Wanda Malczewska
| Zagłębiowskie Biogramy | |
 Wanda Malczewska | |
| Imię i nazwisko | Wanda Malczewska |
| Data i miejsce urodzenia | 15 maja 1822 Radom |
| Data i miejsce śmierci | 25 września 1896 Parzno |
| Zawód | mistyczka, wizjonerka, Czcigodna Służebnica Boża |
Wanda Justyna Nepomucena Malczewska h. Tarnawa - (ur. 15 maja 1822 w Radomiu, zm. 25 września 1896 w Parznie) – Czcigodna Służebnica Boża.
Rodzina
Córka Stanisława Malczewskiego i Marii Julii z domu Żurawskich. Pochodziła z rodu Malczewskich, do którego należy poeta Antoni Malczewski oraz jej bratanek, malarz Jacek Malczewski. Siostra Juliana i Marcina.) – Sługa Boża. Pierwsze 24 lata życia spędziła w Radomiu, z czego pierwsze 10 za życia matki, a następne 14 u boku macochy. Była świecką mistyczką, czynną na polu społeczno-charytatywnym, prekursorką świeckich katechetów i pracownic charytatywnych.
Związki z Klimontowem
Wanda Malczewska część swojego życia spędziła w Klimontowie, obecnie dzielnicy Sosnowca. Jednym z jej duchowych wychowanków był ksiądz Grzegorz Augustynik, pierwszy jej biograf, budowniczy Bazyliki Matki Boskiej Anielskiej w Dąbrowie Górniczej.
Wanda Malczewska, była krewną Jacka Siemieńskiego i przez pewien czas mieszkała w jego majątku. Mieszkańcy Klimontowa nazwali ja „święta panią”, ponieważ wspierała biednych, zakładała szpitale polowe i jak tylko mogła pomagała powstańcom w czasie Powstania Styczniowego. Z jej inicjatywy w klimontowskiej kaplicy zaczęto odprawiać nabożeństwa majowe, które później stały się popularne w całej Polsce. Obecnie w Klimontowie znajduje się park jej imienia.
Po powstaniu styczniowym
Po upadku powstania styczniowego, gdy w niezwykły sposób został uzdrowiony jej cioteczny brat Jacek Siemieński (1826–1872), zgodnie jednak z otrzymanym przez nią widzeniem, cała rodzina opuściła teren zaboru rosyjskiego i udała się najpierw w okolice Krakowa, a następnie do innych majątków rodziny Siemieńskich, m.in. do Żytna, gdzie niosła posługę bliźnim i prowadziła życie mistyczne.
Ostanie lata życia
W październiku 1872 r. zmarł Jacek Siemieński, a w 6 tygodni później jego matka, Konstancja z Malczewskich. Wanda nie chcąc być ciężarem dla rodziny, przeniosła się w 1881 r. do klasztoru sióstr dominikanek pod wezwaniem św. Anny pod Przyrowem, gdzie przełożoną była jej przyjaciółka, Jadwiga Łopatto. Przez 11 lat pobytu w klasztorze zajmowała się szyciem paramentów liturgicznych, odwiedzaniem i leczeniem chorych, a przede wszystkim modlitwą. Po nagłej śmierci przełożonej 1892 r. Wanda powróciła do rodziny Siemieńskich. Jednak w tym samym to roku ks. Tomasz Swiniarski, który został proboszczem w Parznie, zabrał staruszkę do siebie na plebanię. Wyczerpana pracą i umartwieniami coraz bardziej zapadała na zdrowiu. Dnia 25 września 1896 r. poprosiła o sakramenty święte. Po ich przyjęciu, pożegnawszy się z obecnymi, zakończyła życie.
Zmarła w opinii świętości
Wanda Malczewska była uznana przez ludzi, którzy ją znali, zwłaszcza przez parafian z Parzna, za osobę świątobliwą. Pod wpływem takiej opinii 26 września 1923 roku przeniesiono jej zwłoki z cmentarza grzebalnego do krypty pod kościołem w Parznie.
Proces beatyfikacyjny
Starania o beatyfikację Wandy Malczewskiej zostały rozpoczęte jeszcze przed II wojną światową. Proces wstępny przeprowadzono w latach 1929 - 1930. Po zakończeniu działań wojennych nie było wiadomo, gdzie znajdują się akta procesowe. Bp Michał Klepacz w 1951 r. zdecydował się więc na nowo podjąć starania na rzecz kanonizacji sługi Bożej Wandy Malczewskiej.
Zbieranie odpowiedniej dokumentacji dotyczącej Jej życia, przesłuchanie świadków znających Sługę Bożą osobiście lub ze słyszenia, trwało do roku 1957. Odnalezione przypadkowo w łódzkim Archiwum Miejskim w 1962 r. akta procesu informacyjnego zostały włączone do zebranego materiału dowodowego. W 1965 r. ówczesna Kongregacja Rytów, po zbadaniu pism Sługi Bożej, wydała dekret, w którym nie zgłosiła zastrzeżeń co do podjęcia dalszych działań na rzecz Jej kanonizacji przewidzianych kościelnym prawem.
W 1977 r. zostało wydrukowane i przesłane do Kongregacji Spraw Świętych opracowanie, zawierające wszystkie dokumenty zebrane w trakcie procesu informacyjnego, zeznania świadków złożone pod przysięgą, krótki życiorys Sługi Bożej, wstępną opinię na temat heroiczności Jej cnót oraz listy wielu biskupów polskich postulujących kanonizację Wandy Malczewskiej.
W międzyczasie (1983 r.) uległy pewnej zmianie przepisy dotyczące procedury kościelnej w sprawach kanonizacyjnych. Zgodnie z nowymi wymogami 5 grudnia 1987 r. Kongregacja Spraw Świętych powołała ojca Michała Machejka, karmelitę, na stanowisko relatora sprawy kanonizacji Wandy Malczewskiej. Pod jego kierunkiem ks. dr Kazimierz Dąbrowski opracował w latach 1991-1992 naukowy życiorys Sługi Bożej, a ks. dr Ireneusz Pękalski opinię w sprawie heroiczności Jej cnót, uwzględniającą wszelkie wymogi Kongregacji Spraw Świętych w tej dziedzinie.
W 1992 r. zostało złożone w Kongregacji Spraw Świętych kilkuset stronicowe dzieło, zawierającą kompletną dokumentację w sprawie heroiczności cnót Wandy Malczewskiej, w tym pismo ks. abpa Władysława Ziółka z dnia 16 lipca 1991 r. popierające starania Kościoła łódzkiego o Jej wyniesienie na ołtarze ze szczególnym podkreśleniem aktualności przykładu życia Sługi Bożej. 21 lutego 2006 w Watykanie promulgowano dekret o heroiczności cnót Wandy Malczewskiej. Odtąd przysługuje jej tytuł Czcigodnej Sługi Bożej. Jej grób znajduje się w krypcie kościoła Serca Jezusowego w Parznie.
opracował: Piotr Dudała
źródło: www.archidiecezja.lodz.pl
