Jan Bątorek: Różnice pomiędzy wersjami

Z WikiZagłębie
Nie podano opisu zmian
Nie podano opisu zmian
 
(Nie pokazano 10 pośrednich wersji utworzonych przez tego samego użytkownika)
Linia 9: Linia 9:
  |miejsce urodzenia    = [[Kidów (gm. Pilica)|Kidów]]
  |miejsce urodzenia    = [[Kidów (gm. Pilica)|Kidów]]
  |imię przy narodzeniu =
  |imię przy narodzeniu =
  |data śmierci        = [[1940]]
  |data śmierci        = [[3 kwietnia]] [[1940]]
  |miejsce śmierci      =  
  |miejsce śmierci      = Katyń
  |przyczyna śmierci    =Ofiara Mordu Katyńskiego
  |przyczyna śmierci    =Ofiara Mordu Katyńskiego
  |miejsce spoczynku    =  
  |miejsce spoczynku    =  
Linia 25: Linia 25:
[[Plik:Nagrobek symboliczny Jana Bątorka w Kidowie.JPG|thumb|300px|Symboliczny nagrobek Jana Bątorka na cmentarzu w Kidowie. Fot. J. Hetmańczyk]]
[[Plik:Nagrobek symboliczny Jana Bątorka w Kidowie.JPG|thumb|300px|Symboliczny nagrobek Jana Bątorka na cmentarzu w Kidowie. Fot. J. Hetmańczyk]]


'''Jan Batorek''' urodził się [[9 lipca]] [[1910]] r. w [[Kidów (gm. Pilica)|Kidowie]], w [[powiat olkuski|powiecie olkuskim]] (obecnie [[Gmina Pilica (powiat zawierciański)|Gmina Pilica]], [[powiat zawierciański]]). Był synem Jana i Franciszki z Pasierbów. W latach [[1917]]-[[1924]] uczył się  w szkole powszechnej w Kidowie. W [[1924]] roku złożył egzamin wstępny na I kurs miejskiego [[Seminarium Nauczycielskiego Męskiego w Dąbrowie Górniczej]]. W seminarium tym uczył się w latach [[1924]]/[[1925]] -[[1928]]/[[1929]] r., zdając tam w maju [[1929]] r. egzamin dojrzałości i zdobywając uprawnienia do pełnienia obowiązków nauczyciela w szkołach powszechnych. W tej szkole opanował język niemiecki.


*[[Jan Bątorek]] podporucznik rezerwy 74 pułk piechoty nauczyciel Szkoła Powszechna w Dobieszowicach
[[10 sierpnia]] [[1931]] r. został powołany do wojska. [[29 listopada]] [[1931]] r. złożył przysięgę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty w Zambrowie. Podchorążówkę ukończył [[30 czerwca]] [[1932]] r. w stopniu kaprala podchorążego. Po otrzymaniu przydziału do 75 pp, [[12 września]] [[1932]] r. został awansowany do stopnia plutonowego podchorążego.
Po zaliczeniu ćwiczeń rezerwy w 75 pp na przełomie czerwca i lipca [[1933]] r., otrzymawszy opinię bardzo dobrego dowódcy plutonu c.k.m., mianowany został podporucznikiem rezerwy piechoty, ze starszeństwem od [[1 stycznia]] [[1934]] r. Równocześnie otrzymał przydział mobilizacyjny otrzymał do 75 pp.
W tej jednostce odbywał kolejne ćwiczenia w roku [[1935]] i [[1937]], jako dowódca plutonu c.k.m. W Rocznej liście kwalifikacyjnej za rok [[1937]] zarówno dowódca 1 kompanii karabinów maszynowych, jak zastępca dowódcy 75 pp, oceniali iż jest „dobrze opanowany, energiczny, pracowity, na trudy wytrzymały, dobrze wyszkolony wojskowo, ma duże zdolności dowodzenia, orientuje się szybko, w rozkazodawstwie jest pewny siebie”.


Jan Bątorek mieszkał w [[Dobieszowice (gm. Bobrowniki)|Dobieszowicach]] w [[1933]] r. W tym roku został nauczycielem i kierownikiem [[tutejszej siedmioklasowej szkoły powszechnej]] – uczył w niej do końca roku szkolnego [[1938]]/[[1939]].
[[22 kwietnia]] [[1935]] r. ożenił się z Kazimierą Szota, córką Józefa i Marianny ze Szwejów, urodzoną w [[Kidów (gm. Pilica)|Kidowie]] [[18 maja]] [[1911]] r., absolwentką Państwowej Preparandy Nauczycielskiej w Skałce i [[Państwowego Seminarium Nauczycielskiego Żeńskiego im. Antoniego Osuchowskiego w Zawierciu]], także nauczycielką w [[Dobieszowice (gm. Bobrowniki)|Dobieszowicach]]. Państwo Bątorkowie zamieszkiwali w [[Dobieszowice (gm. Bobrowniki)|Dobieszowicach]] przy ulicy Wolności 11. [[5 marca]] [[1936]] r. w [[Dobieszowice (gm. Bobrowniki)|Dobieszowicach]] urodziła im się córka Krystyna.


Jan Bątorek (1910–1940)
Jan Bątorek był członkiem [[Ochotnicza Straż Pożarna w Dobieszowicach|Ochotniczej Straży Pożarnej w Dobieszowicach]] – w [[1937]] r. pełnił funkcję przewodniczącego komisji rewizyjnej.
 
Jan Bątorek (ur. 9 lipca 1910 r. w Kidowie, zm. 3 kwietnia 1940 r. w Katyniu) – nauczyciel szkoły powszechnej w Dobieszowicach w powiecie będzińskim, podporucznik rezerwy Wojska Polskiego, zamordowany przez Sowietów w Katyniu.
 
Życiorys
Urodził się [[9 lipca]] [[1910]] r. w [[Kidowie]], w powiecie olkuskim. Był synem Jana i Franciszki z Pasierbów. W latach 1917-1924 uczył się  w szkole powszechnej w Kidowie. W [[1924]] roku złożył egzamin wstępny na I kurs miejskiego Seminarium Nauczycielskiego Męskiego w Dąbrowie Górniczej. W seminarium tym uczył się w latach 1924/25 -1928/1929 r., zdając tam w maju 1929 r. egzamin dojrzałości i zdobywając uprawnienia do pełnienia obowiązków nauczyciela w szkołach powszechnych. W tej szkole opanował język niemiecki.
 
[[10 sierpnia]] [[1931]] r. został powołany do wojska. 29 listopada 1931 r. złożył przysięgę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty w Zambrowie. Podchorążówkę ukończył 30 czerwca 1932 r. w stopniu kaprala podchorążego. Po otrzymaniu przydziału do 75 pp, 12 września 1932 r. został awansowany do stopnia plutonowego podchorążego.
Po zaliczeniu ćwiczeń rezerwy w 75 pp na przełomie czerwca i lipca 1933 r., otrzymawszy opinię bardzo dobrego dowódcy plutonu c.k.m., mianowany został podporucznikiem rezerwy piechoty, ze starszeństwem od 1 stycznia 1934 r. Równocześnie otrzymał przydział mobilizacyjny otrzymał do 75 pp. W tej jednostce odbywał kolejne ćwiczenia w roku 1935 i 1937, jako dowódca plutonu c.k.m. W Rocznej liście kwalifikacyjnej za rok 1937 zarówno dowódca 1 kompanii karabinów maszynowych, jak zastępca dowódcy 75 pp, oceniali iż jest „dobrze opanowany, energiczny, pracowity, na trudy wytrzymały, dobrze wyszkolony wojskowo, ma duże zdolności dowodzenia, orientuje się szybko, w rozkazodawstwie jest pewny siebie”.
 
Jan Bątorek mieszkał w [[Dobieszowice (gm. Bobrowniki)|Dobieszowicach]] w [[1933]] r. W tym roku został nauczycielem i kierownikiem tutejszej siedmioklasowej szkoły powszechnej – uczył w niej do końca roku szkolnego [[1938]]/[[1939]].
[[22 kwietnia]] [[1935]] r. ożenił się z Kazimierą Szota, córką Józefa i Marianny ze Szwejów, urodzoną w Kidowie [[18 maja]] [[1911]] r., absolwentką Państwowej Preparandy Nauczycielskiej w Skałce i Państwowego Seminarium Nauczycielskiego Żeńskiego im. Antoniego Osuchowskiego w Zawierciu, także nauczycielką w Dobieszowicach.
[[Państwo Bątorkowie zamieszkiwali w [[Dobieszowice (gm. Bobrowniki)|Dobieszowicach]] przy ulicy Wolności 11.
5 marca]] [[1936]] r. w [[Dobieszowice (gm. Bobrowniki)|Dobieszowicach]] urodziła im się córka Krystyna.
 
Jan Bątorek był członkiem Ochotniczej Straży Pożarnej w Dobieszowicach – w [[1937]] r. pełnił funkcję przewodniczącego komisji rewizyjnej.


Zarządzeniem Ministra Spraw Wojskowych z [[16 listopada]] [[1937]] r. Jan Bątorek został przeniesiony z 75 do 74 pułku piechoty, z przydziałem do batalionu zapasowego, który stacjonował w Piotrkowie Trybunalskim.
Zarządzeniem Ministra Spraw Wojskowych z [[16 listopada]] [[1937]] r. Jan Bątorek został przeniesiony z 75 do 74 pułku piechoty, z przydziałem do batalionu zapasowego, który stacjonował w Piotrkowie Trybunalskim.
Po sierpniowej mobilizacji w 1939 r. Jan Bątorek walczył w kampanii wrześniowej. Jego piotrkowski batalion, nie skompletowany i słabo uzbrojony, 5 września wyszedł z miasta. 24 września 1939 r. batalion znajdował się w okolicy Janowa Lubelskiego. Potem kluczył w kilkukilometrowej szerokości pasie „ziemi niczyjej”, pomiędzy okopanymi już na Sanie wojskami niemieckimi, a zajmującymi Ulanów Sowietami, zaś kilka dni później dostał się do sowieckiej niewoli w okolicy Tarnogrodu, około 20 km na południe od Biłgoraja.  
Po sierpniowej mobilizacji w [[1939]] r. Jan Bątorek walczył w kampanii wrześniowej. Jego piotrkowski batalion, nie skompletowany i słabo uzbrojony, [[5 września]] wyszedł z miasta. [[24 września]] [[1939]] r. batalion znajdował się w okolicy Janowa Lubelskiego. Potem kluczył w kilkukilometrowej szerokości pasie „ziemi niczyjej”, pomiędzy okopanymi już na Sanie wojskami niemieckimi, a zajmującymi Ulanów Sowietami, zaś kilka dni później dostał się do sowieckiej niewoli w okolicy Tarnogrodu, około 20 km na południe od Biłgoraja.  
Jan Bątorek, wraz z tysiącami innych polskich oficerów i żołnierzy, został osadzony w sowieckim obozie jenieckim w Kozielsku.  
Jan Bątorek, wraz z tysiącami innych polskich oficerów i żołnierzy, został osadzony w sowieckim obozie jenieckim w Kozielsku. [[3 kwietnia]] [[1940]] r. Jan Bątorek został zamordowany przez NKWD w Katyniu.
3 kwietnia 1940 r. Jan Bątorek został zamordowany przez NKWD w Katyniu.


W 1991 r. zmarła żona Jana Bątorka, Kazimiera. Podczas jej pochówku, do grobu na cmentarzu w Kidowie złożono także garść ziemi przywiezionej z lasu katyńskiego, symbolizującą prochy Jana.  
W [[1991]] r. zmarła żona Jana Bątorka, Kazimiera. Podczas jej pochówku, do grobu na cmentarzu w Kidowie złożono także garść ziemi przywiezionej z lasu katyńskiego, symbolizującą prochy Jana.  


W niepodległej III Rzeczpospolitej Jan Bątorek – wraz z 7842 innymi oficerami – decyzją Ministra Obrony Narodowej z 5 października [[2007]] r., został pośmiertnie awansowany. Jego awans do stopnia porucznika został ogłoszony w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”, [[9 listopada]] [[2007]] r. w Warszawie.  
W niepodległej III Rzeczpospolitej Jan Bątorek – wraz z 7842 innymi oficerami – decyzją Ministra Obrony Narodowej z 5 października [[2007]] r., został pośmiertnie awansowany. Jego awans do stopnia porucznika został ogłoszony w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”, [[9 listopada]] [[2007]] r. w Warszawie.  
Nazwisko Jana Bątorka figuruje w Księdze Cmentarnej Polskiego Cmentarza Wojennego w Katyniu.
Nazwisko Jana Bątorka figuruje w Księdze Cmentarnej Polskiego Cmentarza Wojennego w Katyniu.


Odznaczenia  
'''Odznaczenia'''
Odznaka Pamiątkowa „Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939”. Londyn, 15.08.1985 r. – pośmiertnie.
*Odznaka Pamiątkowa „Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939”. Londyn, 15.08.1985 r. – pośmiertnie.
Medal „Za udział w wojnie obronnej 1939”. Warszawa, 24.04.1995 r. – pośmiertnie.
*Medal „Za udział w wojnie obronnej 1939”. Warszawa, 24.04.1995 r. – pośmiertnie.


'''''Opracował: Janusz Hetmańczyk'''''
'''''Opracował: Janusz Hetmańczyk'''''


'''Bibliografia:'''
'''Bibliografia:'''
*1. Hetmańczyk J. 2009. ''[[Dobieszowice z "przyległościami": Niebyła, Wesoła, Wymysłów. Historia wsi]]''. Dobieszowice, [[Stowarzyszenie "Brynica"]]. ISBN 978-83-929170-0-7. S.283-286.
*1. Hetmańczyk J. [[2009]]. ''[[Dobieszowice z "przyległościami": Niebyła, Wesoła, Wymysłów. Historia wsi]]''. [[Dobieszowice (gm. Bobrowniki)|Dobieszowice]], [[Stowarzyszenie "Brynica"]]. ISBN 978-83-929170-0-7. S.283-286.
*2. Wojskowe Biuro Historyczne, akta osobowe Jana Bątorka, sygn. akt: CAW AP I.481.B.3354.
*2. Wojskowe Biuro Historyczne, akta osobowe Jana Bątorka, sygn. akt: CAW AP I.481.B.3354.
*3. Publikacja jubileuszowa szkoły podstawowej w Dobieszowicach. Dobieszowice, 1999. ISBN 83-909041-2-8. S.12.
*3. Publikacja jubileuszowa szkoły podstawowej w Dobieszowicach. [[Dobieszowice (gm. Bobrowniki)|Dobieszowice]], [[1999]]. ISBN 83-909041-2-8. S.12.
*4. Pamiętnik Jubileuszowy z okazji 30–lecia Stowarzyszenia Ochotniczej Straży Pożarnej w Dobieszowicach 1907-1937. Dobieszowice, 1937. S.32
*4. ''[[Pamiętnik Jubileuszowy z okazji 30-lecia Stowarzyszenia Ochotniczej Straży Pożarnej w Dobieszowicach powiatu będzińskiego (1907-1937)]]'' [[Dobieszowice (gm. Bobrowniki)|Dobieszowice]], [[1937]]. S.32
*5. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego w Katyniu. Oprac. zespół pod kier. Marka Tarczyńskiego. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa. Warszawa, 2000. ISBN 83-905590-7-2. Lista jeńców (…), s.26.
*5. ''Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego w Katyniu''. Oprac. zespół pod kier. Marka Tarczyńskiego. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa. Warszawa, [[2000]]. ISBN 83-905590-7-2. Lista jeńców (…), s.26.
 


==Zobacz też==
*[[Zagłębiowska Lista Katyńska]]


[[Kategoria:Zagłębiowskie Biogramy|Bątorek, Jan]]
[[Kategoria:Zagłębiowska Lista Katyńska|Bątorek, Jan]]
[[Kategoria:Zagłębiowska Lista Katyńska|Bątorek, Jan]]
[[Kategoria:ZLK urodzeni w Zagłębiu Dąbrowskim|Bątorek, Jan]]
[[Kategoria:ZLK powiat zawierciański|Bątorek, Jan]]
[[Kategoria:ZLK urodzeni w powiecie zawierciańskim|Bątorek, Jan]]
[[Kategoria:ZLK Gmina Pilica|Bątorek, Jan]]
[[Kategoria:ZLK urodzeni w Gminie Pilica|Bątorek, Jan]]
[[Kategoria:ZLK powiat będziński|Bątorek, Jan]]
[[Kategoria:ZLK związani z powiatem będzińskim|Bątorek, Jan]]
[[Kategoria:ZLK Gmina Bobrowniki|Bątorek, Jan]]
[[Kategoria:ZLK związani z Gminą Bobrowniki|Bątorek, Jan]]

Aktualna wersja na dzień 20:32, 6 gru 2020

Zagłębiowskie Biogramy
-
-
Imię i nazwisko Jan Bątorek
Data i miejsce urodzenia 9 lipca1910
Kidów
Data i miejsce śmierci 3 kwietnia 1940
Katyń
Przyczyna śmierci Ofiara Mordu Katyńskiego
Zawód Nauczyciel, podporucznik rezerwy WP
Odznaczenia
Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939, Medal Za udział w wojnie obronnej 1939
Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939
Medal za udział w Wojnie Obronnej 1939
Jan Bątorek z żoną Kazimierą. Około 1937 r. Ze zbioru H. Kubik
Symboliczny nagrobek Jana Bątorka na cmentarzu w Kidowie. Fot. J. Hetmańczyk

Jan Batorek urodził się 9 lipca 1910 r. w Kidowie, w powiecie olkuskim (obecnie Gmina Pilica, powiat zawierciański). Był synem Jana i Franciszki z Pasierbów. W latach 1917-1924 uczył się w szkole powszechnej w Kidowie. W 1924 roku złożył egzamin wstępny na I kurs miejskiego Seminarium Nauczycielskiego Męskiego w Dąbrowie Górniczej. W seminarium tym uczył się w latach 1924/1925 -1928/1929 r., zdając tam w maju 1929 r. egzamin dojrzałości i zdobywając uprawnienia do pełnienia obowiązków nauczyciela w szkołach powszechnych. W tej szkole opanował język niemiecki.

10 sierpnia 1931 r. został powołany do wojska. 29 listopada 1931 r. złożył przysięgę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty w Zambrowie. Podchorążówkę ukończył 30 czerwca 1932 r. w stopniu kaprala podchorążego. Po otrzymaniu przydziału do 75 pp, 12 września 1932 r. został awansowany do stopnia plutonowego podchorążego. Po zaliczeniu ćwiczeń rezerwy w 75 pp na przełomie czerwca i lipca 1933 r., otrzymawszy opinię bardzo dobrego dowódcy plutonu c.k.m., mianowany został podporucznikiem rezerwy piechoty, ze starszeństwem od 1 stycznia 1934 r. Równocześnie otrzymał przydział mobilizacyjny otrzymał do 75 pp. W tej jednostce odbywał kolejne ćwiczenia w roku 1935 i 1937, jako dowódca plutonu c.k.m. W Rocznej liście kwalifikacyjnej za rok 1937 zarówno dowódca 1 kompanii karabinów maszynowych, jak zastępca dowódcy 75 pp, oceniali iż jest „dobrze opanowany, energiczny, pracowity, na trudy wytrzymały, dobrze wyszkolony wojskowo, ma duże zdolności dowodzenia, orientuje się szybko, w rozkazodawstwie jest pewny siebie”.

Jan Bątorek mieszkał w Dobieszowicach w 1933 r. W tym roku został nauczycielem i kierownikiem tutejszej siedmioklasowej szkoły powszechnej – uczył w niej do końca roku szkolnego 1938/1939.

22 kwietnia 1935 r. ożenił się z Kazimierą Szota, córką Józefa i Marianny ze Szwejów, urodzoną w Kidowie 18 maja 1911 r., absolwentką Państwowej Preparandy Nauczycielskiej w Skałce i Państwowego Seminarium Nauczycielskiego Żeńskiego im. Antoniego Osuchowskiego w Zawierciu, także nauczycielką w Dobieszowicach. Państwo Bątorkowie zamieszkiwali w Dobieszowicach przy ulicy Wolności 11. 5 marca 1936 r. w Dobieszowicach urodziła im się córka Krystyna.

Jan Bątorek był członkiem Ochotniczej Straży Pożarnej w Dobieszowicach – w 1937 r. pełnił funkcję przewodniczącego komisji rewizyjnej.

Zarządzeniem Ministra Spraw Wojskowych z 16 listopada 1937 r. Jan Bątorek został przeniesiony z 75 do 74 pułku piechoty, z przydziałem do batalionu zapasowego, który stacjonował w Piotrkowie Trybunalskim. Po sierpniowej mobilizacji w 1939 r. Jan Bątorek walczył w kampanii wrześniowej. Jego piotrkowski batalion, nie skompletowany i słabo uzbrojony, 5 września wyszedł z miasta. 24 września 1939 r. batalion znajdował się w okolicy Janowa Lubelskiego. Potem kluczył w kilkukilometrowej szerokości pasie „ziemi niczyjej”, pomiędzy okopanymi już na Sanie wojskami niemieckimi, a zajmującymi Ulanów Sowietami, zaś kilka dni później dostał się do sowieckiej niewoli w okolicy Tarnogrodu, około 20 km na południe od Biłgoraja. Jan Bątorek, wraz z tysiącami innych polskich oficerów i żołnierzy, został osadzony w sowieckim obozie jenieckim w Kozielsku. 3 kwietnia 1940 r. Jan Bątorek został zamordowany przez NKWD w Katyniu.

W 1991 r. zmarła żona Jana Bątorka, Kazimiera. Podczas jej pochówku, do grobu na cmentarzu w Kidowie złożono także garść ziemi przywiezionej z lasu katyńskiego, symbolizującą prochy Jana.

W niepodległej III Rzeczpospolitej Jan Bątorek – wraz z 7842 innymi oficerami – decyzją Ministra Obrony Narodowej z 5 października 2007 r., został pośmiertnie awansowany. Jego awans do stopnia porucznika został ogłoszony w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”, 9 listopada 2007 r. w Warszawie. Nazwisko Jana Bątorka figuruje w Księdze Cmentarnej Polskiego Cmentarza Wojennego w Katyniu.

Odznaczenia

  • Odznaka Pamiątkowa „Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939”. Londyn, 15.08.1985 r. – pośmiertnie.
  • Medal „Za udział w wojnie obronnej 1939”. Warszawa, 24.04.1995 r. – pośmiertnie.

Opracował: Janusz Hetmańczyk

Bibliografia:

Zobacz też