Muzeum Saturn w Czeladzi: Różnice pomiędzy wersjami

Z WikiZagłębie
Linia 28: Linia 28:


==Historia==
==Historia==
Muzeum funkcjonuje od [[1 marca]] [[2009]] roku<ref>{{cytuj stronę|url=http://sosnowiec.gazeta.pl/gazetasosnowiec/1,93867,6354906,Muzeum_Saturn_w_Czeladzi_juz_dziala.html|tytuł=Muzeum Saturn w Czeladzi już działa|opublikowany=sosnowiec.gazeta.pl/|data dostępu=2014-01-14}}</ref>.
Czeladzkie muzeum zostało utworzone na bazie, powołanej przez ówczesnego burmistrza w kwietniu 2003 r., Czeladzkiej Izby Tradycji działającej w strukturach Miejskiej Biblioteki Publicznej im. Marii Nogajowej. Powołane mocą uchwały podjętej przez radnych Rady Miejskiej 30 października 2008 r., oficjalną działalność rozpoczęło z dniem 1 marca 2009 r. po uzgodnieniu statutu i jego akceptacji przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Nowo utworzonej instytucji nadano nazwę Muzeum Saturn w Czeladzi, nawiązując do już zlikwidowanej wprawdzie, ale przez ponad 100. lat prężnie działającej na terenie naszego miasta kopalni. Dodanie określenia Saturn było ukłonem wobec przeszłości oraz
symbolem zachowania ciągłości dziejowej i podtrzymania w mieście tradycji górniczych. Za swą siedzibę placówka otrzymała dawną willę dyrektora kopalni„Saturn”. Budynek ten, położony w parku przy ulicy Dehnelów na terenach niegdyś należących do Towarzystwa Górniczo-Przemysłowego „Saturn”S.A. to urokliwa budowla w stylu dworku polskiego, wzniesiona w latach 1923-25 przez Towarzystwo. Do 1939 r. pełniła funkcję domu mieszkalnego dyrektora kopalni, po wybuchu wojny została przejęta przez Niemców. Po wyzwoleniu w 1945 r. w jej wnętrzach znalazły schronienie i dom osierocone
dzieci uratowane z hitlerowskiego obozu w Potulicach k/Bydgoszczy, które w pałacu przerobionym na sierociniec mieszkały 3 lata. Później budynek zagospodarowała
kopalnia na własne potrzeby. Do końca lat 60. mieścił się tu hotel dla pracowników, a
w latach 70. stał się siedzibą klubu Naczelnej Organizacji Technicznej „Pod Filarami”, nad którym opiekę sprawowało Zakładowe Koło Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Górnictwa. Po likwidacji kopalni w 1997 roku właścicielem obiektów kopalnianych, w tym pałacyku, stała się gmina Czeladź. Wtedy też miasto przystąpiło
do generalnego remontu obiektu realizowanego etapami przez kilka lat. Przed odnowionym pałacem została odtworzona istniejąca przed wojną fontanna, którą ozdobiono piękną rzeźbą Chłopca z łabędziem Theodora E. Kalidego.


==Wystawy stałe==
==Wystawy stałe==

Wersja z 11:22, 20 sty 2014

Jednostka kultury
Saturn Muzeum Czeladź logo.JPG
Nazwa obiektu Muzeum Saturn
Miejscowość Czeladź
Adres Dehnelów 10
Rodzaj jednostki Muzeum
Dyrektor Iwona Szaleniec
[{{{www}}} Strona internetowa]

Muzeum Saturn w Czeladzi.

Informacje

Adres: ul. Dehnelów 10, Czeladź

Dział Organizacyjno-Administracyjny tel. (0-32) 265 42 93

Dział Historii Miasta i Górnictwa Zagłębia Dąbrowskiego tel. (0-32) 265 42 98

e-mail:

muzeumczeladz@gmail.com
muzealnaczeladz@o2.pl
historia.muzeumsaturn@op.pl

dyrektor.saturn@muzeum-saturn.czeladz.pl

Historia

Czeladzkie muzeum zostało utworzone na bazie, powołanej przez ówczesnego burmistrza w kwietniu 2003 r., Czeladzkiej Izby Tradycji działającej w strukturach Miejskiej Biblioteki Publicznej im. Marii Nogajowej. Powołane mocą uchwały podjętej przez radnych Rady Miejskiej 30 października 2008 r., oficjalną działalność rozpoczęło z dniem 1 marca 2009 r. po uzgodnieniu statutu i jego akceptacji przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Nowo utworzonej instytucji nadano nazwę Muzeum Saturn w Czeladzi, nawiązując do już zlikwidowanej wprawdzie, ale przez ponad 100. lat prężnie działającej na terenie naszego miasta kopalni. Dodanie określenia Saturn było ukłonem wobec przeszłości oraz symbolem zachowania ciągłości dziejowej i podtrzymania w mieście tradycji górniczych. Za swą siedzibę placówka otrzymała dawną willę dyrektora kopalni„Saturn”. Budynek ten, położony w parku przy ulicy Dehnelów na terenach niegdyś należących do Towarzystwa Górniczo-Przemysłowego „Saturn”S.A. to urokliwa budowla w stylu dworku polskiego, wzniesiona w latach 1923-25 przez Towarzystwo. Do 1939 r. pełniła funkcję domu mieszkalnego dyrektora kopalni, po wybuchu wojny została przejęta przez Niemców. Po wyzwoleniu w 1945 r. w jej wnętrzach znalazły schronienie i dom osierocone dzieci uratowane z hitlerowskiego obozu w Potulicach k/Bydgoszczy, które w pałacu przerobionym na sierociniec mieszkały 3 lata. Później budynek zagospodarowała kopalnia na własne potrzeby. Do końca lat 60. mieścił się tu hotel dla pracowników, a w latach 70. stał się siedzibą klubu Naczelnej Organizacji Technicznej „Pod Filarami”, nad którym opiekę sprawowało Zakładowe Koło Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Górnictwa. Po likwidacji kopalni w 1997 roku właścicielem obiektów kopalnianych, w tym pałacyku, stała się gmina Czeladź. Wtedy też miasto przystąpiło do generalnego remontu obiektu realizowanego etapami przez kilka lat. Przed odnowionym pałacem została odtworzona istniejąca przed wojną fontanna, którą ozdobiono piękną rzeźbą Chłopca z łabędziem Theodora E. Kalidego.

Wystawy stałe

......................

......................

.......................

Wystawy czasowe

......................

......................

.......................

Działalność edukacyjna

Muzeum prowadzi lekcje muzealne oraz organizuje wycieczki historyczne.

Działalność wydawnicza

Historia Czeladzi”(tom I, II) – pierwsza naukowa praca zbiorowa przedstawiająca dzieje Czeladzi od czasów najdawniejszych po współczesność, od pradziejów miasta zrekonstruowanych w oparciu o badania archeologiczne aż po rok 2000.Monografia prezentuje Czeladź nie tylko w ujęciu przyczynowo – skutkowym wydarzeń historycznych, ale także charakteryzuje życie gospodarcze, społeczne, religijne, polityczne miasta w różnych okresach czasowych. To monumentalne, dwutomowe dzieło zostało stworzone przez 12 współautorów na co dzień pracowników naukowych wyższych uczelni humanistycznych, z wykorzystaniem zachowanych dokumentów i materiałów archiwalnych. Praca zbiorowa pod redakcją Jana Drabiny, redakcja graficzna i opracowanie graficzne – Jan i Krystyna Holeksa.; Tom I -550 stron, tom II - 557 stron, rok wydania – 2012.

Linki zewnętrzne

Przypisy