Historia rodu Mieroszewskich
Ród Mieroszewskich , herbu ślepowron, wywodził się Mieroszowic w ziemi łęczyckiej. W XV w. osiedlili się w ziemi krakowskiej. W ciągu kilkudziesięciu lat pozyskali też rozległe dobra na pograniczu małopolsko – śląskim, m.in. okolicy Mysłowic i w Gzichowie w Księstwie Siewierskim. Awans materialny i społeczny rodu utorował Wojciech Mieroszewski, który doszedł do stanowiska podwojewody krakowskiego. Jego syn Krzysztof (sekretarz króla Władysława IV) w 1678 r. utworzył ordynacje mysłowicką z dóbr odziedziczonych po stryjence Jadwidze. Drugi z synów – Jan objął urząd starosty i sędziego generalnego siewierskiego. Jana Mieroszewskiego, jako szlachcica (generous) z Małobądza, wymienia księga metrykalna Parafii św. Trójcy w zapisach z lat 1644 i 1647.
Po śmierci Jana Mieroszewskiego w 1687 roku dobra gzichowskie objął Kazimierz - syn Jana i Benigny Estery baronówny Welczek. Kazimierz realizuje magnackie ambicje przodków - przy pomocy możnych braci, Jana Krzysztofa - I ordynata mysłowickiego i Jerzego Antoniego - kanonika krakowskiego, rozpoczyna budowę murowanej rezydencji, która przewyższała wszystkie dotychczasowe siedziby Mieroszewskich.