Hieronim Kondratowicz: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 16: | Linia 16: | ||
|www = | |www = | ||
}} | }} | ||
'''Hieronim Kondratowicz''' – (ur. [[1846]] r. w Sandomierzu, zm. [[21 maja]] [[1923]] r. w [[Dąbrowa Górnicza|Dąbrowie Górniczej) inżynier górniczy. | |||
==Młodość== | |||
Był synem unity. W 12 roku życia zmuszony do przyjęcia prawosławia w [[1905]] po wydaniu ukazu tolerancyjnego w Rosji powrócił do katolicyzmu. | |||
==Edukacja== | |||
W [[1863]] roku ukończył gimnazjum w Radomiu, a następnie studiował w Szkole Głównej w Warszawie, gdzie uzyskał tytuł magistra nauk przyrodniczych. Z kolei podjął studia w Instytucie Górniczym w Petersburgu, po ukończeniu którego ([[1871]] r.) rozpoczął pracę w kopalniach węgla i rud żelaza na południu Rosji. Wkrótce uzyskał stanowisko inżyniera miejskiego w Odessie. | |||
==Praca w Zagłębiu Dąbrowskim== | |||
W [[1887]] r. został powołany na stanowisko rządowe okręgowego inżyniera górniczego w [[Zagłębie Dąbrowskie|Zagłębiu Dąbrowskim]], gdzie nadzorował wszystkie kopalnie i huty. Wykorzystując wydany ukaz carski, ograniczający prawa cudzoziemców w zarządzaniu przedsiębiorstwami w pasie przygranicznym, Kondratowicz starał się wprowadzić polskich inżynierów i techników na stanowiska kierownicze, do tej pory opanowane niemal całkowicie przez Niemców i Francuzów. Jego też zasługą jest wytworzenie się w [[Zagłębie Dąbrowskie|Zagłębiu]] potężnego ośrodka inteligencji technicznej. W [[1891]] z inicjatywy Kondratowicza i pod jego przewodnictwem powstał oddział cesarskiego Towarzystwa Technicznego, a w [[1896]] Sekcja Górniczo – Hutnicza Towarzystwa Popierania Przemysłu i Handlu. W [[1903]] r. dzięki staraniom Sekcji zaczął ukazywać się w [[Dąbrowa Górnicza|Dąbrowie]] Przegląd Górniczo–Hutniczy - pismo, które odegrało ogromną rolę w rozwoju i kształtowaniu polskiej wiedzy technicznej. | W [[1887]] r. został powołany na stanowisko rządowe okręgowego inżyniera górniczego w [[Zagłębie Dąbrowskie|Zagłębiu Dąbrowskim]], gdzie nadzorował wszystkie kopalnie i huty. Wykorzystując wydany ukaz carski, ograniczający prawa cudzoziemców w zarządzaniu przedsiębiorstwami w pasie przygranicznym, Kondratowicz starał się wprowadzić polskich inżynierów i techników na stanowiska kierownicze, do tej pory opanowane niemal całkowicie przez Niemców i Francuzów. Jego też zasługą jest wytworzenie się w [[Zagłębie Dąbrowskie|Zagłębiu]] potężnego ośrodka inteligencji technicznej. W [[1891]] z inicjatywy Kondratowicza i pod jego przewodnictwem powstał oddział cesarskiego Towarzystwa Technicznego, a w [[1896]] Sekcja Górniczo – Hutnicza Towarzystwa Popierania Przemysłu i Handlu. W [[1903]] r. dzięki staraniom Sekcji zaczął ukazywać się w [[Dąbrowa Górnicza|Dąbrowie]] Przegląd Górniczo–Hutniczy - pismo, które odegrało ogromną rolę w rozwoju i kształtowaniu polskiej wiedzy technicznej. | ||
Jako inżynier okręgowy w podległych mu kopalniach i hutach przez rygorystyczne kontrole doprowadził do likwidacji najbardziej rażących zaniedbań na odcinku higieny i bezpieczeństwa pracy. | Jako inżynier okręgowy w podległych mu kopalniach i hutach przez rygorystyczne kontrole doprowadził do likwidacji najbardziej rażących zaniedbań na odcinku higieny i bezpieczeństwa pracy. | ||
W okresie jego urzędowania ukazały się nowe akty prawne, na których powstanie i kształt miał duży wpływ. Przepisy regulowały warunki pracy w górnictwie Królestwa Polskiego: skrócono dzień pracy z 12 do 11,5 godziny na dobę, a porę nocną do 10 godzin, wprowadzono obowiązek udzielania robotnikom bezpłatnej pomocy lekarskiej przez zakłady pracy i zakładania szpitali przez przedsiębiorstwa zatrudniające ponad 1.000 osób. | W okresie jego urzędowania ukazały się nowe akty prawne, na których powstanie i kształt miał duży wpływ. Przepisy regulowały warunki pracy w górnictwie Królestwa Polskiego: skrócono dzień pracy z 12 do 11,5 godziny na dobę, a porę nocną do 10 godzin, wprowadzono obowiązek udzielania robotnikom bezpłatnej pomocy lekarskiej przez zakłady pracy i zakładania szpitali przez przedsiębiorstwa zatrudniające ponad 1.000 osób. | ||
Od początku przybycia do [[Zagłębie Dąbrowskie|Zagłębia]] zaangażował się w sprawy powstającej w [[Dąbrowa Górnicza|Dąbrowie]] [[Sztygarka|Szkoły Górniczej]]. Od chwili jej otwarcia prowadził przez szereg lat wykłady z górnictwa. Z wykładów powstał podręcznik w obowiązującym języku rosyjskim „Gornoje iskusstwo” ([[1898]] r. cz. I i [[1900]] r. cz. II). W [[1903]] r. praca ukazała się jako dwutomowe wydawnictwo w języku polskim opatrzone tytułem” Górnictwo”. Stała się ona pierwszym nowoczesnym polskim podręcznikiem górnictwa, na którym przez najbliższe 50 lat miały wychowywać się kolejne pokolenia inżynierów i techników górniczych. | Od początku przybycia do [[Zagłębie Dąbrowskie|Zagłębia]] zaangażował się w sprawy powstającej w [[Dąbrowa Górnicza|Dąbrowie]] [[Sztygarka|Szkoły Górniczej]]. Od chwili jej otwarcia prowadził przez szereg lat wykłady z górnictwa. Z wykładów powstał podręcznik w obowiązującym języku rosyjskim „Gornoje iskusstwo” ([[1898]] r. cz. I i [[1900]] r. cz. II). W [[1903]] r. praca ukazała się jako dwutomowe wydawnictwo w języku polskim opatrzone tytułem” Górnictwo”. Stała się ona pierwszym nowoczesnym polskim podręcznikiem górnictwa, na którym przez najbliższe 50 lat miały wychowywać się kolejne pokolenia inżynierów i techników górniczych. | ||
W [[1899]] r. Kondratowicz zrezygnował ze stanowiska inżyniera okręgowego i objął posadę dyrektora [[Towarzystwo Górniczo-Przemysłowe Saturn|Towarzystwa Górniczo- Przemysłowego Saturn]]. Kopalnię tego towarzystwa w [[Czeladź|Czeladzi]] przekształcił w przodującą pod względem technicznym. Z jego inicjatywy w [[Dąbrowa Górnicza|Dąbrowie]] została wzniesiona Szkoła Ludowa, a także tzw. [[Resursa]] ([[1893]]-[[1895|95]]), która z czasem stała ogniskiem życia kulturalnego miejscowej inteligencji. | W [[1899]] r. Kondratowicz zrezygnował ze stanowiska inżyniera okręgowego i objął posadę dyrektora [[Towarzystwo Górniczo-Przemysłowe Saturn|Towarzystwa Górniczo- Przemysłowego Saturn]]. Kopalnię tego towarzystwa w [[Czeladź|Czeladzi]] przekształcił w przodującą pod względem technicznym. Z jego inicjatywy w [[Dąbrowa Górnicza|Dąbrowie]] została wzniesiona Szkoła Ludowa, a także tzw. [[Resursa (Dąbrowa Górnicza|Resursa]] ([[1893]]-[[1895|95]]), która z czasem stała ogniskiem życia kulturalnego miejscowej inteligencji. | ||
W [[1906]] r. Kondratowicz został wybrany posłem do I Dumy rosyjskiej. Opuścił stanowisko Dyrektora Towarzystwa Saturn, pozostając jednak w jego Radzie Nadzorczej i osiedlił się w Warszawie. Po rozwiązaniu Dumy oddał się pracy społecznej. Po odzyskaniu niepodległości w [[1919]] r. powołany został do komisji dla ujednolicenia prawa górniczego w Polsce, pracował przez pewien czas w Departamencie Górniczo- Hutniczym Ministerstwa Przemysłu i Handlu m.in. porządkując zaniedbane przez władze rosyjskie sprawy nadań górniczych. Brał czynny udział w pracy organizacji technicznych. Współdziałał przy reaktywowaniu w [[1919]] r. [[Sztygarka|Szkoły Górniczej]] w [[Dąbrowa Górnicza|Dąbrowie]] (był Prezesem jej Rady Opiekuńczej), a także przy organizacji Akademii Górniczo- Hutniczej w Krakowie. | W [[1906]] r. Kondratowicz został wybrany posłem do I Dumy rosyjskiej. Opuścił stanowisko Dyrektora Towarzystwa Saturn, pozostając jednak w jego Radzie Nadzorczej i osiedlił się w Warszawie. Po rozwiązaniu Dumy oddał się pracy społecznej. Po odzyskaniu niepodległości w [[1919]] r. powołany został do komisji dla ujednolicenia prawa górniczego w Polsce, pracował przez pewien czas w Departamencie Górniczo- Hutniczym Ministerstwa Przemysłu i Handlu m.in. porządkując zaniedbane przez władze rosyjskie sprawy nadań górniczych. Brał czynny udział w pracy organizacji technicznych. Współdziałał przy reaktywowaniu w [[1919]] r. [[Sztygarka|Szkoły Górniczej]] w [[Dąbrowa Górnicza|Dąbrowie]] (był Prezesem jej Rady Opiekuńczej), a także przy organizacji Akademii Górniczo- Hutniczej w Krakowie. | ||
W uznaniu zasług otrzymał doktorat honoris causa AGH oraz honorowe | W uznaniu zasług otrzymał doktorat honoris causa AGH oraz honorowe członkostwo Stowarzyszenia Inżynierów Górniczych i Hutniczych. W maju [[1923]] r. przybył do [[Dąbrowa Górnicza|Dąbrowy Górniczej]] na zjazd wychowanków [[Sztygarka|Szkoły Górniczej]]. [[21 maja]] [[1923]] r. opuszczając [[Dąbrowa Górnicza|Dąbrowę]] zasłabł na dworcu kolejowym i zmarł. Został pochowany w Warszawie na cmentarzu powązkowskim. | ||
Źródło | ==Źródło== | ||
http://www.muzeum-saturn.czeladz.pl/index.php?option=com_content&task=view&id=304&Itemid=106 | |||
[[Kategoria:Zagłębiowskie Biogramy|Kondratowicz, Hieronim]] | |||
[[Kategoria:Ludzie związani z Czeladzią|Kondratowicz, Hieronim]] | [[Kategoria:Ludzie związani z Czeladzią|Kondratowicz, Hieronim]] | ||
[[Kategoria:Ludzie związani z Dąbrową Górniczą|Kondratowicz, Hieronim]] | |||
Wersja z 11:59, 7 sie 2018
| Zagłębiowskie Biogramy | |
| |
| Imię i nazwisko | Hieronim Kondratowicz |
| Data i miejsce urodzenia | 1846 Sandomierz |
| Data i miejsce śmierci | 21 maja 1923 Dąbrowa Górnicza |
| Miejsce spoczynku | Warszawa |
| Zawód | inżynier górniczy |
Hieronim Kondratowicz – (ur. 1846 r. w Sandomierzu, zm. 21 maja 1923 r. w [[Dąbrowa Górnicza|Dąbrowie Górniczej) inżynier górniczy.
Młodość
Był synem unity. W 12 roku życia zmuszony do przyjęcia prawosławia w 1905 po wydaniu ukazu tolerancyjnego w Rosji powrócił do katolicyzmu.
Edukacja
W 1863 roku ukończył gimnazjum w Radomiu, a następnie studiował w Szkole Głównej w Warszawie, gdzie uzyskał tytuł magistra nauk przyrodniczych. Z kolei podjął studia w Instytucie Górniczym w Petersburgu, po ukończeniu którego (1871 r.) rozpoczął pracę w kopalniach węgla i rud żelaza na południu Rosji. Wkrótce uzyskał stanowisko inżyniera miejskiego w Odessie.
Praca w Zagłębiu Dąbrowskim
W 1887 r. został powołany na stanowisko rządowe okręgowego inżyniera górniczego w Zagłębiu Dąbrowskim, gdzie nadzorował wszystkie kopalnie i huty. Wykorzystując wydany ukaz carski, ograniczający prawa cudzoziemców w zarządzaniu przedsiębiorstwami w pasie przygranicznym, Kondratowicz starał się wprowadzić polskich inżynierów i techników na stanowiska kierownicze, do tej pory opanowane niemal całkowicie przez Niemców i Francuzów. Jego też zasługą jest wytworzenie się w Zagłębiu potężnego ośrodka inteligencji technicznej. W 1891 z inicjatywy Kondratowicza i pod jego przewodnictwem powstał oddział cesarskiego Towarzystwa Technicznego, a w 1896 Sekcja Górniczo – Hutnicza Towarzystwa Popierania Przemysłu i Handlu. W 1903 r. dzięki staraniom Sekcji zaczął ukazywać się w Dąbrowie Przegląd Górniczo–Hutniczy - pismo, które odegrało ogromną rolę w rozwoju i kształtowaniu polskiej wiedzy technicznej.
Jako inżynier okręgowy w podległych mu kopalniach i hutach przez rygorystyczne kontrole doprowadził do likwidacji najbardziej rażących zaniedbań na odcinku higieny i bezpieczeństwa pracy. W okresie jego urzędowania ukazały się nowe akty prawne, na których powstanie i kształt miał duży wpływ. Przepisy regulowały warunki pracy w górnictwie Królestwa Polskiego: skrócono dzień pracy z 12 do 11,5 godziny na dobę, a porę nocną do 10 godzin, wprowadzono obowiązek udzielania robotnikom bezpłatnej pomocy lekarskiej przez zakłady pracy i zakładania szpitali przez przedsiębiorstwa zatrudniające ponad 1.000 osób.
Od początku przybycia do Zagłębia zaangażował się w sprawy powstającej w Dąbrowie Szkoły Górniczej. Od chwili jej otwarcia prowadził przez szereg lat wykłady z górnictwa. Z wykładów powstał podręcznik w obowiązującym języku rosyjskim „Gornoje iskusstwo” (1898 r. cz. I i 1900 r. cz. II). W 1903 r. praca ukazała się jako dwutomowe wydawnictwo w języku polskim opatrzone tytułem” Górnictwo”. Stała się ona pierwszym nowoczesnym polskim podręcznikiem górnictwa, na którym przez najbliższe 50 lat miały wychowywać się kolejne pokolenia inżynierów i techników górniczych.
W 1899 r. Kondratowicz zrezygnował ze stanowiska inżyniera okręgowego i objął posadę dyrektora Towarzystwa Górniczo- Przemysłowego Saturn. Kopalnię tego towarzystwa w Czeladzi przekształcił w przodującą pod względem technicznym. Z jego inicjatywy w Dąbrowie została wzniesiona Szkoła Ludowa, a także tzw. Resursa (1893-95), która z czasem stała ogniskiem życia kulturalnego miejscowej inteligencji.
W 1906 r. Kondratowicz został wybrany posłem do I Dumy rosyjskiej. Opuścił stanowisko Dyrektora Towarzystwa Saturn, pozostając jednak w jego Radzie Nadzorczej i osiedlił się w Warszawie. Po rozwiązaniu Dumy oddał się pracy społecznej. Po odzyskaniu niepodległości w 1919 r. powołany został do komisji dla ujednolicenia prawa górniczego w Polsce, pracował przez pewien czas w Departamencie Górniczo- Hutniczym Ministerstwa Przemysłu i Handlu m.in. porządkując zaniedbane przez władze rosyjskie sprawy nadań górniczych. Brał czynny udział w pracy organizacji technicznych. Współdziałał przy reaktywowaniu w 1919 r. Szkoły Górniczej w Dąbrowie (był Prezesem jej Rady Opiekuńczej), a także przy organizacji Akademii Górniczo- Hutniczej w Krakowie.
W uznaniu zasług otrzymał doktorat honoris causa AGH oraz honorowe członkostwo Stowarzyszenia Inżynierów Górniczych i Hutniczych. W maju 1923 r. przybył do Dąbrowy Górniczej na zjazd wychowanków Szkoły Górniczej. 21 maja 1923 r. opuszczając Dąbrowę zasłabł na dworcu kolejowym i zmarł. Został pochowany w Warszawie na cmentarzu powązkowskim.
Źródło
http://www.muzeum-saturn.czeladz.pl/index.php?option=com_content&task=view&id=304&Itemid=106
