Park Sielecki (Sosnowiec)

Park Sielecki postał wokół zamku rycerskiego w Sielcu, wybudowanego w 1612 r. Pierwsze informacje o parku pochodzą z 1835 r. Zapewne został on przebudowany po przejęciu majątku sieleckiego przez hrabiego Andrzeja Renarda (1856).

W końcu XIX i pierwszych latach XX w. park odrestaurował i zmodernizował Ludwik Mauve, generalny dyrektor Gwarectwa "Hrabia Renard". Przez krótki czas park nazywano nawet jego imieniem. W 1902 r. poszerzone zostały jego granice w kierunku południowo-wschodnim, a od strony północnej założono staw.

Park dla wszystkich

W odróżnieniu od parków wokół rezydencji Dietla i Schonów (Park Schönowski na Środuli i Park Schonöwski nad Czarną Przemszą) teren ten udostępnia ny był publiczności. Sytuacja zmieniła się w okresie międzywojennym, kiedy liczbę zwiedzających poważnie ograniczono. Wprowadzono przepustki, które wydawała administracja kopalni „Hrabia Renard”.

Okres po II wojnie światowej

Po drugiej wojnie światowej zburzono ogrodzenie, pozostawiając jedynie niewielki fragment muru z wieżą. Park ponownie stał się miejscem wypoczynku mieszkańców Sosnowca. W latach 60. wybudowano nieistniejący już obecnie amfiteatr, a w miejscu stawu - baseny kąpielowe. Do użytku oddano także sztuczne lodowisko. Część powierzchni parku zajęło osiedle mieszkaniowe. Przeprowadzone prace budowlane wywołały niekorzystne zmiany hydrologiczne i w dużym stopniu zniszczyły roślinność.

Roślinność

W parku rośnie obecnie około 60 gatunków drzew i krzewów, a wśród nich rzadko spotykane: katalpa bignoniowa, winnik zmienny, głóg szkarłatny, migdałowiec trójklapowy. Średni wiek drzewostanu wynosi ok. 90 lat, lecz można tu spotkać także okazy starsze, osiągające w obwodzie 3 - 5 m (topole kanadyjskie).

Galeria

• 

  Staw w parku Sieleckim

• 

  Staw w parku Sieleckim

• 

  Staw w parku Sieleckim

• 

  Opis zdjęcia:

• 

  Opis zdjęcia:

Bibliografia

• Małgorzata Śmiałek: Sosnowieckie ABC, tom II.  : Muzeum w Sosnowcu, 2003, s. 41-42. ISBN 83-89199-03-3.