Aniela Urbanowicz: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 24: | Linia 24: | ||
W [[1945]] r. organizowała Dom Matki i Dziecka w Słupsku, którym do [[1949]] r. kierowała. Prof. Władysław Bartoszewski wspomina: "(...)ks. Zieja założył na terenie ówczesnej strefy sowieckiej w Niemczech (dziś po stronie polskiej) dom dla samotnych matek, przyjmując do niego zarówno Polki, jak i Niemki, często ofiary gwałtów, młode, osamotnione i bezradne. Pomagała mu p. Aniela Urbanowicz, która straciła męża w obozie koncentracyjnym, nieletnią córkę w Oświęcimiu, a sama, ze starszą córką, działała w konspiracji w czasie wojny. Miała więc szczególne "prawo" do balastu nienawiści, ale pomagała nieszczęśliwym Niemkom". Współzałożycielka i działaczka warszawskiego Klubu Inteligencji Katolickiej. Współpracowała z miesięcznikiem „Więź”. | W [[1945]] r. organizowała Dom Matki i Dziecka w Słupsku, którym do [[1949]] r. kierowała. Prof. Władysław Bartoszewski wspomina: "(...)ks. Zieja założył na terenie ówczesnej strefy sowieckiej w Niemczech (dziś po stronie polskiej) dom dla samotnych matek, przyjmując do niego zarówno Polki, jak i Niemki, często ofiary gwałtów, młode, osamotnione i bezradne. Pomagała mu p. Aniela Urbanowicz, która straciła męża w obozie koncentracyjnym, nieletnią córkę w Oświęcimiu, a sama, ze starszą córką, działała w konspiracji w czasie wojny. Miała więc szczególne "prawo" do balastu nienawiści, ale pomagała nieszczęśliwym Niemkom". Współzałożycielka i działaczka warszawskiego Klubu Inteligencji Katolickiej. Współpracowała z miesięcznikiem „Więź”. | ||
W drugiej połowie lat pięćdziesiątych Aniela Urbanowicz "odkryła" Taizé dla Polski. Po stracie najbliższych w obozach koncentracyjnych, całym sercem przyjęła przesłanie pojednania płynące z burgundzkiego wzgórza i gorąco zachęcała młodych do wsłuchiwania się w nie. W latach [[1957]] – [[1968]] wspomagała pracę klubu poselskiego „Znak”. Otrzymała nagrodę pojednania im. M. Ghandiego ([[1975]]). | W drugiej połowie lat pięćdziesiątych Aniela Urbanowicz "odkryła" Taizé dla Polski. Po stracie najbliższych w obozach koncentracyjnych, całym sercem przyjęła przesłanie pojednania płynące z burgundzkiego wzgórza i gorąco zachęcała młodych do wsłuchiwania się w nie. W latach [[1957]] – [[1968]] wspomagała pracę klubu poselskiego „Znak”. Otrzymała nagrodę pojednania im. M. Ghandiego ([[1975]]), przyznaną jej przez Wspólnotę Taizé. | ||
Zmarła w grudniu 1988 w Warszawie. Była ostatnią z rodu Reicherów właścicielką dworku w Ożarowie Mazowieckim. W centrum Sosnowca, miasta, gdzie się urodziła, jest ulica jej imienia. | |||
''Opracował: Piotr Dudała'' | ''Opracował: Piotr Dudała'' | ||
Wersja z 07:58, 22 paź 2013
| Zagłębiowskie Biogramy | |
 Aniela Urbanowicz | |
| Imię i nazwisko | Aniela Urbanowicz |
| Data i miejsce urodzenia | 1899 Sosnowiec |
| Data i miejsce śmierci | grudzień 1988 Warszawa |
| Zawód | działaczka społeczno – polityczna |
Aniela Urbanowicz z d. Reicher - (ur. 1899 r. w Sosnowcu, zm. 1988 r. w Warszawie), działaczka społeczno – polityczna. Pochodzi z rodziny przemysłowców żydowskich Reicherów. Jej bratem był wybitny polski anatom prof. Michał Reicher. Była żoną Stefana Urbanowicza, znanego adwokata i działacza ludowego, obrońcy w procesie brzeskim.
W 1945 r. organizowała Dom Matki i Dziecka w Słupsku, którym do 1949 r. kierowała. Prof. Władysław Bartoszewski wspomina: "(...)ks. Zieja założył na terenie ówczesnej strefy sowieckiej w Niemczech (dziś po stronie polskiej) dom dla samotnych matek, przyjmując do niego zarówno Polki, jak i Niemki, często ofiary gwałtów, młode, osamotnione i bezradne. Pomagała mu p. Aniela Urbanowicz, która straciła męża w obozie koncentracyjnym, nieletnią córkę w Oświęcimiu, a sama, ze starszą córką, działała w konspiracji w czasie wojny. Miała więc szczególne "prawo" do balastu nienawiści, ale pomagała nieszczęśliwym Niemkom". Współzałożycielka i działaczka warszawskiego Klubu Inteligencji Katolickiej. Współpracowała z miesięcznikiem „Więź”.
W drugiej połowie lat pięćdziesiątych Aniela Urbanowicz "odkryła" Taizé dla Polski. Po stracie najbliższych w obozach koncentracyjnych, całym sercem przyjęła przesłanie pojednania płynące z burgundzkiego wzgórza i gorąco zachęcała młodych do wsłuchiwania się w nie. W latach 1957 – 1968 wspomagała pracę klubu poselskiego „Znak”. Otrzymała nagrodę pojednania im. M. Ghandiego (1975), przyznaną jej przez Wspólnotę Taizé. Zmarła w grudniu 1988 w Warszawie. Była ostatnią z rodu Reicherów właścicielką dworku w Ożarowie Mazowieckim. W centrum Sosnowca, miasta, gdzie się urodziła, jest ulica jej imienia.
Opracował: Piotr Dudała
