Serafin Wojciech Szulc: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
|||
| (Nie pokazano 14 pośrednich wersji utworzonych przez tego samego użytkownika) | |||
| Linia 7: | Linia 7: | ||
|data urodzenia = [[16 kwietnia]] [[1831]] | |data urodzenia = [[16 kwietnia]] [[1831]] | ||
|miejsce urodzenia = [[Siemonia (gm. Bobrowniki)|Siemonia]] | |miejsce urodzenia = [[Siemonia (gm. Bobrowniki)|Siemonia]] | ||
|imię przy narodzeniu = | |imię przy narodzeniu = Wojciech Szulc | ||
|data śmierci = [[ | |data śmierci = [[7 grudnia]][[1905]] | ||
|miejsce śmierci = | |miejsce śmierci = Pistyń (ob. Ukraina) | ||
|przyczyna śmierci = | |przyczyna śmierci = | ||
|miejsce spoczynku = Pistyń | |miejsce spoczynku = Pistyń, cmentarz zniszczony w 1944 roku | ||
|zawód = ksiądz, kapelan w Powstaniu Styczniowym | |zawód = zakonnik, ksiądz, kapelan w Powstaniu Styczniowym | ||
|odznaczenia = | |odznaczenia = | ||
|commons = | |commons = | ||
| Linia 20: | Linia 20: | ||
}} | }} | ||
'''Wojciech Szulc''' - | '''Wojciech Szulc''' - urodził się [[16 kwietnia]] [[1831]] roku w [[Siemonia (gm. Bobrowniki)|Siemoni]] (ob. powiat będziński, gm. Bobrowniki), w rodzinie chłopskiej, jako syn Stanisława i Petroneli, z domu Rudzkiej. | ||
Po ukończeniu edukacji podstawowej w jednej z okolicznych szkół trafia do zakonu bernardynów w Warszawie, gdzie po ukończeniu nowicjatu przyjmuje imię zakonne Serafin. W dniu [[4 marca]] [[1855]] roku otrzymał święcenia kapłańskie. Po otrzymaniu święceń rozpoczyna studia teologiczne które trwały od [[1855]] do [[1857]] roku. Po zakończeniu studiów trafia ([[1858]]) do klasztoru bernardynów w Górze Kalwarii, a następnie do kolejnego klasztoru tego zakonu w miejscowości Warta, gdzie przebywa w latach [[1859]] - [[1861]]. W [[1862]] roku trafia najpierw do klasztoru w Kaliszu a następnie w Złoczowie, skąd na początku lutego [[1863]] roku udaje się do rodzinnego [[Zagłębie Dąbrowskie|Zagłębia Dąbrowskiego]], gdzie, tuż po zwycięskiej bitwie o Sosnowiec (6/7 lutego [[1863]]) w Dąbrowie Górniczej [[7 lutego]] przystępuje do oddziału powstańczego [[Apolinary Kurowski|Apolinarego Kurowskiego]] i obejmuje w nim funkcję kapelana. | |||
Nie jest jasne czy decyzja ta była spontaniczna, podjęta podczas pobytu w rodzinnych stronach czy też zaplanowana już wcześniej, jako wyraz i przykład patriotycznej postawy wśród licznej grupy młodych zakonników i księży. | |||
Uczestnik Powstania Styczniowego, ksiądz i kapelan w [[Obóz powstańczy w Ojcowie|obozie powstańczym w Ojcowie]] którego dowódcą był [[Apolinary Kurowski]] a następnie kapelan w oddziale [[Teodor Cieszkowski|Teodora Cieszkowskiego]]. | Uczestnik Powstania Styczniowego, ksiądz i kapelan w [[Obóz powstańczy w Ojcowie|obozie powstańczym w Ojcowie]] którego dowódcą był [[Apolinary Kurowski]] a następnie kapelan w oddziale [[Teodor Cieszkowski|Teodora Cieszkowskiego]]. | ||
Po upadku Powstania Styczniowego przebywał na emigracji. | Po upadku Powstania Styczniowego przebywał od końca [[1864]] roku na emigracji. Początkowo w Bawarii, następnie w Szwajcarii i Włoszech, skąd dwukrotnie udał się na pielgrzymkę do Ziemi Świętej, zwiedzając niejako przy okazji również zabytki Egiptu. Spisuje także swoje wspomnienia z okresu gdy był kapelanem oddziałów powstańczych. Pracę nad swoim pamiętnikiem kończy [[15 października]] [[1866]] roku, a więc czasowo bardzo blisko rzeczywistych wydarzeń których był świadkiem, co nadaje temu dokumentowi szczególnej wartości i autentyczności, nie zaburzonej upływem wielu lat. | ||
Pamiętnik ten, wraz z kilkoma innymi, opisującymi wydarzenia z okresu Powstania Styczniowego został wydany w [[1868]], w Paryżu przez Agatona Gillera we wspólnym tomie p.t. ''"[[Polska w walce: Zbiór wspomnień i pamiętników z dziejów naszego wyjarzmiania]]".'' | |||
Przez lata, jako emigrant tułał się po Europie, by w końcu trafić do ziem polskich pod zaborem austriackim, noszących wówczas nazwę Galicja. Jak podaje Katalog Kleru Archidiecezji Lwowskiej (''Catalogus Cleri Arch. Leopolitanae'') obejmuje kolejno różne funkcje w parafiach tej archidiecezji, jednocześnie zmieniając dość często miejsce swojego pobytu. W [[1871]] jest wikarym w Lubaczowie a następnie w Busku. Potem kolejno przebywa, także jako wikary w; Oleszycach ([[1872]]), Opryłowcach ([[1874]]), Skałacie ([[1875]]) i Jeziernej ([[1879]]). Do Pistynia trafia po raz pierwszy jako administrator tej parafii w [[1880]] roku, opiekując się jednocześnie kościołem w Jabłonowie. Kolejnymi miejscami posługi kapłańskiej księdza Serafina Szulca są; Mariampol ([[1881]]) i Kaczanówka ([[1885]]). | |||
Ostatecznie, w [[1888]] roku otrzymuje funkcję proboszcza w znanym już sobie wcześniej Pistyniu i sprawuję ją tu aż do swojej śmierci. W Pistyniu [[4 marca]] [[1905]] roku obchodzi symbolicznie jubileusz 50-lecia kapłaństwa. Główne uroczystości jubileuszowe dotyczące tej rocznicy odbyły się podczas odpustu (dzień Świętej Trójcy) pistyńskiej parafii w 1905 roku. Była to niezwykle okazała uroczystość na którą przybyły rzesze wiernych, także spoza miejscowej parafii oraz liczne delegacje duchowieństwa z sąsiednich parafii. | |||
Po nagłej i krótkiej chorobie zmarł w wieku 74 lat [[7 grudnia]] [[1905]] roku. Śmierć księdza Serafina Szulca została odnotowana w "Gazecie Narodowej" z [[1905]] roku następującymi słowami: ''"Skończył jak żołnierz na posterunku. We wtorek 5 grudnia odprawił jeszcze Mszę Świętą, a w czwartek już przyjął ostatnie sakramenta i około 2 po północy zakończył swój żywot, pełen cnót i zasług".'' | |||
Został pochowany u wejścia do kościoła Rzymskokatolickiego w Pistyniu, w którym przez 17 lat pełnił funkcję gospodarza jako proboszcz miejscowej parafii. | |||
Niestety, grób Serafina Wojciecha Szulca nie zachował się do naszych czasów i ma to związek z falami mordów dokonanych przez ukraińskich nacjonalistów pod koniec II Wojny Światowej. Jego kolejny następca (po ks. Wawrzyniaku) na stanowisku proboszcza parafii w Pistyniu, ks. Grzesiowski zostaje zamordowany [[25 lipca]] [[1943]]. Zostaje pochowany w sąsiedztwie grobu ks. Serafina Szulca. Następna, znacznie większa fala ukraińskich mordów i czystek etnicznych która miała miejsce w listopadzie [[1944]] roku miała za celu nie tylko całkowite biologiczne unicestwienie polskich mieszkańcach Pokucia ale także zatarcie wszelkich śladów polskości na tych terenach. Drewniany, zabytkowy kościół w Pistyniu zostaje spalony a leżący tuż przy nim cmentarz zostaje najpierw zdewastowany a następnie całkowicie zniszczony. Miejsce to zostało później zabudowane przez Ukraińców nowymi budynkami mieszkalnymi, zapewne po to aby pamięć o tym miejscu, związanym tak dobitnie z polskością całkowicie wymazać. Jedynym śladem dawnej historii tego miejsca jest kilka, cudem ocalałych krzyży na łące, miejscu dotąd niezabudowanym, będącym niegdyś fragmentem polskiego, przykościelnego cmentarza. | |||
''(Biogram opracowali: Krzysztof i Dariusz JUREK)'' | |||
==Odpis z księgi urodzonych== | |||
Odpis z księgi urodzonych i ochrzczonych w 1831 roku parafii Siemonia, poz. 39: | |||
''"Działo się we wsi Siemonia dnia siedemnastego kwietnia tysiąc osiemset trzydziestego pierwszego roku o godzinie dwunastej w południe. Stawił się Stanisław Szulc, lat czterdzieści sześć liczący włościanin w Siemoni zamieszkały, w obecności Jana Pełki, lat trzydzieści sześć, i Józefa Nowaka, lat trzydzieści siedem mających włościan w Siemoni zamieszkałych, i ukazał nam dziecię płci męskiej urodzone w Siemoni w domu pod numerem trzydziestym trzecim dnia szesnastego kwietnia roku bieżącego, o godzinie szóstej wieczór z jego małżonki Petroneli z Rudzkich lat czterdzieści mającej. Dziecięciu temu na Chrzcie Świętym odbytym nadane zostało imię Wojciech, a rodzicami chrzestnymi jego byli Franciszek Jurczyński i Franciszka Małotowa. Akt ten stawionemu i świadkom przeczytany, przez nas tylko podpisany został, | |||
gdyż stawający i świadkowie pisać nie umieją. - Ksiądz Jakub Garbaczyński Pleban Siemoni".'' | |||
==Linki zewnętrzne== | |||
*http://www.szeszory.3-2-1.pl/index.htm | |||
[[Kategoria:Zagłębiowskie Biogramy|Szulc, Serafin Wojciech]] | |||
[[Kategoria:Ludzie urodzeni w gminie Bobrowniki|Szulc, Serafin Wojciech]] | |||
[[Kategoria:Ludzie urodzeni w powiecie będzińskim|Szulc, Serafin Wojciech]] | |||
[[Kategoria:Uczestnicy Powstania Styczniowego|Szulc, Serafin Wojciech]] | [[Kategoria:Uczestnicy Powstania Styczniowego|Szulc, Serafin Wojciech]] | ||
Aktualna wersja na dzień 12:00, 20 lis 2020
| Zagłębiowskie Biogramy | |
| |
| Imię i nazwisko | Serafin Wojciech Szulc |
| Data i miejsce urodzenia | 16 kwietnia 1831 Siemonia |
| Imię i nazwisko przy narodzeniu | Wojciech Szulc |
| Data i miejsce śmierci | 7 grudnia1905 Pistyń (ob. Ukraina) |
| Miejsce spoczynku | Pistyń, cmentarz zniszczony w 1944 roku |
| Zawód | zakonnik, ksiądz, kapelan w Powstaniu Styczniowym |
Wojciech Szulc - urodził się 16 kwietnia 1831 roku w Siemoni (ob. powiat będziński, gm. Bobrowniki), w rodzinie chłopskiej, jako syn Stanisława i Petroneli, z domu Rudzkiej.
Po ukończeniu edukacji podstawowej w jednej z okolicznych szkół trafia do zakonu bernardynów w Warszawie, gdzie po ukończeniu nowicjatu przyjmuje imię zakonne Serafin. W dniu 4 marca 1855 roku otrzymał święcenia kapłańskie. Po otrzymaniu święceń rozpoczyna studia teologiczne które trwały od 1855 do 1857 roku. Po zakończeniu studiów trafia (1858) do klasztoru bernardynów w Górze Kalwarii, a następnie do kolejnego klasztoru tego zakonu w miejscowości Warta, gdzie przebywa w latach 1859 - 1861. W 1862 roku trafia najpierw do klasztoru w Kaliszu a następnie w Złoczowie, skąd na początku lutego 1863 roku udaje się do rodzinnego Zagłębia Dąbrowskiego, gdzie, tuż po zwycięskiej bitwie o Sosnowiec (6/7 lutego 1863) w Dąbrowie Górniczej 7 lutego przystępuje do oddziału powstańczego Apolinarego Kurowskiego i obejmuje w nim funkcję kapelana.
Nie jest jasne czy decyzja ta była spontaniczna, podjęta podczas pobytu w rodzinnych stronach czy też zaplanowana już wcześniej, jako wyraz i przykład patriotycznej postawy wśród licznej grupy młodych zakonników i księży.
Uczestnik Powstania Styczniowego, ksiądz i kapelan w obozie powstańczym w Ojcowie którego dowódcą był Apolinary Kurowski a następnie kapelan w oddziale Teodora Cieszkowskiego.
Po upadku Powstania Styczniowego przebywał od końca 1864 roku na emigracji. Początkowo w Bawarii, następnie w Szwajcarii i Włoszech, skąd dwukrotnie udał się na pielgrzymkę do Ziemi Świętej, zwiedzając niejako przy okazji również zabytki Egiptu. Spisuje także swoje wspomnienia z okresu gdy był kapelanem oddziałów powstańczych. Pracę nad swoim pamiętnikiem kończy 15 października 1866 roku, a więc czasowo bardzo blisko rzeczywistych wydarzeń których był świadkiem, co nadaje temu dokumentowi szczególnej wartości i autentyczności, nie zaburzonej upływem wielu lat.
Pamiętnik ten, wraz z kilkoma innymi, opisującymi wydarzenia z okresu Powstania Styczniowego został wydany w 1868, w Paryżu przez Agatona Gillera we wspólnym tomie p.t. "Polska w walce: Zbiór wspomnień i pamiętników z dziejów naszego wyjarzmiania".
Przez lata, jako emigrant tułał się po Europie, by w końcu trafić do ziem polskich pod zaborem austriackim, noszących wówczas nazwę Galicja. Jak podaje Katalog Kleru Archidiecezji Lwowskiej (Catalogus Cleri Arch. Leopolitanae) obejmuje kolejno różne funkcje w parafiach tej archidiecezji, jednocześnie zmieniając dość często miejsce swojego pobytu. W 1871 jest wikarym w Lubaczowie a następnie w Busku. Potem kolejno przebywa, także jako wikary w; Oleszycach (1872), Opryłowcach (1874), Skałacie (1875) i Jeziernej (1879). Do Pistynia trafia po raz pierwszy jako administrator tej parafii w 1880 roku, opiekując się jednocześnie kościołem w Jabłonowie. Kolejnymi miejscami posługi kapłańskiej księdza Serafina Szulca są; Mariampol (1881) i Kaczanówka (1885).
Ostatecznie, w 1888 roku otrzymuje funkcję proboszcza w znanym już sobie wcześniej Pistyniu i sprawuję ją tu aż do swojej śmierci. W Pistyniu 4 marca 1905 roku obchodzi symbolicznie jubileusz 50-lecia kapłaństwa. Główne uroczystości jubileuszowe dotyczące tej rocznicy odbyły się podczas odpustu (dzień Świętej Trójcy) pistyńskiej parafii w 1905 roku. Była to niezwykle okazała uroczystość na którą przybyły rzesze wiernych, także spoza miejscowej parafii oraz liczne delegacje duchowieństwa z sąsiednich parafii.
Po nagłej i krótkiej chorobie zmarł w wieku 74 lat 7 grudnia 1905 roku. Śmierć księdza Serafina Szulca została odnotowana w "Gazecie Narodowej" z 1905 roku następującymi słowami: "Skończył jak żołnierz na posterunku. We wtorek 5 grudnia odprawił jeszcze Mszę Świętą, a w czwartek już przyjął ostatnie sakramenta i około 2 po północy zakończył swój żywot, pełen cnót i zasług".
Został pochowany u wejścia do kościoła Rzymskokatolickiego w Pistyniu, w którym przez 17 lat pełnił funkcję gospodarza jako proboszcz miejscowej parafii.
Niestety, grób Serafina Wojciecha Szulca nie zachował się do naszych czasów i ma to związek z falami mordów dokonanych przez ukraińskich nacjonalistów pod koniec II Wojny Światowej. Jego kolejny następca (po ks. Wawrzyniaku) na stanowisku proboszcza parafii w Pistyniu, ks. Grzesiowski zostaje zamordowany 25 lipca 1943. Zostaje pochowany w sąsiedztwie grobu ks. Serafina Szulca. Następna, znacznie większa fala ukraińskich mordów i czystek etnicznych która miała miejsce w listopadzie 1944 roku miała za celu nie tylko całkowite biologiczne unicestwienie polskich mieszkańcach Pokucia ale także zatarcie wszelkich śladów polskości na tych terenach. Drewniany, zabytkowy kościół w Pistyniu zostaje spalony a leżący tuż przy nim cmentarz zostaje najpierw zdewastowany a następnie całkowicie zniszczony. Miejsce to zostało później zabudowane przez Ukraińców nowymi budynkami mieszkalnymi, zapewne po to aby pamięć o tym miejscu, związanym tak dobitnie z polskością całkowicie wymazać. Jedynym śladem dawnej historii tego miejsca jest kilka, cudem ocalałych krzyży na łące, miejscu dotąd niezabudowanym, będącym niegdyś fragmentem polskiego, przykościelnego cmentarza.
(Biogram opracowali: Krzysztof i Dariusz JUREK)
Odpis z księgi urodzonych
Odpis z księgi urodzonych i ochrzczonych w 1831 roku parafii Siemonia, poz. 39:
"Działo się we wsi Siemonia dnia siedemnastego kwietnia tysiąc osiemset trzydziestego pierwszego roku o godzinie dwunastej w południe. Stawił się Stanisław Szulc, lat czterdzieści sześć liczący włościanin w Siemoni zamieszkały, w obecności Jana Pełki, lat trzydzieści sześć, i Józefa Nowaka, lat trzydzieści siedem mających włościan w Siemoni zamieszkałych, i ukazał nam dziecię płci męskiej urodzone w Siemoni w domu pod numerem trzydziestym trzecim dnia szesnastego kwietnia roku bieżącego, o godzinie szóstej wieczór z jego małżonki Petroneli z Rudzkich lat czterdzieści mającej. Dziecięciu temu na Chrzcie Świętym odbytym nadane zostało imię Wojciech, a rodzicami chrzestnymi jego byli Franciszek Jurczyński i Franciszka Małotowa. Akt ten stawionemu i świadkom przeczytany, przez nas tylko podpisany został, gdyż stawający i świadkowie pisać nie umieją. - Ksiądz Jakub Garbaczyński Pleban Siemoni".
