Księstwo Siewierskie (1443-1790)

Księstwo Siewierskie (łac. Ducatus Severiensis; czes.Seveřské knížectví) - księstwo istniejące od 1341 roku do 1815 roku. Formalnie tytuł księcia siewierskiego używano do 1951 roku .Księstwo położone na Wyżynie Śląsko-Krakowskiej (Zachodniomałopolskiej) w dorzeczu Czarnej Przemszy i Warty. Zachodnią granice księstwa stanowiła rzeka Brynica ,a nastepnie przebiegała pomiędzy miejscowościami Woźniki i Koziegłowy i biegła do rzeki Lipinki. Lipnik stanowił północną granicę .W miejscu połaczenia z Wartą granica skręcała na południe . Rzeka Warta i Czarna Przemsza stanowią wschodnią granice .stanowiła wschodnią granicę Księstwa W skład księstwa wchodziły m.in.: Siewierz,Czeladź,Milowice,Łagisza, Miłobądź, Grodziec , Wojkowice, Sarnów , Przeców , Bobrowniki ,Psary ,Dobieszowice ,Rogoźnik , Chrószczobród ,Przeczyce, Siemonia,Mierzęcice ,Targoszyce, Ożarowice ,Pyrzowice(Perzowice) , Zędek ,Markowice,Pinczyce ,Koziegłowy ,Koziegłówki ,Cynków, Rudnik Mały ,Kamienica Polska ,Rudnik Wielki.

Historia

Obszar Księstwa według dzisiejszych granic regionu

Księstwo Siewierskie na mapie umocnień tzw. orlich gniazd

Wcześniej bowiem jeszcze, książę dzielnicy krakowskiej, Kazimierz II Sprawiedliwy, po zdobyciu władzy w 1177, podarował Mieszkowi Plątonogiemu, księciu raciborskiemu, Siewierz wchodzący w skład kasztelanii bytomskiej i wraz z kasztelanią oświęcimską. Od XIV wieku księstwo we władaniu Piastów Śląskich zależnych od państwa czeskiego. W latach 1443 - 1790 samodzielne księstwo, pod panowaniem książąt siewierskich, którymi byli kolejni biskupi krakowscy. Był to obszar niezależny od królów polskich.

W Księstwie funkcjonowało twarde prawo i funkcjonował zakaz osadnictwa żydowskiego.