Aleksy Bień: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 34: | Linia 34: | ||
Aleksy Bień działał również na niwie państwowej. W latach [[1928]] - [[1935]] był posłem na Sejm RP (wybrany w [[1928]] i [[1930]]). W [[1936]] roku został dyrektorem Kasy Brackiej Górników. W [[1939]] r. współtworzył dywersyjną, zakonspirowaną organizację "Okrzeja-Odra". Podczas okupacji aktywnie działał w PPS „Wolność-Równość-Niepodległość”. Należał do centralnego kierownictwa tej organizacji. Kierował też Lubelskim Okręgiem WRN i był zastępcą okręgowego delegata rządu londyńskiego w Lublinie. | Aleksy Bień działał również na niwie państwowej. W latach [[1928]] - [[1935]] był posłem na Sejm RP (wybrany w [[1928]] i [[1930]]). W [[1936]] roku został dyrektorem Kasy Brackiej Górników. W [[1939]] r. współtworzył dywersyjną, zakonspirowaną organizację "Okrzeja-Odra". Podczas okupacji aktywnie działał w PPS „Wolność-Równość-Niepodległość”. Należał do centralnego kierownictwa tej organizacji. Kierował też Lubelskim Okręgiem WRN i był zastępcą okręgowego delegata rządu londyńskiego w Lublinie. | ||
Po wyzwoleniu wrócił do [[Zagłębie Dąbrowskie|Zagłębia]]. Był członkiem Egzekutywy PPS w Katowicach. W latach [[1947]] - [[1952]] był posłem do Sejm Ustawodawczego. W [[1948]] roku został wykluczony z PPS-u i jednocześnie zwolniony z pracy. Do połowy [[1951]] pozostawał bez zatrudnienia. Od lipca [[1951]] za zgodą wrócił do Ubezpieczalni Społecznej, skąd w [[1954]] na swoją prośbę przeszedł na stanowisko wicedyrektora ZUS w Chorzowie. Z tego stanowiska odszedł w kwietniu [[1960]] na emeryturę. | Po wyzwoleniu wrócił do [[Zagłębie Dąbrowskie|Zagłębia]]. Był członkiem Egzekutywy PPS w Katowicach. W latach [[1947]] - [[1952]] był posłem do Sejm Ustawodawczego. W [[1948]] roku został wykluczony z PPS-u i jednocześnie zwolniony z pracy. Do połowy [[1951]] pozostawał bez zatrudnienia. Od lipca [[1951]] za zgodą wrócił do Ubezpieczalni Społecznej, skąd w [[1954]] na swoją prośbę przeszedł na stanowisko wicedyrektora ZUS w Chorzowie. Z tego stanowiska odszedł w kwietniu [[1960]] na emeryturę. | ||
Na emeryturze działał w Komisji Historycznej Związku Zawodowego Górników, ZBoWiD, Referacie Historii Partii przy Komitecie Wojewódzkim PZPR. W kwietniu [[1969]] Komisja Odwołań V Zjazdu PZPR przyznała mu prawa członkowskie PZPR. Zmarł [[8 lipca]] [[1977]] w Sosnowcu. Pochowany jest, jak wielu zasłużonych sosnowiczan mieszkających na Pogoni, na cmentarzu komunalnym w Będzinie – Małobądzu. | |||
''Opracował: Piotr Dudała'' | ''Opracował: Piotr Dudała'' | ||
Wersja z 16:49, 6 lis 2013
| Zagłębiowskie Biogramy | |
 Aleksy Bień | |
| Imię i nazwisko | Aleksy Bień |
| Data i miejsce urodzenia | 10 lipca 1894 Nowa Wieś |
| Data i miejsce śmierci | 8 lipca 1977 Sosnowiec |
| Zawód | Poseł na Sejm II RP, polityk |
| Odznaczenia | |
| Odznaczony m.in. Krzyżem Virtuti Militari V klasy, Krzyżem Oficerskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Niepodległości, Orderem Sztandaru Pracy 2 klasy, Krzyżem Partyzanckim, Śląskim Krzyżem Powstańczym | |
Aleksy Bień (ur. 10 lipca 1894 r. w Nowej Wsi, zm. 8 lipca 1977 r. w Sosnowcu) - najwybitniejszy zagłębiowski polityk XX-lecia międzywojennego, związany z PPS-em, prezydent Sosnowca 1925 - 1928, wieloletni poseł na Sejm.
Działalność niepodległościowa
W 1898 roku wraz z rodzicami przeniósł się do Sosnowca, gdzie w roku 1905 rozpoczął pracę w fabryce Fitzner & Gamper. W 1911 roku związał się z ruchem socjalistycznym, wstępując do Polskiej Partii Socjalistycznej - Frakcji Rewolucyjnej. Był organizatorem demonstracji antycarskich, organizował kolportaż nielegalnej prasy. W okresie I wojny światowej prowadził ożywioną działalność niepodległościową. Brał udział w werbowaniu ochotników, był także współorganizatorem Polskiej Organizacji Wojskowej. W grudniu 1915 r. został komendantem VI Obwodu Polskiej Organizacji Wojskowej. Zagrożony aresztowaniem wyjechał z Zagłębia. Działalność kontynuował we Włocławku i Płocku. Aresztowany przez Niemców w styczniu 1918 r., został osadzony w więzieniu na warszawskim Mokotowie.
Aleksy Bień prezydentem Sosnowca
Po uwolnieniu w dniu 11 listopada 1918 r. wrócił do Sosnowca, gdzie prowadził aktywną działalność polityczną w szeregach PPS-u. Wchodził w skład ścisłego kierownictwa tej partii. W 1919 roku został sekretarzem okręgowym Zarządu Związku Górników i pełnomocnikiem partii do organizowania pomocy powstańcom śląskim. W latach 1919 – 1921 położył duże zasługi w organizowaniu pomocy dla kolejnych powstań śląskich. Od 1923 roku do czasu wybuchy wojny we wrześniu 1939 r. był przewodniczącym Okręgu PPS Zagłębia. Po zwycięstwie PPS w wyborach municypalnych w maju 1925 r. objął urząd prezydenta miasta, który sprawował do końca 1928 r. Łącznie 33 miesiące. Za jego prezydentury władze miejskie odnotowały trwałe osiągnięcia w gospodarce komunalnej, mieszkaniowej oraz w dziedzinie kultury i oświaty. Wydatnie zmniejszono bezrobocie. Prowadzono roboty drogowe na szeroką skalę. Wybudowano lub utwardzono 22 km dróg, łaźnie miejską, rozbudowano sieć wodociągową i kanalizacyjną, wybudowano kolonię mieszkalną im. Limanowskiego, dom noclegowy dla biednych, zapoczątkowano regulację Brynicy i Przemszy, wybudowano zbiorniki wodne w Zagórzu i Maczkach, rozbudowano bazę szkolną, powstała Miejska Biblioteka Publiczna. To tylko przykłady.
Działalność polityczna
Aleksy Bień działał również na niwie państwowej. W latach 1928 - 1935 był posłem na Sejm RP (wybrany w 1928 i 1930). W 1936 roku został dyrektorem Kasy Brackiej Górników. W 1939 r. współtworzył dywersyjną, zakonspirowaną organizację "Okrzeja-Odra". Podczas okupacji aktywnie działał w PPS „Wolność-Równość-Niepodległość”. Należał do centralnego kierownictwa tej organizacji. Kierował też Lubelskim Okręgiem WRN i był zastępcą okręgowego delegata rządu londyńskiego w Lublinie. Po wyzwoleniu wrócił do Zagłębia. Był członkiem Egzekutywy PPS w Katowicach. W latach 1947 - 1952 był posłem do Sejm Ustawodawczego. W 1948 roku został wykluczony z PPS-u i jednocześnie zwolniony z pracy. Do połowy 1951 pozostawał bez zatrudnienia. Od lipca 1951 za zgodą wrócił do Ubezpieczalni Społecznej, skąd w 1954 na swoją prośbę przeszedł na stanowisko wicedyrektora ZUS w Chorzowie. Z tego stanowiska odszedł w kwietniu 1960 na emeryturę.
Na emeryturze działał w Komisji Historycznej Związku Zawodowego Górników, ZBoWiD, Referacie Historii Partii przy Komitecie Wojewódzkim PZPR. W kwietniu 1969 Komisja Odwołań V Zjazdu PZPR przyznała mu prawa członkowskie PZPR. Zmarł 8 lipca 1977 w Sosnowcu. Pochowany jest, jak wielu zasłużonych sosnowiczan mieszkających na Pogoni, na cmentarzu komunalnym w Będzinie – Małobądzu.
Opracował: Piotr Dudała
