Marian Ludwik Frydrych

Odznaka Pierwszej Kompanii Kadrowej

Marian Ludwik FRYDRYCH "Szulc", "Ludwik Wielgat" Urodził się 14 sierpnia 1897 r. w Piotrkowie jako syn Jana i Ma- rii z Wielgatów. Szkołę Handlową ukończył w Sosnowcu, od 1912 r. brał udział w organizowaniu na terenie Zagłębia Dąbrowskiego tajnych oddzia- łów skautowych, lo którymi zaciągnął się do PDS. Latem 1914 r. uczestniczył w kursie instruktorskim w Nowym Sączu (w kompa- nii Pększyca-Gmdzińskiego) i wraz z innymijego słuchaczami przy- był na Oleandry. Uczestniczył we wszystkich walkach Kadrówki, z którą wyszedł w pole. W maju 1915r.zostałrannyw bitwie pod Kozinkiem, w lip- cu wrócił do kompanii i 2 października tegoż roku w bitwie pod Sobieszczynami odniósł siedem ran. Wrócił do oddziału w marcu 19l6r. i walczył do chwili wycofania Legionów z frontu;6paździer- nika 1916 r. mianowany plutonowym. Następnie ukończył szkołę oficerską w Zambrowie i zo- stał instruktorem w obozie ćwiczebnym w Zegrzu. Po kryzysie przysięgowym był internowa-nyw Szczypiorniei Łomży, skąd uciekł w styczniu 1918r.OrganizowałPOWw Łomżyńskiem i Ostrołęckiem, a po rozbrojeniu Niemców został komendantem zmobilizowanych oddziałów POW w Łomży. W grudniu 1918 r. w stopniu podporucznika wraz ze swoimi podwładnymi został wcielony do powstającego w Łomży 33 pp; zasłużyłsięw organizacji jego I iII baonu, a następnie wyru- szył z nim na front litewsko-białoruski jako dowódca kompanii. W czerwcu 1920 r. został do- wódcą I baonu w tymŻe pułku; ranny koło Szepetowa, wrócił do pułku, walczył pod Żurowem, Bursztynem i Zasławiem. Wojnę zakończył uczestnictwem w zdobyciu Lubaru (17 październi- ka 1920)w stopniu porucznika; zweryfikowany jako kapitan ze starszeństwem z l czerwca 1919. Po wojnie był nadal p.o. dowódcy i dowódcą I baonu 33 pp i na tym stanowisku awansował do stopnia majora ze starszeństwem z l lipca 1925.26 kwietnia 1928 r. przesunięty na stanowisko kwatermistrza w 30 pp w Warszawie, a 23 sierpnia 1929 r. mianowany dowódcą baonu w byd- goskiej Szkole Podchorążych dla Podoficerów. l stycznia 1930 awansował na podpułkownika i już 21 stycznia tegoż roku został wyznaczony na zastępcę dowódcy skierniewickiego 18 pp. 23 marca 1932 r. został kierownikiem Okręgowego Urzędu WF i PWw Grodnie; po niespełna dwóch latach został przeniesiony (26 stycznia 1934) na stanowisko szefa wydziału w Państwo- wym Urzędzie Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego, a już 25 kwietnia 1934 r. objął stanowisko Komendanta Głównego ZS, którą to funkcję pełnił do 61ipca 1938 r. Ostatnim jego przydziałem było dowództwo 60 pp w Kaliszu, na czele którego wziął udział w kampanii wrześniowej w składzie 25 DP, walcząc m.in. pod Uniejowem i w bitwie nad Bzu- rą. Podczas odwrotu na Warszawę wraz ze swym pułkiem osiągnął Puszczę Kampinoską. Pró- bując zebrać rozproszony w lasach pułk, poległ 18 września 1939 r. w Dąbrowie Starej. Po eks- humacji pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach. Odznaczony m.in. VM,4x KW, KN, ZKZ, OP 5. CAW, AP 3422; Łoza; "Strzelec" 1934, nr 18; Bagiński.