Dąbrowska Fabryka Obrabiarek DEFUM: Różnice pomiędzy wersjami

Z WikiZagłębie
Linia 4: Linia 4:
Powstanie zakładu przypada na [[1879]] r., kiedy w byłej rozbudowanej kuźni poczęto wykonywać usługi dla rozwijającego się na terenie [[Zagłębie Dąbrowskie|Zagłębia]] przemysłu górniczego i hutniczego. Przez kolejne lata zakład przechodził zmiany właścicieli, z którymi najtrwalej do [[1939]] r. łączą się nazwiska Fitzner-Gamper-Zieleniewski.
Powstanie zakładu przypada na [[1879]] r., kiedy w byłej rozbudowanej kuźni poczęto wykonywać usługi dla rozwijającego się na terenie [[Zagłębie Dąbrowskie|Zagłębia]] przemysłu górniczego i hutniczego. Przez kolejne lata zakład przechodził zmiany właścicieli, z którymi najtrwalej do [[1939]] r. łączą się nazwiska Fitzner-Gamper-Zieleniewski.


Jako fabryka R. Tarkacza i Stołki powstała ok. [[1882]] r. następnie kupił ją A. Braunstein wraz z czeskim wspólnikiem E. Skodą. W [[1897]] r. fabrykę nabyło [[Towarzystwo Akcyjne Zakładów Kotlarskich i Mechanicznych „W. Fitzner i K. Gamper”|Towarzystwo Akcyjne „Fitzner-Gamper”]]. [[Konrad Gamper]] szwajcarski inżynier unowocześnił zakład do poziomu pierwszorzędnej wytworni kotłów dla całego państwa rosyjskiego. Po śmierci [[Konrad Gamper|K. Gampera]] zakład podupadł.
Jako fabryka R. Tarkacza i Stołki powstała ok. [[1882]] r. następnie kupił ją A. Braunstein. W [[1885]] dołączył do niego czeski wspólnik [https://pl.wikipedia.org/wiki/Emil_Škoda Emil Skoda]. W [[1897]] r. fabrykę nabyło [[Towarzystwo Akcyjne Zakładów Kotlarskich i Mechanicznych „W. Fitzner i K. Gamper”|Towarzystwo Akcyjne „Fitzner-Gamper”]]. [[Konrad Gamper]] szwajcarski inżynier unowocześnił zakład do poziomu pierwszorzędnej wytworni kotłów dla całego państwa rosyjskiego. Po śmierci [[Konrad Gamper|K. Gampera]] zakład podupadł.


W 1907 r. naczelne kierownictwo fabryką przejął Władysław Jachelski. W krótkim czasie rozszerzył zakres jej produkcji. Wytwarzano cylindry i odlewy żelazne dla potrzeb pierwszej Fabryki Lokomotyw na ziemiach polskich (siedziba w Chrzanowie). W [[1928]] r. na zasadzie przeprowadzonej fuzji przeszła do firmy Zieleniewski i Fitzner-Gamper Sp. Akcyjna w Krakowie.  
W 1907 r. naczelne kierownictwo fabryką przejął Władysław Jachelski. W krótkim czasie rozszerzył zakres jej produkcji. Wytwarzano cylindry i odlewy żelazne dla potrzeb pierwszej Fabryki Lokomotyw na ziemiach polskich (siedziba w Chrzanowie). W [[1928]] r. na zasadzie przeprowadzonej fuzji przeszła do firmy Zieleniewski i Fitzner-Gamper Sp. Akcyjna w Krakowie.  

Wersja z 18:49, 18 maj 2022

Dąbrowska Fabryka Obrabiarek "DEFUM" - mieściła się w Dąbrowie Górniczej przy ul. T. Kościuszki 3. Działała od 1879 r. do 2015 r. Obecnie w budynkach po fabryce znajduje się Projekt "Fabryka Pełna Życia".

Historia

Powstanie zakładu przypada na 1879 r., kiedy w byłej rozbudowanej kuźni poczęto wykonywać usługi dla rozwijającego się na terenie Zagłębia przemysłu górniczego i hutniczego. Przez kolejne lata zakład przechodził zmiany właścicieli, z którymi najtrwalej do 1939 r. łączą się nazwiska Fitzner-Gamper-Zieleniewski.

Jako fabryka R. Tarkacza i Stołki powstała ok. 1882 r. następnie kupił ją A. Braunstein. W 1885 dołączył do niego czeski wspólnik Emil Skoda. W 1897 r. fabrykę nabyło Towarzystwo Akcyjne „Fitzner-Gamper”. Konrad Gamper szwajcarski inżynier unowocześnił zakład do poziomu pierwszorzędnej wytworni kotłów dla całego państwa rosyjskiego. Po śmierci K. Gampera zakład podupadł.

W 1907 r. naczelne kierownictwo fabryką przejął Władysław Jachelski. W krótkim czasie rozszerzył zakres jej produkcji. Wytwarzano cylindry i odlewy żelazne dla potrzeb pierwszej Fabryki Lokomotyw na ziemiach polskich (siedziba w Chrzanowie). W 1928 r. na zasadzie przeprowadzonej fuzji przeszła do firmy Zieleniewski i Fitzner-Gamper Sp. Akcyjna w Krakowie.

W 1938 r. fabryka w Dąbrowie Górniczej zatrudniała 450 robotników i 50 urzędników. Po wyzwoleniu Zakład jako przedsiębiorstwo państwowe występował pod nazwą jaką posiadał przed wybuchem wojny, tj. Zjednoczone Fabryki Maszyn, Kotłów i Wagonów L. Zieleniewski i Fitzner-Gamper w Dąbrowie Górniczej. W roku 1959 zakład uzyskał nową nazwę Dąbrowska Fabryka Obrabiarek im. St. Krzynowki. W roku 1962 przyłączono do zakładu Szopienicką Fabrykę Obrabiarek.

W roku 1970 Zarządzeniem Ministra Przemysłu Maszynowego, Zakład wszedł w skład Kombinatu Obrabiarek Ciężkich „PONAR-PORUM”. W tym samym roku zakład uzyskał znak ochronny „Deum”, który odtąd występował nie tylko w nazwie zakładu, ale także na wszystkich wyprodukowanych wyrobach.

Z dniem 1 stycznia 1981 r. przedsiębiorstwo wystąpiło ze struktury Kombinatu i stało się samodzielnym podmiotem gospodarczym pod nazwą Dąbrowska Fabryka Obrabiarek „Defum”.

Był przedsiębiorstwem państwowym. „Defum” jest jedynym w kraju, a także znanym w świecie producentem wiertarkofrezarek. W asortymencie produkcji posiada również tokarki karuzelowe.

Podstawowa działalność fabryki zlokalizowana była w Dąbrowie Górniczej przy ul. T. Kościuszki 3, gdzie realizowana była obróbka mechaniczna detali oraz montaż finalny obrabiarek, w zakładzie zamiejscowym w Katowicach-Szopicnicach, zlokalizowana była produkcja wyposażeń specjalistycznych oraz prowadzona była działalność usługowa w zakresie remontu lekkich obrabiarek typu tokarki wytaczarki.

W okresie szczytowego wzrostu produkcji w latach 1978-1985 zatrudnienie w „Defum” dochodziło do 1300 pracowników. W 1994 r. wyniosło śr. 400 pracowników. Do 1973 zakład posiadał własną orkiestrę dętą oraz przyzakładową szkołę zawodową do 1992 r. nadto partycypował w utrzymaniu Klubu Sportowego „Dąbrowa”.

Likwidacja zakładu

W 2015 r. zakłady zostały zlikwidowane jako ostatnie duże przedsiębiorstwo państwowe w województwie śląskim. Fabryka o ponad 140-letniej tradycji przestała istnieć.

Przejęcie produkcji obrabiarek do Andrychowa

W 2011 roku Andrychowska Fabryka Maszyn S.A. przejęła produkcję obrabiarek Dąbrowskiej Fabryki Maszyn S.A. oraz znak towarowy DEFUM.

Dyrektorzy zakładu od 1945 r.

  • Tadeusz Furdyn,
  • Stanisław Szczygieł,
  • Stanisław Kotuła,
  • mgr inż. Tadeusz Ciemiewski,
  • inż. Stanisław Krupa,
  • mgr inż. Bogdan Dziubiński,
  • inż. Andrzej Kuczabiński,
  • mgr inż. Wiesław Gęborski.

Bibliografia