Kopalnia "Wiktor" (Sosnowiec-Milowice): Różnice pomiędzy wersjami

Z WikiZagłębie
Nie podano opisu zmian
Nie podano opisu zmian
 
(Nie pokazano 36 wersji utworzonych przez 3 użytkowników)
Linia 1: Linia 1:
'''Kopalnia Wiktor''' - początkowo odkrywkowa kopalnia węgla kamiennego, którą w 1822 roku założył w ówczesnej wsi [[Milowice (Sosnowiec)|Milowice]] Józef Błeszyński. W latach 30. XIX wieku kopalnie unieruchomiono i wybuchł w niej pożar. Uruchomiono ją ponownie, wprowadzając w latach 50. eksploatację podziemną. Pod koniec 1868 roku kopalnię nabył [[Szymon Kuźnicki]]. Pod koniec lat 90. XIX wieku kopalnię przemianowano na Kopalnię "Milowice".
{{Kopalnia infobox
[[Kategoria:Górnictwo węglowe w Zagłębiu Dąbrowskim|W, Kopalnia "Wiktor" (Sosnowiec)]]
|Nazwa = '''Milowice'''
[[Kategoria:Kopalnie w Wojkowicach|W, Kopalnia "Wiktor" (Sosnowiec)]]
|Poprzednie nazwy = Wiktor
|Grafika = Pocztowka_sosnowiec_kopalnia_milowice_0001.jpg
|Forma prawna =
|Założyciele = ?
|Data powstania = ???
|Data likwidacji = [[1996]]
|Miejscowość = [[Milowice (Sosnowiec)|Milowice]] / [[Sosnowiec]]
|Lokalizacja =
|Adres =
|Dyrektor =
|Inżynier =
|Produkty = Węgiel kamienny
}}
 
'''Kopalnia "Wiktor"''' / '''Kopalnia "Milowice"''' - początkowo odkrywkowa kopalnia węgla kamiennego, którą w [[1822]] r. założył w ówczesnej wsi [[Milowice (Sosnowiec)|Milowice]] [[Józef Błeszyński]], po włączeniu Milowic do Sosnowca,  kopalnia na terenie miasta [[Sosnowiec]] zlokalizowana pod adresem  ul. Baczyńskiego Krzysztofa Kamila 25.
 
 
==Historia==
[[Plik:Sosnowiec Milowice 1921.jpg|thumb|400px|Kopalnia Wiktor na planie z 1921 roku]]
Zatrudniała ona 66 robotników i wydobywała ok. 10 tys, ton surowca rocznie.  Zaopatrywała w węgiel pobliską hutę cynku, należącą również do właściciela majątku. Po unieruchomieniu huty, w latach 30. X IX w. wydobycie węgla gwałtownie spadło. Kopalnia została częściowo  nieuruchomiona, a ponadto wybuchł w niej pożar.
 
==Właściciele kopalni==
Dobra [[Milowice (Sosnowiec)|milowickie]] odziedziczył w [[1835]] r. stryjeczny brat Józefa, [[Ignacy Błeszyński]]. Sprzedał je [[Jan Kubiczek|Janowi Kubiczkowi]] ([[1838]]), który uruchomił oba zakłady, a następnie w [[1841]] r. wydzierżawił je krakowskim kupcom Joachimowi Grynbergowi i Maurycemu Józefowi Rozentalowi.
 
Od [[1855]] r. hutę i kopalnię dzierżawili: kupiec z Mysłowic [[Abraham Kuźnicki]] oraz bracia Jakub i Izrael Pniowerowie. Wprowadzili oni eksploatację podziemną, przy użyci u maszyny parowej. Pierwszy szyb wydobywczy miał 58 m głębokości i nosi nazwę ,,Anna”. Zbudowano wówczas kotłownię oraz sortownię.
 
Kolejny właściciel [[Milowice (Sosnowiec)|Milowic]] (od [[1861]]) syn [[Jan Kubiczek|Jana Kubiczka]], [[Julian Kubiczek|Julian]] sprzedał w [[1865]] r. majątek wraz zakładami przemysłowymi (obok huty i kopalni powstała również fabryka drutu i gwoździ) [[Szmul Hamburger|Szmulowi Hamburgerowi]] – właścicielowi młyna parowego w [[Małobądz (Będzin)| Małobądzu]]. W okresie jego gospodarowania (przez blisko 4 lata) wydobycie w kopalni znacznie wzrosło. W [[1868]] r. wynosiło ono 24,8 tys. ton, gdy w [[1864]] r.- 13,6 tys. ton przy zatrudnieniu 102 robotników.  W kopalni działały 4 maszyny parowe o mocy 82 KM.
 
Pod koniec [[1868]] r. [[Milowice (Sosnowiec)|Milowice]] nabył kupiec [[Szymon Kuźnicki]] z Mysłowic. W celu przeprowadzenia dalszych inwestycji w majątku utworzył on firmę pn. „Dom Handlowy S. Kuznitzky i spółka” do której obok niego weszli Markus Feige i Zygmunt Pringsheim z Wrocławia. Spółka zmodernizowała kopalnię (hutę cynku i gwoździarnię zlikwidowano). W latach 70. zakład posiadał 3 maszyny (odwadniającą, wyciągową i pomocniczą) o mocy l05 KM.
Załoga liczyła 283 osoby, a wydobycie wynosiło 41 ,6 tys. ton w [[1870]] r., a w [[1873]] r. - 71 tys. ton.
 
==Węgiel dla Huty „Aleksander”==
Dalszy rozwój kopalni, w latach 80. XlX w. wiązał się z budową [[Huta "Milowice" (Sosnowiec)|huty „Aleksander”]], która miała być głównym odbiorcą węgla. Wydrążono nowe szyby, zmodernizowano transport podziemny, zbudowano większą kotłownię. Wydobycie wzrosło do 153 tys. ton w [[1886]] r. i 190 tys. ton w [[1890]] r.
 
==Spółka Akcyjna==
W związku z napływem wód podziemnych i koniecznością zainstalowania dodatkowych pomp odwadniających, co zwiększało koszty, produkcja znacznie zmalała. W [[1892]] r. wydobyto tylko 56 tys. ton wę la. Zatrudnienie wynosiło wówczas ok. 400 robotników. Aby uzyskać fundusze na
dalsze inwestycje wdowa po [[Szymon Kuźnicki|Szymonie Kuźnickim]] i pozostali współwłaściciele utworzyli spółkę akcyjną pn. Towarzystwo Kopalń i Hut w Milowicach.
W [[1895]] r. akcje spółki w całości wykupiło [[Towarzystwo Kopalń i Zakładów Hutniczych Sosnowieckich]] - największe przedsiębiorstwo górnicze w [[Zagłębie Dąbrowskie|Zagłębiu Dąbrowskim]] reprezentujące kapitał francusko-belgijski. Dysponowało ono niezbędnymi środkami do rozbudowy i modernizacji zakładu. Wybudowano nowe szyby: „Renault” (później „Wiktor”), „Łoboda”, „Drzewny”, nową sortownię, elektrownię, a na powierzchni budynek biurowy,
magazyn, warsztaty mechaniczne z kuźnią, łaźnię, dom noclegowy, dom dla urzędników. W kopalni zatrudniono fachowców o wysokich kwalifikacjach – zawiadowcą (dyrektorem) był [[Jan Brzostowski]], absolwent Instytutu Górniczego w Petersburgu. W latach 90. XIX w. kopalnia przemianowana została na „Milowice”. Do nazwy „Wiktor” powrócono przejściowo w lalach
[[1920]] – [[1926]].
 
==Wzrost wydobycia węgla==
Kopalnia osiągnęła najwyższy poziom wydobycia wśród zakładów należących do Towarzystwa Sosnowieckiego. W [[1894]] r. wynosił o ono 178 tys., w [[1900]] r. 298 tys., a w [[1913]] r. prawie 648 tys. ton. Produkcja węgla w latach [[1894]] - [[1913]] wzrosła aż o 263 %. W [[1900]] r. zatrudnienie wynosiło tutaj 800 osób, a w [[1914]] r.- 1400.
 
==Okres I wojny światowej==
Po wybuchu I wojny światowej kopalnię częściowo zdewastowali Niemcy, lecz szybko wznowili produkcję Finansowanie zakładu przejęły banki niemieckie. Wydobycie węgla w okresie okupacji było znacznie niższe niż przed wojną.
 
==Okres po I wojnie światowej==
Po odzyskaniu niepodległości kopalnia „Milowice” znajdowała się w złym stanie technicznym - wyeksploatowane maszyny i urządzenia wymagały modernizacji. Odbudowa zakładu przez jego właściciela, [[Towarzystwo Kopalń i Zakładów Hutniczych Sosnowieckich]], postępowała powoli. Pompy do odwadniania pochodzące z początku XX w. wymieniono na nowocześniejsze, o napędzie elektrycznym, dopiero w latach 30. Do najważniejszych inwestycji dwudziestolecia międzywojennego należało: zainstalowanie nowych kompresorów, połączenie kopalni kablem z [[Elektrownia „Modrzejów”|elektrownią „Modrzejów”]] ([[1926]]), zainstalowanie
turbopompy elektrycznej, rozpoczęcie budowy ([[1938]]) trakcji elektrycznej na głównym chodniku (ukończono ją w końcu [[1939]]). W [[1919]] r. kopalnia wyprodukowała 370 tys. ton węgla, w [[1920]] r. - 388,7 tys., w [[1921]] r. - 442,5 tys. a w [[1922]] r. - 572,4 tys. ton. Kolejne lata przyniosły spadek wydobycia co spowodowane był o m.in. kurczeniem się rynku zbytu na rzecz
bardziej konkurencyjnych kopalń górnośląskich, które w [[1922]] r. znalazły się w granicach Polski.
 
==Kryzys==
Zasadniczy wpływ na poziom produkcji w latach 30. wywarł wielki kryzys gospodarczy, który objął cały świat kapitalistyczny. Najniższe wydobycie w kopalni „Milowice” przypadło na [[1932]] r. i wyniosło 206,8 tys. ton, gdy w [[1929]] r. -427,8 tys. ton (najwyższy poziom produkcji przed kryzysem), a w [[1930]] r. - 32 1 ,2 tys. Wyraźniejszy wzrost nastąpił dopiero w [[1937]] r. -
378 tys. ton i [[1938]] r. - 472tys. ton. Przez cały okres międzywojenny kopalnia nie zdołała osiągnąć wielkości produkcji sprzed I wojny światowej.
 
W zależności od koniunktury w górnictwie zmieniał się również stan zatrudnienia. Statystyki podają, iż w [[1927]] r. w kopalni pracowało 1755 osób, w [[1929]] r.- 1183, [[1933]] r. - 1097, w 1935 r. - 895, [[1937]] r. - 953. W sierpniu [[1939]] r. zatrudnienie wynosiło 1355 osób.
 
==Okres II wojny światowej==
Po wybuchu II wojny światowej kopalnia przejęta została przez władze niemieckie. Zarządzał nią początkowo niejaki '''Felkel''', a następnie od [[1943]] r. - '''Seibert'''. Tuż przed wyzwoleniem kopalnię unieruchomiono. Robotnicy zabezpieczyli jednak zakład przed likwidacją utrzymując m.in. pompy w ruchu. Produkcję wznowiono w połowie lutego.
 
==Okres po II wojnie światowej==
[[Plik:150 lat kopalni milowice.jpg|thumb|300px|Grafika na kopercie do listów]]
 
Od [[1945]] r. kopalnia należala do [[Dąbrowskie Zjednoczenie Przemysłu Węglowego w Sosnowcu|Dąbrowskiego Zjednoczenia Przemysłu Węglowego]]. W grudniu [[1945]] r. zatrudniała 1337 prawników fizycznych i umysłowych. Produkcja węgla wynosiła w [[1945]] r. - 2 17,6 tys. ton, a w [[1946]] r. już 33 1,3 tys. ton.
 
Jeszcze w kwietniu [[1945]] roku utworzono obozy pracy przymusowej kopalni „Milowice” (301/II/6). Do obozu pracy przymusowej „Milowice” byli kierowani więźniowie członkowie SS
i policji zatrudnieni w przemyśle węglowym oraz wycofywani z transportów repatriacyjnych z Gliwic. W kwietniu 1950 zlikwidowano obóz pracy a więźniów przewieziono do {{W|NRD|NRD}}
 
Inwestycje, początkowo niewielkie, z czasem wzrastały. W latach [[1949]] - [[1950]] pogłębiono szyb '''„Anna”''' i przerobiono go na wydobywczy. Od [[1950]] r. zaczęto wprowadzać system eksploatacji ścianowej i stosować mechaniczne urabianie węgla. W [[1961]] r. zautomatyzowano przenośniki taśmowe, rozbudowano łaźnię i lampiarnię. Produkcja węgla znacznie wzrosła - do 1.333,6 tys. ton w [[1970]] r. Kopalnia wydobywała także {{W|bentonit|bentonit}}, surowiec mający zastosowanie w hutnictwie. Od [[1957]] r. przy kopalni działał zakład prefabrykatów produkujący pustaki, a później obudowę żelbetonową i płyty do nakrywania ścieków.
 
==Połączenie kopalni==
Z czasem wydobycie malało, sama zaś kopalnia [[1 stycznia]] [[1973]] roku połączona została z czeladzką [[Kopalnia "Czeladź" (Czeladź-Piaski)|kopalnią „Czeladź”]] tworząc kopalnię "Milowice-Czeladź", a ta zaś po trzech latach [[1 stycznia]] [[1976]] przyłączona została do [[Kopalnia "Czerwona Gwardia"|kopalni „Czerwona Gwardia”]] (dawna [[Kopalnia "Saturn" (Czeladź)|„Saturn”]]) a kopalnia w [[Milowice (Sosnowiec)|Milowicach]] funkcjonowała jako zakład pod nazwą '''Czerwona Gwardia Ruch Milowice'''. W styczniu [[1990]] roku połączonym kopalniom nadano nazwę „Saturn” pochodzącą od przedwojennej nazwy jednej z połączonych kopalni a oddział milowicki istniał pod nazwą Ruch / Ruch II Saturn. 
 
==Likwidacja==
W [[1996]] roku została zlikwidowana a budynki wyburzone. Obecnie na terenach po kopalni znajdują się hale produkcyjne, w tym zakładów mięsnych Duda, oraz  dyskont spożywczy.
 
==Galeria==
<gallery>
Plik:Pocztowka_sosnowiec_kopalnia_milowice_0001.jpg|Pocztówka przedstawiająca kopalnię "Milowice" (wczesniej kopalnia "Wiktor")
Plik:Sosnowiec-Kopalnia-Milowice.jpg|Kopalnia Milowice
Plik:Sosnowiec Milowice - 1921 2.jpg|Lokalizacja Kopalnii na planie z 1921 roku
Plik:Kopalnia Milowice.jpg|Kopalnia Milowice w latach 80-tych XX w.
Plik:Brak zdjęcia.jpg|Opis zdjęcia:
</gallery>
 
==Bibliografia==
*{{Cytuj książkę  | nazwisko = Śmiałek| imię = Małgorzata |nazwisko2= |imię2= | tytuł = [[Sosnowieckie ABC (4)|Sosnowieckie ABC, tom IV]] | data =[[2005]] | wydawca = [[Muzeum w Sosnowcu]] | miejsce =  | isbn = 83-89199-15-7 | strony = 67-70}}
*[[Jerzy Jaros|Jaros Jerzy]]: ''[[Słownik historyczny kopalń węgla na ziemiach polskich]]''. Katowice [[1972]].
*[[Jerzy Jaros|Jaros Jerzy]]: ''[[Słownik historyczny kopalń węgla na ziemiach polskich (Wyd. II)]]''. Katowice [[1984]].
 
 
[[Kategoria:Górnictwo węglowe w Zagłębiu Dąbrowskim|S, Kopalnia "Wiktor" (Sosnowiec-Milowice)]]
[[Kategoria:Kopalnie w Sosnowcu|W, Kopalnia "Wiktor" (Sosnowiec-Milowice)]]
[[Kategoria: Zakłady przemysłowe]]
[[Kategoria: Zakłady przemysłowe]]
[[Kategoria: Milowice]]
[[Kategoria:Nieistniejące miejsca w Sosnowcu]]

Aktualna wersja na dzień 08:35, 30 sie 2022

Kopalnie w Zagłębiu Dąbrowskim
Pocztowka sosnowiec kopalnia milowice 0001.jpg
Milowice
Miejscowość Milowice / Sosnowiec
Poprzednie nazwy Wiktor
Założyciele ?
Data powstania ???
Data likwidacji 1996
Produkty

Węgiel kamienny

Kopalnia "Wiktor" / Kopalnia "Milowice" - początkowo odkrywkowa kopalnia węgla kamiennego, którą w 1822 r. założył w ówczesnej wsi Milowice Józef Błeszyński, po włączeniu Milowic do Sosnowca, kopalnia na terenie miasta Sosnowiec zlokalizowana pod adresem ul. Baczyńskiego Krzysztofa Kamila 25.


Historia

Kopalnia Wiktor na planie z 1921 roku

Zatrudniała ona 66 robotników i wydobywała ok. 10 tys, ton surowca rocznie. Zaopatrywała w węgiel pobliską hutę cynku, należącą również do właściciela majątku. Po unieruchomieniu huty, w latach 30. X IX w. wydobycie węgla gwałtownie spadło. Kopalnia została częściowo nieuruchomiona, a ponadto wybuchł w niej pożar.

Właściciele kopalni

Dobra milowickie odziedziczył w 1835 r. stryjeczny brat Józefa, Ignacy Błeszyński. Sprzedał je Janowi Kubiczkowi (1838), który uruchomił oba zakłady, a następnie w 1841 r. wydzierżawił je krakowskim kupcom Joachimowi Grynbergowi i Maurycemu Józefowi Rozentalowi.

Od 1855 r. hutę i kopalnię dzierżawili: kupiec z Mysłowic Abraham Kuźnicki oraz bracia Jakub i Izrael Pniowerowie. Wprowadzili oni eksploatację podziemną, przy użyci u maszyny parowej. Pierwszy szyb wydobywczy miał 58 m głębokości i nosi nazwę ,,Anna”. Zbudowano wówczas kotłownię oraz sortownię.

Kolejny właściciel Milowic (od 1861) syn Jana Kubiczka, Julian sprzedał w 1865 r. majątek wraz zakładami przemysłowymi (obok huty i kopalni powstała również fabryka drutu i gwoździ) Szmulowi Hamburgerowi – właścicielowi młyna parowego w Małobądzu. W okresie jego gospodarowania (przez blisko 4 lata) wydobycie w kopalni znacznie wzrosło. W 1868 r. wynosiło ono 24,8 tys. ton, gdy w 1864 r.- 13,6 tys. ton przy zatrudnieniu 102 robotników. W kopalni działały 4 maszyny parowe o mocy 82 KM.

Pod koniec 1868 r. Milowice nabył kupiec Szymon Kuźnicki z Mysłowic. W celu przeprowadzenia dalszych inwestycji w majątku utworzył on firmę pn. „Dom Handlowy S. Kuznitzky i spółka” do której obok niego weszli Markus Feige i Zygmunt Pringsheim z Wrocławia. Spółka zmodernizowała kopalnię (hutę cynku i gwoździarnię zlikwidowano). W latach 70. zakład posiadał 3 maszyny (odwadniającą, wyciągową i pomocniczą) o mocy l05 KM. Załoga liczyła 283 osoby, a wydobycie wynosiło 41 ,6 tys. ton w 1870 r., a w 1873 r. - 71 tys. ton.

Węgiel dla Huty „Aleksander”

Dalszy rozwój kopalni, w latach 80. XlX w. wiązał się z budową huty „Aleksander”, która miała być głównym odbiorcą węgla. Wydrążono nowe szyby, zmodernizowano transport podziemny, zbudowano większą kotłownię. Wydobycie wzrosło do 153 tys. ton w 1886 r. i 190 tys. ton w 1890 r.

Spółka Akcyjna

W związku z napływem wód podziemnych i koniecznością zainstalowania dodatkowych pomp odwadniających, co zwiększało koszty, produkcja znacznie zmalała. W 1892 r. wydobyto tylko 56 tys. ton wę la. Zatrudnienie wynosiło wówczas ok. 400 robotników. Aby uzyskać fundusze na dalsze inwestycje wdowa po Szymonie Kuźnickim i pozostali współwłaściciele utworzyli spółkę akcyjną pn. Towarzystwo Kopalń i Hut w Milowicach. W 1895 r. akcje spółki w całości wykupiło Towarzystwo Kopalń i Zakładów Hutniczych Sosnowieckich - największe przedsiębiorstwo górnicze w Zagłębiu Dąbrowskim reprezentujące kapitał francusko-belgijski. Dysponowało ono niezbędnymi środkami do rozbudowy i modernizacji zakładu. Wybudowano nowe szyby: „Renault” (później „Wiktor”), „Łoboda”, „Drzewny”, nową sortownię, elektrownię, a na powierzchni budynek biurowy, magazyn, warsztaty mechaniczne z kuźnią, łaźnię, dom noclegowy, dom dla urzędników. W kopalni zatrudniono fachowców o wysokich kwalifikacjach – zawiadowcą (dyrektorem) był Jan Brzostowski, absolwent Instytutu Górniczego w Petersburgu. W latach 90. XIX w. kopalnia przemianowana została na „Milowice”. Do nazwy „Wiktor” powrócono przejściowo w lalach 19201926.

Wzrost wydobycia węgla

Kopalnia osiągnęła najwyższy poziom wydobycia wśród zakładów należących do Towarzystwa Sosnowieckiego. W 1894 r. wynosił o ono 178 tys., w 1900 r. 298 tys., a w 1913 r. prawie 648 tys. ton. Produkcja węgla w latach 1894 - 1913 wzrosła aż o 263 %. W 1900 r. zatrudnienie wynosiło tutaj 800 osób, a w 1914 r.- 1400.

Okres I wojny światowej

Po wybuchu I wojny światowej kopalnię częściowo zdewastowali Niemcy, lecz szybko wznowili produkcję Finansowanie zakładu przejęły banki niemieckie. Wydobycie węgla w okresie okupacji było znacznie niższe niż przed wojną.

Okres po I wojnie światowej

Po odzyskaniu niepodległości kopalnia „Milowice” znajdowała się w złym stanie technicznym - wyeksploatowane maszyny i urządzenia wymagały modernizacji. Odbudowa zakładu przez jego właściciela, Towarzystwo Kopalń i Zakładów Hutniczych Sosnowieckich, postępowała powoli. Pompy do odwadniania pochodzące z początku XX w. wymieniono na nowocześniejsze, o napędzie elektrycznym, dopiero w latach 30. Do najważniejszych inwestycji dwudziestolecia międzywojennego należało: zainstalowanie nowych kompresorów, połączenie kopalni kablem z elektrownią „Modrzejów” (1926), zainstalowanie turbopompy elektrycznej, rozpoczęcie budowy (1938) trakcji elektrycznej na głównym chodniku (ukończono ją w końcu 1939). W 1919 r. kopalnia wyprodukowała 370 tys. ton węgla, w 1920 r. - 388,7 tys., w 1921 r. - 442,5 tys. a w 1922 r. - 572,4 tys. ton. Kolejne lata przyniosły spadek wydobycia co spowodowane był o m.in. kurczeniem się rynku zbytu na rzecz bardziej konkurencyjnych kopalń górnośląskich, które w 1922 r. znalazły się w granicach Polski.

Kryzys

Zasadniczy wpływ na poziom produkcji w latach 30. wywarł wielki kryzys gospodarczy, który objął cały świat kapitalistyczny. Najniższe wydobycie w kopalni „Milowice” przypadło na 1932 r. i wyniosło 206,8 tys. ton, gdy w 1929 r. -427,8 tys. ton (najwyższy poziom produkcji przed kryzysem), a w 1930 r. - 32 1 ,2 tys. Wyraźniejszy wzrost nastąpił dopiero w 1937 r. - 378 tys. ton i 1938 r. - 472tys. ton. Przez cały okres międzywojenny kopalnia nie zdołała osiągnąć wielkości produkcji sprzed I wojny światowej.

W zależności od koniunktury w górnictwie zmieniał się również stan zatrudnienia. Statystyki podają, iż w 1927 r. w kopalni pracowało 1755 osób, w 1929 r.- 1183, 1933 r. - 1097, w 1935 r. - 895, 1937 r. - 953. W sierpniu 1939 r. zatrudnienie wynosiło 1355 osób.

Okres II wojny światowej

Po wybuchu II wojny światowej kopalnia przejęta została przez władze niemieckie. Zarządzał nią początkowo niejaki Felkel, a następnie od 1943 r. - Seibert. Tuż przed wyzwoleniem kopalnię unieruchomiono. Robotnicy zabezpieczyli jednak zakład przed likwidacją utrzymując m.in. pompy w ruchu. Produkcję wznowiono w połowie lutego.

Okres po II wojnie światowej

Grafika na kopercie do listów

Od 1945 r. kopalnia należala do Dąbrowskiego Zjednoczenia Przemysłu Węglowego. W grudniu 1945 r. zatrudniała 1337 prawników fizycznych i umysłowych. Produkcja węgla wynosiła w 1945 r. - 2 17,6 tys. ton, a w 1946 r. już 33 1,3 tys. ton.

Jeszcze w kwietniu 1945 roku utworzono obozy pracy przymusowej kopalni „Milowice” (301/II/6). Do obozu pracy przymusowej „Milowice” byli kierowani więźniowie członkowie SS i policji zatrudnieni w przemyśle węglowym oraz wycofywani z transportów repatriacyjnych z Gliwic. W kwietniu 1950 zlikwidowano obóz pracy a więźniów przewieziono do NRD

Inwestycje, początkowo niewielkie, z czasem wzrastały. W latach 1949 - 1950 pogłębiono szyb „Anna” i przerobiono go na wydobywczy. Od 1950 r. zaczęto wprowadzać system eksploatacji ścianowej i stosować mechaniczne urabianie węgla. W 1961 r. zautomatyzowano przenośniki taśmowe, rozbudowano łaźnię i lampiarnię. Produkcja węgla znacznie wzrosła - do 1.333,6 tys. ton w 1970 r. Kopalnia wydobywała także bentonit, surowiec mający zastosowanie w hutnictwie. Od 1957 r. przy kopalni działał zakład prefabrykatów produkujący pustaki, a później obudowę żelbetonową i płyty do nakrywania ścieków.

Połączenie kopalni

Z czasem wydobycie malało, sama zaś kopalnia 1 stycznia 1973 roku połączona została z czeladzką kopalnią „Czeladź” tworząc kopalnię "Milowice-Czeladź", a ta zaś po trzech latach 1 stycznia 1976 przyłączona została do kopalni „Czerwona Gwardia” (dawna „Saturn”) a kopalnia w Milowicach funkcjonowała jako zakład pod nazwą Czerwona Gwardia Ruch Milowice. W styczniu 1990 roku połączonym kopalniom nadano nazwę „Saturn” pochodzącą od przedwojennej nazwy jednej z połączonych kopalni a oddział milowicki istniał pod nazwą Ruch / Ruch II Saturn.

Likwidacja

W 1996 roku została zlikwidowana a budynki wyburzone. Obecnie na terenach po kopalni znajdują się hale produkcyjne, w tym zakładów mięsnych Duda, oraz dyskont spożywczy.

Galeria

Bibliografia