Franz Schön: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
| (Nie pokazano 7 pośrednich wersji utworzonych przez tego samego użytkownika) | |||
| Linia 20: | Linia 20: | ||
|www = | |www = | ||
}} | }} | ||
'''Franz Schöen''' - (Schön | |||
W 1875 razem z rodzeństwem [[Ernst Schoen|Ernstem]] i [[Fanny Lamprecht|Fanny]] przybył do wsi [[Sielec (Sosnowiec)|Sielec]], obecnej dzielnicy [[Sosnowiec|Sosnowca]]. Po przyjeździe przyjął rosyjskie obywatelstwo, co ma mu ułatwić prowadzenie interesów. | |||
W 1879 r. wybudował Sielcu przędzalnię wigoniową i fabrykę waty. W 1883 r. ożenił się z pochodzącą z Werdau Emmą z domu Hupfer, z którą miał dwie córki: Elzę (ur. 1884) i Ernę (ur. 1886). | '''Franz Schöen''' - (Franz Emil Schön) – przemysłowiec branży włókienniczej, właściciel przędzalni wigonowej w [[Sielec (Sosnowiec)|Sielcu]], syn [[Ferdinand Gottlob Schön|Ferdinanda]] - spadkobiercy fortuny niemieckiego fabrykanta [[Christian Gottlob Schön|Christiana Gottlieba Schöena]], właściciela zakładów włókienniczych w [https://pl.wikipedia.org/wiki/Werdau Werdau], brat [[Ernst Schön|Ernsta]], [[Bruno Schön|Brunona]] (który prowadził rodzinne fabryki w Zwikau), [[Robert Schön|Roberta]] (mieszkającego w Moskwie) i [[Fanny Schön|Fanny]]. | ||
W [[1875]] razem z rodzeństwem [[Ernst Schoen|Ernstem]] i [[Fanny Lamprecht|Fanny]] przybył do wsi [[Sielec (Sosnowiec)|Sielec]], obecnej dzielnicy [[Sosnowiec|Sosnowca]], po wybuchu wojny celnej między ówczesnym Cesarstwem Rosji a Cesarstwem Prus. Po przyjeździe przyjął rosyjskie obywatelstwo, co ma mu ułatwić prowadzenie interesów. | |||
W [[1879]] r. wybudował Sielcu przędzalnię wigoniową i fabrykę waty. W [[1883]] r. ożenił się z pochodzącą z Werdau Emmą z domu Hupfer, z którą miał dwie córki: Elzę (ur. 1884) i Ernę (ur. 1886) . | |||
Franz Schön należał do grupy przemysłowców, którzy zwrócili się do władz rosyjskich o nadanie praw miejskich osadzie Sosnowice. Franz zasiadał w pierwszej radzie miejskiej i był jednym z czterech honorowych radnych Bracia Franz i Ernst Schönowie aktywnie włączyli się w inicjatywę [[Heinrich Dietl|Heinricha Dietla]], i ufundowali wspólnie z nimi [[Cerkiew prawosławna p.w. śww. Wiery, Nadziei, Luby i matki ich Zofii w Sosnowcu|Cerkiew Świętych Wiery, Nadziei i Lubowy i matki ich Zofii]]. Osobiście bracia ufundowali podłogę świątyni oraz dębowy ikonostas. Franz i Ernst Schönowie sfinansowali także kamienne ogrodzenie wokół cmentarzy wielu wyznań w Sosnowcu i ufundowali przytułek dla starców. | |||
== Linki zewnętrzne == | == Linki zewnętrzne == | ||
Aktualna wersja na dzień 19:42, 14 lis 2023
| Zagłębiowskie Biogramy | |
| Imię i nazwisko | Franz Schöen |
| Data i miejsce urodzenia | 13 październik 1851 Werdau |
| Data i miejsce śmierci | 22 maj 1918 Sosnowiec |
| Miejsce spoczynku | Cmentarz ewangelicki w Sosnowcu |
| Zawód | przedsiębiorca, przemysłowiec |
Franz Schöen - (Franz Emil Schön) – przemysłowiec branży włókienniczej, właściciel przędzalni wigonowej w Sielcu, syn Ferdinanda - spadkobiercy fortuny niemieckiego fabrykanta Christiana Gottlieba Schöena, właściciela zakładów włókienniczych w Werdau, brat Ernsta, Brunona (który prowadził rodzinne fabryki w Zwikau), Roberta (mieszkającego w Moskwie) i Fanny.
W 1875 razem z rodzeństwem Ernstem i Fanny przybył do wsi Sielec, obecnej dzielnicy Sosnowca, po wybuchu wojny celnej między ówczesnym Cesarstwem Rosji a Cesarstwem Prus. Po przyjeździe przyjął rosyjskie obywatelstwo, co ma mu ułatwić prowadzenie interesów. W 1879 r. wybudował Sielcu przędzalnię wigoniową i fabrykę waty. W 1883 r. ożenił się z pochodzącą z Werdau Emmą z domu Hupfer, z którą miał dwie córki: Elzę (ur. 1884) i Ernę (ur. 1886) .
Franz Schön należał do grupy przemysłowców, którzy zwrócili się do władz rosyjskich o nadanie praw miejskich osadzie Sosnowice. Franz zasiadał w pierwszej radzie miejskiej i był jednym z czterech honorowych radnych Bracia Franz i Ernst Schönowie aktywnie włączyli się w inicjatywę Heinricha Dietla, i ufundowali wspólnie z nimi Cerkiew Świętych Wiery, Nadziei i Lubowy i matki ich Zofii. Osobiście bracia ufundowali podłogę świątyni oraz dębowy ikonostas. Franz i Ernst Schönowie sfinansowali także kamienne ogrodzenie wokół cmentarzy wielu wyznań w Sosnowcu i ufundowali przytułek dla starców.
