Tadeusz Kosibowicz: Różnice pomiędzy wersjami

Z WikiZagłębie
(Utworzył nową stronę „Tadeusz Kosibowicz (1883 - 1971), lekarz, dyrektor szpitala. Urodził się w 1883 roku w Nowym Sączu. Przed wybuchem I wojny światowej rozpoczął studia medyczne na...”)
 
Nie podano opisu zmian
Linia 1: Linia 1:
Tadeusz Kosibowicz (1883 -  1971), lekarz, dyrektor szpitala. Urodził się w 1883 roku w Nowym Sączu. Przed wybuchem I wojny światowej rozpoczął studia medyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W ukończeniu studiów przeszkodził mu wybuch I wojny światowej. W czasie jej trwania był sanitariuszem. Za bezinteresownie niesioną pomoc i poświęcenie w 1916 roku otrzymał Medal Czerwonego Krzyża wraz ze srebrnym odznaczeniem Pielęgniarz-Ochotnik. Niezwłocznie po zakończeniu wojny ukończył studia. W 1918 roku otrzymał tytuł Doktora Wszechnauk Medycznych. Rok później wraz z żoną zamieszkał w Będzinie oraz rozpoczął pracę lekarza w miejskim szpitalu. W 1920 roku pomagał umieszczać rannych uczestników II powstania m.in. w będzińskim szpitalu. Zaangażowanie i poświecenie młodego lekarza nie pozostało niezauważone. W 1921 roku został mianowany dyrektorem Szpitala Powiatowego w Będzinie. Dzięki jego staraniom szpital rozbudowano i unowocześniono laboratorium. Jako członek Towarzystwa Lekarskiego zaangażował się w uruchomienie nowego ośrodka zdrowia w Będzinie przy ulicy Krakowskiej. Mieszkańcy Będzina darzyli go olbrzymim zaufaniem. Nagminnie zwracano się do niego o pomoc nie tylko medyczną. Wraz z wybuchem II wojny światowej rozpoczęła się eksterminacja ludności żydowskiej zamieszkałej w Będzinie. Tadeusz Kosibowicz w konspiracji przed hitlerowcami leczył żydów w szpitalu i ukrywał ich. W 1940 roku został zdekonspirowany. Za udzielenie pomocy wrogom III Rzeszy trafił do obozu koncentracyjnego. Więziony przez trzy miesiące w Dachau, leczył Żydów chorych na tyfus. Do końca II wojny światowej przebywał kolejno w obozach w Sachsenhausen, Majdanku i Gross Rosen, gdzie potajemnie, z narażeniem życia, udzielał pomocy medycznej. Wkrótce po zakończeniu wojny Tadeusz Kosibowicz ponownie objął stanowisko dyrektora szpitala w Będzinie. W okresie tym środowiska kombatanckie odznaczyły go medalami „Zwycięstwo i Wolność”, „Bojownikom Śląska”, „Śląskim Krzyżem Powstańczym” oraz dwukrotnie Odznaką Grunwaldzką. Gdy nasilił się stalinowski terror, ówczesna władza za odmowę wstąpienia do PZPR, odmowę zamknięcia kaplicy szpitalnej i zdjęcia krzyży w szpitalnych salach w 1951 roku pozbawiła Tadeusza Kosibowicza funkcji dyrektora szpitala. Tadeusz Kosibowicz zmarł w Będzinie 6 lipca 1971 roku. Miał 82 lata.
{{Biogram infobox
|imię i nazwisko      = Tadeusz Kosibowicz
|pseudonim            =
|grafika              = Tadeusz Kosibowicz.jpg
|opis grafiki        = Tadeusz Kosibowicz z żoną Małgorzatą
|podpis              =
|data urodzenia      = [[30 listopada]] [[1893]]
|miejsce urodzenia    = [[Nowy Sącz]]
|imię przy narodzeniu =
|data śmierci        = [[7 kwietnia]] [[1940]]
|miejsce śmierci      = [[Będzin]]
|przyczyna śmierci    =
|miejsce spoczynku    =
|zawód                = lekarz, dyrektor szpitala
|odznaczenia          =
|commons              =
|wikiźródła          =
|wikicytaty          =
|www                  =
}}
 
Tadeusz Kosibowicz (1893 -  1971), lekarz, dyrektor szpitala. Urodził się w [[30 listopada]] [[1893]] roku w Nowym Sączu. Przed wybuchem I wojny światowej rozpoczął studia medyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W ukończeniu studiów przeszkodził mu wybuch I wojny światowej. W czasie jej trwania był sanitariuszem. Za bezinteresownie niesioną pomoc i poświęcenie w 1916 roku otrzymał Medal Czerwonego Krzyża wraz ze srebrnym odznaczeniem Pielęgniarz-Ochotnik. Niezwłocznie po zakończeniu wojny ukończył studia. W 1918 roku otrzymał tytuł Doktora Wszechnauk Medycznych. Rok później wraz z żoną zamieszkał w Będzinie oraz rozpoczął pracę lekarza w miejskim szpitalu. W 1920 roku pomagał umieszczać rannych uczestników II powstania m.in. w będzińskim szpitalu. Zaangażowanie i poświecenie młodego lekarza nie pozostało niezauważone. W 1921 roku został mianowany dyrektorem Szpitala Powiatowego w Będzinie. Dzięki jego staraniom szpital rozbudowano i unowocześniono laboratorium. Jako członek Towarzystwa Lekarskiego zaangażował się w uruchomienie nowego ośrodka zdrowia w Będzinie przy ulicy Krakowskiej. Mieszkańcy Będzina darzyli go olbrzymim zaufaniem. Nagminnie zwracano się do niego o pomoc nie tylko medyczną. Wraz z wybuchem II wojny światowej rozpoczęła się eksterminacja ludności żydowskiej zamieszkałej w Będzinie. Tadeusz Kosibowicz w konspiracji przed hitlerowcami leczył żydów w szpitalu i ukrywał ich. W 1940 roku został zdekonspirowany. Za udzielenie pomocy wrogom III Rzeszy trafił do obozu koncentracyjnego. Więziony przez trzy miesiące w Dachau, leczył Żydów chorych na tyfus. Do końca II wojny światowej przebywał kolejno w obozach w Sachsenhausen, Majdanku i Gross Rosen, gdzie potajemnie, z narażeniem życia, udzielał pomocy medycznej.  
 
Wkrótce po zakończeniu wojny Tadeusz Kosibowicz ponownie objął stanowisko dyrektora szpitala w Będzinie. W okresie tym środowiska kombatanckie odznaczyły go medalami „Zwycięstwo i Wolność”, „Bojownikom Śląska”, „Śląskim Krzyżem Powstańczym” oraz dwukrotnie Odznaką Grunwaldzką. Gdy nasilił się stalinowski terror, ówczesna władza za odmowę wstąpienia do PZPR, odmowę zamknięcia kaplicy szpitalnej i zdjęcia krzyży w szpitalnych salach w 1951 roku pozbawiła Tadeusza Kosibowicza funkcji dyrektora szpitala.
 
W 2006 r. otrzymał pośmiertnie Medalem Sprawiedliwy wśród Narodów Świata przyznawany osobom, które z narażeniem własnego życia ratowały Żydów. 7 kwietnia 2008 r. na budynku Powiatowego Zespołu Zakładów Opieki Zdrowotnej (dawnego szpitala) w Będzinie przy ul. Małachowskiego 12 wmurowano pamiątkową tablica poświęconą pamięci dr. Tadeusza Kosibowicza (na wniosek Rady Powiatu) o treści: „Pamięci dr Tadeusza Kosibowicza, wieloletniego dyrektora szpitala w Będzinie, więźnia hitlerowskich obozów koncentracyjnych, odznaczonego medalem „Sprawiedliwy wśród Narodów Świata”. Mieszkańcy Powiatu Będzińskiego”. Tadeusz Kosibowicz zmarł [[6 lipca]][[1971]] roku w Katowicach, w wieku 82 lat.
 
''Biogram opracował: Piotr Dudała
 
[[Kategoria:Zagłębiowskie Biogramy|Tadeusz Domagała]]
[[Kategoria:Ludzie związani z Będzinem|Tadeusz Domagała]]

Wersja z 20:30, 6 lis 2011

Zagłębiowskie Biogramy
Tadeusz Kosibowicz z żoną Małgorzatą
Tadeusz Kosibowicz z żoną Małgorzatą
Imię i nazwisko Tadeusz Kosibowicz
Data i miejsce urodzenia 30 listopada 1893
Nowy Sącz
Data i miejsce śmierci 7 kwietnia 1940
Będzin
Zawód lekarz, dyrektor szpitala

Tadeusz Kosibowicz (1893 - 1971), lekarz, dyrektor szpitala. Urodził się w 30 listopada 1893 roku w Nowym Sączu. Przed wybuchem I wojny światowej rozpoczął studia medyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W ukończeniu studiów przeszkodził mu wybuch I wojny światowej. W czasie jej trwania był sanitariuszem. Za bezinteresownie niesioną pomoc i poświęcenie w 1916 roku otrzymał Medal Czerwonego Krzyża wraz ze srebrnym odznaczeniem Pielęgniarz-Ochotnik. Niezwłocznie po zakończeniu wojny ukończył studia. W 1918 roku otrzymał tytuł Doktora Wszechnauk Medycznych. Rok później wraz z żoną zamieszkał w Będzinie oraz rozpoczął pracę lekarza w miejskim szpitalu. W 1920 roku pomagał umieszczać rannych uczestników II powstania m.in. w będzińskim szpitalu. Zaangażowanie i poświecenie młodego lekarza nie pozostało niezauważone. W 1921 roku został mianowany dyrektorem Szpitala Powiatowego w Będzinie. Dzięki jego staraniom szpital rozbudowano i unowocześniono laboratorium. Jako członek Towarzystwa Lekarskiego zaangażował się w uruchomienie nowego ośrodka zdrowia w Będzinie przy ulicy Krakowskiej. Mieszkańcy Będzina darzyli go olbrzymim zaufaniem. Nagminnie zwracano się do niego o pomoc nie tylko medyczną. Wraz z wybuchem II wojny światowej rozpoczęła się eksterminacja ludności żydowskiej zamieszkałej w Będzinie. Tadeusz Kosibowicz w konspiracji przed hitlerowcami leczył żydów w szpitalu i ukrywał ich. W 1940 roku został zdekonspirowany. Za udzielenie pomocy wrogom III Rzeszy trafił do obozu koncentracyjnego. Więziony przez trzy miesiące w Dachau, leczył Żydów chorych na tyfus. Do końca II wojny światowej przebywał kolejno w obozach w Sachsenhausen, Majdanku i Gross Rosen, gdzie potajemnie, z narażeniem życia, udzielał pomocy medycznej.

Wkrótce po zakończeniu wojny Tadeusz Kosibowicz ponownie objął stanowisko dyrektora szpitala w Będzinie. W okresie tym środowiska kombatanckie odznaczyły go medalami „Zwycięstwo i Wolność”, „Bojownikom Śląska”, „Śląskim Krzyżem Powstańczym” oraz dwukrotnie Odznaką Grunwaldzką. Gdy nasilił się stalinowski terror, ówczesna władza za odmowę wstąpienia do PZPR, odmowę zamknięcia kaplicy szpitalnej i zdjęcia krzyży w szpitalnych salach w 1951 roku pozbawiła Tadeusza Kosibowicza funkcji dyrektora szpitala.

W 2006 r. otrzymał pośmiertnie Medalem Sprawiedliwy wśród Narodów Świata przyznawany osobom, które z narażeniem własnego życia ratowały Żydów. 7 kwietnia 2008 r. na budynku Powiatowego Zespołu Zakładów Opieki Zdrowotnej (dawnego szpitala) w Będzinie przy ul. Małachowskiego 12 wmurowano pamiątkową tablica poświęconą pamięci dr. Tadeusza Kosibowicza (na wniosek Rady Powiatu) o treści: „Pamięci dr Tadeusza Kosibowicza, wieloletniego dyrektora szpitala w Będzinie, więźnia hitlerowskich obozów koncentracyjnych, odznaczonego medalem „Sprawiedliwy wśród Narodów Świata”. Mieszkańcy Powiatu Będzińskiego”. Tadeusz Kosibowicz zmarł 6 lipca1971 roku w Katowicach, w wieku 82 lat.

Biogram opracował: Piotr Dudała

Źródło: „https://wikizaglebie.pl/index.php?title=Tadeusz_Kosibowicz&oldid=7390”