Feliks Ankerstein: Różnice pomiędzy wersjami

Z WikiZagłębie
Nie podano opisu zmian
Nie podano opisu zmian
 
Linia 16: Linia 16:
|www =
|www =
}}
}}
'''Feliks Ankerstein''' (ur. [[15 listopada]] [[1897]] r. w [[Czeladź|Czeladzi]] - [[Piaski (Czeladź)|Piaskach]], zm. [[1955]] r. w Londynie) major Wojska Polskiego, oficer wywiadu.


'''Feliks Ankerstein''' (syn) Józef – Major Wojska Polskiego, oficer wywiadu.
Pochodzi z rodziny nauczycielskiej Feliksa i Janiny z Jankowskich. Po ukończeniu Szkoły Handlowej w [[Będzin|Będzinie]] [[1 września]] [[1914]] r. wstępuje do Legionów Polskich.  
Urodził się 15 listopada 1897 roku w [[Czeladź|Czeladzi]] - [[Piaski (Czeladź)|Piaskach]] w rodzinie nauczycielskiej Feliksa i Janiny z Jankowskich. Po ukończeniu Szkoły Handlowej w [[Będzin|Będzinie]] [[1 września]] [[1914]] roku wstępuje do Legionów Polskich. Początkowo służy w batalionie kpt. L. Barbeckiego, następnie w III baonie Rydza-Śmigłego 1pp. Ranny w bitwie pod Raszną w sierpniu [[1915]] roku trafia do szpitala. Rekonwalescencja trwa do połowy marca [[1916]] roku po czym wraca do macierzystego batalionu. W lipcu [[1917]] roku kończy szkołę oficerską. Po kryzysie przysięgowym powraca do [[Zagłębie Dąbrowskie|Zagłębia Dąbrowskiego]] i rozpoczyna pracę w Polskiej Organizacji Wojskowej. Przez cały rok [[1918]] pełni funkcję Komendanta 4 obwodu V okręgu POW [[Dąbrowa Górnicza]]. W styczniu [[1919]] rozpoczyna służbę w Milicji Ludowej. W marcu tego roku wstępuje do 8 Batalionu Strzelców, obejmując dowodzenie kompanią. Bierze udział w bitwach pod Cieszewką, Podstarinką i Domaszewiczami, gdzie w kwietniu [[1919]] roku zostaje ranny. Kolejne rany odnosi dwa miesiące później pod Ordą. Po wyjściu ze szpitala trafia do batalionu zapasowego białostockiego pułku strzelców. W styczniu [[1920]] roku mianowany zostaje podporucznikiem a 4 miesiące później porucznikiem. Jesienią [[1920]] roku zgłasza się jako ochotnik do pracy plebiscytowej polskiej na terenie Górnego Śląska. W akcji tej czynnie uczestniczy jego ojciec. W domu Ankersteinów w [[Sosnowiec|Sosnowcu]] mieści się siedziba biura plebiscytowego dla Górnego Śląska. Ankerstein syn przyjmuje pseudonim „Butrym”. Organizacja bojowa skierowuje go do pracy w pow. tarnogórskim. Od listopada [[1920]] roku „Butrym” przygotowuje powiat pod względem wojskowym do przyszłego powstania. Kiedy w kwietniu [[1921]] roku rozkazem Dowództwa Obrony Plebiscytowej utworzone zostają Grupy Operacyjne na wypadek wybuchu przyszłego powstania, Ankerstein „Butrym” obejmuje dowodzenie I podgrupy powstańczej -Operacyjnej Grupy „Północ”. Podgrupa ta składająca się z powstańców pow. tarnogórskiego przyjmuje nazwę „Butrym” od pseudonimu swego dowódcy. Po wybuchu III powstania śląskiego „Butrym” ze swą grupą sprawnie przeprowadza rozbrojenie Niemców, następnie zajmuje Olesno i Gorzów Śląski oraz przygotowuje się do opanowania Kluczborka. Zamiaru tego podgrupa „Butrym” nie zrealizowała gdyż opór niemiecki wzrastał w miarę napływu pomocy z Rzeszy. W okresie całego III powstania dowodzona przez Butryma grupa toczy z Niemcami ciężkie walki na linii od Olesna do Zębowic, nie dając się wyprzeć z zajętych miejscowości. Postawę Ankersteina oceniło Dowództwo Powstańczej Grupy „Północ” po zakończeniu powstania, występując z wnioskiem o odznaczenie go Krzyżem Orderu Virtuti Militari.
 
Po powstaniu Ankerstein powraca do 79 p.p., gdzie obejmuje dowodzenie kompanią. W [[1922]] roku zostaje 1 oficerem Sztabu 20 Dywizji Piechoty, a w [[1928]] przechodzi do pracy w II Oddziale Sztabu Głównego, gdzie pozostaje do wybuchu II wojny światowej. Systematycznie awansuje – w [[1924]] roku otrzymuje stopień kapitana, a w [[1938]] roku – majora. W Sztabie Generalnym dostaje się do pracy w sekcji wywiadu. Pełni funkcję zastępcy szefa Oddziału II SG w Warszawie Edmunda Charaszkiewicza. Jako członek tajnej organizacji K – 7 ( Komitet Siedmiu) nadzorował i brał udział w tajnych operacjach m.in. w [[1928]] roku, w [[1938]] w aneksji Zaolzia, jesienią [[1938]] w prowadzonych wraz z Węgrami w Rusi Karpackiej. Po kampanii wrześniowej przez Rumunię gdzie pracuje w II Biurze Sekcji „R’ przedostaje się do Francji, a następnie do Anglii. Tam wstępuje [[1940]] roku do służby brytyjskiego wywiadu. Po zakończeniu wojny pozostaje na emigracji. Umiera w Londynie w [[1955]] roku. Feliks Ankerstein był odznaczony: Orderem Krzyża Virtuti Militari V Klasy i Krzyżem na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi Klasy I za udział w III powstaniu śląskim, czterokrotnie Krzyżem Walecznych , Krzyżem Niepodległości z Mieczami, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi.
Początkowo służy w batalionie kpt. L. Barbeckiego, następnie w III baonie Rydza-Śmigłego 1pp. Ranny w bitwie pod Raszną w sierpniu [[1915]] roku trafia do szpitala. Rekonwalescencja trwa do połowy marca [[1916]] r. po czym wraca do macierzystego batalionu. W lipcu [[1917]] r. kończy szkołę oficerską. Po kryzysie przysięgowym powraca do [[Zagłębie Dąbrowskie|Zagłębia Dąbrowskiego]] i rozpoczyna pracę w Polskiej Organizacji Wojskowej. Przez cały rok [[1918]] pełni funkcję Komendanta 4 obwodu V okręgu POW [[Dąbrowa Górnicza]]. W styczniu [[1919]] rozpoczyna służbę w Milicji Ludowej. W marcu tego roku wstępuje do 8 Batalionu Strzelców, obejmując dowodzenie kompanią. Bierze udział w bitwach pod Cieszewką, Podstarinką i Domaszewiczami, gdzie w kwietniu [[1919]] r. zostaje ranny. Kolejne rany odnosi dwa miesiące później pod Ordą. Po wyjściu ze szpitala trafia do batalionu zapasowego białostockiego pułku strzelców. W styczniu [[1920]] r. mianowany zostaje podporucznikiem, a 4 miesiące później porucznikiem. Jesienią [[1920]] roku zgłasza się jako ochotnik do pracy plebiscytowej polskiej na terenie Górnego Śląska. W akcji tej czynnie uczestniczy jego ojciec. W domu Ankersteinów w [[Sosnowiec|Sosnowcu]] mieści się siedziba biura plebiscytowego dla Górnego Śląska.  
 
Ankerstein syn przyjmuje pseudonim „Butrym”. Organizacja bojowa skierowuje go do pracy w pow. tarnogórskim. Od listopada [[1920]] r. „Butrym” przygotowuje powiat pod względem wojskowym do przyszłego powstania. Kiedy w kwietniu [[1921]] r. rozkazem Dowództwa Obrony Plebiscytowej utworzone zostają Grupy Operacyjne na wypadek wybuchu przyszłego powstania, Ankerstein „Butrym” obejmuje dowodzenie I podgrupy powstańczej -Operacyjnej Grupy „Północ”. Podgrupa ta składająca się z powstańców pow. tarnogórskiego przyjmuje nazwę „Butrym” od pseudonimu swego dowódcy. Po wybuchu III powstania śląskiego „Butrym” ze swą grupą sprawnie przeprowadza rozbrojenie Niemców, następnie zajmuje Olesno i Gorzów Śląski oraz przygotowuje się do opanowania Kluczborka. Zamiaru tego podgrupa „Butrym” nie zrealizowała gdyż opór niemiecki wzrastał w miarę napływu pomocy z Rzeszy. W okresie całego III powstania dowodzona przez Butryma grupa toczy z Niemcami ciężkie walki na linii od Olesna do Zębowic, nie dając się wyprzeć z zajętych miejscowości. Postawę Ankersteina oceniło Dowództwo Powstańczej Grupy „Północ” po zakończeniu powstania, występując z wnioskiem o odznaczenie go Krzyżem Orderu Virtuti Militari.
 
Po powstaniu Ankerstein powraca do 79 p.p., gdzie obejmuje dowodzenie kompanią. W [[1922]] r. zostaje 1 oficerem Sztabu 20 Dywizji Piechoty, a w [[1928]] przechodzi do pracy w II Oddziale Sztabu Głównego, gdzie pozostaje do wybuchu II wojny światowej. Systematycznie awansuje – w [[1924]] roku otrzymuje stopień kapitana, a w [[1938]] r. – majora. W Sztabie Generalnym dostaje się do pracy w sekcji wywiadu. Pełni funkcję zastępcy szefa Oddziału II SG w Warszawie Edmunda Charaszkiewicza. Jako członek tajnej organizacji K – 7 ( Komitet Siedmiu) nadzorował i brał udział w tajnych operacjach m.in. w [[1928]] r. w [[1938]] w aneksji Zaolzia, jesienią [[1938]] w prowadzonych wraz z Węgrami w Rusi Karpackiej. Po kampanii wrześniowej przez Rumunię gdzie pracuje w II Biurze Sekcji „R’ przedostaje się do Francji, a następnie do Anglii. Tam wstępuje [[1940]] r. do służby brytyjskiego wywiadu. Po zakończeniu wojny pozostaje na emigracji. Umiera w Londynie w [[1955]] r.. Feliks Ankerstein był odznaczony: Orderem Krzyża Virtuti Militari V Klasy i Krzyżem na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi Klasy I za udział w III powstaniu śląskim, czterokrotnie Krzyżem Walecznych , Krzyżem Niepodległości z Mieczami, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi.


Źródło: http://www.muzeum-saturn.czeladz.pl/index.php?option=com_content&task=view&id=323&Itemid=106
Źródło: http://www.muzeum-saturn.czeladz.pl/index.php?option=com_content&task=view&id=323&Itemid=106

Aktualna wersja na dzień 06:09, 2 lut 2017

Zagłębiowskie Biogramy
Feliks Ankerstein
Imię i nazwisko Feliks Ankerstein
Data i miejsce urodzenia 15 listopada 1897
Czeladź
Data i miejsce śmierci 1955
Londyn (Wielka Brytania)
Zawód wojskowy

Feliks Ankerstein (ur. 15 listopada 1897 r. w Czeladzi - Piaskach, zm. 1955 r. w Londynie) major Wojska Polskiego, oficer wywiadu.

Pochodzi z rodziny nauczycielskiej Feliksa i Janiny z Jankowskich. Po ukończeniu Szkoły Handlowej w Będzinie 1 września 1914 r. wstępuje do Legionów Polskich.

Początkowo służy w batalionie kpt. L. Barbeckiego, następnie w III baonie Rydza-Śmigłego 1pp. Ranny w bitwie pod Raszną w sierpniu 1915 roku trafia do szpitala. Rekonwalescencja trwa do połowy marca 1916 r. po czym wraca do macierzystego batalionu. W lipcu 1917 r. kończy szkołę oficerską. Po kryzysie przysięgowym powraca do Zagłębia Dąbrowskiego i rozpoczyna pracę w Polskiej Organizacji Wojskowej. Przez cały rok 1918 pełni funkcję Komendanta 4 obwodu V okręgu POW Dąbrowa Górnicza. W styczniu 1919 rozpoczyna służbę w Milicji Ludowej. W marcu tego roku wstępuje do 8 Batalionu Strzelców, obejmując dowodzenie kompanią. Bierze udział w bitwach pod Cieszewką, Podstarinką i Domaszewiczami, gdzie w kwietniu 1919 r. zostaje ranny. Kolejne rany odnosi dwa miesiące później pod Ordą. Po wyjściu ze szpitala trafia do batalionu zapasowego białostockiego pułku strzelców. W styczniu 1920 r. mianowany zostaje podporucznikiem, a 4 miesiące później porucznikiem. Jesienią 1920 roku zgłasza się jako ochotnik do pracy plebiscytowej polskiej na terenie Górnego Śląska. W akcji tej czynnie uczestniczy jego ojciec. W domu Ankersteinów w Sosnowcu mieści się siedziba biura plebiscytowego dla Górnego Śląska.

Ankerstein syn przyjmuje pseudonim „Butrym”. Organizacja bojowa skierowuje go do pracy w pow. tarnogórskim. Od listopada 1920 r. „Butrym” przygotowuje powiat pod względem wojskowym do przyszłego powstania. Kiedy w kwietniu 1921 r. rozkazem Dowództwa Obrony Plebiscytowej utworzone zostają Grupy Operacyjne na wypadek wybuchu przyszłego powstania, Ankerstein „Butrym” obejmuje dowodzenie I podgrupy powstańczej -Operacyjnej Grupy „Północ”. Podgrupa ta składająca się z powstańców pow. tarnogórskiego przyjmuje nazwę „Butrym” od pseudonimu swego dowódcy. Po wybuchu III powstania śląskiego „Butrym” ze swą grupą sprawnie przeprowadza rozbrojenie Niemców, następnie zajmuje Olesno i Gorzów Śląski oraz przygotowuje się do opanowania Kluczborka. Zamiaru tego podgrupa „Butrym” nie zrealizowała gdyż opór niemiecki wzrastał w miarę napływu pomocy z Rzeszy. W okresie całego III powstania dowodzona przez Butryma grupa toczy z Niemcami ciężkie walki na linii od Olesna do Zębowic, nie dając się wyprzeć z zajętych miejscowości. Postawę Ankersteina oceniło Dowództwo Powstańczej Grupy „Północ” po zakończeniu powstania, występując z wnioskiem o odznaczenie go Krzyżem Orderu Virtuti Militari.

Po powstaniu Ankerstein powraca do 79 p.p., gdzie obejmuje dowodzenie kompanią. W 1922 r. zostaje 1 oficerem Sztabu 20 Dywizji Piechoty, a w 1928 przechodzi do pracy w II Oddziale Sztabu Głównego, gdzie pozostaje do wybuchu II wojny światowej. Systematycznie awansuje – w 1924 roku otrzymuje stopień kapitana, a w 1938 r. – majora. W Sztabie Generalnym dostaje się do pracy w sekcji wywiadu. Pełni funkcję zastępcy szefa Oddziału II SG w Warszawie Edmunda Charaszkiewicza. Jako członek tajnej organizacji K – 7 ( Komitet Siedmiu) nadzorował i brał udział w tajnych operacjach m.in. w 1928 r. w 1938 w aneksji Zaolzia, jesienią 1938 w prowadzonych wraz z Węgrami w Rusi Karpackiej. Po kampanii wrześniowej przez Rumunię gdzie pracuje w II Biurze Sekcji „R’ przedostaje się do Francji, a następnie do Anglii. Tam wstępuje 1940 r. do służby brytyjskiego wywiadu. Po zakończeniu wojny pozostaje na emigracji. Umiera w Londynie w 1955 r.. Feliks Ankerstein był odznaczony: Orderem Krzyża Virtuti Militari V Klasy i Krzyżem na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi Klasy I za udział w III powstaniu śląskim, czterokrotnie Krzyżem Walecznych , Krzyżem Niepodległości z Mieczami, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi.

Źródło: http://www.muzeum-saturn.czeladz.pl/index.php?option=com_content&task=view&id=323&Itemid=106

Źródło: „https://wikizaglebie.pl/index.php?title=Feliks_Ankerstein&oldid=77887”