Fabryka Lin i Drutu, dawniej A. Deichsel

Fabryka Lin i Drutu, dawniej A. Deichsel

Referencja firmy "Premier" Polskiej Naftowej Spółki Akcyjnej

Przykłady produkowanych lin

Historia

W 1881 roku niemiecki przemysłowiec z Zabrza, Adolf Deichsel uruchomił na Dębowej Górze, na terenie zakupionym od Gwarectwa „Hrabia Renard”, niewielką fabrykę, która produkowała liny konopne i stalowe, a następnie drut i plomby. Zatrudniała kilkudziesięciu robotników oraz fachowców niemieckich, sprowadzonych ze Śląska. Biuro fabryki mieściło się w Mysłowicach. Firma stopniowo poszerzała asortyment produkcji. Na przełomie XIX i XX wieku, oprócz wymienionych wyżej wyrobów, oferowała także izolowane przewodniki elektryczne (kable).

Produkcja

W latach 1910 - 1911 zakład rozbudowano. Jego produkcja w dużej mierze trafiała na eksport do Rosji. W Warszawie, Łodzi, Petersburgu, Moskwie, Rydze i innych miejscowościach funkcjonowały przedstawicielstwa handlowe fabryki. Wzniesiono także nowe budynki gospodarcze i cztery domy dla pracowników. Wokół zakładu powstała osada – tzw. Druciarnia. W 1922 roku biuro zakładu przeniesiono do Zabrza, a następnie do Berlina. Po śmierci Adolfa Deichsela w 1924 roku właścicielem i jednocześnie zarządczą fabryki został jego syn, Erwin, który przekształcił firmę w spółkę akcyjną z kapitałem zakładowym o wartości 1 mln zł.

Zmiana nazwy firmy

Oficjalna nazwa zakładu, znanego jako „Deichsel”, brzmiała: Fab1yka Drutu, Lin Stalowych i Konopnych, Drutu i Plomb oraz Płótna Żaglowego - Adolf Deichsel w Sosnowcu. W 1925 roku przyjęto jej skróconą wersję: Fabryka Lin i Drutu, dawniej A. Deichsel S.A.

Dyrektorzy w okresie międzywojennym

W latach międzywojennych dyrektorami zakładu byli:
- Herman Mauvc, Kasper Stefanowski (1921 - 1922)
- Józef Ziegler, Mieczysław Cimoszko (1923 - 1931)
- Tadeusz Meycrhold (1931 - 1935)
- Henryk Wasserberger (1936 - 1938)
- Jerzy Godlewski (1939)

Okres przed II wojną światową

W 1938 roku kapitał zakładowy spółki podniesiono do wysokości l,3 mln zł. Głównymi jej udziałowcami byli wówczas T. Meyerhold i E. Deichsel. Zatrudnienie wynosiło 398 robotników i ok. 50 pracowników umysłowych. Produkcja, na którą składały się m.in. bardzo poszukiwane liny wyciągowe dla kopalń, trafiała głównie na rynek krajowy. W 1936 roku fabryka dostarczyła komplet lin stalowych, wśród nich 4 liny nośne, dla kolejki na Kasprowy Wierch.

Okres po II wojnie światowej

Po 1945 roku zakład upaństwowiono, nadając mu nazwę: Sosnowieckiej Fabryki Lin i Drutu. Od lat 70. funkcjonował jako „Linodrut” - Zakład nr 2 Śląskich Zakładów Lin i Drutu. W 1975 roku zatrudniał 632 pracowników. Wytwarzano tu górnicze liny wydobywcze, liny, linki dla hutnictwa oraz drut.

Czasy współczesne

W latach 90. firma działała jako Fabryka Lin i Drutu "Falind" Sp. z o.o. i produkowała wszelkiego typu i konstrukcji liny stalowe oraz druty. Od stycznia 2003 roku fabrykę dzierżawi Przedsiębiorstwo Produkcyjno-Handlowo-Usługowe "CZG-Stal" Sp. z o.o. w Katowicach. Produkuje się tu liny dla kopalń i hut. Zatrudnienie wynosi około 200 osób.

Referencje

• 

  Referencja Galicyjskiego Towarzystwa Naftowego „GALICJA“ Spk. akc. w Borysławiu

• 

  Referencja Towarzystwa Sosnowieckich Fabryk Rur i Żelaza Spółka Akcyjna w Sosnowcu

• 

  Referencja Towarzystwa Akcyjnego Kopalń Węgla "Flora"

• 

  Referencja Towarzystwa Górniczo-Przemysłowego "Saturn"

• 

  Referencja Sierszańskich Zakładów Górniczych S.A

• 

  Referencja Triedenshütte Spółka Akcyjna

• 

  Referencja Rybnickiego Gwarectwa Węglowego Katowice

• 

  Referencja Wschodnio-górnośląskiego Zakładu Przemysłowego Mikołaja hr. Ballestrema Administracja Kopalń Ruda

• 

  Referencja „Westen“ Industrie - Und Handels – A.-Q. Wien

Przykłady produkowanych drutów

• 

  Przykład produkowanych kabli

• 

  Przykład produkowanych lin dla górnictwa

• 

  Przykład produkowanych lin dla górnictwa

• 

  Przykład produkowanych lin

• 

  Przykład produkowanych tkanin żelaznych

• 

  Przykład produkowanych drutów kolczastych

Bibliografia

• Małgorzata Śmiałek: Sosnowieckie ABC, tom II.  : Muzeum w Sosnowcu, 2003, s. 17-18. ISBN 83-89199-03-3.