Huta cynku "Paulina" w Zagórzu

Huta cynku "Paulina" w Zagórzu - pierwotnie założona przez Jacka Siemieńskiego sukcesora i współwłaściciela Dóbr Zagórskich około roku 1845 pod nazwą "Jadwiga".

Historia

Na cześć ówczesnej właścicielki dóbr zagórskich hrabiny Jadwigi Mieroszewskiej wdowy po hrabim Józefie Mieroszewskim. Huta posiadała dwie hale fabryczne murowane wykonane z kamienia i cegły w których pracowało 14 piecy dubletowych. Obszar zakładu obejmował 4 morgi (2,24 ha). Zatrudnienie podawane z danych Akt Gminy Zagórze z 1861 r. w hucie wynosiło: dyrektor, 16 majstrów, 30 czeladników, 6 uczniów oraz służbę fabryczną: pracowniczą: 12 mężczyzn i pozostałą którą stanowiło: 56 mężczyzn i 8 kobiet. W roku 1867 produkcja huty wynosiła 26683 pudów cynku (437067,54 kg) o wartości 66707 rubli.

Po upadku Powstania Styczniowego, ówczesny właściciel Jacek Siemieński w obawie przed konfistą majątku sprzedaje dobra zagórskie śląskiemu przemysłowcowi Gustawowi von Kramście. Który hutę "Jadwigę" przemianował tuż przed śmiercią w 1869 r., na hutę "Paulina". Po jego śmierci w 1869 r. huta przeszła na własność jego spadkobierców a następnie do utworzonego w 1883 r. Gwarectwa von Kramsty. W pierwszej połowie lat 80. XIX wieku huta posiadała 20 pieców które wytwarzały rocznie 1.488 ton cynku zatrudniając 148 robotników. W roku 1888 po rozbudowie huty produkcja wzrosła do 2.224 ton cynku przy użyciu 22 pieców. W 1889 hutę nabyło Towarzystwo Kopalń i Zakładów Hutniczych Sosnowieckich.

Bibliografia

• Archiwum Państwowe w Katowicach | Akta Gminy Zagórze.
• Małgorzata Śmiałek: Sosnowieckie ABC, tom VII. Muzeum w Sosnowcu, 2008, s. 24-25. ISBN 978-83-89199-37-9.