Zbigniew Bronisław Sujkowski: Różnice pomiędzy wersjami

Z WikiZagłębie
Nie podano opisu zmian
Nie podano opisu zmian
Linia 20: Linia 20:
}}
}}
[[Plik:Odznaka Pierwszej Kompanii Kadrowej.JPG||thumb|left|150px|Odznaka [[Pierwsza Kompania Kadrowa|Pierwszej Kompanii Kadrowej]]]]
[[Plik:Odznaka Pierwszej Kompanii Kadrowej.JPG||thumb|left|150px|Odznaka [[Pierwsza Kompania Kadrowa|Pierwszej Kompanii Kadrowej]]]]
'''Zbigniew Bronisław Sujkowski''' ps. Bolko; 8.I.1898 Zagórze (pow. będziński) - 8.IX.1954 Kanada;


Zbigniew Bronisław SIJJKOWSKI "Bolko"
Zbigniew Bronisław Sujkowski, pseudonim "Bolko". Urodził się [[8 stycznia]] [[1898]] r. w Zagórzu (pow. będziński), obecnej dzielnicy [[Sosnowiec|Sosnowca]] jako syn późniejszego profesora Wyższej Szkoły Handlowej w Warszawie Antoniego i Heleny z Chmieleńskich.
Urodził się 8 stycznia 1898 r. w Zagórzu (pow. będziński) jako
syn późniejszego profesora Wyższej Szkoły Handlowej w Warsza-
Wychowywał się w Warszawie, gdzie uczęszczał do Gimnazjum M. Kreczmara. Działał w tajnym skautingu, a następnie w PDS. Jako uczestnik kursu w Oleandrach wyruszył w pole z Kadrówką. Uczestniczył w walkach I Brygady, a w końcu [[1916]] r. dostał się do niewoli rosyjskiej. Po dwóch latach zbiegł do Moskwy, gdzie w Gimnazjum Centralnego Komitetu Obywatelskiego Królestwa Polskiego (Kulwiecia) zdał w [[1918]] r. maturę.  
wie Antoniego i Heleny z Chmieleńskich. -
Od maja [[1918]] r. służył w 1 Korpusie Polskim w Rosji; po jego demobilizacji powrócił w lipcu [[1918]] r. do Warszawy i jesienią rozpoczął studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Warszawskiego.
Wychowywał się w Warszawie, gdzie uczęszczał do Gimnazjum
 
M. Kreczmara. Działał w tajnym skautingu, a następnie w PDS. Jako
Od [[10 grudnia]] [[1918]] r. służył w WP; najpierw rozbrajał Niemców, następnie jako podchorąży służył w 7 pułku ułanów. W kwietniu [[1919]] r. wysłany przez Józefa Piłsudskiego jako kurier do Paryża; po powrocie służył w baonie zapasowym wojsk wartowniczych. Urlopowany w grudniu [[1919]] r., powrócił na studia. W krytycznym okresie zmagań na froncie polsko-bolszewickim powrócił do służby i był początkowo inspektorem w Sekcji Propagandy w Sztabie Obrony Kraju w Wilnie, a po utworzeniu Litwy Środkowej kierował w jej rządzie Ministerstwem Oświaty i Propagandy.
uczestnik kursu w Oleandrach wyruszył w pole z Kadrówką. Uczest-
 
niczyłw walkachi Brygady, a wkońcu 1916r.dostałsiędoniewoli
Po dosłużeniu się stopnia porucznika (ze starszeństwem z [[1 czerwca]] [[1919]]) przeszedł w lutym [[1921]] r. do rezerwy i kontynuował studia. W [[1924]] r. uzyskał absolutorium i objął obowiązki asystenta, a w roku następnym doktoryzował się z geologii u prof Lewińskiego. Po otrzymaniu stypendium od rządu francuskiego, a potem z Funduszu Kultury Narodowej, przebywał najpierw we Francji, a następnie w Anglii. Po powrocie podjął pracę w Państwowym Instytucie Geologicznym, gdzie prowadził Pracownię Petrografii Skał Osadowych. W [[1930]] r. habilitował się na Uniwersytecie Warszawskim, tam też w [[1931]] r. został wykładowcą, a w [[1934]] r. docentem petrografii skał osadowych. Od [[1937]] r. kierował Wydziałem Wschodnim w Państwowym Instytucie Geologicznym. Był autorem kilkudziesięciu prac naukowych.
rosyjskiej. Po dwóch latach zbiegł do Moskwy, gdzie w Gimnazjum
 
Centralnego Komitetu Obywatelskiego Królestwa Polskiego (Kul-
Wkrótce po klęsce wrześniowej włączył się w działalność konspiracyjną w szeregach SZP, potem ZWZ-AK. Od [[1940]] r. kierował pracownią środków sabotażowo-dywersyjnych Związku Odwetu Komendy Głównej ZWZ; [[11 listopada]] [[1942]] r. awansowany był do stopnia kapitana, wkrótce objął stanowisko szefa Biura Studiów Kierownictwa Dywersji (Kedywu) Komendy Głównej AK. Jednocześnie uczestniczył w tajnym nauczaniu. Uchodząc przed prześladowaniami władz niemieckich, został pod koniec maja przerzucony do Wielkiej Brytanii, gdzie objął kierownictwo Wydziału Operacyjnego Oddziału VI Sztabu Naczelnego Wodza.  
wiecia) zdał w 1918r. maturę. Od maja 1918r. służył w 1 Korpusie
 
Polskim w Rosji; po jego demobilizacji powrócił w lipcu 1918 r. do
W [[1946]] roku został profesorem geologii i mineralogii na Polskim Uniwersytecie w Londynie, którą to funkcję pełnił do momentu zamknięcia katedry w [[1950]] r. W tym okresie należał do założycieli Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyżnie ([[1950]]) i członkiem władz Koła AK. W [[1951]] r. przeniósł się do Kanady, gdzie od [[1953]] r. pracował na Uniwersytecie Max Master.  
Warszawy i jesienią rozpoczął studia na Wydziale Filozoficznym
 
Uniwersytetu Warszawskiego.
Zginął [[8 września]] [[1954]] r. w stanie Quebec, ratując tonącego w rzece wnuka. Żonaty z Idalią Czarnocką, miał kilkoro dzieci. Odznaczony: VM, KN i KW.
Od 10 grudnia 1918 r. służył w WP; najpierw rozbrajał Niemców, następnie jako podchorą-
 
ży służył w 7 p.ul W kwietniu 1919 r. wysłany przez J. Piłsudskiego jako kurier do Paryża; po
źródła:
powrocie służył w baonie zapasowym wojsk wartowniczych. Urlopowany w grudniu 1919 r.,
powrócił na studia. W krytycznym okresie zmagań na froncie polsko-bolszewickim powrócił
do służby i był początkowo inspektorem w Sekcji Propagandy w Sztabie Obrony Kraju w Wil-
nie, a po utworzeniu Litwy Środkowej kierował w jej rządzie Ministerstwem Oświaty i Propa-
gandy. Po dosłużeniu się stopnia porucznika (ze starszeństwem z l czerwca 1919) przeszedł
w lutym 1921 r. do rezerwy i kontynuował studia. W 1924 r. uzyskał absolutorium i objął obo-wiąZki asystenta, a w roku następnym doktoryzował się z geologii u proELewińskiego. Po otrzy-
maniu stypendium od rządu francuskiego, a potem z Funduszu Kultury Narodowej, przebywał
najpierw we Francji, a następnie w Anglii. Po powrocie podjął pracę w Państwowym Instytu-
cie Geologicznym, gdzie prowadził Pracownię Petrografii Skał Osadowych, a od 1937 r. kiero-
wał Wydziałem Wschodnim Instytutu. W 1930 r. habilitował się na Uniwersytecie Warszaw-
skim, tam też w 1931 r. został wykładowcą, a w 1.934 docentem petrografii skał osadowych. Był
autorem kilkudziesięciu prac naukowych.
Wkrótce po klęsce wrześniowej włączył się w działalność konspiracyjną w szeregach SZP,
potemZWZ-AK. Od 1940r.kierowałpracowniąśrodków sabotażowo-dywersyjnych Związku
Odwetu Komendy Głównej ZWZ; 11 listopada 1942 r. awansowany do stopnia kapitana, wkrótce
objął stanowisko szefa Biura Studiów Kierownictwa Dywersji (Kedywu) Komendy Głównej
AK. Jednocześnie uczestniczył w tajnym nauczaniu. Uchodząc przed prześladowaniami władz
niemieckich, został pod koniec maja przerzucony do Wielkiej Brytanii, gdzie objął kierownic-
two Wydziału Operacyjnego Oddziału VI Sztabu Naczelnego Wodza. W 1946r.zostałprofeso-
rem geologii i mineralogii na Polskim Uniwersytecie w Londynie, którą to funkcję pełnił do
momentu zanIknięcia katedry w 1950 r. W tym okresie należał do założycieli Polskiego Towa-
rzystwa Naukowego na Obczyżnie (1950) i członkiem władz Koła AK. W 1951 r. przeniósł się
do Kanady, gdzie od 1953 r. pracował na Uniwersytecie Max Master. Zginął 8 września 1954r.
w stanie Quebec, ratując tonącego w rzece wnuka.
Żonaty z Idalią Czarnocką, miał dzieci.
Odznaczony: VM, KN i KW.
Pomarański II; S. Krajewski, Zbigniew Sujkowski (1898-1954), "Rocznik Polskiego Towarzystwa Geologicznego"
Pomarański II; S. Krajewski, Zbigniew Sujkowski (1898-1954), "Rocznik Polskiego Towarzystwa Geologicznego"
1967, t. 37, z. 4; A.K. Kunert, Słownikbiograficznykonspirac)i warszawskiej, t.l, Warszawa 1987; Archiwum UW,
1967, t. 37, z. 4; A.K. Kunert, Słownik biograficzny konspirac)i warszawskiej, t.l, Warszawa 1987; Archiwum UW, akta osobowe.
akta osobowe.
 
[[Plik:Odznaka Pierwszej Kompanii Kadrowej.JPG||thumb|left|150px|Odznaka Pierwszej Kompanii Kadrowej]]


*[http://www.youtube.com/watch?v=aIsuJ3RvGDU/ '''''My, Pierwsza Brygada''''' (wersja 1930)]
*[http://www.youtube.com/watch?v=aIsuJ3RvGDU/ '''''My, Pierwsza Brygada''''' (wersja 1930)]

Wersja z 00:35, 8 gru 2015

Zagłębiowskie Biogramy
Zbigniew Bronisław Sujkowski
Imię i nazwisko Zbigniew Bronisław Sujkowski
Data i miejsce urodzenia 8 stycznia 1898
Zagórze d. pow. będziński, ob. dzielnica Sosnowca
Data i miejsce śmierci 8 września 1954
(Kanada)
Zawód Żołnierz Pierwszej Kompanii Kadrowej J. Piłsudskiego, oficer WP
Odznaka Pierwszej Kompanii Kadrowej

Zbigniew Bronisław Sujkowski, pseudonim "Bolko". Urodził się 8 stycznia 1898 r. w Zagórzu (pow. będziński), obecnej dzielnicy Sosnowca jako syn późniejszego profesora Wyższej Szkoły Handlowej w Warszawie Antoniego i Heleny z Chmieleńskich.

Wychowywał się w Warszawie, gdzie uczęszczał do Gimnazjum M. Kreczmara. Działał w tajnym skautingu, a następnie w PDS. Jako uczestnik kursu w Oleandrach wyruszył w pole z Kadrówką. Uczestniczył w walkach I Brygady, a w końcu 1916 r. dostał się do niewoli rosyjskiej. Po dwóch latach zbiegł do Moskwy, gdzie w Gimnazjum Centralnego Komitetu Obywatelskiego Królestwa Polskiego (Kulwiecia) zdał w 1918 r. maturę. Od maja 1918 r. służył w 1 Korpusie Polskim w Rosji; po jego demobilizacji powrócił w lipcu 1918 r. do Warszawy i jesienią rozpoczął studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Warszawskiego.

Od 10 grudnia 1918 r. służył w WP; najpierw rozbrajał Niemców, następnie jako podchorąży służył w 7 pułku ułanów. W kwietniu 1919 r. wysłany przez Józefa Piłsudskiego jako kurier do Paryża; po powrocie służył w baonie zapasowym wojsk wartowniczych. Urlopowany w grudniu 1919 r., powrócił na studia. W krytycznym okresie zmagań na froncie polsko-bolszewickim powrócił do służby i był początkowo inspektorem w Sekcji Propagandy w Sztabie Obrony Kraju w Wilnie, a po utworzeniu Litwy Środkowej kierował w jej rządzie Ministerstwem Oświaty i Propagandy.

Po dosłużeniu się stopnia porucznika (ze starszeństwem z 1 czerwca 1919) przeszedł w lutym 1921 r. do rezerwy i kontynuował studia. W 1924 r. uzyskał absolutorium i objął obowiązki asystenta, a w roku następnym doktoryzował się z geologii u prof Lewińskiego. Po otrzymaniu stypendium od rządu francuskiego, a potem z Funduszu Kultury Narodowej, przebywał najpierw we Francji, a następnie w Anglii. Po powrocie podjął pracę w Państwowym Instytucie Geologicznym, gdzie prowadził Pracownię Petrografii Skał Osadowych. W 1930 r. habilitował się na Uniwersytecie Warszawskim, tam też w 1931 r. został wykładowcą, a w 1934 r. docentem petrografii skał osadowych. Od 1937 r. kierował Wydziałem Wschodnim w Państwowym Instytucie Geologicznym. Był autorem kilkudziesięciu prac naukowych.

Wkrótce po klęsce wrześniowej włączył się w działalność konspiracyjną w szeregach SZP, potem ZWZ-AK. Od 1940 r. kierował pracownią środków sabotażowo-dywersyjnych Związku Odwetu Komendy Głównej ZWZ; 11 listopada 1942 r. awansowany był do stopnia kapitana, wkrótce objął stanowisko szefa Biura Studiów Kierownictwa Dywersji (Kedywu) Komendy Głównej AK. Jednocześnie uczestniczył w tajnym nauczaniu. Uchodząc przed prześladowaniami władz niemieckich, został pod koniec maja przerzucony do Wielkiej Brytanii, gdzie objął kierownictwo Wydziału Operacyjnego Oddziału VI Sztabu Naczelnego Wodza.

W 1946 roku został profesorem geologii i mineralogii na Polskim Uniwersytecie w Londynie, którą to funkcję pełnił do momentu zamknięcia katedry w 1950 r. W tym okresie należał do założycieli Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyżnie (1950) i członkiem władz Koła AK. W 1951 r. przeniósł się do Kanady, gdzie od 1953 r. pracował na Uniwersytecie Max Master.

Zginął 8 września 1954 r. w stanie Quebec, ratując tonącego w rzece wnuka. Żonaty z Idalią Czarnocką, miał kilkoro dzieci. Odznaczony: VM, KN i KW.

źródła: Pomarański II; S. Krajewski, Zbigniew Sujkowski (1898-1954), "Rocznik Polskiego Towarzystwa Geologicznego" 1967, t. 37, z. 4; A.K. Kunert, Słownik biograficzny konspirac)i warszawskiej, t.l, Warszawa 1987; Archiwum UW, akta osobowe.

Linki zewnętrzne

Źródło: „https://wikizaglebie.pl/index.php?title=Zbigniew_Bronisław_Sujkowski&oldid=69723”