Muzeum Szkła Współczesnego w Sosnowcu: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
==Historia== | ==Historia== | ||
[[22 lipca]] [[1980]] r. w odrestaurowanym [[Zamek Sielecki w Sosnowcu|Zamku Sieleckim]] odbyła się uroczystość otwarcia Centralnej Wzorcowni Szkła Polskiego - placówki prezentującej osiągnięcia artystyczne, technologiczne i produkcyjne krajowego przemysłu szklarskiego. Inicjatorem przedsięwzięcia - wyremontowania zamku i zaadaptowania go na wzorcownię oraz gromadzenia eksponatów – był dr [[Eugeniusz Gubała]], dyrektor Zjednoczonych Hut Szkła Gospodarczego i Technicznego | [[22 lipca]] [[1980]] r. w odrestaurowanym [[Zamek Sielecki w Sosnowcu|Zamku Sieleckim]] odbyła się uroczystość otwarcia Centralnej Wzorcowni Szkła Polskiego - placówki prezentującej osiągnięcia artystyczne, technologiczne i produkcyjne krajowego przemysłu szklarskiego. Inicjatorem przedsięwzięcia - wyremontowania zamku i zaadaptowania go na wzorcownię oraz gromadzenia eksponatów – był dr [[Eugeniusz Gubała]], dyrektor [[Zjednoczone Huty Szkła Gospodarczego i Technicznego "Vitropol" w Sosnowcu|Zjednoczonych Hut Szkła Gospodarczego i Technicznego „Vitropol]]”. Remont zamku prowadzono od [[1977]] r. dużym nakładem finansowym [[Zjednoczone Huty Szkła Gospodarczego i Technicznego "Vitropol" w Sosnowcu|„Vitropolu”]] i zakładów go tworzących. Głównym wykonawcą robót budowlanych była [[Huta Szkła Gospodarczego „Ząbkowice”]] w [[Dąbrowa Górnicza|Dąbrowie Górniczej]]. | ||
W [[1981]] r., po zlikwidowaniu Zjednoczenia, wzorcownię przekształcono w Muzeum Szkła Współczesnego. Funkcjonowało ono do [[1994]] r. jako placówka branżowa - początkowo Zrzeszenia Przedsiębiorstw Przemysłu Szklarskiego, a po [[1989]] r. - Przedsiębiorstwa Produkcyjno - Handlowo Usługowego „Vitropol”. | W [[1981]] r., po zlikwidowaniu Zjednoczenia, wzorcownię przekształcono w '''Muzeum Szkła Współczesnego'''. Funkcjonowało ono do [[1994]] r. jako placówka branżowa - początkowo Zrzeszenia Przedsiębiorstw Przemysłu Szklarskiego, a po [[1989]] r. - '''Przedsiębiorstwa Produkcyjno - Handlowo Usługowego „Vitropol”'''. | ||
Kierownikiem wzorcowni, a następnie Muzeum był [[Józef Dzikowski]], który wniósł duży wkład w dzieło odrestaurowania zamku i uruchomienia placówki. Od [[1986]] r. funkcje te pełniła [[Ewa Chmielewska]], historyk sztuki. Muzeum zatrudniało ponadto trzech pracowników merytorycznych. | Kierownikiem wzorcowni, a następnie Muzeum był [[Józef Dzikowski]], który wniósł duży wkład w dzieło odrestaurowania zamku i uruchomienia placówki. Od [[1986]] r. funkcje te pełniła [[Ewa Chmielewska]], historyk sztuki. Muzeum zatrudniało ponadto trzech pracowników merytorycznych. | ||
| Linia 24: | Linia 24: | ||
==Likwidacja muzeum i przemienienie zbiorów== | ==Likwidacja muzeum i przemienienie zbiorów== | ||
W [[1994]] r., po likwidacji P.P.H.U. „Vitropol”, Muzeum Szkła przestało istnieć. Jego kolekcję, wpisaną do Rejestru Zabytków Województwa Katowickiego, zakupił Zarząd Miasta [[Sosnowiec|Sosnowca]]. Przeniesiona do [[Muzeum w Sosnowcu]] stała się podstawą do utworzenia Działu Szkła. Część zbioru, który jest systematycznie powiększany o obiekty współczesne i szkło historyczne, tworzy w sosnowieckim Muzeum ekspozycję stalą. | W [[1994]] r., po likwidacji '''P.P.H.U. „Vitropol”''', Muzeum Szkła przestało istnieć. Jego kolekcję, wpisaną do Rejestru Zabytków Województwa Katowickiego, zakupił Zarząd Miasta [[Sosnowiec|Sosnowca]]. Przeniesiona do [[Muzeum w Sosnowcu]] stała się podstawą do utworzenia Działu Szkła. Część zbioru, który jest systematycznie powiększany o obiekty współczesne i szkło historyczne, tworzy w sosnowieckim Muzeum ekspozycję stalą. | ||
==Linki zewnętrzne== | ==Linki zewnętrzne== | ||
Aktualna wersja na dzień 22:31, 22 gru 2022
Historia
22 lipca 1980 r. w odrestaurowanym Zamku Sieleckim odbyła się uroczystość otwarcia Centralnej Wzorcowni Szkła Polskiego - placówki prezentującej osiągnięcia artystyczne, technologiczne i produkcyjne krajowego przemysłu szklarskiego. Inicjatorem przedsięwzięcia - wyremontowania zamku i zaadaptowania go na wzorcownię oraz gromadzenia eksponatów – był dr Eugeniusz Gubała, dyrektor Zjednoczonych Hut Szkła Gospodarczego i Technicznego „Vitropol”. Remont zamku prowadzono od 1977 r. dużym nakładem finansowym „Vitropolu” i zakładów go tworzących. Głównym wykonawcą robót budowlanych była Huta Szkła Gospodarczego „Ząbkowice” w Dąbrowie Górniczej.
W 1981 r., po zlikwidowaniu Zjednoczenia, wzorcownię przekształcono w Muzeum Szkła Współczesnego. Funkcjonowało ono do 1994 r. jako placówka branżowa - początkowo Zrzeszenia Przedsiębiorstw Przemysłu Szklarskiego, a po 1989 r. - Przedsiębiorstwa Produkcyjno - Handlowo Usługowego „Vitropol”.
Kierownikiem wzorcowni, a następnie Muzeum był Józef Dzikowski, który wniósł duży wkład w dzieło odrestaurowania zamku i uruchomienia placówki. Od 1986 r. funkcje te pełniła Ewa Chmielewska, historyk sztuki. Muzeum zatrudniało ponadto trzech pracowników merytorycznych.
Zbiory
Zgromadzono 4 tys. eksponatów w większości wzorów szkła użytkowego, a także artystycznego i unikatowego, z lat 1975 - 1987. Kolekcję tworzyły wyroby kilkunastu polskich zakładów jak: Krośnieńskie Huty Szkła w Krośnie, Huta Szkła im. F. Paplińskiego w Wołominie, Pieńskie Huty Szkła w Pieńsku, Huta Szkła Gospodarczego „Hortensja” w Piotrkowie Trybunalskim, Lubelskie Huty Szkła w Lubartowie, Huta Szkła Gospodarczego „Sudety” w Szczytnej Śląskiej, Huta Szkła Kryształowego „Violetta” w Stroniu Śląskim, Huta Szkła Gospodarczego „Irena” w Inowrocławiu, Huta Szkła Kryształowego „Julia” w Szklarskiej Porębie, Huta Szkła Gospodarczego „Zawiercie” w Zawierciu, Huta Szkła „Białystok” w Białymstoku, Huta Szkła Gospodarczego „Ząbkowice” w Dąbrowie Górniczej, Huta Szkła Gospodarczego „Tamów" w Tarnowie, Huta Szkła Technicznego ,,Jelenia Góra” w Jeleniej Górze, Huta Szkła Gospodarczego „Radomsko” w Radomsku.
W zbiorze reprezentowane były obiekty ze szkła sodowego i ołowiowego przeważnie ręcznie formowane. Charakteryzowały się one wysokimi walorami artystycznymi, gdyż projektowali je artyści plastycy zatrudnieni w hutach lub z nimi współpracujący. Znaczną część zbioru stanowiło szkło kryształowe (ołowiowe) - bogato zdobione (cięcia, szlify, grawerunek, rzeźba) z prostą dekoracją. Obok przedmiotów bezbarwnych prezentowane były szkła o delikatnych lub intensywnych kolorach w tonacji różu, zieleni, czerwieni, brązu, błękitu, granatu, czerni, a także wzory szkła łączonego z metalem metodą galwanizacji, szkła krystalizowane i in.
Szkło artystyczne i unikatowe obejmowało około l00 prac autorów, którzy projektowali również formy użytkowe. Należeli do nich tacy twórcy jak Eryka Trzewik - Drosd, Henryk Aibin Tomaszewski, Jerzy Maraj, Tasios Kiriazopoulas, Regina Puchała, Aleksander Puchała, Józef Podlasek, Bogdan Kupiczyk, Ryszard Serwicki i in.
Sale wystawowe
Przygotowana ekspozycja obejmowała 18 sal wystawowych na parterze i piętrze. W kilku działach prezentowano szkło użytkowe wyprodukowane przez poszczególne huty oraz dzieła sztuki ze szkła. Wystawę tę poprzedzała niewielka ekspozycja - w jednej sali - ilustrująca proces produkcyjny wyrobów szklanych. Złożyły się na nią: zestawy narzędzi do formowania masy szklanej, formy, a także naczynia w poszczególnych etapach powstawania.
Od 1992 r. w Zamku Sieleckim mieścił się Pałac Ślubów co spowodowało ograniczenie powierzchni wystawienniczej do górnej kondygnacji.
Likwidacja muzeum i przemienienie zbiorów
W 1994 r., po likwidacji P.P.H.U. „Vitropol”, Muzeum Szkła przestało istnieć. Jego kolekcję, wpisaną do Rejestru Zabytków Województwa Katowickiego, zakupił Zarząd Miasta Sosnowca. Przeniesiona do Muzeum w Sosnowcu stała się podstawą do utworzenia Działu Szkła. Część zbioru, który jest systematycznie powiększany o obiekty współczesne i szkło historyczne, tworzy w sosnowieckim Muzeum ekspozycję stalą.
Linki zewnętrzne
- http://www.kronikarp.pl/szukaj,37652,strona-4
- http://docplayer.pl/21975211-Zamek-sielecki-muzeum-szkla-wspolczesnego-w-sosnowcu.html
Galeria
Zamek Sielecki, siedziba muzeum
Zamek Sielecki, siedziba muzeum
Opis zdjęcia:
Opis zdjęcia:
Bibliografia
- Małgorzata Śmiałek: Sosnowieckie ABC, tom IV. Muzeum w Sosnowcu, 2005, s. 42-44. ISBN 83-89199-15-7.
