Centralna Stacja Ratownictwa Górniczego (Sosnowiec): Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
| (Nie pokazano 1 pośredniej wersji utworzonej przez tego samego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
'''Centralna Stacja Ratownictwa Górniczego''' - utworzona w Sosnowcu, druga na ziemiach polskich (pierwszą była stacja utworzona w [[1908]] na Górnym Śląsku, w Bytomiu) stacja ratownictwa dla kopalń Zagłębia Dąbrowskiego. | '''Centralna Stacja Ratownictwa Górniczego''' - utworzona w [[Sosnowiec|Sosnowcu]], druga na ziemiach polskich (pierwszą była stacja utworzona w [[1908]] na Górnym Śląsku, w Bytomiu) stacja ratownictwa dla kopalń [[Zagłębie Dąbrowskie|Zagłębia Dąbrowskiego]]. | ||
Wniosek o jej utworzenie zgłosił [[31 października]] [[1909]] roku Komitet Naukowy przy Radzie Zjazdu Przemysłowców Górniczych w Królestwie Polskim. Na przyspieszenie decyzji o akceptacji wniosku wpłynął duży pożar w [[Kopalnia "Saturn" (Czeladź)|kopalni „Saturn”]], którego gaszenie – przy wykorzystaniu ratowników okolicznych kopalń oraz sprzętu dostarczonego ze stacji ratowniczej w Bytomiu – przedłużało się m.in. z powodu braku odpowiedniego przeszkolenia, i niedostatecznej organizacji działań. Spore straty poniesione podczas tej akcji przekonały VII Zjazd Przemysłowców Górniczych obradujący w maju 1910, aby powołać specjalną komisję do realizacji tego przedsięwzięcia. 18 maja na jej przewodniczącego Zjazd powołał niespełna 33-letniego wówczas inż. [[Zygmunt Szczotkowski|Zygmunta Szczotkowskiego]], kierującego w owym czasie kopalnią „Saturn”. Grunty pod budowę obiektu (przy dzisiejszej przy ul. 1 Maja w Sosnowcu) przekazało w dzierżawę Towarzystwo „Hrabia Renard”; w II połowie 1910 rozpoczęto budowę Stacji wg projektu Z. Szczotkowskiego, a zakończono ją niespełna rok później. Na koszta budowy, wynoszące 28 tysięcy rubli, złożyli się właściciele kopalń Zagłębia Dąbrowskiego i to oni także oddelegowali ze swoich kopalń ratowników dyżurujących w drużynie Stacji. | Wniosek o jej utworzenie zgłosił [[31 października]] [[1909]] roku Komitet Naukowy przy Radzie Zjazdu Przemysłowców Górniczych w Królestwie Polskim. Na przyspieszenie decyzji o akceptacji wniosku wpłynął duży pożar w [[Kopalnia "Saturn" (Czeladź)|kopalni „Saturn”]], którego gaszenie – przy wykorzystaniu ratowników okolicznych kopalń oraz sprzętu dostarczonego ze stacji ratowniczej w Bytomiu – przedłużało się m.in. z powodu braku odpowiedniego przeszkolenia, i niedostatecznej organizacji działań. Spore straty poniesione podczas tej akcji przekonały VII Zjazd Przemysłowców Górniczych obradujący w maju [[1910]], aby powołać specjalną komisję do realizacji tego przedsięwzięcia. [[18 maja]] na jej przewodniczącego Zjazd powołał niespełna 33-letniego wówczas inż. [[Zygmunt Szczotkowski|Zygmunta Szczotkowskiego]], kierującego w owym czasie [[Kopalnia "Saturn" (Czeladź)|kopalnią „Saturn”]]. Grunty pod budowę obiektu (przy dzisiejszej przy ul. 1 Maja w [[Sosnowiec|Sosnowcu]]) przekazało w dzierżawę [[Towarzystwo „Hrabia Renard”]]; w II połowie [[1910]] rozpoczęto budowę Stacji wg projektu [[Zygmunt Szczotkowski|Z. Szczotkowskiego]], a zakończono ją niespełna rok później. Na koszta budowy, wynoszące 28 tysięcy rubli, złożyli się właściciele kopalń [[Zagłębie Dąbrowskie|Zagłębia Dąbrowskiego]] i to oni także oddelegowali ze swoich kopalń ratowników dyżurujących w drużynie Stacji. | ||
[[10 lipca]] [[1911]] Centralna Stacja Ratownictwa Górniczego w Sosnowcu rozpoczęła swoją działalność, a jej pierwszym kierownikiem był inż. górnik Józef Juroff. Od tego czasu zapewniała pomoc kopalniom funkcjonującym na terenie Zagłębia, a po pierwszej wojnie światowej stała się głównym ośrodkiem ratownictwa górniczego w Polsce<ref>Stacja w Bytomiu pozostawała w dwudziestoleciu międzywojennym poza granicami Polski, w Niemczech</ref>. Po zakończeniu II wojny światowej, w roku [[1947]], sosnowiecka Centralna Stacja Ratownictwa Górniczego przekształcona została w Okręgową Stację Ratownictwa Górniczego, podlegającą Centralnej Stacji w Bytomiu. Jako stacja okręgowa funkcjonowała do [[31 marca]] [[1999]], kiedy po niespełna 89 latach funkcjonowania została zlikwidowana. | [[10 lipca]] [[1911]] Centralna Stacja Ratownictwa Górniczego w [[Sosnowiec|Sosnowcu]] rozpoczęła swoją działalność, a jej pierwszym kierownikiem był inż. górnik Józef Juroff. Od tego czasu zapewniała pomoc kopalniom funkcjonującym na terenie [[Zagłębie Dąbrowskie|Zagłębia]], a po pierwszej wojnie światowej stała się głównym ośrodkiem ratownictwa górniczego w Polsce<ref>Stacja w Bytomiu pozostawała w dwudziestoleciu międzywojennym poza granicami Polski, w Niemczech</ref>. Po zakończeniu II wojny światowej, w roku [[1947]], sosnowiecka Centralna Stacja Ratownictwa Górniczego przekształcona została w Okręgową Stację Ratownictwa Górniczego, podlegającą Centralnej Stacji w Bytomiu. Jako stacja okręgowa funkcjonowała do [[31 marca]] [[1999]], kiedy po niespełna 89 latach funkcjonowania została zlikwidowana. | ||
==Przypisy== | ==Przypisy== | ||
Aktualna wersja na dzień 22:07, 6 paź 2012
Centralna Stacja Ratownictwa Górniczego - utworzona w Sosnowcu, druga na ziemiach polskich (pierwszą była stacja utworzona w 1908 na Górnym Śląsku, w Bytomiu) stacja ratownictwa dla kopalń Zagłębia Dąbrowskiego.
Wniosek o jej utworzenie zgłosił 31 października 1909 roku Komitet Naukowy przy Radzie Zjazdu Przemysłowców Górniczych w Królestwie Polskim. Na przyspieszenie decyzji o akceptacji wniosku wpłynął duży pożar w kopalni „Saturn”, którego gaszenie – przy wykorzystaniu ratowników okolicznych kopalń oraz sprzętu dostarczonego ze stacji ratowniczej w Bytomiu – przedłużało się m.in. z powodu braku odpowiedniego przeszkolenia, i niedostatecznej organizacji działań. Spore straty poniesione podczas tej akcji przekonały VII Zjazd Przemysłowców Górniczych obradujący w maju 1910, aby powołać specjalną komisję do realizacji tego przedsięwzięcia. 18 maja na jej przewodniczącego Zjazd powołał niespełna 33-letniego wówczas inż. Zygmunta Szczotkowskiego, kierującego w owym czasie kopalnią „Saturn”. Grunty pod budowę obiektu (przy dzisiejszej przy ul. 1 Maja w Sosnowcu) przekazało w dzierżawę Towarzystwo „Hrabia Renard”; w II połowie 1910 rozpoczęto budowę Stacji wg projektu Z. Szczotkowskiego, a zakończono ją niespełna rok później. Na koszta budowy, wynoszące 28 tysięcy rubli, złożyli się właściciele kopalń Zagłębia Dąbrowskiego i to oni także oddelegowali ze swoich kopalń ratowników dyżurujących w drużynie Stacji.
10 lipca 1911 Centralna Stacja Ratownictwa Górniczego w Sosnowcu rozpoczęła swoją działalność, a jej pierwszym kierownikiem był inż. górnik Józef Juroff. Od tego czasu zapewniała pomoc kopalniom funkcjonującym na terenie Zagłębia, a po pierwszej wojnie światowej stała się głównym ośrodkiem ratownictwa górniczego w Polsce[1]. Po zakończeniu II wojny światowej, w roku 1947, sosnowiecka Centralna Stacja Ratownictwa Górniczego przekształcona została w Okręgową Stację Ratownictwa Górniczego, podlegającą Centralnej Stacji w Bytomiu. Jako stacja okręgowa funkcjonowała do 31 marca 1999, kiedy po niespełna 89 latach funkcjonowania została zlikwidowana.
Przypisy
- ↑ Stacja w Bytomiu pozostawała w dwudziestoleciu międzywojennym poza granicami Polski, w Niemczech
Źródło
- Bogdan Ćwięk, „Górnictwo polskie XX wieku. Tom I. Lata 1900-1950”, 2009, str. 59-60
