Ignacy Bereszko: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
(Kategorie i redakcyjne.) |
||
| Linia 21: | Linia 21: | ||
}} | }} | ||
'''Ignacy Bereszko''' - (ur. [[6 stycznia]] [[1882]] r. w [[Będzin|Będzinie]], zm. [[6 stycznia]] [[1938]] r. w [[Będzin|Będzinie]]) | '''Ignacy Bereszko''' - (ur. [[6 stycznia]] [[1882]] r. w [[Będzin|Będzinie]], zm. [[6 stycznia]] [[1938]] r. w [[Będzin|Będzinie]]) inżynier elektryk, pionier energetyki w [[Zagłębie Dąbrowskie|Zagłębiu Dąbrowskim]], działacz społeczny i gospodarczy. | ||
Był synem Tomasza, właściciela zakładów krawieckich i Julianny z Knedyków. | Był synem Tomasza, właściciela zakładów krawieckich i Julianny z Knedyków. | ||
Żonaty ze Stefanią Falkowską, miał z nią syna Tomasza, mgra inżyniera budowy dróg i mostów. | Żonaty ze Stefanią Falkowską, miał z nią syna Tomasza, mgra inżyniera budowy dróg i mostów. | ||
| Linia 27: | Linia 27: | ||
==Edukacja== | ==Edukacja== | ||
Uczęszczał do [[Sosnowiec|Sosnowieckiej]] [[Szkoła Realna w Sosnowcu|Szkoły Realnej]] (późniejsze Gimnazjum Państwowe Męskie im. S. Staszica), którą ukończył w [[1903]] | Uczęszczał do [[Sosnowiec|Sosnowieckiej]] [[Szkoła Realna w Sosnowcu|Szkoły Realnej]] (późniejsze Gimnazjum Państwowe Męskie im. S. Staszica), którą ukończył w [[1903]] roku. Studiował następnie w Instytucie Elektrotechnicznym im. Montefiore przy | ||
wydziale technicznym uniwersytetu w Leodium (Liege w Belgii); dyplom inżyniera elektryka otrzymał w [[1908]] | wydziale technicznym uniwersytetu w Leodium (Liege w Belgii); dyplom inżyniera elektryka otrzymał w [[1908]] roku. | ||
==Praca zawodowa== | ==Praca zawodowa== | ||
'''Kopalnie''' <br> | '''Kopalnie''' <br> | ||
Po studiach powrócił do [[Zagłębie Dąbrowskie|Zagłębia]] - początkowo, przez cztery lata pracował w elektrowni [[Kopalnia "Sosnowiec" (Sosnowiec)|kopalni „Hr. Renard” (późniejsza kopalnia | Po studiach powrócił do [[Zagłębie Dąbrowskie|Zagłębia]] - początkowo, przez cztery lata pracował w elektrowni [[Kopalnia "Sosnowiec" (Sosnowiec)|kopalni „Hr. Renard” (późniejsza kopalnia "Sosnowiec")]], a następnie w kopalni "Kazimierz" jako kierownik wydziału elektromechanicznego. Brał udział w budowie i uruchomieniu elektrowni w tym zakładzie ([[1916]]). | ||
'''Dyrektor'''<br> | '''Dyrektor'''<br> | ||
W lutym [[1928]] r. objął stanowisko dyrektora dwóch spółek wchodzących w skład koncernu | W lutym [[1928]] r. objął stanowisko dyrektora dwóch spółek wchodzących w skład koncernu "Siła i Światło", pozostających pod wspólnym zarządem, [[Elektrownia w Sosnowcu|Elektrowni Okręgowej w Zagłębiu Dąbrowskim w Małobądzu]] (na granicy [[Będzin|Będzina]] i [[Sosnowiec|Sosnowca]]) oraz Sieci Elektrycznych. Spółki te należały do największych przedsiębiorstw elektryfikacyjnych [[Zagłębie Dąbrowskie|Zagłębia Dąbrowskiego]]. Jako dyrektor przyczynił się do dalszego ich rozwoju. W okresie jego kierownictwa (sprawował je do swojej śmierci) wymieniono stary turbozespół na nowy i zwiększono moc elektrowni. | ||
'''Kryzys gospodarczy'''<br> | '''Kryzys gospodarczy'''<br> | ||
Podczas wielkiego kryzysu gospodarczego, kiedy produkcja energii spadała, I. Bereszko podejmował różnorodne działania mające na celu zahamowanie tego procesu. Aby zwiększyć zużycie energii popularyzowano sprzęt | Podczas wielkiego kryzysu gospodarczego, kiedy produkcja energii spadała, I. Bereszko podejmował różnorodne działania mające na celu zahamowanie tego procesu. Aby zwiększyć zużycie energii popularyzowano sprzęt elektryczny mający zastosowanie w gospodarstwach domowych. Z jego inicjatywy powstał w [[Sosnowiec|Sosnowcu]] pierwszy na tym terenie duży sklep z takimi urządzeniami jak kuchenki, piekarniki i in. | ||
elektryczny mający zastosowanie w gospodarstwach domowych. Z jego inicjatywy powstał w [[Sosnowiec|Sosnowcu]] pierwszy na tym terenie duży sklep z takimi urządzeniami jak kuchenki, piekarniki i in. | |||
'''Własny zakład'''<br> | '''Własny zakład'''<br> | ||
| Linia 50: | Linia 49: | ||
Obok pracy zawodowej prowadził aktywną działalność społeczną. Od [[1912]] r. należał do Koła Elektroników przy sekcji Górniczo-Hutniczej Delegacji Dąbrowskiej Warszawskiego Oddziału Towarzystwa Popierania Rosyjskiego Przemysłu i Handlu. Wraz z innymi członkami Koła wystąpił z tej organizacji i współtworzył w [[Sosnowiec|Sosnowcu]] Stowarzyszenie Techników Polskich, do zarządu którego został wybrany ([[1913]]). | Obok pracy zawodowej prowadził aktywną działalność społeczną. Od [[1912]] r. należał do Koła Elektroników przy sekcji Górniczo-Hutniczej Delegacji Dąbrowskiej Warszawskiego Oddziału Towarzystwa Popierania Rosyjskiego Przemysłu i Handlu. Wraz z innymi członkami Koła wystąpił z tej organizacji i współtworzył w [[Sosnowiec|Sosnowcu]] Stowarzyszenie Techników Polskich, do zarządu którego został wybrany ([[1913]]). | ||
Po odzyskaniu niepodległości uczestniczył w pracach przygotowawczych do zjazdu założycielskiego Stowarzyszenia Elektroników Polskich, który odbył się w Warszawie, w czerwcu [[1919]] r. Reprezentował na nim, jako delegat, | Po odzyskaniu niepodległości uczestniczył w pracach przygotowawczych do zjazdu założycielskiego Stowarzyszenia Elektroników Polskich, który odbył się w Warszawie, w czerwcu [[1919]] r. Reprezentował na nim, jako delegat, koło sosnowieckie. W pierwszym dniu zjazdu pełnił funkcje wiceprzewodniczącego obrad. | ||
koło sosnowieckie. W pierwszym dniu zjazdu pełnił funkcje wiceprzewodniczącego obrad. | |||
W latach [[1919]] - [[1921]] brał czynny udział w akcjach pomocy organizowanych w [[Sosnowiec|Sosnowcu]] dla powstań śląskich. Instalował m.in. i obsługiwał urządzenia teletechniczne w tworzonych w mieście placówkach (stacja przekaźnikowa dla łączności telegraficznej, ośrodek łączności telefonicznej, magazyny broni, szpital dla powstańców i in.). | W latach [[1919]] - [[1921]] brał czynny udział w akcjach pomocy organizowanych w [[Sosnowiec|Sosnowcu]] dla powstań śląskich. Instalował m.in. i obsługiwał urządzenia teletechniczne w tworzonych w mieście placówkach (stacja przekaźnikowa dla łączności telegraficznej, ośrodek łączności telefonicznej, magazyny broni, szpital dla powstańców i in.). | ||
| Linia 57: | Linia 55: | ||
W Stowarzyszeniu Elektroników pełnił odpowiedzialne funkcje: w latach [[1918]] - [[1922]] i [[1928]] - [[1938]] prezesa sosnowieckiego koła (od [[1928]] r. Sosnowiecki Oddział Stowarzyszenia Elektryków Polskich, a po rozszerzeniu działalności na teren Górnego Śląska ([[1931]]) Oddział Zagłębia Węglowego SEP). Sprawował ponadto obowiązki wiceprezesa i członka Komisji Rewizyjnej Koła ([[1923]] - [[1927]]) oraz członka ([[1929]] - [[1931]]) i wiceprezesa Zarządu Głównego SEP ([[1931]] – [[1933]]). | W Stowarzyszeniu Elektroników pełnił odpowiedzialne funkcje: w latach [[1918]] - [[1922]] i [[1928]] - [[1938]] prezesa sosnowieckiego koła (od [[1928]] r. Sosnowiecki Oddział Stowarzyszenia Elektryków Polskich, a po rozszerzeniu działalności na teren Górnego Śląska ([[1931]]) Oddział Zagłębia Węglowego SEP). Sprawował ponadto obowiązki wiceprezesa i członka Komisji Rewizyjnej Koła ([[1923]] - [[1927]]) oraz członka ([[1929]] - [[1931]]) i wiceprezesa Zarządu Głównego SEP ([[1931]] – [[1933]]). | ||
Za jego prezesury Oddział podjął współpracę z Sekcją Energetyczną Stowarzyszenia Inżynierów i Techników województwa śląskiego w Katowicach oraz ze Stowarzyszeniem Techników w [[Sosnowiec|Sosnowcu]]. Był członkiem | Za jego prezesury Oddział podjął współpracę z Sekcją Energetyczną Stowarzyszenia Inżynierów i Techników województwa śląskiego w Katowicach oraz ze Stowarzyszeniem Techników w [[Sosnowiec|Sosnowcu]]. Był członkiem Komisji urządzeń elektrycznych w kopalniach węgla działającej przy Polskim Komitecie Normalizacyjnym (PKE) i współtwórcą "Przepisów budowy i ruchu urządzeń elektrycznych prądu silnego w podziemiach kopalń". Brał | ||
Komisji urządzeń elektrycznych w kopalniach węgla działającej przy Polskim Komitecie Normalizacyjnym (PKE) i współtwórcą | |||
również udział w pracach Komisji Elektryfikacyjnej Polskiego Zagłębia Węglowego ([[1923]] - [[1926]]) powołanej na zlecenie Ministerstwa Robót Publicznych oraz Komisji Gospodarki Elektrycznej Polskiego Komitetu Energetycznego. | również udział w pracach Komisji Elektryfikacyjnej Polskiego Zagłębia Węglowego ([[1923]] - [[1926]]) powołanej na zlecenie Ministerstwa Robót Publicznych oraz Komisji Gospodarki Elektrycznej Polskiego Komitetu Energetycznego. | ||
Należał do aktywnych działaczy gospodarczych. W chodził w skład Komisji Komunikacji i pełnił obowiązki radcy Sekcji Przemysłowej, a od [[1935]] r. wiceprezesa [[Izba Przemysłowo-Handlowa|Izby Przemysłowo-Handlowej dla województwa kieleckiego]], powołanej w [[Sosnowiec|Sosnowcu]] w [[1927]] r. | Należał do aktywnych działaczy gospodarczych. W chodził w skład Komisji Komunikacji i pełnił obowiązki radcy Sekcji Przemysłowej, a od [[1935]] r. wiceprezesa [[Izba Przemysłowo-Handlowa|Izby Przemysłowo-Handlowej dla województwa kieleckiego]], powołanej w [[Sosnowiec|Sosnowcu]] w [[1927]] r. | ||
Był sędzią handlowym, członkiem Rady Nadzorczej [[Tramwaje elektryczne w Zagłębiu Dąbrowskim S. A.|Spółki Akcyjnej Tramwaje Elektryczne w Zagłębiu Dąbrowskim]], wiceprzewodniczącym zarządu klinkierni | Był sędzią handlowym, członkiem Rady Nadzorczej [[Tramwaje elektryczne w Zagłębiu Dąbrowskim S. A.|Spółki Akcyjnej Tramwaje Elektryczne w Zagłębiu Dąbrowskim]], wiceprzewodniczącym zarządu klinkierni "Gródków", współwłaścicielem firmy "Zamkost - Zakładów Mechanicznych i Budowy Konstrukcji Stalowych". | ||
Działał w wielu organizacjach społecznych, m.in. w Towarzystwie Przemysłowców (wiceprzewodniczący), Lidze Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej (prezes), Towarzystwie Popierania Szkolnictwa Zawodowego (prezes). | Działał w wielu organizacjach społecznych, m.in. w Towarzystwie Przemysłowców (wiceprzewodniczący), Lidze Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej (prezes), Towarzystwie Popierania Szkolnictwa Zawodowego (prezes). | ||
| Linia 73: | Linia 70: | ||
==Bibliografia== | ==Bibliografia== | ||
*{{Cytuj książkę | nazwisko = Śmiałek| imię = Małgorzata |nazwisko2= Studencki |imię2= Zbigniew | tytuł = [[Sosnowieckie ABC (7)|Sosnowieckie ABC, tom VII]] | data =[[2008]] | wydawca = [[Muzeum w Sosnowcu]] | miejsce = | isbn = 978-83-89199-37-9 | strony = 5-8}} | *{{Cytuj książkę | nazwisko = Śmiałek| imię = Małgorzata |nazwisko2= Studencki |imię2= Zbigniew | tytuł = [[Sosnowieckie ABC (7)|Sosnowieckie ABC, tom VII]] | data =[[2008]] | wydawca = [[Muzeum w Sosnowcu]] | miejsce = | isbn = 978-83-89199-37-9 | strony = 5-8}} | ||
[[Kategoria:Zagłębiowskie Biogramy|Bereszko, Ignacy]] | |||
[[Kategoria:Ludzie urodzeni w Będzinie|Bereszko, Ignacy]] | |||
Aktualna wersja na dzień 16:20, 4 sty 2014
| Zagłębiowskie Biogramy | |
 Ignacy Bereszko | |
| Imię i nazwisko | Ignacy Bereszko |
| Data i miejsce urodzenia | 6 stycznia 1882 Będzin |
| Data i miejsce śmierci | 6 stycznia 1938 Będzin |
| Miejsce spoczynku | cmentarz parafii św. Trójcy w Będzinie |
| Zawód | inż. elektryk |
| Odznaczenia | |
| |
Ignacy Bereszko - (ur. 6 stycznia 1882 r. w Będzinie, zm. 6 stycznia 1938 r. w Będzinie) inżynier elektryk, pionier energetyki w Zagłębiu Dąbrowskim, działacz społeczny i gospodarczy. Był synem Tomasza, właściciela zakładów krawieckich i Julianny z Knedyków. Żonaty ze Stefanią Falkowską, miał z nią syna Tomasza, mgra inżyniera budowy dróg i mostów. Posiadał odznaczenia: Złoty Krzyż Zasługi i Złoty Krzyż Federacji Związków Polskich Obrońców Ojczyzny.
Edukacja
Uczęszczał do Sosnowieckiej Szkoły Realnej (późniejsze Gimnazjum Państwowe Męskie im. S. Staszica), którą ukończył w 1903 roku. Studiował następnie w Instytucie Elektrotechnicznym im. Montefiore przy wydziale technicznym uniwersytetu w Leodium (Liege w Belgii); dyplom inżyniera elektryka otrzymał w 1908 roku.
Praca zawodowa
Kopalnie
Po studiach powrócił do Zagłębia - początkowo, przez cztery lata pracował w elektrowni kopalni „Hr. Renard” (późniejsza kopalnia "Sosnowiec"), a następnie w kopalni "Kazimierz" jako kierownik wydziału elektromechanicznego. Brał udział w budowie i uruchomieniu elektrowni w tym zakładzie (1916).
Dyrektor
W lutym 1928 r. objął stanowisko dyrektora dwóch spółek wchodzących w skład koncernu "Siła i Światło", pozostających pod wspólnym zarządem, Elektrowni Okręgowej w Zagłębiu Dąbrowskim w Małobądzu (na granicy Będzina i Sosnowca) oraz Sieci Elektrycznych. Spółki te należały do największych przedsiębiorstw elektryfikacyjnych Zagłębia Dąbrowskiego. Jako dyrektor przyczynił się do dalszego ich rozwoju. W okresie jego kierownictwa (sprawował je do swojej śmierci) wymieniono stary turbozespół na nowy i zwiększono moc elektrowni.
Kryzys gospodarczy
Podczas wielkiego kryzysu gospodarczego, kiedy produkcja energii spadała, I. Bereszko podejmował różnorodne działania mające na celu zahamowanie tego procesu. Aby zwiększyć zużycie energii popularyzowano sprzęt elektryczny mający zastosowanie w gospodarstwach domowych. Z jego inicjatywy powstał w Sosnowcu pierwszy na tym terenie duży sklep z takimi urządzeniami jak kuchenki, piekarniki i in.
Własny zakład
W 1932 r. I. Bereszko uzyskał uprawnienia rządowe dla kierowanego przez siebie zakładu, na mocy których obszar zasilany przez Spółkę Sieci Elektryczne rozciągał się od Będzina do Częstochowy.
Inicjator
Był inicjatorem współpracy przedsiębiorstwa z elektrowniami działającymi przy kopalniach węgla kamiennego, tworzył podwaliny pod późniejszy system energetyczny.
Działalność społeczna i stowarzyszeniowa
Obok pracy zawodowej prowadził aktywną działalność społeczną. Od 1912 r. należał do Koła Elektroników przy sekcji Górniczo-Hutniczej Delegacji Dąbrowskiej Warszawskiego Oddziału Towarzystwa Popierania Rosyjskiego Przemysłu i Handlu. Wraz z innymi członkami Koła wystąpił z tej organizacji i współtworzył w Sosnowcu Stowarzyszenie Techników Polskich, do zarządu którego został wybrany (1913).
Po odzyskaniu niepodległości uczestniczył w pracach przygotowawczych do zjazdu założycielskiego Stowarzyszenia Elektroników Polskich, który odbył się w Warszawie, w czerwcu 1919 r. Reprezentował na nim, jako delegat, koło sosnowieckie. W pierwszym dniu zjazdu pełnił funkcje wiceprzewodniczącego obrad.
W latach 1919 - 1921 brał czynny udział w akcjach pomocy organizowanych w Sosnowcu dla powstań śląskich. Instalował m.in. i obsługiwał urządzenia teletechniczne w tworzonych w mieście placówkach (stacja przekaźnikowa dla łączności telegraficznej, ośrodek łączności telefonicznej, magazyny broni, szpital dla powstańców i in.).
W Stowarzyszeniu Elektroników pełnił odpowiedzialne funkcje: w latach 1918 - 1922 i 1928 - 1938 prezesa sosnowieckiego koła (od 1928 r. Sosnowiecki Oddział Stowarzyszenia Elektryków Polskich, a po rozszerzeniu działalności na teren Górnego Śląska (1931) Oddział Zagłębia Węglowego SEP). Sprawował ponadto obowiązki wiceprezesa i członka Komisji Rewizyjnej Koła (1923 - 1927) oraz członka (1929 - 1931) i wiceprezesa Zarządu Głównego SEP (1931 – 1933).
Za jego prezesury Oddział podjął współpracę z Sekcją Energetyczną Stowarzyszenia Inżynierów i Techników województwa śląskiego w Katowicach oraz ze Stowarzyszeniem Techników w Sosnowcu. Był członkiem Komisji urządzeń elektrycznych w kopalniach węgla działającej przy Polskim Komitecie Normalizacyjnym (PKE) i współtwórcą "Przepisów budowy i ruchu urządzeń elektrycznych prądu silnego w podziemiach kopalń". Brał również udział w pracach Komisji Elektryfikacyjnej Polskiego Zagłębia Węglowego (1923 - 1926) powołanej na zlecenie Ministerstwa Robót Publicznych oraz Komisji Gospodarki Elektrycznej Polskiego Komitetu Energetycznego.
Należał do aktywnych działaczy gospodarczych. W chodził w skład Komisji Komunikacji i pełnił obowiązki radcy Sekcji Przemysłowej, a od 1935 r. wiceprezesa Izby Przemysłowo-Handlowej dla województwa kieleckiego, powołanej w Sosnowcu w 1927 r.
Był sędzią handlowym, członkiem Rady Nadzorczej Spółki Akcyjnej Tramwaje Elektryczne w Zagłębiu Dąbrowskim, wiceprzewodniczącym zarządu klinkierni "Gródków", współwłaścicielem firmy "Zamkost - Zakładów Mechanicznych i Budowy Konstrukcji Stalowych".
Działał w wielu organizacjach społecznych, m.in. w Towarzystwie Przemysłowców (wiceprzewodniczący), Lidze Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej (prezes), Towarzystwie Popierania Szkolnictwa Zawodowego (prezes). Interesował się radiofonią; przyczynił się do jej rozwoju w Zagłębiu Dąbrowskim. Był inicjatorem powołania Komitetu Propagandy Radia na tym terenie i uruchomienia studia radiowego w Sosnowcu. Od stycznia 1936 r. do wybuchu II wojny światowej nadawało ono programy regionalne za pośrednictwem Polskiego Radia w Katowicach.
Śmierć
Zmarł 6 stycznia 1938 r. w wieku 56 lat. Został pochowany w Będzinie. W jego pogrzebie uczestniczyli m.in. prezydenci wielu zagłębiowskich miast.
Bibliografia
- Małgorzata Śmiałek, Zbigniew Studencki: Sosnowieckie ABC, tom VII. Muzeum w Sosnowcu, 2008, s. 5-8. ISBN 978-83-89199-37-9.
