Historia rodu Mieroszewskich

Ród Mieroszewskich , herbu ślepowronród przybyły na Górny Śląsk i do Małopolski z Miroszewic koło Łęczycy.

Protoplastą rodu był prawdopodobnie żyjący w XIV wieku Andrzej z Miroszewic. Od końca XV wieku ich siedzibą były Jakubowice na Górnym Śląsku po małżeństwie Mikołaja zwanego Szatanem z Jadwigą Smolicką ze Smolic.

W XV w. osiedlili się w ziemi krakowskiej. W ciągu kilkudziesięciu lat pozyskali też rozległe dobra na pograniczu małopolsko – śląskim, m.in. okolicy Mysłowic i w Gzichowie w Księstwie Siewierskim.

Syn Mikołaja i Jadwigi - Jan Mieroszewski - w początku XVI wieku był panem na Jakubowicach, Michałkowicach i Bańgowie, a od 1558 roku był skarbnikiem będzińskim. Jego syn Krzysztof Mieroszewski był właścicielem Michałkowic, Siemianowic i Chropaczowa, a po małżeństwie z Jadwigą Salomon stał się właścicielem majoratu mysłowickiego.

W 1645 rodzina Mieroszewskich (Jan Młodszy) zakupiła Gzichów wraz z folwarkami: Małobądz, Ostra Górka, Pogoń, Pole, Sosnowiec, Olszową, Zieloną oraz Brzezawice.

Brat Krzysztofa - Wojciech (1570(90) ??? - 1647) pojął za żonę Dorotę Gosławską, siostrzenicą Jadwigi Salomon, z którą miał syna Wojciecha II (protoplastę linii szlacheckiej) oraz syna Jana II (protoplastę linii ordynackiej-hrabiowskiej), który objął majorat mysłowicki.

Awans materialny i społeczny rodu utorował Wojciech II Mieroszewski , który doszedł do stanowiska podwojewody krakowskiego. Jego syn Krzysztof (1600 - 1679 - sekretarz króla Władysława IV) w 1678 r. utworzył ordynacje mysłowicką z dóbr (majoratu mysłowickiego) odziedziczonych po stryjence Jadwidze (z domu Salomon). Drugi z synów – Jan (1620 - 1647) objął urząd starosty i sędziego generalnego siewierskiego. Jana Mieroszewskiego, jako szlachcica (generous) z Małobądza, wymienia księga metrykalna Parafii św. Trójcy w zapisach z lat 1644 i 1647. Był żonaty z Benigną Esterą baronówną Welczek.

Po śmierci Jana Mieroszewskiego w 1687 roku dobra gzichowskie objął Kazimierz - syn Jana i Benigny Estery. Kazimierz realizuje magnackie ambicje przodków - przy pomocy możnych braci, Jana Krzysztofa (1690 - 1755)- I ordynata mysłowickiego, sędziego siewierskiego i Jerzego Antoniego (1677 - 1756) - kanonika krakowskiego, rozpoczyna budowę murowanej rezydencji, która przewyższała wszystkie dotychczasowe siedziby Mieroszewskich.

Kazimierz posiadał dwóch synów Felicjana (1730 - 1806, generał major, V ordynat mysłowicki) i Stanisława (1730 (1727) - 1803).

W 1750 r. Gzichów odziedziczył Stanisław Mieroszewski, kapitan wojsk koronnych, ostatni starosta będziński, ożeniony z Magdaleną hr. von Schamb (Szamb) (1737–1794), a następnie ich jedyny żyjący syn – Józef Mieroszewski (szambelan króla Stanisława Augusta) - jego córka Ludwika ( - 1830) (znana z legendy gzichowskiej jako Błękitna Ludwika) wniosła Gzichów w posagu do rodziny Siemieńskich, wychodząc za mąż za hr. Wincentego Siemieńskiego de Siemienice herbu Leszczyc (1790 - 1858). Małżeństwo nie pozostawiło potomka a dobra dziedziczy bratanego Wincentego Jacek Siemieński, a po Felicjanie dziedziczy jego syn Stanisław (1756 - 1824), VI ordynat mysłowicki.

Bibliografia

• Grażyna Kuźnik, Mieroszewscy - dla Polaków byli zbyt śląscy, dla Śląska zbyt polscy, Śląskie, nasze miasto (2012)
• Arkadiusz Kuzio-Podrucki, Mieroszewscy Między Śląskiem a Małopolską, Tarnowskie Góry 2010, ISBN 978-83-923733-3-9
• Jarosław Krajniewski, Mieroszewscy w Zagłębiu Dąbrowskim, Sosnowiec 2008