryki. Cementownia otrzymała wówczas dwa nowoczesne piece obrotowe, młyny, halę składowiskową z suwnicami oraz pakownię. Po przebudowie jej zdolność produkcyjna wynosiła 250 000 ton rocznie. Zatrudnienie w roku [[1928]] wynosiło 390 robotników. | |||
W roku [[1929]] Towarzystwo "Saturn" powierzyło Kwapiszewskiemu budowę, a następnie kierownictwo, cementowni zlokalizowanej w miejscowości [[Wojkowice|Wojkowice Komorne]]. Cementownia miała być głównym odbiorcą miału węglowego, na który w tym czasie nie było zbyt dużego zapotrzebowania. | |||
Wstępne prace rozpoczęto na początku [[1929]] r. w maju roku [[1930]] ruszyła produkcja. Przeszło 90% tonażu maszyn i urządzeń zamontowanych w cementowni "Saturn" wykonał polski przemysł maszynowy na podstawie duńskiej dokumentacji, opracowanej przez firmę F. L. Smidth, tę samą, która swego czasu uczestniczyła w modernizacji [[Cementownia "Grodziec" (Będzin)|cementowni "Grodziec"]]. Wykonawcą była firma Allert i Buhle z Częstochowy. Cementownia była zaprojektowana na 4 piece obrotowe, jednak z uwagi na kryzys lat trzydziestych budowę ograniczono do 2 pieców obrotowych o łącznej wydajności 500 ton na dobę. W chwili otwarcia była to jedna z najnowocześniejszych cementowni na świecie, charakteryzująca się roczną produkcją około 52 600 ton cementu, przy zatrudnieniu 258 robotników w fabryce, 196 robotników w kamieniołomach i 173 osób w bednarni, czyli łącznie 627 pracowników. | |||
Wstępne prace rozpoczęto na początku [[1929]] | |||
Produkowany w „Saturnie” cement eksportowany był m. in. do Szwecji, Stanów Zjednoczonych i Afryki Południowej. Największym krajowym odbiorcą tego cementu było kierownictwo budowy zapory w Rożnowie. | Produkowany w „Saturnie” cement eksportowany był m. in. do Szwecji, Stanów Zjednoczonych i Afryki Południowej. Największym krajowym odbiorcą tego cementu było kierownictwo budowy zapory w Rożnowie. | ||
Dyrektor Kwapiszewski znany był ze swej pracowitości, osobiście nadzorował kontrolę jakości produkcji, a także dbał o warunki bezpieczeństwa i higieny pracy. Znając świetnie kilka języków, był w stanie na bieżąco śledzić ukazujące się publikacje w dziedzinie cementownictwa. Stawiał swoim pracownikom do dyspozycji praktycznie całą fachową literaturę światową. | Dyrektor Kwapiszewski znany był ze swej pracowitości, osobiście nadzorował kontrolę jakości produkcji, a także dbał o warunki bezpieczeństwa i higieny pracy. Znając świetnie kilka języków, był w stanie na bieżąco śledzić ukazujące się publikacje w dziedzinie cementownictwa. Stawiał swoim pracownikom do dyspozycji praktycznie całą fachową literaturę światową. | ||
W pierwszych miesiącach II wojny światowej został odsunięty od formalnego kierowania fabryką. Dyrektorem został Niemiec inż. Huppertsberg. Jednakże, aż do zakończenia działań wojennych, Kwapiszewski był faktycznym szefem cementowni , chociaż formalnie zatrudniony był jako kierownik ruchu. Z pisemnego świadectwa docenta Tadeusza Rumanstorfera, dyrektora kopalni "Jowisz"(1945) oraz kopalni "Sosnowiec" (1946), prezesa Wyższego Urzędu Górniczego w latach [[1948]]-[[1955]], doktora honoris causa AGH w Krakowie (1989), | W pierwszych miesiącach II wojny światowej został odsunięty od formalnego kierowania fabryką. Dyrektorem został Niemiec inż. Huppertsberg. Jednakże, aż do zakończenia działań wojennych, Kwapiszewski był faktycznym szefem cementowni , chociaż formalnie zatrudniony był jako kierownik ruchu. Z pisemnego świadectwa docenta Tadeusza Rumanstorfera, dyrektora [[Kopalnia "Jowisz" (Wojkowice)|kopalni "Jowisz"]] ([[1945]]) oraz [[Kopalnia "Sosnowiec" (Sosnowiec)|kopalni "Sosnowiec"]] ([[1946]]), prezesa Wyższego Urzędu Górniczego w latach [[1948]] - [[1955]], doktora honoris causa AGH w Krakowie ([[1989]]), który w latach [[1940]] - [[1943]] był kierownikiem należącego do cementowni "Saturn" kamieniołomu w [[Rogoźnik (gm. Bobrowniki)|Rogoźniku]] wynika, że Kwapiszewski sprzyjał i chronił działania konspiracyjne podległych mu pracowników. Uratował od wywiezienia do Niemiec wielu licealistów i studentów, dając im zatrudnienie w cementowni. | ||
Po ucieczce administracji hitlerowskiej w styczniu [[1945]] | Po ucieczce administracji hitlerowskiej w styczniu [[1945]] r. wraz z garstką zaufanych robotników dzień i noc strzegł cementowni przed zniszczeniem. Chronił cenną aparaturę, a zwłaszcza piece rotacyjne, których - bez zniszczenia - nie można było nagle zatrzymać oraz silosy szlamowe, które - wobec panujących silnych mrozów - groziły zamarznięciem. | ||
Dzięki jego zapobiegliwości cementownia "Saturn" była pierwszą uruchomioną po wyzwoleniu cementownią. Po wojnie, aż do roku [[1949]], pracował w cementowni „Saturn”. W tym czasie zajął się rozbudową urządzeń pomocniczych fabryki, w postaci łaźni, warsztatów i kolonii domów mieszkalnych. W roku [[1949]] Włodzimierz Kwapiszewski powołany został do służby inwestycyjnej Centralnego Zarządu Przemysłu Cementowego, gdzie przygotowywał podstawy projektowe dla wzniesienia nowych cementowni w rejonie Strzelec Opolskich i Wierzbicy. Został pierwszym dyrektorem budowy cementowni „Wierzbica”. | Dzięki jego zapobiegliwości cementownia "Saturn" była pierwszą uruchomioną po wyzwoleniu cementownią. Po wojnie, aż do roku [[1949]], pracował w cementowni „Saturn”. W tym czasie zajął się rozbudową urządzeń pomocniczych fabryki, w postaci łaźni, warsztatów i kolonii domów mieszkalnych. W roku [[1949]] Włodzimierz Kwapiszewski powołany został do służby inwestycyjnej Centralnego Zarządu Przemysłu Cementowego, gdzie przygotowywał podstawy projektowe dla wzniesienia nowych cementowni w rejonie Strzelec Opolskich i Wierzbicy. Został pierwszym dyrektorem budowy cementowni „Wierzbica”. | ||
Włodzimierz Kwapiszewski zapisał piękną kartę historii polskiego przemysłu cementowego. W swej pracy potrafił łączyć wyzwania inżynierskie z autentyczną troską o człowieka i jego potrzeby. W dowód uznania tych zasług, przy okazji obchodów 100-cia przemysłu cementowego w Polsce, jesienią [[1957]] | Włodzimierz Kwapiszewski zapisał piękną kartę historii polskiego przemysłu cementowego. W swej pracy potrafił łączyć wyzwania inżynierskie z autentyczną troską o człowieka i jego potrzeby. W dowód uznania tych zasług, przy okazji obchodów 100-cia przemysłu cementowego w Polsce, jesienią [[1957]] r. odznaczony został Krzyżem Kawalerskim Orderu Polonia Restituta. Z uwagi na stan zdrowia, w wieku 70 lat, Kwapiszewski wycofał się z wszelkiej aktywności zawodowej. Zmarł w roku [[1977]]. Pochowany jest w części katolickiej [[Cmentarz katolicki przy ul. Smutnej w Sosnowcu|sosnowieckiego cmentarza]]. | ||
''Biogram opracowała: '''Dorota Starościak''''' | ''Biogram opracowała: '''Dorota Starościak''''' | ||
Aktualna wersja na dzień 06:29, 20 wrz 2012
| Zagłębiowskie Biogramy | |
 Włodzimierz Kwapiszewski | |
| Imię i nazwisko | Włodzimierz Kwapiszewski |
| Data i miejsce urodzenia | 23 maja 1882 Gorłówka w Zagłębiu Donieckim |
| Data śmierci | 1977 |
| Miejsce spoczynku | Cmentarz katolicki przy ul. Smutnej w Sosnowcu |
| Zawód | inżynier |
| Odznaczenia | |
| Krzyż Kawalerski Orderu Polonia Restituta | |
Włodzimierz Kwapiszewski - (ur. 23 maja 1882 r. w Gorłówce w Zagłębiu Donieckim, zm. 1977 r.) inżynier zasłużony dla polskiego cementownictwa.
Studiował na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki we Friedbergu w Hesji. Pracował w Zagłębiu Donieckim; w latach 1910 - 1911 w Biurze Technicznym, a w latach 1911 - 1914 w kopalni Szczerbinówka. W latach 1914 - 1918 odbywał czynną służbę wojskową w wojsku rosyjskim.
Po zakończeniu wojny, do marca 1920 r. pracował w kopalni Szczerbinówka. Wrócił do Polski i do lipca 1920 kierował warsztatami reparacyjnymi Naczelnego Komisariatu do Walki z Epidemiami Ministerstwa Zdrowia. W lipcu 1920 r. powołany został do czynnej służby w Wojsku Polskim. Zakończył ją w kwietniu roku następnego. Po trzymiesięcznej pracy w Biurze Handlowo-Przemysłowym "Promotor" w Warszawie, w roku 1921 objął kierownictwo cementowni "Grodziec", które to stanowisko piastował do stycznia 1929 r. Od czerwca 1924 do kwietnia 1929 był prokurentem Zakładów "Solvay" w Polsce Tow. z o.p. (towarzystwo z ograniczoną poręką) Oddział w Grodźcu. W ciągu 8 lat kierowania cementownią zaplanował i zrealizował gruntowną przebudowę, rozbudowę i modernizację fabryki. Cementownia otrzymała wówczas dwa nowoczesne piece obrotowe, młyny, halę składowiskową z suwnicami oraz pakownię. Po przebudowie jej zdolność produkcyjna wynosiła 250 000 ton rocznie. Zatrudnienie w roku 1928 wynosiło 390 robotników.
W roku 1929 Towarzystwo "Saturn" powierzyło Kwapiszewskiemu budowę, a następnie kierownictwo, cementowni zlokalizowanej w miejscowości Wojkowice Komorne. Cementownia miała być głównym odbiorcą miału węglowego, na który w tym czasie nie było zbyt dużego zapotrzebowania.
Wstępne prace rozpoczęto na początku 1929 r. w maju roku 1930 ruszyła produkcja. Przeszło 90% tonażu maszyn i urządzeń zamontowanych w cementowni "Saturn" wykonał polski przemysł maszynowy na podstawie duńskiej dokumentacji, opracowanej przez firmę F. L. Smidth, tę samą, która swego czasu uczestniczyła w modernizacji cementowni "Grodziec". Wykonawcą była firma Allert i Buhle z Częstochowy. Cementownia była zaprojektowana na 4 piece obrotowe, jednak z uwagi na kryzys lat trzydziestych budowę ograniczono do 2 pieców obrotowych o łącznej wydajności 500 ton na dobę. W chwili otwarcia była to jedna z najnowocześniejszych cementowni na świecie, charakteryzująca się roczną produkcją około 52 600 ton cementu, przy zatrudnieniu 258 robotników w fabryce, 196 robotników w kamieniołomach i 173 osób w bednarni, czyli łącznie 627 pracowników.
Produkowany w „Saturnie” cement eksportowany był m. in. do Szwecji, Stanów Zjednoczonych i Afryki Południowej. Największym krajowym odbiorcą tego cementu było kierownictwo budowy zapory w Rożnowie. Dyrektor Kwapiszewski znany był ze swej pracowitości, osobiście nadzorował kontrolę jakości produkcji, a także dbał o warunki bezpieczeństwa i higieny pracy. Znając świetnie kilka języków, był w stanie na bieżąco śledzić ukazujące się publikacje w dziedzinie cementownictwa. Stawiał swoim pracownikom do dyspozycji praktycznie całą fachową literaturę światową.
W pierwszych miesiącach II wojny światowej został odsunięty od formalnego kierowania fabryką. Dyrektorem został Niemiec inż. Huppertsberg. Jednakże, aż do zakończenia działań wojennych, Kwapiszewski był faktycznym szefem cementowni , chociaż formalnie zatrudniony był jako kierownik ruchu. Z pisemnego świadectwa docenta Tadeusza Rumanstorfera, dyrektora kopalni "Jowisz" (1945) oraz kopalni "Sosnowiec" (1946), prezesa Wyższego Urzędu Górniczego w latach 1948 - 1955, doktora honoris causa AGH w Krakowie (1989), który w latach 1940 - 1943 był kierownikiem należącego do cementowni "Saturn" kamieniołomu w Rogoźniku wynika, że Kwapiszewski sprzyjał i chronił działania konspiracyjne podległych mu pracowników. Uratował od wywiezienia do Niemiec wielu licealistów i studentów, dając im zatrudnienie w cementowni.
Po ucieczce administracji hitlerowskiej w styczniu 1945 r. wraz z garstką zaufanych robotników dzień i noc strzegł cementowni przed zniszczeniem. Chronił cenną aparaturę, a zwłaszcza piece rotacyjne, których - bez zniszczenia - nie można było nagle zatrzymać oraz silosy szlamowe, które - wobec panujących silnych mrozów - groziły zamarznięciem.
Dzięki jego zapobiegliwości cementownia "Saturn" była pierwszą uruchomioną po wyzwoleniu cementownią. Po wojnie, aż do roku 1949, pracował w cementowni „Saturn”. W tym czasie zajął się rozbudową urządzeń pomocniczych fabryki, w postaci łaźni, warsztatów i kolonii domów mieszkalnych. W roku 1949 Włodzimierz Kwapiszewski powołany został do służby inwestycyjnej Centralnego Zarządu Przemysłu Cementowego, gdzie przygotowywał podstawy projektowe dla wzniesienia nowych cementowni w rejonie Strzelec Opolskich i Wierzbicy. Został pierwszym dyrektorem budowy cementowni „Wierzbica”.
Włodzimierz Kwapiszewski zapisał piękną kartę historii polskiego przemysłu cementowego. W swej pracy potrafił łączyć wyzwania inżynierskie z autentyczną troską o człowieka i jego potrzeby. W dowód uznania tych zasług, przy okazji obchodów 100-cia przemysłu cementowego w Polsce, jesienią 1957 r. odznaczony został Krzyżem Kawalerskim Orderu Polonia Restituta. Z uwagi na stan zdrowia, w wieku 70 lat, Kwapiszewski wycofał się z wszelkiej aktywności zawodowej. Zmarł w roku 1977. Pochowany jest w części katolickiej sosnowieckiego cmentarza.
Biogram opracowała: Dorota Starościak
Bibliografia
- Bolesław Ciepiela, Pierwsza na ziemiach polskich cementownia "Grodziec", Sosnowiec – Grodziec 1999
- Victor Kutten, Kartel cementowy w Polsce, Warszawa 1933
- Włodzimierz Kwapiszewski, Historia cementowni "Saturn" od momentu powstania do wybuchu II wojny światowej (1929-1939), Cement–Wapno-Gips, nr 7-8/ 1968
- Niepodpisany tekst: Włodzimierz Kwapiszewski, Cement-Wapno-Gips, nr 7-8/ 1958
- Marian Stelmach, Sto lat polskiego cementownictwa, Cement-Wapno-Gips, nr 10/ 1957
- Leszek Zachuta, Historia przemysłu cementowego w Polsce 1857-2000, Kraków 2004
- Dokumenty będące w posiadaniu rodziny W. Kwapiszewskiego
