Pilica

	Pilica
	Herb Pilicy
Województwo	śląskie
Powiat	zawierciański
Gmina; • rodzaj	Pilica; miejsko-wiejska
Burmistrz	Michał Otrębski
Powierzchnia	8,22 km²
Ludność (2008); • liczba; • gęstość	; 1 999 ; 243,1 os./km²
Strefa numeracyjna;	+48 32
Kod pocztowy	42-436
	Położenie na mapie Polski ; Pilica
	50°28′03″N 19°39′25″E / 50.4675, 19.65694Na mapach: 50°28′03″N 19°39′25″E / 50.4675, 19.65694
TERC; (TERYT)	2243316074
	Urząd miejskiul. Żarnowiecka 46a; 42-436 Pilica
	Galeria zdjęć w Wikimedia Commons

Pilica to historyczne małopolskie miasto w woj. śląskim, w powiecie zawierciańskim, u źródeł rzeki Pilicy. Miejscowość położona w środkowej części Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej.

Według danych z 31 grudnia 2004 miasto miało 1948 mieszkańców.

Historia

Od początków swojego istnienia Pilica należała do Małopolski. Testamentem Bolesława Krzywoustego Pilica weszła w skład senioralnej dzielnicy krakowskiej. Prawdopodobna data otrzymania praw miejskich to 1393 r. Kilka lat po Powstaniu Styczniowym, 1 stycznia 1870 r. Pilica utraciła prawa miejskie na podstawie ukazu carskiego z 1 czerwca 1869 r. Odzyskała je dopiero w 1994 r.

Franciszek Kacper Fornalski – urodzony w Pilicy oficer Wojska Polskiego w czasie powstania listopadowego
Narcyz Turchan – błogosławiony, franciszkanin, gwardian pilickiego klasztoru oo. franciszkanów w latach 1924-1930. Zginął śmiercią męczeńską w obozie koncentracyjnym w Dachau 19 marca 1942 roku.
Barbara Piasecka-Johnson – właścicielka zamku pilickiego od 1989 roku.
Elżbieta Pilecka – żona Władysława Jagiełły, króla polski, pochodziła z Pilicy
Otton z Pilczy
Jan Otrębski
Aleksander Moszkowski – niemiecki pisarz i satyryk
Juliusz Isaak – polski entomolog
Jerzy Kolasiński – polski kompozytor, dyrygent i pedagog (urodził się w Pilicy w 1906)

Zabytkowy XVII-wieczny zamek z parkiem i murami obronnymi
Kościół parafialny św. Jana Chrzciciela
Sanktuarium Matki Bożej Śnieżnej – Opiekunki Rodzin
Klasztor oo. augustianów – obecnie w ruinie
Kościół szpitalny św. Jerzego
Historyczny drewniany kościół św. apostołów Piotra i Pawła na wzgórzu św. Piotra spalony przez niemieckich narodowych socjalistów pod koniec II. wojny światowej w 1945 roku. Obecny kościół stanowią wykonane z drewna ołtarz, ogrodzenie i dzwonnica oraz murowana zakrystia, która jako jedyna ocalała z pożaru w 1945 roku. Tylko raz w roku – w święto patronów kościoła 29 czerwca – odprawiane są tu pod gołym niebem Msze Święte. Również raz do roku – w Wielki Piątek – ma tutaj swój początek nabożeństwo drogi krzyżowej, które kończy się w kościele św. Jana Chrzciciela.