Tadeusz Jan Otto: Różnice pomiędzy wersjami

Z WikiZagłębie
Nie podano opisu zmian
Nie podano opisu zmian
Linia 21: Linia 21:
'''Tadeusz Jan Otto''' - (ur. [[8 czerwca]] [[1929]] w [[Będzin|Będzinie]]) lekarz, prof. nadzw. dr hab. n. med chirurg serca i klatki piersiowej.
'''Tadeusz Jan Otto''' - (ur. [[8 czerwca]] [[1929]] w [[Będzin|Będzinie]]) lekarz, prof. nadzw. dr hab. n. med chirurg serca i klatki piersiowej.


Dzieciństwo spędził w [[Będzin|Będzinie]]. Od [[1934]]r. mieszkał   z rodzicami na Górnym Śląsku. W Mikołowie ukończył trzy klasy szkoły powszechnej. Był członkiem drużyny zuchowej, potem od [[1938]]r 3 Mikołowskiej DH. Brał udział w harcerskiej akcji obserwacji ruchu samochodowego w celu wychwycenia spotkań V kolumny. Otrzymał za to pochwałę. W [[1939]]r  uciekał z matką i siostrą przed frontem niemieckim ( ojciec był ewakuowany ). W [[Zagłębie Dąbrowskie|Zagłębiu]] zamieszkał w domu dziadków na przedmieściach [[Będzin|Będzina]]. Uczył się na tajnych kompletach przerabiając materiał trzech klas gimnazjalnych pod kierunkiem pani Saternus, po wojnie dyrektorki szkoły licealnej w Dąbrowie Górniczej. Mimo starań własnych i poparcia starszego kolegi z 23 Dywizji  Piechoty Armii Krajowej nie został przyjęty do organizacji z powodu zbyt młodego wieku.
==Młodość==
Dzieciństwo spędził w [[Będzin|Będzinie]]. Od [[1934]]r. mieszkał z rodzicami na Górnym Śląsku. W Mikołowie ukończył trzy klasy szkoły powszechnej. Był członkiem drużyny zuchowej, potem od [[1938]] r. 3 Mikołowskiej DH. Brał udział w harcerskiej akcji obserwacji ruchu samochodowego w celu wychwycenia spotkań V kolumny. Otrzymał za to pochwałę. W [[1939]] r. uciekał z matką i siostrą przed frontem niemieckim (ojciec był ewakuowany). W [[Zagłębie Dąbrowskie|Zagłębiu]] zamieszkał w domu dziadków na przedmieściach [[Będzin|Będzina]].  


Po ukończeniu 14 r życia został zmuszony przez okupanta do ciężkiej pracy fizycznej. W [[1945]] r  po zdaniu egzaminów zaliczających naukę na tajnych kompletach został przyjęty do IV klasy [[I Liceum Ogólnokształcące im. Mikołaja Kopernika w Będzinie|gimnazjum im Mikołaja Kopernika w Będzinie]].  
==Edukacja==
Uczył się na tajnych kompletach przerabiając materiał trzech klas gimnazjalnych pod kierunkiem pani Saternus, po wojnie dyrektorki szkoły licealnej w [[Dąbrowie Górniczej]]. Mimo starań własnych i poparcia starszego kolegi z 23 Dywizji Piechoty Armii Krajowej nie został przyjęty do organizacji z powodu zbyt młodego wieku.


W [[1946]]r rodzina powróciła na Śląsk do Bytomia, gdzie kontynuował naukę w I L.O. im. Jana Smolenia podtrzymującym tradycję Pierwszego Polskiego Gimnazjum w Niemczech. Świadectwo dojrzałości otrzymał w [[1948]]r. Studiował początkowo w Śląskiej Akademii Lekarskiej, następnie w Akademii Medycznej w Warszawie, gdzie w roku [[1953]] otrzymał dyplom lekarski równocześnie z nakazem pracy w Powszechnej Organizacji „Służba Polsce”. Pracował w rejonie od Gołdapii do Węgorzewa, potem Ostródy,  jako lekarz brygad rolnych. Po rozwiązaniu tej organizacji w [[1955]]r  powrócił do Warszawy. Przejściowo pracował w pogotowiu ratunkowym, potem w przychodni rejonowej z oddelegowaniem do IV Kliniki Chirurgii A.M. w Warszawie. W [[1957]]r  po wygraniu egzaminu  konkursowego otrzymał etat asystenta w II Klinice Chirurgii A.M. w Warszawie kierowanej przez profesora Jana Mossakowskiego. Otrzymał tam specjalizację I i II stopnia oraz obronił pracę doktorską. Publikował prace naukowe.
Po ukończeniu 14 r życia został zmuszony przez okupanta do ciężkiej pracy fizycznej. W [[1945]] r. po zdaniu egzaminów zaliczających naukę na tajnych kompletach został przyjęty do IV klasy [[I Liceum Ogólnokształcące im. Mikołaja Kopernika w Będzinie|gimnazjum im Mikołaja Kopernika w Będzinie]].  


W latach [[1959]]-[[1960]] został wysłany na szkolenie do Wielkiej Brytanii. Pracował w ośrodku torakochirurgicznym w szpitalu w Sully w południowej Walii, w Walijskiej Narodowej Szkole Medycznej w Cardiff. Znał już wówczas biegle język angielski opanowany głównie w liceum. Ponownie pracował w Sully w latach [[1962]]-66. Bardzo dużo operował w zakresie płuc i serca . W zastępstwie szefa, D. Thomasa, przeprowadzał operacje w trzech innych walijskich szpitalach: w Swansea, Church Village i Glan Eally. Wykonał i opublikował na podstawie materiału ośrodka w Sully pracę pt. „ Surgical treatment of mitral stenosis” ( Thorax,[[1964]],6,541). Był także współautorem drugiej pracy (Thorax,[[1964]],4,434).
W [[1946]]r  rodzina powróciła na Śląsk do Bytomia, gdzie kontynuował naukę w I L.O. im. Jana Smolenia podtrzymującym tradycję Pierwszego Polskiego Gimnazjum w Niemczech. Świadectwo dojrzałości otrzymał w [[1948]] r. Studiował początkowo w Śląskiej Akademii Lekarskiej, następnie w Akademii Medycznej w Warszawie, gdzie w roku [[1953]] otrzymał dyplom lekarski równocześnie z nakazem pracy w  Powszechnej Organizacji „Służba Polsce”.
 
==Praca==
Pracował w rejonie od Gołdapii do Węgorzewa, potem Ostródy, jako lekarz brygad rolnych. Po rozwiązaniu tej organizacji w [[1955]] r. powrócił do Warszawy. Przejściowo pracował w pogotowiu ratunkowym, potem w przychodni rejonowej z oddelegowaniem do IV Kliniki Chirurgii A.M. w Warszawie. W [[1957]] r. po wygraniu egzaminu  konkursowego otrzymał etat asystenta w II Klinice Chirurgii A.M. w Warszawie kierowanej przez profesora Jana Mossakowskiego. Otrzymał tam specjalizację I i II stopnia oraz obronił pracę doktorską. Publikował prace naukowe.
 
==Edukacja i praca za granicą==
W latach [[1959]] - [[1960]] został wysłany na szkolenie do Wielkiej Brytanii. Pracował w ośrodku torakochirurgicznym w szpitalu w Sully w południowej Walii, w Walijskiej Narodowej Szkole Medycznej w Cardiff. Znał już wówczas biegle język angielski opanowany głównie w liceum. Ponownie pracował w Sully w latach [[1962]] - [[1966]]. Bardzo dużo operował w zakresie płuc i serca. W zastępstwie szefa, D. Thomasa, przeprowadzał operacje w trzech innych walijskich szpitalach: w Swansea, Church Village i Glan Eally. Wykonał i opublikował na podstawie materiału ośrodka w Sully pracę pt. „ Surgical treatment of mitral stenosis” ( Thorax,[[1964]],6,541). Był także współautorem drugiej pracy (Thorax,[[1964]],4,434).


Po II wojnie światowej kardiochirurgia w Europie rozwijała się bardzo szybko, w Polsce znacznie później i wolniej. Powyższe prace stanowiły wówczas duży wkład w rozwój europejskiej kardiochirurgii.
Po II wojnie światowej kardiochirurgia w Europie rozwijała się bardzo szybko, w Polsce znacznie później i wolniej. Powyższe prace stanowiły wówczas duży wkład w rozwój europejskiej kardiochirurgii.


Po powrocie do kraju pracował nadal w II Klinice Chirurgii A.M. w Warszawie prowadząc w niej samodzielną działalność torakochirurgiczną. W [[1964]]r został przeniesiony do Kliniki Chirurgii Instytutu Gruźlicy w Warszawie, wówczas czołowego ośrodka kardio- i torakochirurgii w kraju.
==Powrót do kraju==
Po powrocie do kraju pracował nadal w II Klinice Chirurgii A.M. w Warszawie prowadząc w niej samodzielną działalność torakochirurgiczną. W [[1964]] r. został przeniesiony do Kliniki Chirurgii Instytutu Gruźlicy w Warszawie, wówczas czołowego ośrodka kardio i torakochirurgii w kraju.


W roku [[1966]] uzyskał habilitację na podstawie pracy „ Homologiczne przeszczepy płuc u psów ze szczególnym uwzględnieniem układu krążenia w przeszczepie”. Kierownikiem kliniki i opiekunem pracy był prof. dr med. Leon Manteuffel – Schoege. Praca była w całości opublikowana w Rozprawach Wydziału Nauk Medycznych Polskiej Akademii Nauk ( [[1966]], t.I, s.1-42) i w brytyjskim czasopiśmie Thorax ( „ Homotransplantaion of the lung in dogs with special reference to the circulation system in the transplant” , Thorax,1966,t.21,nr 6,s.564-576 ).  
W roku [[1966]] uzyskał habilitację na podstawie pracy „ Homologiczne przeszczepy płuc u psów ze szczególnym uwzględnieniem układu krążenia w przeszczepie”. Kierownikiem kliniki i opiekunem pracy był prof. dr med. Leon Manteuffel – Schoege. Praca była w całości opublikowana w Rozprawach Wydziału Nauk Medycznych Polskiej Akademii Nauk ([[1966]], t.I, s.1-42) i w brytyjskim czasopiśmie Thorax („Homotransplantaion of the lung in dogs with special reference to the circulation system in the transplant”, Thorax,1966,t.21,nr 6,s.564-576). Praca wzbudziła duże zainteresowanie w ośrodkach światowych i była wielokrotnie cytowana w piśmiennictwie.


Praca wzbudziła duże zainteresowanie w ośrodkach światowych i była wielokrotnie cytowana w piśmiennictwie.
Był kierownikiem Oddziału Torakochirurgicznego, potem Kardiotorakochirurgicznego w Instytucie Gruźlicy w Warszawie, gdzie pracował łącznie do roku [[2000]].
Był kierownikiem Oddziału Torakochirurgicznego, potem Kardiotorakochirurgicznego w Instytucie Gruźlicy w Warszawie, gdzie pracował łącznie do roku [[2000]].
W roku [[1967]] został zaproszony przez W.P. Clelanda do pracy w jego ośrodku w Londynie; w latach [[1968]]-69 był starszym asystentem w szpitalu Hammersmith w Royal Postgraduate Medical School na Uniwersytecie Londyńskim w oddziale chirurgii serca w krążeniu pozaustrojowym. Operował w tym zakresie. Wykonał tam również pracę doświadczalną na zwierzętach dotyczącą angielskiego programu przeszczepu serca w Nuffield Unit of Clinical Physiology ( Thorax,1970,25,2,199). Po wygraniu ogłoszonego konkursu miał zapewnioną dalszą kilkuletnią pracę w Hammersmith, ale musiał z niej zrezygnować pod rygorem utraty uprawnień zawodowych w kraju.
W roku [[1967]] został zaproszony przez W.P. Clelanda do pracy w jego ośrodku w Londynie; w latach [[1968]]-[[1969]] był starszym asystentem w szpitalu Hammersmith w Royal Postgraduate Medical School na Uniwersytecie Londyńskim w oddziale chirurgii serca w krążeniu pozaustrojowym. Operował w tym zakresie. Wykonał tam również pracę doświadczalną na zwierzętach dotyczącą angielskiego programu przeszczepu serca w Nuffield Unit of Clinical Physiology (Thorax, [[1970]],25,2,199). Po wygraniu ogłoszonego konkursu miał zapewnioną dalszą kilkuletnią pracę w Hammersmith, ale musiał z niej zrezygnować pod rygorem utraty uprawnień zawodowych w kraju.
Po powrocie do Polski nie miał możliwości wykonywania operacji na otwartym sercu, uczestniczył natomiast w opracowaniach tematów naukowych, resortowych i węzłowych w zakresie kardiologii.
Po powrocie do Polski nie miał możliwości wykonywania operacji na otwartym sercu, uczestniczył natomiast w opracowaniach tematów naukowych, resortowych i węzłowych w zakresie kardiologii.


w Sully w latach 1962-66. Bardzo dużo operował w zakresie płuc i serca . W zastępstwie szefa, D. Thomasa, przeprowadzał operacje w trzech innych walijskich szpitalach: w Swansea, Church Village i Glan Eally. Wykonał i opublikował na podstawie materiału  ośrodka w Sully pracę pt. „ Surgical treatment of mitral stenosis” (Thorax,1964,6,541). Był także współautorem drugiej pracy (Thorax,1964,4,434).
W roku [[1985]] uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego i został kierownikiem powołanego w Instytucie Gruźlicy Samodzielnego Oddziału Kardiotorakochirurgii. Wykonał wraz z zespołem kilkaset operacji serca, głównie wszczepień zastawek, a także korekcji wad wrodzonych.  
Po II wojnie światowej kardiochirurgia w Europie rozwijała się bardzo szybko, w Polsce znacznie później i wolniej. Powyższe prace stanowiły wówczas duży wkład w rozwój europejskiej kardiochirurgii.
Jako  pierwszy w Polsce dokonał z powodzeniem jednoczesnego wszczepienia trzech zastawek serca: w ujście aortalne, mitralne i trójdzielne ([[1982]]). Wykonywał również operacje płuc, tchawicy i oskrzeli ([[1964]]). Pierwszy w Polsce wykonał z powodzeniem operację odcinkowej resekcji tchawicy z powodu raka z zespoleniem kikutów koniec do końca ([[1972]]). Zajmował się problemem zatorów tętnic płucnych. Wykonał z powodzeniem dwie operacje usunięcia dużych zatorów płucnych bez użycia krążenia pozaustrojowego (Kardiologia Polska [[1974]],3,261; Polski Przegląd Chirurgiczny [[1976]],3,339).
Po powrocie do kraju pracował nadal w II Klinice Chirurgii A.M. w Warszawie prowadząc w niej samodzielną działalność torakochirurgiczną. W 1964r  został przeniesiony do Kliniki  Chirurgii Instytutu Gruźlicy w Warszawie, wówczas czołowego ośrodka kardio- i torakochirurgii w kraju.
Współpracując z klinikami neurologii wykonał około 400 operacji grasicy w leczeniu myasthenia gravis. Była to wówczas największa liczba tych operacji w Polsce i druga w Europie. Wprowadził własne dojście operacyjne (małą poprzeczną sternotomię) opublikowane w czasopismach zachodnich (Thorax, [[1987]],42,199-204) i przedstawione na konferencji w Sztokholmie (Joint International Cardiovascular and Thoracic Surgical Conference, 8-11.09.1982).
W roku  1966 uzyskał habilitację na podstawie pracy „ Homologiczne przeszczepy płuc u psów ze szczególnym uwzględnieniem układu krążenia w przeszczepie”. Kierownikiem kliniki i opiekunem pracy był prof. dr med. Leon Manteuffel – Schoege. Praca była w całości opublikowana w Rozprawach Wydziału Nauk Medycznych  Polskiej Akademii Nauk  ( 1966, t.I, s.1-42) i w brytyjskim czasopiśmie Thorax ( „ Homotransplantaion of the lung in dogs with special reference to the circulation system in the transplant” , Thorax,1966,t.21,nr 6,s.564-576 ).
 
Praca wzbudziła duże zainteresowanie w ośrodkach światowych i była wielokrotnie cytowana w piśmiennictwie.
Profesor Tadeusz Otto wyszkolił następujących doktorantów: A. Pietraszka, Z. Kudelskiego, E. Kłodkowską – Farner  i M. Chudańskiego. Za wybitnego wychowanka uznawał dr J. Krusiewicza, najsprawniejszego manualnie współpracownika. Był recenzentem kilku prac habilitacyjnych.


Był kierownikiem Oddziału Torakochirurgicznego, potem Kardiotorakochirurgicznego w Instytucie Gruźlicy w Warszawie, gdzie pracował łącznie do roku 2000.
Był członkiem wielu prestiżowych, krajowych i zagranicznych towarzystw naukowych (m.in. członkiem zagranicznym Society of Cardiothoracic Surgeons of Great Britain and Ireland, członkiem założycielem – founding member - International Society of Cardiothoracic Surgeons z siedzibą w Tokio, [[1991]]-[[2000]]). W roku [[1989]] był zaproszony do Salzburga przez profesora Feliksa Ungera jako ekspert komitetu doradczego – Advisory Board - w Heart Institute, Academia Scientiarum et Artium Europaea. Był także członkiem rad redakcyjnych i wydawniczych: European Journal of Cardiothoracic Surgery ([[1990]]-[[1994]]) oraz Cor Europaeum ([[1991]]-[[2000]]).
W roku 1967 został zaproszony przez W.P. Clelanda do pracy w jego ośrodku w Londynie; w latach 1968-69 był starszym asystentem w szpitalu Hammersmith w Royal Postgraduate Medical School na Uniwersytecie Londyńskim w oddziale chirurgii serca w krążeniu pozaustrojowym. Operował w tym zakresie. Wykonał tam również pracę doświadczalną na zwierzętach dotyczącą angielskiego programu przeszczepu serca w Nuffield Unit of Clinical Physiology ( Thorax,1970,25,2,199).
Po wygraniu ogłoszonego konkursu miał zapewnioną dalszą kilkuletnią pracę w Hammersmith, ale musiał z niej zrezygnować pod rygorem utraty uprawnień zawodowych w kraju.
Po powrocie do Polski nie miał możliwości wykonywania operacji na otwartym sercu, uczestniczył natomiast w opracowaniach tematów naukowych, resortowych i węzłowych w zakresie kardiologii.


W roku [[1985]] uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego i został kierownikiem powołanego w Instytucie Gruźlicy Samodzielnego Oddziału Kardiotorakochirurgii. Wykonał wraz z zespołem kilkaset operacji serca, głównie wszczepień zastawek,  a także  korekcji wad wrodzonych.
Opublikował około 150 prac naukowych, w dużej części w czasopismach zachodnich.  
Jako  pierwszy w Polsce dokonał z powodzeniem jednoczesnego wszczepienia trzech zastawek serca: w ujście aortalne, mitralne i trójdzielne ( [[1982]]). Wykonywał również operacje płuc, tchawicy i oskrzeli ([[1964]]). Pierwszy w Polsce wykonał z powodzeniem operację odcinkowej resekcji tchawicy z powodu raka z zespoleniem kikutów koniec do końca ([[1972]]). Zajmował się problemem zatorów tętnic płucnych. Wykonał z powodzeniem dwie operacje usunięcia dużych zatorów płucnych bez użycia krążenia pozaustrojowego  ( Kardiologia Polska [[1974]],3,261; Polski Przegląd Chirurgiczny [[1976]],3,339).
Współpracując z klinikami neurologii wykonał około 400 operacji grasicy  w leczeniu myasthenia gravis. Była to wówczas największa liczba tych operacji w Polsce i druga w Europie. Wprowadził  własne dojście operacyjne ( małą poprzeczną sternotomię ) opublikowane w czasopismach zachodnich ( Thorax,1987,42,199-204) i przedstawione na konferencji w Sztokholmie ( Joint International Cardiovascular and Thoracic Surgical Conference, 8-11.09.1982).


Profesor Tadeusz Otto wyszkolił następujących doktorantów: A. Pietraszka, Z. Kudelskiego, E. Kłodkowską – Farner  i M. Chudańskiego. Za wybitnego wychowanka uznawał  dr J. Krusiewicza, najsprawniejszego manualnie współpracownika. Był recenzentem kilku prac habilitacyjnych.
==Nagrody i odznaczenia==


Był członkiem wielu prestiżowych, krajowych i zagranicznych towarzystw naukowych ( m.in. członkiem zagranicznym Society of Cardiothoracic Surgeons of Great Britain and Ireland, członkiem założycielem – founding member- International Society of Cardiothoracic Surgeons  z siedzibą w Tokio  , [[1991]]-[[2000]]). W roku  [[1989]] był zaproszony do Salzburga przez profesora Feliksa Ungera jako ekspert komitetu doradczego – Advisory Board- w Heart Institute , Academia Scientiarum et Artium Europaea. Był także członkiem rad redakcyjnych i wydawniczych: European Journal of Cardiothoracic Surgery ([[1990]]-94) oraz Cor Europaeum ( [[1991]]-[[2000]]).
* (Thoracic Society, Cardiff [[1972]];
* medal Polskiego Przeglądu Chirurgicznego [[1994]];
* medal Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego [[1994]];
* nagroda „The Centenary of Cardiac Surgery”, Hiroszima [[1996]]
* medal „Za zasługi dla Pomorskiej Akademii Medycznej” za czynną pomoc przy wprowadzaniu operacji w krążeniu pozaustrojowym w tamtejszej klinice).  


Opublikował około 150 prac naukowych, w dużej części w czasopismach zachodnich. Otrzymał prestiżowe nagrody i odznaczenia ( Thoracic Society, Cardiff 1972; Polskiego Przeglądu Chirurgicznego 1994; Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego 1994;  nagrodę „The Centenary of Cardiac Surgery”, Hiroszima 1996;  medal „ Za zasługi dla Pomorskiej Akademii Medycznej” za czynną pomoc przy wprowadzaniu operacji w krążeniu pozaustrojowym w tamtejszej klinice ). Przewodniczył sesjom naukowym na światowych kongresach ( Brighton [[1986]], Salzburg [[1993]], Puerto Rico [[1995]],  Gdańsk [[1995]], Wiedeń [[1996]] ).
Przewodniczył sesjom naukowym na światowych kongresach (Brighton [[1986]], Salzburg [[1993]], Puerto Rico [[1995]],  Gdańsk [[1995]], Wiedeń [[1996]] ).


Tadeusz Otto był harcerzem, łękawiakiem, do [[1948]] r  instruktorem. Został odznaczony Złotą Odznaką „ Harcerskiej Służby Ziemi Śląskiej oraz Honorową Odznaką „ Zasłużony dla Żeglarstwa Śląskiego. Był członkiem kadry narodowej w żeglarstwie ( reprezentantem Warszawy w zawodach żeglarskich krajowych i  międzynarodowych ), kapitanem jachtowym PZŻ. Prowadził rejsy klubowe na Bałtyku, Morzu Czarnym i cieśninach, Morzu Marmara i Egejskim. Prowadził też liczne rejsy rodzinne, dwuosobowe, z żoną po Bałtyku i cieśninach duńskich oraz z synem na akwenie Wysp Kanaryjskich. Przez siedem lat był komandorem odrodzonego Yacht Klubu Polski ( [[1987]]-93). Był znanym narciarzem, zawodnikiem i instruktorem PZN ( od [[1948]]r ). Do osiemdziesiątego pierwszego roku życia uprawiał narciarstwo alpejskie.
Tadeusz Otto był harcerzem, łękawiakiem, do [[1948]] r. instruktorem. Został odznaczony Złotą Odznaką „ Harcerskiej Służby Ziemi Śląskiej oraz Honorową Odznaką „Zasłużony dla Żeglarstwa Śląskiego. Był członkiem kadry narodowej w żeglarstwie (reprezentantem Warszawy w zawodach żeglarskich krajowych i  międzynarodowych), kapitanem jachtowym PZŻ. Prowadził rejsy klubowe na Bałtyku, Morzu Czarnym i cieśninach, Morzu Marmara i Egejskim. Prowadził też liczne rejsy rodzinne, dwuosobowe, z żoną po Bałtyku i cieśninach duńskich oraz z synem na akwenie Wysp Kanaryjskich. Przez siedem lat był komandorem odrodzonego Yacht Klubu Polski ([[1987]]-[[1993]]). Był znanym narciarzem, zawodnikiem i instruktorem PZN ( od [[1948]]r ). Do osiemdziesiątego pierwszego roku życia uprawiał narciarstwo alpejskie.


==Bibliografia==
==Bibliografia==

Wersja z 05:27, 22 sie 2019

Zagłębiowskie Biogramy
Tadeusz Otto
Imię i nazwisko Tadeusz Otto
Data i miejsce urodzenia 8 czerwca 1929
Będzin
Zawód Lekarz, prof. nadzw. dr hab. n. med chirurg serca i klatki piersiowej

Tadeusz Jan Otto - (ur. 8 czerwca 1929 w Będzinie) lekarz, prof. nadzw. dr hab. n. med chirurg serca i klatki piersiowej.

Młodość

Dzieciństwo spędził w Będzinie. Od 1934r. mieszkał z rodzicami na Górnym Śląsku. W Mikołowie ukończył trzy klasy szkoły powszechnej. Był członkiem drużyny zuchowej, potem od 1938 r. 3 Mikołowskiej DH. Brał udział w harcerskiej akcji obserwacji ruchu samochodowego w celu wychwycenia spotkań V kolumny. Otrzymał za to pochwałę. W 1939 r. uciekał z matką i siostrą przed frontem niemieckim (ojciec był ewakuowany). W Zagłębiu zamieszkał w domu dziadków na przedmieściach Będzina.

Edukacja

Uczył się na tajnych kompletach przerabiając materiał trzech klas gimnazjalnych pod kierunkiem pani Saternus, po wojnie dyrektorki szkoły licealnej w Dąbrowie Górniczej. Mimo starań własnych i poparcia starszego kolegi z 23 Dywizji Piechoty Armii Krajowej nie został przyjęty do organizacji z powodu zbyt młodego wieku.

Po ukończeniu 14 r życia został zmuszony przez okupanta do ciężkiej pracy fizycznej. W 1945 r. po zdaniu egzaminów zaliczających naukę na tajnych kompletach został przyjęty do IV klasy gimnazjum im Mikołaja Kopernika w Będzinie.

W 1946r rodzina powróciła na Śląsk do Bytomia, gdzie kontynuował naukę w I L.O. im. Jana Smolenia podtrzymującym tradycję Pierwszego Polskiego Gimnazjum w Niemczech. Świadectwo dojrzałości otrzymał w 1948 r. Studiował początkowo w Śląskiej Akademii Lekarskiej, następnie w Akademii Medycznej w Warszawie, gdzie w roku 1953 otrzymał dyplom lekarski równocześnie z nakazem pracy w Powszechnej Organizacji „Służba Polsce”.

Praca

Pracował w rejonie od Gołdapii do Węgorzewa, potem Ostródy, jako lekarz brygad rolnych. Po rozwiązaniu tej organizacji w 1955 r. powrócił do Warszawy. Przejściowo pracował w pogotowiu ratunkowym, potem w przychodni rejonowej z oddelegowaniem do IV Kliniki Chirurgii A.M. w Warszawie. W 1957 r. po wygraniu egzaminu konkursowego otrzymał etat asystenta w II Klinice Chirurgii A.M. w Warszawie kierowanej przez profesora Jana Mossakowskiego. Otrzymał tam specjalizację I i II stopnia oraz obronił pracę doktorską. Publikował prace naukowe.

Edukacja i praca za granicą

W latach 1959 - 1960 został wysłany na szkolenie do Wielkiej Brytanii. Pracował w ośrodku torakochirurgicznym w szpitalu w Sully w południowej Walii, w Walijskiej Narodowej Szkole Medycznej w Cardiff. Znał już wówczas biegle język angielski opanowany głównie w liceum. Ponownie pracował w Sully w latach 1962 - 1966. Bardzo dużo operował w zakresie płuc i serca. W zastępstwie szefa, D. Thomasa, przeprowadzał operacje w trzech innych walijskich szpitalach: w Swansea, Church Village i Glan Eally. Wykonał i opublikował na podstawie materiału ośrodka w Sully pracę pt. „ Surgical treatment of mitral stenosis” ( Thorax,1964,6,541). Był także współautorem drugiej pracy (Thorax,1964,4,434).

Po II wojnie światowej kardiochirurgia w Europie rozwijała się bardzo szybko, w Polsce znacznie później i wolniej. Powyższe prace stanowiły wówczas duży wkład w rozwój europejskiej kardiochirurgii.

Powrót do kraju

Po powrocie do kraju pracował nadal w II Klinice Chirurgii A.M. w Warszawie prowadząc w niej samodzielną działalność torakochirurgiczną. W 1964 r. został przeniesiony do Kliniki Chirurgii Instytutu Gruźlicy w Warszawie, wówczas czołowego ośrodka kardio i torakochirurgii w kraju.

W roku 1966 uzyskał habilitację na podstawie pracy „ Homologiczne przeszczepy płuc u psów ze szczególnym uwzględnieniem układu krążenia w przeszczepie”. Kierownikiem kliniki i opiekunem pracy był prof. dr med. Leon Manteuffel – Schoege. Praca była w całości opublikowana w Rozprawach Wydziału Nauk Medycznych Polskiej Akademii Nauk (1966, t.I, s.1-42) i w brytyjskim czasopiśmie Thorax („Homotransplantaion of the lung in dogs with special reference to the circulation system in the transplant”, Thorax,1966,t.21,nr 6,s.564-576). Praca wzbudziła duże zainteresowanie w ośrodkach światowych i była wielokrotnie cytowana w piśmiennictwie.

Był kierownikiem Oddziału Torakochirurgicznego, potem Kardiotorakochirurgicznego w Instytucie Gruźlicy w Warszawie, gdzie pracował łącznie do roku 2000. W roku 1967 został zaproszony przez W.P. Clelanda do pracy w jego ośrodku w Londynie; w latach 1968-1969 był starszym asystentem w szpitalu Hammersmith w Royal Postgraduate Medical School na Uniwersytecie Londyńskim w oddziale chirurgii serca w krążeniu pozaustrojowym. Operował w tym zakresie. Wykonał tam również pracę doświadczalną na zwierzętach dotyczącą angielskiego programu przeszczepu serca w Nuffield Unit of Clinical Physiology (Thorax, 1970,25,2,199). Po wygraniu ogłoszonego konkursu miał zapewnioną dalszą kilkuletnią pracę w Hammersmith, ale musiał z niej zrezygnować pod rygorem utraty uprawnień zawodowych w kraju. Po powrocie do Polski nie miał możliwości wykonywania operacji na otwartym sercu, uczestniczył natomiast w opracowaniach tematów naukowych, resortowych i węzłowych w zakresie kardiologii.

W roku 1985 uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego i został kierownikiem powołanego w Instytucie Gruźlicy Samodzielnego Oddziału Kardiotorakochirurgii. Wykonał wraz z zespołem kilkaset operacji serca, głównie wszczepień zastawek, a także korekcji wad wrodzonych. Jako pierwszy w Polsce dokonał z powodzeniem jednoczesnego wszczepienia trzech zastawek serca: w ujście aortalne, mitralne i trójdzielne (1982). Wykonywał również operacje płuc, tchawicy i oskrzeli (1964). Pierwszy w Polsce wykonał z powodzeniem operację odcinkowej resekcji tchawicy z powodu raka z zespoleniem kikutów koniec do końca (1972). Zajmował się problemem zatorów tętnic płucnych. Wykonał z powodzeniem dwie operacje usunięcia dużych zatorów płucnych bez użycia krążenia pozaustrojowego (Kardiologia Polska 1974,3,261; Polski Przegląd Chirurgiczny 1976,3,339). Współpracując z klinikami neurologii wykonał około 400 operacji grasicy w leczeniu myasthenia gravis. Była to wówczas największa liczba tych operacji w Polsce i druga w Europie. Wprowadził własne dojście operacyjne (małą poprzeczną sternotomię) opublikowane w czasopismach zachodnich (Thorax, 1987,42,199-204) i przedstawione na konferencji w Sztokholmie (Joint International Cardiovascular and Thoracic Surgical Conference, 8-11.09.1982).

Profesor Tadeusz Otto wyszkolił następujących doktorantów: A. Pietraszka, Z. Kudelskiego, E. Kłodkowską – Farner i M. Chudańskiego. Za wybitnego wychowanka uznawał dr J. Krusiewicza, najsprawniejszego manualnie współpracownika. Był recenzentem kilku prac habilitacyjnych.

Był członkiem wielu prestiżowych, krajowych i zagranicznych towarzystw naukowych (m.in. członkiem zagranicznym Society of Cardiothoracic Surgeons of Great Britain and Ireland, członkiem założycielem – founding member - International Society of Cardiothoracic Surgeons z siedzibą w Tokio, 1991-2000). W roku 1989 był zaproszony do Salzburga przez profesora Feliksa Ungera jako ekspert komitetu doradczego – Advisory Board - w Heart Institute, Academia Scientiarum et Artium Europaea. Był także członkiem rad redakcyjnych i wydawniczych: European Journal of Cardiothoracic Surgery (1990-1994) oraz Cor Europaeum (1991-2000).

Opublikował około 150 prac naukowych, w dużej części w czasopismach zachodnich.

Nagrody i odznaczenia

  • (Thoracic Society, Cardiff 1972;
  • medal Polskiego Przeglądu Chirurgicznego 1994;
  • medal Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego 1994;
  • nagroda „The Centenary of Cardiac Surgery”, Hiroszima 1996
  • medal „Za zasługi dla Pomorskiej Akademii Medycznej” za czynną pomoc przy wprowadzaniu operacji w krążeniu pozaustrojowym w tamtejszej klinice).

Przewodniczył sesjom naukowym na światowych kongresach (Brighton 1986, Salzburg 1993, Puerto Rico 1995, Gdańsk 1995, Wiedeń 1996 ).

Tadeusz Otto był harcerzem, łękawiakiem, do 1948 r. instruktorem. Został odznaczony Złotą Odznaką „ Harcerskiej Służby Ziemi Śląskiej oraz Honorową Odznaką „Zasłużony dla Żeglarstwa Śląskiego. Był członkiem kadry narodowej w żeglarstwie (reprezentantem Warszawy w zawodach żeglarskich krajowych i międzynarodowych), kapitanem jachtowym PZŻ. Prowadził rejsy klubowe na Bałtyku, Morzu Czarnym i cieśninach, Morzu Marmara i Egejskim. Prowadził też liczne rejsy rodzinne, dwuosobowe, z żoną po Bałtyku i cieśninach duńskich oraz z synem na akwenie Wysp Kanaryjskich. Przez siedem lat był komandorem odrodzonego Yacht Klubu Polski (1987-1993). Był znanym narciarzem, zawodnikiem i instruktorem PZN ( od 1948r ). Do osiemdziesiątego pierwszego roku życia uprawiał narciarstwo alpejskie.

Bibliografia

  • Veith Frank J. „ Lung transplantation 1968. A special edition” American Review of Respiratory Disease, vol. 98, 1968, p.771.
  • Rzepecki Wit, Langer Jan „ Chirurgia układu oddechowego”, PZWL, Warszawa, 1975,s.483,484.
  • Otto T.J. „ Pięćdziesiąt lat chirurgii w Instytucie Gruźlicy i Chorób Płuc” , Blok Operacyjny 1991,1(2),s.3-9.
  • „80 lat I Liceum Ogólnokształcącego im. Jana Smolenia w Bytomiu”,wyd. SKILL, Bytom, 2012 ( Wspomnienia harcerskie oprac. T.J.Otto ).
  • Otto Tadeusz Jan ( biogram) Współcześni uczeni polscy, t.III, s.396, Ośrodek Przetwarzania Informacji Komitetu Badań Naukowych, Warszawa, 2000.
  • Tadeusz Jan Otto ( biogram ) Złota Księga Nauki Polskiej 2000. Naukowcy przełomu wieków, s. 282. Helion, Gliwice 2001.
  • Otto Tadeusz Jan ( biogram ) Kto jest kim w Polsce, edycja IV, s. 697. Polska Agencja Informacyjna, Warszawa 2001.
  • Otto Tadeusz Jan ( biogram ) Encyklopedia Actus Purus – Kto jest kim w Polsce nowego millenium 2000 – 2002, s. 404, Polska Narodowa Oficyna Wydawnicza, Poznań 2002.
  • Otto Tadeusz Who is who w Polsce. Who is who Verlag, Switzerland ( red. kraj. Who is who w Polsce, Poznań 2008 i nast. wyd.).
  • Otto Tadeusz Jan ( biogram ) Wielka Encyklopedia PWN, t. 20, s.116-117, Wydawnictwo Naukowe PWN S.A., Warszawa, 2004.
  • Tadeusz Jan Otto ( biogram ) Album Torakochirurgów Polskich, s. 118-120. Polskie Towarzystwo Kardiotorakochirurgów, Warszawa 2014.


Galeria

  • Opis zdjęcia

  • Opis zdjęcia

  • Opis zdjęcia

  • Opis zdjęcia

  • Opis zdjęcia

  • Opis zdjęcia

  • Opis zdjęcia

  • Opis zdjęcia

Źródło: „https://wikizaglebie.pl/index.php?title=Tadeusz_Jan_Otto&oldid=93356”