Muzeum Zagłębia w Będzinie: Różnice pomiędzy wersjami

Z WikiZagłębie
 
(Nie pokazano 34 wersji utworzonych przez 4 użytkowników)
Linia 3: Linia 3:


==Informacje==
==Informacje==
Adres: Świerczewskiego 15
Adres: Gzichowska 15, 42-500 Będzin
tel. Biuro: 32 267 77 07
tel. biuro: 32 267 77 07,
Zamek: 32 267 47 31
Zamek: 32 267 47 31,
Pałac: 32 267 44 61
Pałac: 32 267 44 61,
fax. 32 267 77 07, e-mail:
fax. 32 267 77 07, e-mail: sekretariat@muzeumzaglebia.pl
 
'''Dyrekcja Muzeum Zagłębia w Będzinie''':
Dyrektor '''Wioletta Lisowska'''
 
'''Sekretariat''':
'''Ewelina Stano''' - sekretariat@muzeumzaglebia.pl
tel./fax. 32 267 77 07
   
   
'''DZIAŁY''':
'''DZIAŁY''':
Kontakt telefoniczny do poszczególnych działów przez sekretariat - tel. 32 267 77 07
 
'''Dział Archeologii''':
'''Aleksandra Rogaczewska''' - tel.: 32 267 77 07 wew. 26, e-mail: arogaczewska@muzeumzaglebia.pl
 
'''Dział Edukacji''':
'''Agnieszka Milka''' - tel.: 32 267 77 07 wew. 28, e-mail: edukacja@muzeumzaglebia.pl


'''Dział Etnografii''':
'''Dział Etnografii''':
'''Anna Góra''' - agora@muzeum.bedzin.pl
'''Anna Góra''' - tel.: 32 267 77 07 wew. 26, e-mail: agora@muzeumzaglebia.pl


'''Dział Archeologii''':
'''Dział Fotografii''':
'''Aleksandra Rogaczewska''' - arogaczewska@muzeum.bedzin.pl
'''Adam Sygacz''' - tel.: 32 267 77 07 wew. 24, e-mail: asygacz@muzeumzaglebia.pl,
'''Małgorzata Stępień''' - tel.: 32 267 77 07 wew. 28, e-mail: mstepien@muzeumzaglebia.pl


'''Dział Historii''':
'''Dział Historii''':
'''Grzegorz Onyszko''' - gonyszko@muzeum.bedzin.pl
'''Bernard Szczech''' - tel.: 32 267 77 07 wew. 22, e-mail: bszczech@muzeumzaglebia.pl


'''Dział Broni i Uzbrojenia Ochronnego''':
'''Dział Broni i Uzbrojenia Ochronnego''':
'''Grzegorz Onyszko''' - gonyszko@muzeum.bedzin.pl
'''Bernard Szczech''' - tel.: 32 267 77 07 wew. 22, e-mail: bszczech@muzeumzaglebia.pl


'''Dział Edukacji''':
'''Dział Sztuki''':
'''Agnieszka Milka''' - amilka@muzeum.bedzin.pl
'''Małgorzata Hałasik''' - tel.: 32 267 77 07 wew. 26, e-mail: mhalasik@muzeumzaglebia.pl
 
'''Dział Plastyczno-Wystawienniczy''':
'''Bartosz Gawlik''' - tel.: 32 267 77 07 wew. 22, e-mail: bgawlik@muzeumzaglebia.pl,
'''Aleksandra Wierzbińska''' - tel.: 32 267 77 07 wew. 22, e-mail: awierzbinska@muzeumzaglebia.pl


'''Dział Plastyczny''':
'''Dział Promocji i Marketingu''':
'''Bartosz Gawlik''' - bgawlik@muzeum.bedzin.pl
'''Joanna Kobryń''' - tel.: 32 267 77 07 wew. 29, e-mail: jkobryn@muzeumzaglebia.pl,
'''Aleksandra Skorek''' - tel.: 32 267 77 07 wew. 29, e-mail: askorek@muzeumzaglebia.pl


'''Dział Promocji''':
==Informacje dla zwiedzających==
'''Joanna Kobryń''' - jkobryn@muzeum.bedzin.pl


'''Godziny otwarcia:'''
'''Godziny otwarcia:'''


'''BIURO'''
'''BIURO'''
ul. Gzichowska 15
42-500 Będzin
Poniedziałek - Piątek - 7:30 - 15:30
Poniedziałek - Piątek - 7:30 - 15:30


'''ZAMEK''':
'''ZAMEK''':
ul. Zamkowa 1
ul. Zamkowa 1,
42-500 Będzin
42-500 Będzin
'''Zamek''' czynny codziennie oprócz poniedziałków.
'''Zamek''' czynny codziennie oprócz poniedziałków.
Wtorek, Czwartek, Piątek - 8:00 - 16:00
Aktualne godziny otwarcia obiektu: [https://muzeumzaglebia.pl/zwiedzanie/godziny-otwarcia]
Środa, Sobota, Niedziela - 9:00 - 17:00
Dniem, w którym można zwiedzić zamek bezpłatnie jest wtorek.
Dniem, w którym można zwiedzić zamek bezpłatnie jest wtorek.


'''PAŁAC MIEROSZEWSKICH''':
'''PAŁAC MIEROSZEWSKICH''':
ul. Świerczewskiego 15
ul. Świerczewskiego 15,
42-500 Będzin
42-500 Będzin
'''Pałac''' czynny codziennie oprócz poniedziałków.
'''Pałac''' czynny codziennie oprócz poniedziałków.
Wtorek, Czwartek, Piątek - 8:00 - 16:00
Aktualne godziny otwarcia obiektu: [https://muzeumzaglebia.pl/zwiedzanie/godziny-otwarcia]
Środa, Sobota, Niedziela - 9:00 - 17:00
Dniem, w którym można zwiedzić pałac bezpłatnie jest czwartek.
Dniem, w którym można zwiedzić pałac bezpłatnie jest czwartek.


'''PODZIEMIA BĘDZIŃSKIE''':
'''PODZIEMIA BĘDZIŃSKIE''':
al. Kołłątaja
al. Kołłątaja,
42-500 Będzin
42-500 Będzin
'''Podziemia Będzińskie''' będą udostępnione do zwiedzania wyłącznie po uprzednim umówieniu telefonicznym pod numerami telefonów:
'''Podziemia Będzińskie''' są udostępniane do zwiedzania po uprzedniej rezerwacji telefonicznej:
Od poniedziałku do piątku pod numerem 32 267 77 07
od poniedziałku do piątku pod numerem 32 267 77 07, wew. 28,
W soboty i niedziele pod numerem 32 267 47 31
w soboty i niedziele pod numerem 32 267 47 31.


'''DOM MODLITWY "MIZRACHI"'''
'''DOM MODLITWY "MIZRACHI"'''
ul. Potockiego 3
ul. Potockiego 3,
42-500 Będzin
42-500 Będzin
Kontakt telefoniczny z sekretariatem Muzeum
'''Dom Modlitwy "Mizrachi"''' jest udostępniany do zwiedzania po uprzedniej rezerwacji telefonicznej:
tel. 32 267 77 07
od poniedziałku do piątku pod numerem 32 267 77 07, wew. 28.


==Historia==
==Historia==
Linia 77: Linia 94:
*[[1961]] - [[1995]] - Aleksandra Daab
*[[1961]] - [[1995]] - Aleksandra Daab
*[[1995]] - [[2013]] - Anna Smogór
*[[1995]] - [[2013]] - Anna Smogór
*od [[2013]] - [[???]]- Wioletta Mikuła
*od [[2013]] - [[???]]- Wioletta Lisowska
 
==Obiekty==
*[[Zamek w Będzinie|Zamek]]
<gallery>
Plik:Brak zdjęcia.jpg|Opis zdjęcia:
Plik:Brak zdjęcia.jpg|Opis zdjęcia:
Plik:Brak zdjęcia.jpg|Opis zdjęcia:
Plik:Brak zdjęcia.jpg|Opis zdjęcia:
Plik:Brak zdjęcia.jpg|Opis zdjęcia:
</gallery>
 
*[[Pałac Mieroszewskich w Będzinie|Pałac Mieroszewskich]]
<gallery>
Plik:Brak zdjęcia.jpg|Opis zdjęcia:
Plik:Brak zdjęcia.jpg|Opis zdjęcia:
Plik:Brak zdjęcia.jpg|Opis zdjęcia:
Plik:Brak zdjęcia.jpg|Opis zdjęcia:
Plik:Brak zdjęcia.jpg|Opis zdjęcia:
</gallery>
 
*[[Podziemia Będzińskie]]
<gallery>
Plik:Brak zdjęcia.jpg|Opis zdjęcia:
Plik:Brak zdjęcia.jpg|Opis zdjęcia:
Plik:Brak zdjęcia.jpg|Opis zdjęcia:
Plik:Brak zdjęcia.jpg|Opis zdjęcia:
Plik:Brak zdjęcia.jpg|Opis zdjęcia:
</gallery>
 
*[[Dom Modlitwy "Mizrachi"]]
<gallery>
Plik:Brak zdjęcia.jpg|Opis zdjęcia:
Plik:Brak zdjęcia.jpg|Opis zdjęcia:
Plik:Brak zdjęcia.jpg|Opis zdjęcia:
Plik:Brak zdjęcia.jpg|Opis zdjęcia:
Plik:Brak zdjęcia.jpg|Opis zdjęcia:
</gallery>
 
*[[Mury miejskie w Będzinie|Mury Miejskie]]
<gallery>
Plik:Brak zdjęcia.jpg|Opis zdjęcia:
Plik:Brak zdjęcia.jpg|Opis zdjęcia:
Plik:Brak zdjęcia.jpg|Opis zdjęcia:
Plik:Brak zdjęcia.jpg|Opis zdjęcia:
Plik:Brak zdjęcia.jpg|Opis zdjęcia:
</gallery>
 
*[[Wzgórze Zamkowe]]
<gallery>
Plik:Brak zdjęcia.jpg|Opis zdjęcia:
Plik:Brak zdjęcia.jpg|Opis zdjęcia:
Plik:Brak zdjęcia.jpg|Opis zdjęcia:
Plik:Brak zdjęcia.jpg|Opis zdjęcia:
Plik:Brak zdjęcia.jpg|Opis zdjęcia:
</gallery>


==Wystawy stałe==
==Wystawy stałe==
Linia 87: Linia 159:


Kolekcja broni palnej zawiera obok pokaźnych zbiorów broni wojskowej również wiele przykładów broni myśliwskiej, w luksusowym wykonaniu, jak np. piękna kołowa strzelba myśliwska wykonana przez praskiego  rusznikarza  Hansa Stiftera w  [[1674]] roku.  Broń    sportowa  charakteryzuje  się    precyzyjnym  wykonaniem i umiarkowanym zdobnictwem. Uwagę zwraca duża kolekcja strzelb tarczowych z XIX w. oraz niewielkie pistolety tarczowe używane na strzelnicach objazdowych. Ekspozycję strzelb tarczowych dopełniają tarcze strzelnicze ze Strzelań Zamkowych, imprezy o charakterze sportowo - historycznym, którą Muzeum Zagłębia organizowało wraz z Bractwem Kurkowym Grodu Bytomskiego od [[1999]] roku.
Kolekcja broni palnej zawiera obok pokaźnych zbiorów broni wojskowej również wiele przykładów broni myśliwskiej, w luksusowym wykonaniu, jak np. piękna kołowa strzelba myśliwska wykonana przez praskiego  rusznikarza  Hansa Stiftera w  [[1674]] roku.  Broń    sportowa  charakteryzuje  się    precyzyjnym  wykonaniem i umiarkowanym zdobnictwem. Uwagę zwraca duża kolekcja strzelb tarczowych z XIX w. oraz niewielkie pistolety tarczowe używane na strzelnicach objazdowych. Ekspozycję strzelb tarczowych dopełniają tarcze strzelnicze ze Strzelań Zamkowych, imprezy o charakterze sportowo - historycznym, którą Muzeum Zagłębia organizowało wraz z Bractwem Kurkowym Grodu Bytomskiego od [[1999]] roku.
Drugie piętro Zamku zajmuje ekspozycja broni białej i uzbrojenia ochronnego. Z uzbrojenia ochronnego uwagę zwraca zwłaszcza włoska zbroja kopijnicza z końca XVI w., obok której zaprezentowano kompletną zbroje pikinierską z ok. 1600 r. Obok podziwiać możemy norynberski napierśnik zbroi kopijniczej - pięknie trawiony i złocony - z końca XVI w. Na wystawie pokazano też znaczną ilość różnego typu hełmów - zamknięte przyłbice, lekkie, otwarte szturmaki, szyszaki i moriony a także fragmenty zbroi płytowych - napierśniki, rękawice, naręczaki, naramienniki, itp.
Zaprezentowane okazy broni białej przedstawiają rozwój głowni i rękojeści w zależności od sposobu walki i konieczności przebicia się przez uzbrojenie ochronne przeciwnika. Zwiedzając wystawę nie sposób pominąć dwóch mieczy dwuręcznych piechoty zachodnioeuropejskiej z XVI w. o imponujących rozmiarach - jeden o długości 193 cm, drugi - 175 cm i wadze ok. 4 kg (Zazwyczaj ważą od 3,50 do 5,25 kg) Tego typu miecze były używane tylko przez oddziały piesze. W taktyce bojowej współgrały z pikami i halabardami, jako broń trzeciej linii piechoty. Trzymano je oburącz i zadawano szerokie tnące ciosy prowadzone ukośnie znad głowy. Obok na planszach zaprezentowano rapiery i pałasze jazdy z XVI i XVIII w. oraz szpady dworskie i oficerskie z XVII i XVIII w. Cennym eksponatem w zbiorach broni białej jest tasak (kord) z końca XV w.
<gallery>
Plik:Brak zdjęcia.jpg|Opis zdjęcia:
Plik:Brak zdjęcia.jpg|Opis zdjęcia:
Plik:Brak zdjęcia.jpg|Opis zdjęcia:
Plik:Brak zdjęcia.jpg|Opis zdjęcia:
Plik:Brak zdjęcia.jpg|Opis zdjęcia:
</gallery>


*'''Z dziejów zamku i miasta'''.
*'''Z dziejów zamku i miasta'''.
Linia 94: Linia 177:


Każdej antyramie z planszami, grafikami i fotografiami towarzyszy tekst, opisujący historię obiektu, jak i samego Będzina. Oprócz rycin, grafik i fotografii uwzględniono także najważniejsze zabytki, które udało się zgromadzić Muzeum Zagłębia w swoich zbiorach. Są to przywileje królewskie dla miasta, przywileje adresowane do cechów miejskich (XVII-XVIII wiek), czy uwzględniające interesy Żydów będzińskich. Dokumenty te prezentowane są w gablotach poziomych, podobnie, jak monety i pieczęci pochodzące z Będzina.
Każdej antyramie z planszami, grafikami i fotografiami towarzyszy tekst, opisujący historię obiektu, jak i samego Będzina. Oprócz rycin, grafik i fotografii uwzględniono także najważniejsze zabytki, które udało się zgromadzić Muzeum Zagłębia w swoich zbiorach. Są to przywileje królewskie dla miasta, przywileje adresowane do cechów miejskich (XVII-XVIII wiek), czy uwzględniające interesy Żydów będzińskich. Dokumenty te prezentowane są w gablotach poziomych, podobnie, jak monety i pieczęci pochodzące z Będzina.
<gallery>
Plik:Brak zdjęcia.jpg|Opis zdjęcia:
Plik:Brak zdjęcia.jpg|Opis zdjęcia:
Plik:Brak zdjęcia.jpg|Opis zdjęcia:
Plik:Brak zdjęcia.jpg|Opis zdjęcia:
Plik:Brak zdjęcia.jpg|Opis zdjęcia:
</gallery>


'''W pałacu:'''
'''W pałacu:'''
*'''Wnętrza stylowe XVIII i XIX w.'''
*'''Wnętrza stylowe XVIII i XIX w.'''
Ekspozycja prezentująca wyposażenie reprezentacyjnego I piętra Pałacu Mieroszewskich. Umeblowanie stanowią stylowe sekretery, komody i fotele. Wystroju wnętrz dopełniają kominki, rzeźby, oryginalne tkaniny - kobierce, makaty, dywany oraz wyroby rzemiosła artystycznego ze srebra, porcelany i cyny datowane na XVIII, XIX i początek XX wieku, a także piece kaflowe z kamienic mieszczańskich Będzina i Grodźca.
Warto zwrócić uwagę na polichromie z 2 połowy XVIII w. zachowane w czterech salonach pałacu: "Salonie Wodzów Antycznych", "Myśliwskim", "Medalionów Portretowych" i "Salonie Turniejowym". Jest to przykład najstarszej tego typu polichromii zachowanej w budowli świeckiej na terenie Zagłębia.Polichromia w "Salonie Myśliwskim" zabezpieczona została w 1956 r. przez konserwator Renatę Dubiel, która dokonała jej przeglądu i usunięcia zanieczyszczeń atmosferycznych ponownie w [[1996]] r.
Na wystawie zaprezentowano malarstwo portretowe i pejzażowe z połowy XIX wieku oraz prace artystów związanych z Będzinem i Zagłębiem. Warto zwrócić uwagę na polichromie z 2 połowy XVIII w. zachowane w czterech salonach pałacu: "Salonie Wodzów Antycznych", "Myśliwskim", "Medalionów Portretowych" i "Salonie Turniejowym". Jest to przykład najstarszej tego typu polichromii zachowanej w budowli świeckiej na terenie Zagłębia.Polichromia w "Salonie Myśliwskim" zabezpieczona została w 1956 r. przez konserwator Renatę Dubiel, która dokonała jej przeglądu i usunięcia zanieczyszczeń atmosferycznych ponownie w [[1996]] r.
Malowidła w "Salonie Wodzów Antycznych" zostały odkryte przez konserwatorów Ryszarda Krzemińskiego i Jana Gałaszka w latach [[1978]] - [[1982]]. Przedstawiają one m.in. Scypiona Afrykańskiego, Hanibala, Pompejusza i Fabiusza Kunktatora, umieszczonych w iluzjonistycznych niszach. Prace renowacyjne ukończono w [[1998]] r. zespołem pod kierunkiem Renaty Dubiel-Białas i Konstantego Polita. W marcu [[1994]] r. oddano "Salon Medalionów Portretowych" a w [[2000]] r. zakończono konserwację ostatniej sali ozdobionej polichromią tzw. "Salonu Turniejowego", gdzie podziwiać można sceny pojedynków.
Malowidła w "Salonie Wodzów Antycznych" zostały odkryte przez konserwatorów Ryszarda Krzemińskiego i Jana Gałaszka w latach [[1978]] - [[1982]]. Przedstawiają one m.in. Scypiona Afrykańskiego, Hanibala, Pompejusza i Fabiusza Kunktatora, umieszczonych w iluzjonistycznych niszach. Prace renowacyjne ukończono w [[1998]] r. zespołem pod kierunkiem Renaty Dubiel-Białas i Konstantego Polita. W marcu [[1994]] r. oddano "Salon Medalionów Portretowych" a w [[2000]] r. zakończono konserwację ostatniej sali ozdobionej polichromią tzw. "Salonu Turniejowego", gdzie podziwiać można sceny pojedynków.


*'''Kolekcja malarza i grafika Samuela Cyglera.'''
Ekspozycja prezentująca wyposażenie reprezentacyjnego I piętra Pałacu Mieroszewskich. Umeblowanie stanowią stylowe sekretery, komody i fotele. Wystroju wnętrz dopełniają kominki, rzeźby, oryginalne tkaniny - kobierce, makaty, dywany oraz wyroby rzemiosła artystycznego ze srebra, porcelany i cyny datowane na XVIII, XIX i początek XX wieku, a także piece kaflowe z kamienic mieszczańskich Będzina i Grodźca.
[[Samuel Cygler]] urodził się w Będzinie 3 listopada [[1898]] roku. W [[1916]] roku zapisał się na Akademię Sztuk Pięknych w Krakowie do pracowni znanego i cenionego malarza Teodora Axentowicza, a następnie przeniósł się do pracowni prof. Wojciecha Weissa. Równolegle ze studiami kontynuował naukę w szkole średniej. W [[1920]] r. wyjechał do Niemiec, gdzie dokształcał się w zakresie grafiki i drukarstwa. Zdobyta w Niemczech wiedza zaowocowała wyróżnieniem jego prac graficznych w czasie studiów na ASP. Pierwsze prace poza uczelnią zaprezentował w [[1924]] r. na wystawie Żydowskiego Towarzystwa Krzewienia Sztuk Pięknych. Była wśród nich grafika "Taniec Chasydów" z cyklu "Dybuk".
O wysokiej ocenie prac młodego malarza świadczy zaproszenie go do współpracy przy dekoracji Wielkiej Synagogi w Będzinie, przez cieszącego się uznaniem w Anglii i w Polsce malarza Maurecygo Appelbauma. Niestety nie zachowały się projekty wykonanej polichromii.
Na podstawie opisów i jedynego zdjęcia wiemy, że Cygler oparł się na tradycyjnej ornamentyce tworząc dekoracje z fantastycznymi figurami zwierząt (lwów, jeleni, orłów).
Cygler malował obrazy olejne i akwarele, których głównym tematem były widoki miasteczek. Na podstawie niewielkiej ilości zachowanych prac trudno wypowiadać się szerzej o warsztacie Artysty. Można jednak stwierdzić, że w swojej twórczości nawiązywał do postimpresjonizmu i kubizmu. Kolory nakładał pewnie, co widoczne jest zwłaszcza w akwarelach. Jego styl wywodzi się z kręgu Jung Jdysz, nurtu, który powstał na przełomie XIX i XX wieku w Paryżu, a w Polsce rozpowszechnił się po roku [[1929]].W [[1923]] roku z niewiadomych powodów Artysta zmienił nazwisko Ziegler na Cygler. Od rozpoczęcia samodzielnego życia artystycznego, czyli od roku [[1924]] aż do [[1932]] brał udział w kilkudziesięciu polskich i żydowskich wystawach. W [[1932]] roku zorganizował w Salonie Sztuki w Warszawie swoją wystawę indywidualną, na której zaprezentował kilkadziesiąt prac. Większość z nich znajduje się dzisiaj w Muzeum Zagłębia w Będzinie. Oprócz działalności artystycznej Cygler uczestniczył w pracach licznych stowarzyszeń polskich i żydowskich.Samuel Cygler całe życie związał Będzinem. Tu się urodził i tu wracał po każdej podróży. Z Będzina został wywieziony do Oświęcimia w [[1943]] roku.


*'''Sala im. prof. Jana Świderskiego.'''
<gallery>
Stała ekspozycja, na której zaprezentowano kolekcję obrazów Jana Świderskiego przekazanych do zbiorów Muzeum Zagłębia przez  żonę artysty prof. Janinę Kraupe -  Świderską w  [[2005]] r. Wystawę wzbogacono  o obrazy i akwarele zgromadzone już w zbiorach Muzeum na początku lat 80-tych, a także pamiątki, rzeczy osobiste Profesora , zdjęcia i  fotokopie dokumentów. Prof. Jan Świderski był Honorowym Obywatelem Miasta Będzina, wybitnym malarzem i grafikiem, a także nauczycielem akademickim i teoretykiem sztuki znanym na całym świecie. Choć większość swojego życia spędził w Krakowie, głęboko angażował się w tworzenie i promowanie kultury Śląska i Zagłębia.
Plik:Brak zdjęcia.jpg|Opis zdjęcia:
Plik:Brak zdjęcia.jpg|Opis zdjęcia:
Plik:Brak zdjęcia.jpg|Opis zdjęcia:
Plik:Brak zdjęcia.jpg|Opis zdjęcia:
Plik:Brak zdjęcia.jpg|Opis zdjęcia:
</gallery>


*'''Izba zagłębiowska.'''
*'''Izba zagłębiowska.'''
Tereny dziś wchodzące w skład Zagłębia Dąbrowskiego to część ziem słowiańskich, które Mieszko I przyłączył około roku 990 wraz z Małopolską i Śląskiem do swego państwa. Mimo zmiennych kolei losu kraina ta związana była z Rzeczypospolitą, aż do rozbiorów, stanowiąc zachodnie rubieże Polski.Podstawą egzystencji mieszkańców Zagłębia przez długi czas było rolnictwo i hodowla zwierząt. Wieś swoje potrzeby zaspokajała w obrębie gospodarki samowystarczalnej. Niezbyt urodzajna ziemia zmuszała jednak ludność do dodatkowych prac tj. tkactwo, kołodziejstwo czy koszykarstwo. Dopiero rozwój górnictwa i hutnictwa na terenach Zagłębia w II połowie XIX wieku spowodował przejście ludności rolniczej do pracy w przemyśle.Do początku XX wieku na obszarze Zagłębia Dąbrowskiego przeważała zabudowa drewniana. Były to chaty o wysokich dachach czterospadowych lub dwuspadowych z przyczółkiem, który wysunięty poza ścianę szczytową tworzył, wsparty na słupach, podcień.
Tereny dziś wchodzące w skład Zagłębia Dąbrowskiego to część ziem słowiańskich, które Mieszko I przyłączył około roku [[990]] wraz z Małopolską i Śląskiem do swego państwa. Mimo zmiennych kolei losu kraina ta związana była z Rzeczypospolitą, aż do rozbiorów, stanowiąc zachodnie rubieże Polski.Podstawą egzystencji mieszkańców Zagłębia przez długi czas było rolnictwo i hodowla zwierząt. Wieś swoje potrzeby zaspokajała w obrębie gospodarki samowystarczalnej. Niezbyt urodzajna ziemia zmuszała jednak ludność do dodatkowych prac tj. tkactwo, kołodziejstwo czy koszykarstwo. Dopiero rozwój górnictwa i hutnictwa na terenach Zagłębia w II połowie XIX wieku spowodował przejście ludności rolniczej do pracy w przemyśle.Do początku XX wieku na obszarze Zagłębia Dąbrowskiego przeważała zabudowa drewniana. Były to chaty o wysokich dachach czterospadowych lub dwuspadowych z przyczółkiem, który wysunięty poza ścianę szczytową tworzył, wsparty na słupach, podcień.


Obraz dawnej zabudowy dają nam umieszczone przed wejściem na wystawę fotografie starych domów z omawianego obszaru oraz makieta przedstawiająca zagrodę zagłębiowską (zabudowania mieszkalne i gospodarcze).Wystawa jest próbą rekonstrukcji wnętrza chaty z terenu Zagłębia Dąbrowskiego. Jest to tzw. typ chaty jednoizbowej, lecz składa się on z izby i sieni. Z sieni wydzielone jest również małe pomieszczenie dla bydła i innych zwierząt domowych, które dawniej często przebywały w jednym pomieszczeniu z człowiekiem.
Obraz dawnej zabudowy dają nam umieszczone przed wejściem na wystawę fotografie starych domów z omawianego obszaru oraz makieta przedstawiająca zagrodę zagłębiowską (zabudowania mieszkalne i gospodarcze).Wystawa jest próbą rekonstrukcji wnętrza chaty z terenu Zagłębia Dąbrowskiego. Jest to tzw. typ chaty jednoizbowej, lecz składa się on z izby i sieni. Z sieni wydzielone jest również małe pomieszczenie dla bydła i innych zwierząt domowych, które dawniej często przebywały w jednym pomieszczeniu z człowiekiem.
Linia 119: Linia 209:
Wnętrze dopełniają obrazy święte, oprawione w bogate, zdobione ramy, kupowane najczęściej podczas pielgrzymek w Częstochowie. Obrazy wieszano rzędami na ścianie na tzw. listwie, zdobiąc ziołami, zielonymi gałązkami bądź wykonanymi z bibułki kwiatkami.Należy także wspomnieć o zachowanych elementach stroju ludowego Zagłębia wykazujących duże zróżnicowanie typologiczne.
Wnętrze dopełniają obrazy święte, oprawione w bogate, zdobione ramy, kupowane najczęściej podczas pielgrzymek w Częstochowie. Obrazy wieszano rzędami na ścianie na tzw. listwie, zdobiąc ziołami, zielonymi gałązkami bądź wykonanymi z bibułki kwiatkami.Należy także wspomnieć o zachowanych elementach stroju ludowego Zagłębia wykazujących duże zróżnicowanie typologiczne.
Ubiór składał się z elementów pochodzenia małopolskiego, śląskiego i mazowieckiego. Sytuacji tej sprzyjało położenie na pograniczu i skrzyżowanie szlaków handlowych. Dynamiczny rozwój przemysłu wpłynął na szybkie zarzucenie tradycyjnego ubioru na rzecz gotowych ubrań fabrycznych.
Ubiór składał się z elementów pochodzenia małopolskiego, śląskiego i mazowieckiego. Sytuacji tej sprzyjało położenie na pograniczu i skrzyżowanie szlaków handlowych. Dynamiczny rozwój przemysłu wpłynął na szybkie zarzucenie tradycyjnego ubioru na rzecz gotowych ubrań fabrycznych.
<gallery>
Plik:Brak zdjęcia.jpg|Opis zdjęcia:
Plik:Brak zdjęcia.jpg|Opis zdjęcia:
Plik:Brak zdjęcia.jpg|Opis zdjęcia:
Plik:Brak zdjęcia.jpg|Opis zdjęcia:
Plik:Brak zdjęcia.jpg|Opis zdjęcia:
</gallery>


*'''W łużyckiej osadzie i średniowiecznym grodzie - archeologia terenów dzisiejszego Będzina.'''
*'''W łużyckiej osadzie i średniowiecznym grodzie - archeologia terenów dzisiejszego Będzina.'''
Linia 135: Linia 234:


Przed chatą pokaz zajęć jej mieszkańców. Kobieta lepiąca i wypalająca w ognisku naczynia, odlewnik brązu przy swoich formach, pozostawiona na chwilę produkcja drewnianych sierpów z krzemiennymi wkładkami do żęcia kłosów zbóż. Po drugiej stronie cmentarz, odkryte groby i obrzęd ciałopalenia.Po upadku kultury łużyckiej, do czego przyczyniły się najazdy koczowników ze stepów wschodu, na wzgórzu przez długie stulecia nikt nie mieszkał.
Przed chatą pokaz zajęć jej mieszkańców. Kobieta lepiąca i wypalająca w ognisku naczynia, odlewnik brązu przy swoich formach, pozostawiona na chwilę produkcja drewnianych sierpów z krzemiennymi wkładkami do żęcia kłosów zbóż. Po drugiej stronie cmentarz, odkryte groby i obrzęd ciałopalenia.Po upadku kultury łużyckiej, do czego przyczyniły się najazdy koczowników ze stepów wschodu, na wzgórzu przez długie stulecia nikt nie mieszkał.
<gallery>
Plik:Brak zdjęcia.jpg|Opis zdjęcia:
Plik:Brak zdjęcia.jpg|Opis zdjęcia:
Plik:Brak zdjęcia.jpg|Opis zdjęcia:
Plik:Brak zdjęcia.jpg|Opis zdjęcia:
Plik:Brak zdjęcia.jpg|Opis zdjęcia:
</gallery>


... i  średniowiecznym grodzie.
... i  średniowiecznym grodzie.
Linia 146: Linia 254:
Z posiadanych zabytków udało się wyposażyć niewielką kuźnię, skromny warsztat garbarski i szewski.Posiadane narzędzia i akcesoria budowlane złożyły się na obraz niewielkiego placu budowy, takiego, jakie w miastach średniowiecznych zawsze gdzieś tam funkcjonowały ze względu na dużą łatwość zaprószenia ognia i częstość pożarów. Pojedyncze znajdowane przedmioty świadczą o rybołówstwie i uprawie ziemi.Z działalnością handlową mają powiązanie znajdowane monety, w tym wypadku dość późne, plomby do pieczętowania towarów, odważniki i formy pokrewne, które, jak się nieraz uważa, również funkcję tę mogły niekiedy pełnić. Pośród wyrobów rogowiarskich zwracają uwagę zdobione ornamentem okładziny rękojeści noży a zwłaszcza mogące stanowić taką rękojeść przedstawienie figuralne zakonnika utrzymane w surowym stylu romańskim.Z wyeksplorowanego na płaskowzgórzu cmentarzyska pochodzi kolekcja biżuterii zawierająca kolię wykonaną z paciorków szklanych i z kamieni półszlachetnych, najbardziej typowe wczesnośredniowieczne ozdoby - tak zwane kabłączki skroniowe ze srebra, brązu i cynowo - ołowiane oraz wykonane różnymi technikami pierścienie z tych samych metali. Garncarstwo reprezentuje zestaw różnego przeznaczenia naczyń bardzo szeroko datowany i garść drobnych przęślików, przedmiotów niezbędnych prządce do obciążenia wrzeciona.Dużych rozmiarów mapa obrazuje jakimi drogami i skąd napływały na terytorium wiślańskie tak zwane importy, czyli przedmioty, najczęściej cenne, wytwarzane technikami charakterystycznymi dla sąsiadujących ośrodków, bądź utrzymane w charakterystycznej dla nich stylistyce. Zadbano o zaznaczenie na niej największych faktorii handlowych wówczas funkcjonujących jak szwedzka Birka, duńskie Hedeby, wielkomorawskie: Stare Miasto i Mikulczyce, czeska Praga, oraz Akwizgran, Magdeburg, czy Ratyzbona na zachodzie i Kijów na wschodzie a na naszych terenach Kraków.
Z posiadanych zabytków udało się wyposażyć niewielką kuźnię, skromny warsztat garbarski i szewski.Posiadane narzędzia i akcesoria budowlane złożyły się na obraz niewielkiego placu budowy, takiego, jakie w miastach średniowiecznych zawsze gdzieś tam funkcjonowały ze względu na dużą łatwość zaprószenia ognia i częstość pożarów. Pojedyncze znajdowane przedmioty świadczą o rybołówstwie i uprawie ziemi.Z działalnością handlową mają powiązanie znajdowane monety, w tym wypadku dość późne, plomby do pieczętowania towarów, odważniki i formy pokrewne, które, jak się nieraz uważa, również funkcję tę mogły niekiedy pełnić. Pośród wyrobów rogowiarskich zwracają uwagę zdobione ornamentem okładziny rękojeści noży a zwłaszcza mogące stanowić taką rękojeść przedstawienie figuralne zakonnika utrzymane w surowym stylu romańskim.Z wyeksplorowanego na płaskowzgórzu cmentarzyska pochodzi kolekcja biżuterii zawierająca kolię wykonaną z paciorków szklanych i z kamieni półszlachetnych, najbardziej typowe wczesnośredniowieczne ozdoby - tak zwane kabłączki skroniowe ze srebra, brązu i cynowo - ołowiane oraz wykonane różnymi technikami pierścienie z tych samych metali. Garncarstwo reprezentuje zestaw różnego przeznaczenia naczyń bardzo szeroko datowany i garść drobnych przęślików, przedmiotów niezbędnych prządce do obciążenia wrzeciona.Dużych rozmiarów mapa obrazuje jakimi drogami i skąd napływały na terytorium wiślańskie tak zwane importy, czyli przedmioty, najczęściej cenne, wytwarzane technikami charakterystycznymi dla sąsiadujących ośrodków, bądź utrzymane w charakterystycznej dla nich stylistyce. Zadbano o zaznaczenie na niej największych faktorii handlowych wówczas funkcjonujących jak szwedzka Birka, duńskie Hedeby, wielkomorawskie: Stare Miasto i Mikulczyce, czeska Praga, oraz Akwizgran, Magdeburg, czy Ratyzbona na zachodzie i Kijów na wschodzie a na naszych terenach Kraków.


==Wystawy czasowe==
<gallery>
Plik:Brak zdjęcia.jpg|Opis zdjęcia:
Plik:Brak zdjęcia.jpg|Opis zdjęcia:
Plik:Brak zdjęcia.jpg|Opis zdjęcia:
Plik:Brak zdjęcia.jpg|Opis zdjęcia:
Plik:Brak zdjęcia.jpg|Opis zdjęcia:
</gallery>
 
==Wystawy czasowe (wybór)==
.......................
.......................


Linia 154: Linia 270:
==Działalność wydawnicza==
==Działalność wydawnicza==
<gallery>
<gallery>
Plik:Katalog zbiorów broni i uzbrojenia (Muzeum w Będzinie).jpg|''[[Katalog zbiorów broni i uzbrojenia (Muzeum w Będzinie)]]'' ([[1979]])
Plik:Zeszyty Zagłębiowskie1.jpg|''[[Zeszyty Zagłębiowskie 1985 (1)]]'' ([[1985]])
Plik:Zeszyty Zagłębiowskie 2 1989.jpg|''[[Zeszyty Zagłębiowskie 1989 (2)]]'' ([[1989]])
Plik:Zeszyty Zagłębiowskie 2 1989.jpg|''[[Zeszyty Zagłębiowskie 1989 (2)]]'' ([[1989]])
Plik:W._Jaworski_Zydzi_bedzinscy_wiki.jpg|''[[Żydzi będzińscy]]'' ([[1993]])
Plik:Zeszyty Zagłębiowskie 1997 (3).jpg|''[[Zeszyty Zagłębiowskie 1997 (3)]]'' ([[1997]])
Plik:|Zeszyty Zagłębiowskie 1998 (4) ([[1997]])
Plik:Muzeum Zagłębia w Będzinie 1957-1997.jpg| [[Muzeum Zagłębia w Będzinie 1957-1997]] ([[1997]])
Plik:Muzeum Zagłębia w Będzinie 1957-1997.jpg| [[Muzeum Zagłębia w Będzinie 1957-1997]] ([[1997]])
Plik:Miasteczko Będzin.jpg|''[[Miasteczko Będzin]]'' ([[2003]])
Plik:Miasteczko Będzin.jpg|''[[Miasteczko Będzin]]'' ([[2003]])
Plik:Muzeum Zgłębia w Będzinie Informator.jpg|''[[Muzeum Zgłębia w Będzinie. Zamek i zespół pałacowo-parkowy. Informator]]'' ([[2004]])
Plik:Niech przemówią kamienie.jpg|''[[Niech przemówią kamienie]]'' ([[2005]])
Plik:Niech przemówią kamienie.jpg|''[[Niech przemówią kamienie]]'' ([[2005]])
Plik:Zamek w Będzinie-Przewodnik.jpg|''[[Zamek w Będzinie. Przewodnik]]'' ([[2005]])
Plik:Będzin początki miasta.jpg|''[[Będzin, początki miasta]]'' ([[2008]])
Plik:Będzin początki miasta.jpg|''[[Będzin, początki miasta]]'' ([[2008]])
Plik:Będzin 1358-2008 1.jpg|''[[Będzin 1358 - 2008 (tom 1)]]'' ([[2008]])
Plik:Będzin 1358-2008 1.jpg|''[[Będzin 1358 - 2008 (tom 1)]]'' ([[2008]])
Linia 163: Linia 286:
Plik:Będzin 1358-2008 3.jpg|''[[Będzin 1358 - 2008 (tom 3)]]'' ([[2008]])
Plik:Będzin 1358-2008 3.jpg|''[[Będzin 1358 - 2008 (tom 3)]]'' ([[2008]])
Plik:Będzin 1939.jpg|''[[Będzin 1939]]'' ([[2009]])
Plik:Będzin 1939.jpg|''[[Będzin 1939]]'' ([[2009]])
Plik:Ziemia Będzińska - Walory etniczne Małopolski Zachodniej.jpg|''([[Ziemia Będzińska - Walory etniczne Małopolski Zachodniej]])'' ([[2012]])
</gallery>
</gallery>


Linia 169: Linia 293:
*[https://www.facebook.com/pages/Muzeum-Zag%C5%82%C4%99bia-w-B%C4%99dzinie/115540155189306 Strona muzeum na facebook.com]
*[https://www.facebook.com/pages/Muzeum-Zag%C5%82%C4%99bia-w-B%C4%99dzinie/115540155189306 Strona muzeum na facebook.com]


[[Kategoria: Instytucje Kultury|Będzin, Muzeum Zagłębia w Będzinie]]
[[Kategoria: Instytucje Kultury w Zagłębiu Dąbrowskim|Będzin, Muzeum Zagłębia w Będzinie]]
[[Kategoria: Instytucje Kultury w powiecie będzińskim|Będzin, Muzeum Zagłębia w Będzinie]]
[[Kategoria: Instytucje Kultury w powiecie będzińskim|Będzin, Muzeum Zagłębia w Będzinie]]
[[Kategoria: Instytucje Kultury w Będzinie|Muzeum Zagłębia w Będzinie]]
[[Kategoria: Instytucje Kultury w Będzinie|Muzeum Zagłębia w Będzinie]]
[[Kategoria:Muzea i Galerie|Będzin, Muzeum Zagłębia w Będzinie]]
[[Kategoria:Muzea i Galerie|Będzin, Muzeum Zagłębia w Będzinie]]

Aktualna wersja na dzień 07:33, 22 lut 2018

Pałac Mieroszewskich - siedziba Muzeum Zagłębia (Foto: Dariusz JUREK)
Zamek - siedziba Muzeum Zagłębia (Foto: Dariusz JUREK)

Informacje

Adres: Gzichowska 15, 42-500 Będzin tel. biuro: 32 267 77 07, Zamek: 32 267 47 31, Pałac: 32 267 44 61, fax. 32 267 77 07, e-mail: sekretariat@muzeumzaglebia.pl

Dyrekcja Muzeum Zagłębia w Będzinie: Dyrektor Wioletta Lisowska

Sekretariat: Ewelina Stano - sekretariat@muzeumzaglebia.pl tel./fax. 32 267 77 07

DZIAŁY:

Dział Archeologii: Aleksandra Rogaczewska - tel.: 32 267 77 07 wew. 26, e-mail: arogaczewska@muzeumzaglebia.pl

Dział Edukacji: Agnieszka Milka - tel.: 32 267 77 07 wew. 28, e-mail: edukacja@muzeumzaglebia.pl

Dział Etnografii: Anna Góra - tel.: 32 267 77 07 wew. 26, e-mail: agora@muzeumzaglebia.pl

Dział Fotografii: Adam Sygacz - tel.: 32 267 77 07 wew. 24, e-mail: asygacz@muzeumzaglebia.pl, Małgorzata Stępień - tel.: 32 267 77 07 wew. 28, e-mail: mstepien@muzeumzaglebia.pl

Dział Historii: Bernard Szczech - tel.: 32 267 77 07 wew. 22, e-mail: bszczech@muzeumzaglebia.pl

Dział Broni i Uzbrojenia Ochronnego: Bernard Szczech - tel.: 32 267 77 07 wew. 22, e-mail: bszczech@muzeumzaglebia.pl

Dział Sztuki: Małgorzata Hałasik - tel.: 32 267 77 07 wew. 26, e-mail: mhalasik@muzeumzaglebia.pl

Dział Plastyczno-Wystawienniczy: Bartosz Gawlik - tel.: 32 267 77 07 wew. 22, e-mail: bgawlik@muzeumzaglebia.pl, Aleksandra Wierzbińska - tel.: 32 267 77 07 wew. 22, e-mail: awierzbinska@muzeumzaglebia.pl

Dział Promocji i Marketingu: Joanna Kobryń - tel.: 32 267 77 07 wew. 29, e-mail: jkobryn@muzeumzaglebia.pl, Aleksandra Skorek - tel.: 32 267 77 07 wew. 29, e-mail: askorek@muzeumzaglebia.pl

Informacje dla zwiedzających

Godziny otwarcia:

BIURO ul. Gzichowska 15 42-500 Będzin Poniedziałek - Piątek - 7:30 - 15:30

ZAMEK: ul. Zamkowa 1, 42-500 Będzin Zamek czynny codziennie oprócz poniedziałków. Aktualne godziny otwarcia obiektu: [1] Dniem, w którym można zwiedzić zamek bezpłatnie jest wtorek.

PAŁAC MIEROSZEWSKICH: ul. Świerczewskiego 15, 42-500 Będzin Pałac czynny codziennie oprócz poniedziałków. Aktualne godziny otwarcia obiektu: [2] Dniem, w którym można zwiedzić pałac bezpłatnie jest czwartek.

PODZIEMIA BĘDZIŃSKIE: al. Kołłątaja, 42-500 Będzin Podziemia Będzińskie są udostępniane do zwiedzania po uprzedniej rezerwacji telefonicznej: od poniedziałku do piątku pod numerem 32 267 77 07, wew. 28, w soboty i niedziele pod numerem 32 267 47 31.

DOM MODLITWY "MIZRACHI" ul. Potockiego 3, 42-500 Będzin Dom Modlitwy "Mizrachi" jest udostępniany do zwiedzania po uprzedniej rezerwacji telefonicznej: od poniedziałku do piątku pod numerem 32 267 77 07, wew. 28.

Historia

Muzeum otwarto 29 lipca 1956 roku.

W latach 1956 - 1983 siedziba muzeum znajdowała się tylko w będzińskim zamku a od 1983 roku do muzeum należą dwa obiekty: Zamek i Pałac Mieroszewskich

Dyrektorzy muzeum

Obiekty

Wystawy stałe

Na zamku:

  • Dawna broń.

W salach zamkowych zgromadzono kolekcję ukazującą rozwój broni i uzbrojenia od XVI do pocz. XX wieku. Zaprezentowano ciekawe okazy broni białej - siecznej i drzewcowej, broń palną, miotającą i elementy uzbrojenia ochronnego. Zbiór składa się w dużej mierze z europejskiej broni regulaminowej, ale zawiera też wiele okazów broni galanteryjnej, myśliwskiej i sportowej - pięknie zdobionej, masą perłową, hebanem i kością. Kolekcja liczy obecnie 350 eksponatów.

Na pierwszym piętrze Zamku zaprezentowano broń palną, która wraz z akcesoriami strzeleckimi tworzy najliczniejszą grupę w zbiorze militariów. Kolekcja broni palnej, głównie zachodnioeuropejskiej, ilustruje rozwój myśli technologicznej w konstrukcji zamków - od zamka lontowego do iglicowego. Zobaczymy tu więc różne przykłady broni lontowej np. hakownicę lontową - jeden z najstarszych rodzajów broni palnej; kołowe arkebuzy i muszkiety a także broń skałkową i kapiszonową - długą i krótką. Z akcesoriów strzeleckich na wystawie pokazano prochownice muszkieterskie i myśliwskie (głównie rogowe) oraz ładownice - jedną turecką i dwie oficerskie kawalerii austriackiej. Na pierwszym piętrze zamku wyeksponowano także broń artyleryjską. Należą do niej moździerze i lufy armatnie małego kalibru. Jedna z nich datowana na rok 1568 osadzona jest na zrekonstruowanym łożu typu "taraśnica", druga na łożu polowym. Taraśnice - na łożach bez kół - służyły do obrony murów obronnych, stawiano je na murach i tarasach.

Kolekcja broni palnej zawiera obok pokaźnych zbiorów broni wojskowej również wiele przykładów broni myśliwskiej, w luksusowym wykonaniu, jak np. piękna kołowa strzelba myśliwska wykonana przez praskiego rusznikarza Hansa Stiftera w 1674 roku. Broń sportowa charakteryzuje się precyzyjnym wykonaniem i umiarkowanym zdobnictwem. Uwagę zwraca duża kolekcja strzelb tarczowych z XIX w. oraz niewielkie pistolety tarczowe używane na strzelnicach objazdowych. Ekspozycję strzelb tarczowych dopełniają tarcze strzelnicze ze Strzelań Zamkowych, imprezy o charakterze sportowo - historycznym, którą Muzeum Zagłębia organizowało wraz z Bractwem Kurkowym Grodu Bytomskiego od 1999 roku.

Drugie piętro Zamku zajmuje ekspozycja broni białej i uzbrojenia ochronnego. Z uzbrojenia ochronnego uwagę zwraca zwłaszcza włoska zbroja kopijnicza z końca XVI w., obok której zaprezentowano kompletną zbroje pikinierską z ok. 1600 r. Obok podziwiać możemy norynberski napierśnik zbroi kopijniczej - pięknie trawiony i złocony - z końca XVI w. Na wystawie pokazano też znaczną ilość różnego typu hełmów - zamknięte przyłbice, lekkie, otwarte szturmaki, szyszaki i moriony a także fragmenty zbroi płytowych - napierśniki, rękawice, naręczaki, naramienniki, itp.

Zaprezentowane okazy broni białej przedstawiają rozwój głowni i rękojeści w zależności od sposobu walki i konieczności przebicia się przez uzbrojenie ochronne przeciwnika. Zwiedzając wystawę nie sposób pominąć dwóch mieczy dwuręcznych piechoty zachodnioeuropejskiej z XVI w. o imponujących rozmiarach - jeden o długości 193 cm, drugi - 175 cm i wadze ok. 4 kg (Zazwyczaj ważą od 3,50 do 5,25 kg) Tego typu miecze były używane tylko przez oddziały piesze. W taktyce bojowej współgrały z pikami i halabardami, jako broń trzeciej linii piechoty. Trzymano je oburącz i zadawano szerokie tnące ciosy prowadzone ukośnie znad głowy. Obok na planszach zaprezentowano rapiery i pałasze jazdy z XVI i XVIII w. oraz szpady dworskie i oficerskie z XVII i XVIII w. Cennym eksponatem w zbiorach broni białej jest tasak (kord) z końca XV w.

  • Z dziejów zamku i miasta.

Wystawa zatytułowana „Z dziejów zamku i miasta Będzina” obrazuje rozwój osadnictwa na Wzgórzu Zamkowym we wczesnym i pełnym średniowieczu z uwzględnieniem zabudowy w obrębie dzisiejszego zamku.

Zaprezentowano zabudowę zamku górnego i dolnego. Wyeksponowano najstarsze ryciny i grafiki przedstawiające ewolucję zamku na przestrzeni wieków (od najstarszego przedstawienia Mathiasa Gerunga z 1537 roku po grafiki z końca XIX wieku). Kolejnym punktem ekspozycji jest prezentacja projektów przebudowy zamku, przy czym wybrano trzy, z punktu widzenia historyka najważniejsze projekty- F. M. Lanciego z 1834 roku, A. Szyszko-Bohusza z okresu międzywojnia oraz ostatni - sfinalizowany projekt - Z. Gawlika. Interesująca jest swego rodzaju galeria fotograficzna, zawierająca najstarsze fotografie ruin zamku oraz miasta z przełomu XIX/XX wieku aż po okres drugiej wojny światowej, a także z odbudowy obiektu w latach 50. XX wieku.

Każdej antyramie z planszami, grafikami i fotografiami towarzyszy tekst, opisujący historię obiektu, jak i samego Będzina. Oprócz rycin, grafik i fotografii uwzględniono także najważniejsze zabytki, które udało się zgromadzić Muzeum Zagłębia w swoich zbiorach. Są to przywileje królewskie dla miasta, przywileje adresowane do cechów miejskich (XVII-XVIII wiek), czy uwzględniające interesy Żydów będzińskich. Dokumenty te prezentowane są w gablotach poziomych, podobnie, jak monety i pieczęci pochodzące z Będzina.

W pałacu:

  • Wnętrza stylowe XVIII i XIX w.

Warto zwrócić uwagę na polichromie z 2 połowy XVIII w. zachowane w czterech salonach pałacu: "Salonie Wodzów Antycznych", "Myśliwskim", "Medalionów Portretowych" i "Salonie Turniejowym". Jest to przykład najstarszej tego typu polichromii zachowanej w budowli świeckiej na terenie Zagłębia.Polichromia w "Salonie Myśliwskim" zabezpieczona została w 1956 r. przez konserwator Renatę Dubiel, która dokonała jej przeglądu i usunięcia zanieczyszczeń atmosferycznych ponownie w 1996 r. Malowidła w "Salonie Wodzów Antycznych" zostały odkryte przez konserwatorów Ryszarda Krzemińskiego i Jana Gałaszka w latach 1978 - 1982. Przedstawiają one m.in. Scypiona Afrykańskiego, Hanibala, Pompejusza i Fabiusza Kunktatora, umieszczonych w iluzjonistycznych niszach. Prace renowacyjne ukończono w 1998 r. zespołem pod kierunkiem Renaty Dubiel-Białas i Konstantego Polita. W marcu 1994 r. oddano "Salon Medalionów Portretowych" a w 2000 r. zakończono konserwację ostatniej sali ozdobionej polichromią tzw. "Salonu Turniejowego", gdzie podziwiać można sceny pojedynków.

Ekspozycja prezentująca wyposażenie reprezentacyjnego I piętra Pałacu Mieroszewskich. Umeblowanie stanowią stylowe sekretery, komody i fotele. Wystroju wnętrz dopełniają kominki, rzeźby, oryginalne tkaniny - kobierce, makaty, dywany oraz wyroby rzemiosła artystycznego ze srebra, porcelany i cyny datowane na XVIII, XIX i początek XX wieku, a także piece kaflowe z kamienic mieszczańskich Będzina i Grodźca.

  • Izba zagłębiowska.

Tereny dziś wchodzące w skład Zagłębia Dąbrowskiego to część ziem słowiańskich, które Mieszko I przyłączył około roku 990 wraz z Małopolską i Śląskiem do swego państwa. Mimo zmiennych kolei losu kraina ta związana była z Rzeczypospolitą, aż do rozbiorów, stanowiąc zachodnie rubieże Polski.Podstawą egzystencji mieszkańców Zagłębia przez długi czas było rolnictwo i hodowla zwierząt. Wieś swoje potrzeby zaspokajała w obrębie gospodarki samowystarczalnej. Niezbyt urodzajna ziemia zmuszała jednak ludność do dodatkowych prac tj. tkactwo, kołodziejstwo czy koszykarstwo. Dopiero rozwój górnictwa i hutnictwa na terenach Zagłębia w II połowie XIX wieku spowodował przejście ludności rolniczej do pracy w przemyśle.Do początku XX wieku na obszarze Zagłębia Dąbrowskiego przeważała zabudowa drewniana. Były to chaty o wysokich dachach czterospadowych lub dwuspadowych z przyczółkiem, który wysunięty poza ścianę szczytową tworzył, wsparty na słupach, podcień.

Obraz dawnej zabudowy dają nam umieszczone przed wejściem na wystawę fotografie starych domów z omawianego obszaru oraz makieta przedstawiająca zagrodę zagłębiowską (zabudowania mieszkalne i gospodarcze).Wystawa jest próbą rekonstrukcji wnętrza chaty z terenu Zagłębia Dąbrowskiego. Jest to tzw. typ chaty jednoizbowej, lecz składa się on z izby i sieni. Z sieni wydzielone jest również małe pomieszczenie dla bydła i innych zwierząt domowych, które dawniej często przebywały w jednym pomieszczeniu z człowiekiem.

W sieni i obórce zgromadziliśmy dawne narzędzia rolnicze i sprzęty niezbędne w gospodarstwie: pług, motyki, kosę, cepy, kosz zasobowy do przechowywania zboża, jarzma oraz żarna do mielenia zboża. Nieodzownym elementem wyposażenia izby była malowana skrzynia wianna, w której przechowywano wyprawę ślubną gospodyni: odzież i pościel. W izbie stał również kredens, w nim za szkłem, na półkach ustawiano, co ładniejsze talerze, dzbanki i różnego rodzaju garnuszki.

Wnętrze dopełniają obrazy święte, oprawione w bogate, zdobione ramy, kupowane najczęściej podczas pielgrzymek w Częstochowie. Obrazy wieszano rzędami na ścianie na tzw. listwie, zdobiąc ziołami, zielonymi gałązkami bądź wykonanymi z bibułki kwiatkami.Należy także wspomnieć o zachowanych elementach stroju ludowego Zagłębia wykazujących duże zróżnicowanie typologiczne. Ubiór składał się z elementów pochodzenia małopolskiego, śląskiego i mazowieckiego. Sytuacji tej sprzyjało położenie na pograniczu i skrzyżowanie szlaków handlowych. Dynamiczny rozwój przemysłu wpłynął na szybkie zarzucenie tradycyjnego ubioru na rzecz gotowych ubrań fabrycznych.


  • W łużyckiej osadzie i średniowiecznym grodzie - archeologia terenów dzisiejszego Będzina.

Okolice dzisiejszego Będzina zostały po raz pierwszy zasiedlone ludniej i na dłużej pod koniec epoki brązu. Z północy przybyły grupy ludności, którym dzisiaj przypisujemy miano przedstawicieli kultury łużyckiej, rozwijającej się wówczas już od ponad tysiąca lat na terenach Europy zachodniej i środkowej. Ludność ta osiedlała się nad brzegami rzek i potoków zakładając tam szeroko rozrzucone osady. Pozyskiwano pod uprawę okoliczne pola, hodowano bydło i trzodę.

Część używanych na co dzień narzędzi wykonywano jeszcze z krzemienia, ale technika ta była w odwrocie wypierana przez umiejętność wytwarzania ich z brązu a później i z żelaza. Podobnie było z bronią i ozdobami. Niektóre ozdoby wykonywano z ołowiu, zapewne z miejscowych złóż. Chaty budowano naziemne, posługując się techniką zrębową, lub na sumik i łątkę. Stosowano także techniki plecionkarskie. W izbie znajdowało się palenisko i podstawowe, proste sprzęty. Chaty były "kurne", co oznacza, że dym uchodził przez szczeliny w poszyciu dachu, prawdopodobnie nie posiadały okien. Często stał w nich pionowy warsztat tkacki.

Naczynia, podobnie jak tkaniny, produkowano w gospodarstwie domowym z gliny schudzanej niekiedy domieszką tłucznia. Tak powstawały grubej roboty garnki do przyrządzania potraw i tak zwane "placki". Bogato zdobiona ceramika stołowa była delikatniejszej roboty. Zachowały się instrumenty muzyczne i drobne figurki, przedstawiające głównie zwierzęta.

Zmarłych chowano na rozległych cmentarzyskach położonych tak jak osady nad wodą. Jeżeli składano ich do grobu nie spalonych to często zabezpieczano brukami z kamieni polnych, zapewne ze względów praktycznych. Drugim obrzędem pogrzebowym, jaki praktykowali było spalanie zwłok na stosie i składanie w grobie popiołów bezpośrednio, bądź w naczyniu zwanym urną. W obu przypadkach wyposażano groby w naczynia, zapewne z potrawami i biżuterię, a nieraz w inne przedmioty, stanowiące za życia własność zmarłego i określające często jego rolę w społeczności.

Na Górze Zamkowej w Będzinie istniała taka właśnie osada, położona nad rzeką i w naturalny sposób obronna. Nie znaleziono tu bowiem śladów budowy umocnień jak to miało miejsce na pobliskiej Górze Św. Doroty w Grodźcu. Odkryte niedaleko w Łagiszy cmentarzysko mogło być miejscem chowania jej mieszkańców.

Dysponując kolekcją zabytków archeologicznych z epoki podjęto próbę odtworzenia fragmentu tej odległej rzeczywistości w muzealnej sali. Mamy więc chatę wykonaną w konstrukcji sumikowo - łątkowej, niewielką, lecz te prawdziwe bywały, jak można sądzić z zachowanych śladów, porównywalnej wielkości. W chacie przedmioty potrzebne w codziennym życiu, garnki do gotowania, odzież, broń, ozdoby, amulety aby chroniły właściciela przed nieszczęściem i na półce nad stołem jeden z ciekawszych i rzadkich zabytków - lampa na płynny tłuszcz z dwoma knotami.

Przed chatą pokaz zajęć jej mieszkańców. Kobieta lepiąca i wypalająca w ognisku naczynia, odlewnik brązu przy swoich formach, pozostawiona na chwilę produkcja drewnianych sierpów z krzemiennymi wkładkami do żęcia kłosów zbóż. Po drugiej stronie cmentarz, odkryte groby i obrzęd ciałopalenia.Po upadku kultury łużyckiej, do czego przyczyniły się najazdy koczowników ze stepów wschodu, na wzgórzu przez długie stulecia nikt nie mieszkał.


... i średniowiecznym grodzie.

Sytuacja ta uległa zmianie dopiero w dobie kształtowania się w Europie pierwszych słowiańskich organizacji plemiennych przed tysiącem lat. Przemsza i leżące nad jej brzegami tereny były naturalną zachodnią granicą terytorium plemiennego Wiślan z centrum w okolicach Krakowa. Przebiegały tędy ważne szlaki handlowe ówczesnego świata, najpierw szlak niewolniczy prowadzący przez Pragę nad Morze Śródziemne, później szlak solny z kopalń podkrakowskich na zachód. Przemsza była spławna.

Na wzgórzu powstał gród, będący zapewne rodzajem nadgranicznej strażnicy, obsługującej jednocześnie te handlowe arterie, na co wskazują znaleziska całej gamy przedmiotów wytwarzanych bądź to na zachodzie, w państwach powstałych po rozpadzie monarchii karolińskiej, bądź na południu, w państwie wielkomorawskim, które niewątpliwie posiadało wówczas na naszych terenach potężne wpływy. Gród otoczony był wałami drewniano - ziemnymi, które w szczytowej fazie technicznego kunsztu budowniczych w końcu X wieku miały grubość 6 metrów i porównywalną wysokość bez umocnień na koronie. Do tego dochodziła wykuta w skale fosa. Do dziś zburzony wał stanowi okazałą formę terenu w parku na Górze Zamkowej.

Wszystkie próby uchwycenia rozplanowania wewnętrznego grodu, czynione podczas kilkunastoletnich badań archeologicznych wskazują, że część mieszkalna mieściła się po stronie zachodniej, tam gdzie dziś wznosi się gotycki zamek, czyli praktycznie nad rzeką, tak jak ona niegdyś płynęła. Rozległe refugium na płaskowzgórzu przechodziło od południa w część gospodarczą, przeznaczoną głównie pod działania mające na celu pozyskanie i obróbkę żelaza na bieżące potrzeby mieszkańców. Prace te były, jak wiadomo, ściśle powiązane z użyciem ognia i nie było bezpiecznie wykonywać je pośród drewnianej zabudowy grodowej. Podział taki ustalił się, jak wskazują wyniki ostatnich lat badań, bardzo wcześnie, bo już w dobie plemiennej. W wieku XII zrezygnowano z terenów refugium i założono na nim cmentarz. Może się to wiązać z przekształceniem systemu administracyjnego kraju w kasztelański, Będzin kasztelanią nigdy nie był. Pod groby wykorzystano usypisko pierwszego, plemiennego wału, odpowiednio zniwelowane i przygotowane.Zarówno z grodu plemiennego, jak i z okresu początków państwowości polskiej pochodzi szereg przedmiotów, które posłużyły do próby odtworzenia podstawowych sfer aktywności mieszkańców grodu. Opierając się na posiadanych zbiorach podjęto próbę odtworzenia charakteru i klimatu tej wytwórczości za pomocą oryginalnych artefaktów, przedstawionych w kontekście ich użyteczności, modeli, rycin sytuacyjnych i materiałów ikonograficznych z zachowanych w większych centrach średniowiecznej Polski starych manuskryptów. Duży nacisk kładziony był, oczywiście, na obronność, wiele zabytków wskazuje na stacjonowanie, zwłaszcza w okresie późniejszym załogi rycerskiej, konnej. Podstawowe prace rzemieślnicze to obróbka żelaza, rogu, skór i garncarstwo w celu uzyskania niezbędnych do życia przedmiotów.W sali zainscenizowano palenisko kowalskie, takie, w jakich oczyszczano i przekuwano żelazo dymarkowe i jakich kilka zostało odkrytych na terenie Góry Zamkowej, łącznie z kamiennym kowadłem.

Z posiadanych zabytków udało się wyposażyć niewielką kuźnię, skromny warsztat garbarski i szewski.Posiadane narzędzia i akcesoria budowlane złożyły się na obraz niewielkiego placu budowy, takiego, jakie w miastach średniowiecznych zawsze gdzieś tam funkcjonowały ze względu na dużą łatwość zaprószenia ognia i częstość pożarów. Pojedyncze znajdowane przedmioty świadczą o rybołówstwie i uprawie ziemi.Z działalnością handlową mają powiązanie znajdowane monety, w tym wypadku dość późne, plomby do pieczętowania towarów, odważniki i formy pokrewne, które, jak się nieraz uważa, również funkcję tę mogły niekiedy pełnić. Pośród wyrobów rogowiarskich zwracają uwagę zdobione ornamentem okładziny rękojeści noży a zwłaszcza mogące stanowić taką rękojeść przedstawienie figuralne zakonnika utrzymane w surowym stylu romańskim.Z wyeksplorowanego na płaskowzgórzu cmentarzyska pochodzi kolekcja biżuterii zawierająca kolię wykonaną z paciorków szklanych i z kamieni półszlachetnych, najbardziej typowe wczesnośredniowieczne ozdoby - tak zwane kabłączki skroniowe ze srebra, brązu i cynowo - ołowiane oraz wykonane różnymi technikami pierścienie z tych samych metali. Garncarstwo reprezentuje zestaw różnego przeznaczenia naczyń bardzo szeroko datowany i garść drobnych przęślików, przedmiotów niezbędnych prządce do obciążenia wrzeciona.Dużych rozmiarów mapa obrazuje jakimi drogami i skąd napływały na terytorium wiślańskie tak zwane importy, czyli przedmioty, najczęściej cenne, wytwarzane technikami charakterystycznymi dla sąsiadujących ośrodków, bądź utrzymane w charakterystycznej dla nich stylistyce. Zadbano o zaznaczenie na niej największych faktorii handlowych wówczas funkcjonujących jak szwedzka Birka, duńskie Hedeby, wielkomorawskie: Stare Miasto i Mikulczyce, czeska Praga, oraz Akwizgran, Magdeburg, czy Ratyzbona na zachodzie i Kijów na wschodzie a na naszych terenach Kraków.

Wystawy czasowe (wybór)

.......................

Działalność edukacyjna

.......................

Działalność wydawnicza

Linki zewnętrzne