Teofil Łabuś

Zagłębiowskie Biogramy
Imię i nazwisko	Teofil Łabuś
Data i miejsce urodzenia	9 grudnia 1900 Pińczyce (powiat zawierciański)
Data i miejsce śmierci	23 maja 1978 Sosnowiec
Zawód	nauczyciel
Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy II klasy, Złota Odznaka Związku Nauczycielstwa Polskiego

Teofil Łabuś – (ur. 9 grudnia 1900 r. w Pińczycach (pow. Zawierciański), zm. 23 maja 1978 r. w Sosnowcu) nauczyciel, kierownik i dyrektor szkół, działacz Związku Nauczycielstwa Polskiego. Syn Antoniego, robotnika przędzalni H. Dietla i Magdaleny z Grodzińskich. Był żonaty z Anielą Obozą, miał dwoje dzieci.

Edukacja

W 1915 r. ukończył w Sosnowcu dwuklasową szkołę aleksandryjską, a następnie uczęszczał do ośmioklasowego Gimnazjum Męskiego Filologicznego. Od 18 października 1919 r. do 11 listopada 1920 r. służył w wojsku, w 2. dywizji legionów ~ uczestniczył w wojnie polsko-radzieckiej.

Praca edukacyjna

Po zakończeniu służby wojskowej odbył krótki kurs pedagogiczny w Pabianicach, po czym 1 sierpnia 1921 r. objął posadę nauczyciela w jednoklasowej szkole powszechnej w Wymysłowie w powiecie będzińskim. Z kolei w latach 1922 - 1931 pracował jak nauczyciel w Szkole Powszechnej nr 7 w Sosnowcu. W międzyczasie uzupełniał kwalifikacje - w 1930 r. ukończył w Krakowie roczny Państwowy Wyższy Kurs Nauczycielski. Od 1931 r. przez cztery lata piastował stanowisko kierownika Publicznej Szkoły Powszechnej w Klimontowie, które otrzymał w wyniki konkursu. Jednocześnie, w latach 1933 - 1935 studiował w Państwowym Instytucie Nauczycielskim w Warszawie. Po uzyskaniu dyplomu został przeniesiony (1935) do Sosnowca, na równorzędne stanowisko w Szkole Powszechnej nr 4. Pracował tutaj do wybuchu II wojny światowej.

Uczestniczył w kampanii wrześniowej. Wzięty do niewoli, przebywał w oflagach w Dorsten, Dossel, w których rozwijał działalność oświatową i samokształceniową. Prowadził m.in. kursy pedagogiczne dla żołnierzy – nauczycieli.

Po powrocie do Sosnowca, od połowy 1947 r. pracował ponownie w „czwórce” w charakterze Jej kierownika, a następnie, w roku szkolnym 1947/1948, pełnił funkcję dyrektora Liceum Pedagogicznego. Z dniem 1 września 1948 r. został przeniesiony do Państwowego Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącego dla Dorosłych w Katowicach, a od marca 1949 r. do stycznia 1951 r. był wizytatorem szkół. Pracował również w Pałacu Młodzieży w Katowicach (XII 1950 – 31 sierpnia 1953) na stanowisku dyrektora pedagogicznego.

Do szkolnictwa powrócił w 1953 r. Przez dwa lata (1953 - 1955) pełnił funkcję dyrektora Technikum Hutniczo-Mechanicznego w Sosnowcu. Stąd, na własną prośbę, przeszedł do pracy w sosnowieckim Liceum Pedagogicznym; w latach 1958 - 1960 sprawował tu obowiązki zastępcy dyrektora.

Po otrzymaniu emerytury, od 1961 r. przez sześć lat pracował w Liceum jako nauczyciel, w niepełnym wymiarze godzin (uczył propedeutyki filozofii i metodyki nauczania).

Związek Nauczycielstwa Polskiego

Od 1922 r. należał do związku Nauczycielstwa Polskiego; w latach 1935 - 1939 wchodził w skład Zarządu Oddziału Grodzkiego ZNP w Sosnowcu. Wspólnie ze Stanisławem Gierszem i Witoldem Wyspiańskim uczestniczył w Walnym Zjeździe Nauczycielskim, który odbył się w Krakowie w 1938 r. Angażował się w sprawy budowy sanatorium dla nauczycieli w Zakopanem, hotelu ZNP w Warszawie, rozbudowy fachowej księgarni wydawniczej. Należał do organizatorów kursów dla nauczycieli, był zwolennikiem wdrażania postępowych, laickich treści nauczania.

Po wojnie działał w zarządzie sosnowieckiego Oddziału ZNP, a następnie, od 1948 r. także w zarządzie Okręgu ZNP w Katowicach; był przewodniczącym Wydziału Pracy Społecznej (1948) i prezesem Zarządu (1949 – 1950). W latach 1957 - 1959 pełnił funkcję prezesa Oddziału ZNP w Sosnowcu.

Odznaczenia

Za długoletnią i ofiarną pracę został odznaczony m.in. Orderem Sztandaru Pracy II klasy i Złotą Odznaką Związku Nauczycielstwa Polskiego.

Bibliografia

• Małgorzata Śmiałek, Zbigniew Studencki: Sosnowieckie ABC, tom VII. Muzeum w Sosnowcu, 2008, s. 41-42. ISBN 978-83-89199-37-9.