Serafin Wojciech Szulc: Różnice pomiędzy wersjami

Z WikiZagłębie
Nie podano opisu zmian
Nie podano opisu zmian
Linia 7: Linia 7:
|data urodzenia      = [[16 kwietnia]] [[1831]]
|data urodzenia      = [[16 kwietnia]] [[1831]]
|miejsce urodzenia    = [[Siemonia (gm. Bobrowniki)|Siemonia]]
|miejsce urodzenia    = [[Siemonia (gm. Bobrowniki)|Siemonia]]
|imię przy narodzeniu =
|imię przy narodzeniu = Wojciech
|data śmierci        = [[1905]] [[(?)]]  
|data śmierci        = [[7 grudnia]][[1905]]
|miejsce śmierci      =  Pistyń k. Szeszor w Galicji (ob. Ukraina)
|miejsce śmierci      =  Pistyń k. Szeszor w Galicji (ob. Ukraina)
|przyczyna śmierci    =  
|przyczyna śmierci    =  
|miejsce spoczynku    = Pistyń, cmentarz zniszczony w 1944 roku
|miejsce spoczynku    = Pistyń, cmentarz zniszczony w 1944 roku
|zawód                = ksiądz, kapelan w Powstaniu Styczniowym
|zawód                = zakonnik, ksiądz, kapelan w Powstaniu Styczniowym
|odznaczenia          =  
|odznaczenia          =  
|commons              =
|commons              =
Linia 20: Linia 20:
}}
}}


'''Wojciech Szulc''' - (ur. [[16 kwietnia]] [[1831]] r, w [[Siemonia (gm. Bobrowniki)|Siemoni]] (ob. powiat będziński, gm. Bobrowniki), w rodzinie chłopskiej. Imię Serafin to imię zakonne, przyjęte po odbyciu nowicjatu w klasztorze bernardynów w Widawie.
'''Wojciech Szulc''' - urodził się [[16 kwietnia]] [[1831]] roku w [[Siemonia (gm. Bobrowniki)|Siemoni]] (ob. powiat będziński, gm. Bobrowniki), w rodzinie chłopskiej, jako syn Stanisława Szulca i Petroneli, z domu Rudzkiej.
 
Po ukończeniu edukacji podstawowej w jednej z okolicznych szkół trafia do zakonu bernardynów w Warszawie, gdzie po ukończeniu nowicjatu przyjmuje imię zakonne Serafin. W [[1855]] roku otrzymał święcenia kapłańskie. Po otrzymaniu święceń rozpoczyna studia teologiczne które trwały od [[1855]] do [[1857]] roku. Po zakończeniu studiów trafia ([[1858]]) do klasztoru bernardynów w Górze Kalwarii, a następnie do kolejnego klasztoru tego zakonu w miejscowości Warta, gdzie przebywa w latach [[1859]] - [[1861]]. W [[1862]] roku trafia najpierw do klasztoru w Kaliszu a następnie w Złoczowie, skąd na początku lutego [[1863]] roku udaje się do rodzinnego [[Zagłębie Dąbrowskie|Zagłębia Dąbrowskiego]], gdzie, tuż po zwycięskiej bitwie o Sosnowiec (6/7 lutego [[1863]]) w Dąbrowie Górniczej [[7 lutego]] przystępuje do oddziału powstańczego [[Apolinary Kurowski|Apolinarego Kurowskiego]] i obejmuje w nim funkcję kapelana.
 
Nie jest jasne czy decyzja ta była spontaniczna, podjęta podczas pobytu w rodzinnych stronach czy też zaplanowana już wcześniej, jako wyraz i przykład patriotycznej postawy wśród licznej grupy młodych zakonników i księży.  
 
 
 
 
 
 


Uczestnik Powstania Styczniowego, ksiądz i kapelan w [[Obóz powstańczy w Ojcowie|obozie powstańczym w Ojcowie]] którego dowódcą był [[Apolinary Kurowski]] a następnie kapelan w oddziale [[Teodor Cieszkowski|Teodora Cieszkowskiego]].
Uczestnik Powstania Styczniowego, ksiądz i kapelan w [[Obóz powstańczy w Ojcowie|obozie powstańczym w Ojcowie]] którego dowódcą był [[Apolinary Kurowski]] a następnie kapelan w oddziale [[Teodor Cieszkowski|Teodora Cieszkowskiego]].

Wersja z 09:49, 9 lut 2013

Zagłębiowskie Biogramy
Serafin Wojciech Szulc
Imię i nazwisko Serafin Wojciech Szulc
Data i miejsce urodzenia 16 kwietnia 1831
Siemonia
Imię i nazwisko przy narodzeniu Wojciech
Data i miejsce śmierci 7 grudnia1905
Pistyń k. Szeszor w Galicji (ob. Ukraina)
Miejsce spoczynku Pistyń, cmentarz zniszczony w 1944 roku
Zawód zakonnik, ksiądz, kapelan w Powstaniu Styczniowym

Wojciech Szulc - urodził się 16 kwietnia 1831 roku w Siemoni (ob. powiat będziński, gm. Bobrowniki), w rodzinie chłopskiej, jako syn Stanisława Szulca i Petroneli, z domu Rudzkiej.

Po ukończeniu edukacji podstawowej w jednej z okolicznych szkół trafia do zakonu bernardynów w Warszawie, gdzie po ukończeniu nowicjatu przyjmuje imię zakonne Serafin. W 1855 roku otrzymał święcenia kapłańskie. Po otrzymaniu święceń rozpoczyna studia teologiczne które trwały od 1855 do 1857 roku. Po zakończeniu studiów trafia (1858) do klasztoru bernardynów w Górze Kalwarii, a następnie do kolejnego klasztoru tego zakonu w miejscowości Warta, gdzie przebywa w latach 1859 - 1861. W 1862 roku trafia najpierw do klasztoru w Kaliszu a następnie w Złoczowie, skąd na początku lutego 1863 roku udaje się do rodzinnego Zagłębia Dąbrowskiego, gdzie, tuż po zwycięskiej bitwie o Sosnowiec (6/7 lutego 1863) w Dąbrowie Górniczej 7 lutego przystępuje do oddziału powstańczego Apolinarego Kurowskiego i obejmuje w nim funkcję kapelana.

Nie jest jasne czy decyzja ta była spontaniczna, podjęta podczas pobytu w rodzinnych stronach czy też zaplanowana już wcześniej, jako wyraz i przykład patriotycznej postawy wśród licznej grupy młodych zakonników i księży.




Uczestnik Powstania Styczniowego, ksiądz i kapelan w obozie powstańczym w Ojcowie którego dowódcą był Apolinary Kurowski a następnie kapelan w oddziale Teodora Cieszkowskiego.

Po upadku Powstania Styczniowego przebywał na emigracji. Autor pamiętnika z powstania który został, wraz z kilkoma innymi pamiętnikami wydany w 1868 w Paryżu przez Agatona Gillera we wspólnym tomie p.t. "Polska w walce: Zbiór wspomnień i pamiętników z dziejów naszego wyjarzmiania".

Przez lata, jako emigrant tułał się po Europie, by w końcu osiąść jako proboszcz w Pistyniu k. Szeszor w Galicji (ob. Ukraina), gdzie zmarł w 1905 roku (?). {do sprawdzenia} Został pochowany u wejścia do kościoła Rzymskokatolickiego w Pistyniu.

Informacja otrzymana od administratorów strony: http://www.szeszory.3-2-1.pl/index.htm :

"Po nim proboszczem był ks. Węgrzyniak, a następnie ks. Grzesiowski zamordowany przez nacjonalistów ukraińskich 25 lipca 1943 roku. Ks. Grzesiowskiego pochowano obok grobu ks. Serafina Szulca. Jednak nie sposób zlokalizować tego miejsca u wejścia do kościółka, ponieważ był drewniany i został całkowicie spalony przez banderowców w listopadzie 1944 roku podczas ludobójstwa na tle etnicznym na polskich mieszkańcach PIstynia. Na miejscu pogorzeliska Rusini wybudowali budynki mieszkalne, dlatego miejsce to definitywnie zostało wymazane z pamięci mieszkańców Pistynia. Zachowała się łąka ze skrawkiem byłego cmentarza przykościelnego, ale że zwykle groby były ziemne, to przetrwały tylko nieliczne krzyże na grobach Polaków".

(Biogram opracował: Dariusz JUREK)