Zbigniew Bronisław Sujkowski: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 19: | Linia 19: | ||
|www = | |www = | ||
}} | }} | ||
[[Plik:Odznaka Pierwszej Kompanii Kadrowej.JPG||thumb|left|150px|Odznaka [[Pierwsza Kompania Kadrowa|Pierwszej Kompanii Kadrowej]]]] | |||
'''Zbigniew Bronisław Sujkowski''' ps. Bolko; 8.I.1898 Zagórze (pow. będziński) - 8.IX.1954 Kanada; | '''Zbigniew Bronisław Sujkowski''' ps. Bolko; 8.I.1898 Zagórze (pow. będziński) - 8.IX.1954 Kanada; | ||
Wersja z 08:55, 4 gru 2015
| Zagłębiowskie Biogramy | |
| |
| Imię i nazwisko | Zbigniew Bronisław Sujkowski |
| Data i miejsce urodzenia | 8 stycznia 1898 Zagórze d. pow. będziński, ob. dzielnica Sosnowca |
| Data i miejsce śmierci | 8 września 1954 (Kanada) |
| Zawód | Żołnierz Pierwszej Kompanii Kadrowej J. Piłsudskiego, oficer WP |
Zbigniew Bronisław Sujkowski ps. Bolko; 8.I.1898 Zagórze (pow. będziński) - 8.IX.1954 Kanada;
Zbigniew Bronisław SIJJKOWSKI "Bolko" Urodził się 8 stycznia 1898 r. w Zagórzu (pow. będziński) jako syn późniejszego profesora Wyższej Szkoły Handlowej w Warsza- wie Antoniego i Heleny z Chmieleńskich. - Wychowywał się w Warszawie, gdzie uczęszczał do Gimnazjum M. Kreczmara. Działał w tajnym skautingu, a następnie w PDS. Jako uczestnik kursu w Oleandrach wyruszył w pole z Kadrówką. Uczest- niczyłw walkachi Brygady, a wkońcu 1916r.dostałsiędoniewoli rosyjskiej. Po dwóch latach zbiegł do Moskwy, gdzie w Gimnazjum Centralnego Komitetu Obywatelskiego Królestwa Polskiego (Kul- wiecia) zdał w 1918r. maturę. Od maja 1918r. służył w 1 Korpusie Polskim w Rosji; po jego demobilizacji powrócił w lipcu 1918 r. do Warszawy i jesienią rozpoczął studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Warszawskiego. Od 10 grudnia 1918 r. służył w WP; najpierw rozbrajał Niemców, następnie jako podchorą- ży służył w 7 p.ul W kwietniu 1919 r. wysłany przez J. Piłsudskiego jako kurier do Paryża; po powrocie służył w baonie zapasowym wojsk wartowniczych. Urlopowany w grudniu 1919 r., powrócił na studia. W krytycznym okresie zmagań na froncie polsko-bolszewickim powrócił do służby i był początkowo inspektorem w Sekcji Propagandy w Sztabie Obrony Kraju w Wil- nie, a po utworzeniu Litwy Środkowej kierował w jej rządzie Ministerstwem Oświaty i Propa- gandy. Po dosłużeniu się stopnia porucznika (ze starszeństwem z l czerwca 1919) przeszedł w lutym 1921 r. do rezerwy i kontynuował studia. W 1924 r. uzyskał absolutorium i objął obo-wiąZki asystenta, a w roku następnym doktoryzował się z geologii u proELewińskiego. Po otrzy- maniu stypendium od rządu francuskiego, a potem z Funduszu Kultury Narodowej, przebywał najpierw we Francji, a następnie w Anglii. Po powrocie podjął pracę w Państwowym Instytu- cie Geologicznym, gdzie prowadził Pracownię Petrografii Skał Osadowych, a od 1937 r. kiero- wał Wydziałem Wschodnim Instytutu. W 1930 r. habilitował się na Uniwersytecie Warszaw- skim, tam też w 1931 r. został wykładowcą, a w 1.934 docentem petrografii skał osadowych. Był autorem kilkudziesięciu prac naukowych. Wkrótce po klęsce wrześniowej włączył się w działalność konspiracyjną w szeregach SZP, potemZWZ-AK. Od 1940r.kierowałpracowniąśrodków sabotażowo-dywersyjnych Związku Odwetu Komendy Głównej ZWZ; 11 listopada 1942 r. awansowany do stopnia kapitana, wkrótce objął stanowisko szefa Biura Studiów Kierownictwa Dywersji (Kedywu) Komendy Głównej AK. Jednocześnie uczestniczył w tajnym nauczaniu. Uchodząc przed prześladowaniami władz niemieckich, został pod koniec maja przerzucony do Wielkiej Brytanii, gdzie objął kierownic- two Wydziału Operacyjnego Oddziału VI Sztabu Naczelnego Wodza. W 1946r.zostałprofeso- rem geologii i mineralogii na Polskim Uniwersytecie w Londynie, którą to funkcję pełnił do momentu zanIknięcia katedry w 1950 r. W tym okresie należał do założycieli Polskiego Towa- rzystwa Naukowego na Obczyżnie (1950) i członkiem władz Koła AK. W 1951 r. przeniósł się do Kanady, gdzie od 1953 r. pracował na Uniwersytecie Max Master. Zginął 8 września 1954r. w stanie Quebec, ratując tonącego w rzece wnuka. Żonaty z Idalią Czarnocką, miał dzieci. Odznaczony: VM, KN i KW. Pomarański II; S. Krajewski, Zbigniew Sujkowski (1898-1954), "Rocznik Polskiego Towarzystwa Geologicznego" 1967, t. 37, z. 4; A.K. Kunert, Słownikbiograficznykonspirac)i warszawskiej, t.l, Warszawa 1987; Archiwum UW, akta osobowe.
