Włodzimierz Horko

Zagłębiowskie Biogramy
Imię i nazwisko	Włodzimierz Horko
Data i miejsce urodzenia	10 czerwca 1885 Warszawa
Data i miejsce śmierci	6 lutego 1928 Sosnowiec
Przyczyna śmierci	wypadek samochodowy
Miejsce spoczynku	Powązki w Warszawie
Zawód	inżynier elektryk

Włodzimierz Horko - (ur. 10 czerwca 1885 r. w Warszawie, zm. 6 lutego 1928 r. w Sosnowcu) inżynier elektryk, pionier energetyki w Zagłębiu Dąbrowskim, działacz społeczny.

Edukacja

Po ukończeniu szkoły średniej w rodzinnym mieście studiował na Politechnice w Darmstadcie. W 1912 r. uzyskał dyplom inżyniera elektryka, a następnie odbywał praktykę zawodową w Rosji.

Osiedlenie się w Zagłębiu

Do kraju powrócił w 1913 r. osiedlił się w Zagłębiu Dąbrowskim. Podjął pracę w kopalni ,,Saturn” w Czeladzi w charakterze inżyniera pomocnika szefa wydziału maszynowego.

W latach 1914 - 1915 był członkiem Rady Miejskiej w Sosnowcu.

Praca w elektrowni w Sosnowcu

Od 1916 r. pracował w Towarzystwie Akcyjnym Elektrowni Sosnowieckiej w Małobądzu (od 1923 r. Elektrownia Okręgowa w Zagłębiu Dąbrowskim) początkowo na stanowisku kierownika laboratorium licznikowego, później kierownika sieci elektrycznych. Jako zdolny, wyróżniający się w pracy inżynier szybko awansował - objął obowiązki prokurenta, a w 1923 r. dyrektora Elektrowni. Pełnił również funkcje dyrektora Spółki „Sieci Elektryczne” mającej od 1925 r. wspólny zarząd z Elektrownią.

Pod jego kierownictwem przedsiębiorstwo szybko się rozwijało. Zainstalowano nowy turbozespół, nowe maszyny i urządzenia, wybudowano kotłownię z 95-metrowym kominem, najwyższym wówczas w Zagłębiu Dąbrowskim. Moc elektrowni osiągnęła poziom 22,5 MW. Dużym osiągnięciem W. Horki była rozbudowa sieci elektrycznych. Przeprowadzono m.in. dwutorową Linię 33 kV długości 80 km z Będzina do Częstochowy (przez Ząbkowice (Dąbrowa Górnicza), Zawiercie i Myszków). Umożliwiła ona elektryfikację wielu miejscowości i zasilanie licznych zakładów przemysłowych.

Jako dyrektor reprezentował zakład w Związku Elektrowni Polskich. Uczestniczył w walnych zgromadzeniach tej organizacji - był członkiem Komisji Miar Metrycznych ZEP. W chodził również w skład Rady Nadzorczej utworzonej przez ZEP Spółdzielni ,,Polskie Elektrownie”.

Działalność edukacyjna

Jednocześnie był czynny w szkolnictwie zawodowym - pełnił obowiązki przewodniczącego Rady Nadzorczej Miejskiej Szkoły Dokształcającej oraz wiceprzewodniczącego komitetu organizacyjnego Specjalnej Szkoły Dokształcającej w Sosnowcu. Współpracował w tym zakresie z przemysłowcami Zagłębia, m.in. z Radą Zjazdu Przemysłowców Górniczych. Sprawami szkolenia zawodowego interesował się już od 1914 r., gdy wstąpił do sosnowieckiego Koła Elektrotechników. Dzięki m.in. jego inicjatywie w 1915 r. rozpoczęły się w Sosnowcu kursy wieczorowe dla monterów elektryków (czynne do 1918 r.). Współorganizował również kurs przygotowawczy dla mechaników.

Okres po I wojnie światowej

Po odzyskaniu niepodległości uczestniczył w Zjeździe Założycielskim Stowarzyszenia Elektrotechników Polskich w Warszawie (7 – 9 czerwca 1919) i brał aktywny udział w pracach tej organizacji. W latach 1922 - 1926 pełnił funkcje prezesa Koła w Sosnowcu i jednocześnie był członkiem rady delegatów Stowarzyszenia. W chodził również w skład Komisji Rewizyjnej Zarządu Głównego SEP.

W okresie od 1923 do 1926 r. uczestniczył w pracach Komisji Elektryfikacji Polskiego Zagłębia Węglowego, powołanej na zlecenie Ministerstwa Robót Publicznych; był jej przewodniczącym.

Prasa

Pod jego kierownictwem sosnowieckie koło SEP działało bardzo aktywnie. On sam opracował i wygłosił kilka referatów o tematyce fachowej. Swoje artykuły zamieszczał ponadto w prasie technicznej. Od 1927 r. należał do zarządu ,,Przeglądu Elektronicznego”.

Śmierć

Zginął tragicznie 6 lutego 1928 r. w wypadku samochodowym w Sosnowcu. Spoczął w grobowcu rodzinnym na Powązkach w Warszawie.

Bibliografia

• Małgorzata Śmiałek: Sosnowieckie ABC, tom VI. Muzeum w Sosnowcu, 2007, s. 24-25. ISBN 978-83-89199-34-8.