Stanisław Gruszczyński: Różnice pomiędzy wersjami

Z WikiZagłębie
Nie podano opisu zmian
 
(Nie pokazano 3 wersji utworzonych przez 2 użytkowników)
Linia 2: Linia 2:
|imię i nazwisko = Stanisław Gruszczyński
|imię i nazwisko = Stanisław Gruszczyński
|pseudonim =
|pseudonim =
|grafika =
|grafika = Stanisław Gruszczyński.jpg
|opis grafiki =
|opis grafiki =
|podpis =
|podpis =
Linia 10: Linia 10:
|data śmierci = [[3 lutego]] [[1959]]
|data śmierci = [[3 lutego]] [[1959]]
|miejsce śmierci = Milanówek
|miejsce śmierci = Milanówek
|przyczyna śmierci =
|przyczyna śmierci = choroba serca
|miejsce spoczynku = Powązki w Warszawie
|miejsce spoczynku = Powązki w Warszawie
|zawód = śpiewak operowy
|zawód = śpiewak operowy
Linia 16: Linia 16:
|www =
|www =
}}
}}
'''Stanisław Gruszczyński''' - śpiewak operowy, aktor
'''Stanisław Gruszczyński''' – (ur. [[6 stycznia]] [[1891]] w Ludwinowie, zm. [[3 lutego]] [[1959]] r. w Milanówku) wybitny śpiewak operowy (tenor bohaterski), aktor. Urodził się w rodzinie chłopskiej.
 
==Młodość==
W młodości przeniósł się do Wilna, gdzie zatrudniony został przy produkcji lodów. Przebywał potem w [[Zawiercie|Zawierciu]], skąd w [[1912 ]]r. przebył do [[Sosnowiec|Sosnowca]]. Zamieszkał tutaj i podjął pracę w miejscowej cukierni jako kelner. Uzdolniony muzycznie, w wolnym czasie uczył się sztuki wokalnej u B. Strzyżowskiego. Śpiewał dla klientów, występował także między seansami w kinach [[Sosnowiec|Sosnowca]], [[Zawiercie|Zawiercia]] i Częstochowy.
 
==Kariera==
Na jego talent, jak opowiadał po latach, zwrócił uwagę jeden z bywalców [[Sosnowiec|sosnowieckiej]] cukierni. Dzięki wsparciu nieznanego
mecenasa wyjechał do Warszawy i kształcił głos pod kierunkiem S. Dudzińskiego. Po krótkotrwałej nauce śpiewu został zatrudniony w stołecznym Teatrze Nowości, gdzie w sezonie [[1915]]/[[1916]] występował w repertuarze operetkowym. W [[1916]] r. debiutował na scenie Opery Warszawskiej jako Radames w „Aidzie” G. Verdiego. Z tą sceną związany był do [[1931]] r. oraz w łatach [[1936]] - [[1938]]. Obdarzony przepięknym głosem tenorowym o rozleglej skali, nieprzeciętną muzykalnością i ogromnym talentem aktorskim wykonywał
główne partie wokalne m.in. w:
*„Walkirii”,
*„Holendrze tułaczu”,
*„Lohengrinie” R. Wagnera,
*„Halce” S. Moniuszki,
*„Carmen” G. Bizeta,
*„Otellu” G. Verdiego,
*„Dziewczynie z Zachodu” G. Pucciniego,
*„Pajacach” R. Leoncavalla. <br> <br>
 
W repertuarze operowym występował tak że zagranicą na największych scenach Europy:
* Hamburgu ([[1917]]),
* Lizbonie,
* Madrycie i Barcelonie ([[1921]]),
* Mediolańskiej La Scali ([[1923]]),
* Pradze ([[1924]], [[1927]], [[1930]]),
* Bukareszcie([[1925]] - [[1926]]),
* Belgradzie ([[1926]])
* Sofii ([[1927]]).
 
Zarówno w kraju, jak i zagranicą uznawano jego głos za wyjątkowe zjawisko.
Powierzano mu również role w filmach polskich, m.in.:
„Ziemi obiecanej” ([[1927]]),
„Księżnej Łowickiej” ([[1931]]),
 
[[Sosnowiec|Sosnowiecka]] publiczność zgotowała mu owacyjne przyjęcie, gdy występował w [[Teatr Zagłębia|Teatrze Zimowym]] - najpierw w [[1917]], a później w [[1918]] r. Na tej właśnie scenie podziwiał go młodszy o 11 lat [[Jan Kiepura]], dla którego stał się on wzorem do naśladowania. Choć rywalizował z nim potem w Operze Warszawskiej, to po latach nazwał go swoim mistrzem i uznał za najświetniejszego ze znanych mu tenorów.
 
Kariera S. Gruszczyńskiego  załamała się jednak przedwcześnie, głównie z powodu nadmiernego eksploatowania słabo wyszkolonego głosu. W [[1931]] r. musiał odejść z Opery Warszawskiej. Związał się wtedy z warszawskimi teatrami rewiowymi ([[1931]] - [[1933]]), występował w ,,Morskim Oku" i kinach na Pradze. Do opery wrócił jeszcze na krótki czas ([[1936]] - [[1938]]) po przeprowadzeniu kuracji zdrowotnej i zmianie zbyt wyczerpującego trybu życia.
 
Po II wojnic światowej pracował w Domu Kultury w Grodzisku Mazowieckim, gdzie m.in. organizował amatorskie przedstawienia teatralne.
W Operze Warszawskiej już nic śpiewał, czasem występował tylko w rolach niemych. W latach [[1950]] - [[1957]] pracował w niej w charakterze konsultanta. [[2 czerwca]] [[1955]] r. odbyła się tu uroczystość jubileuszu 40-lecia jego pracy artystycznej. Z tej okazji udekorowano go Krzyżem Oficerskim Orderu Polonia Restituta.
 
==Filmografia==
* [[1921]] - "Idziem do Ciebie, Polsko, matko nasza", jako góral Józek
* [[1927]] - "Ziemia obiecana", jako Maks Baum
* [[1928]] - "Tajemnica starego rodu", jako rotmistrz Kara-Kozewicz
* [[1928]] - "Romans panny Opolskiej"
* [[1932]] - "Księżna Łowicka", jako poeta Alojzy Szczygieł
 
==Linki zewnętrzne==
http://www.filmpolski.pl/fp/index.php/21395
 
== Bibliografia ==
*{{Cytuj książkę  | nazwisko = Śmiałek| imię = Małgorzata |nazwisko2= |imię2= | tytuł = [[Sosnowieckie ABC (3)|Sosnowieckie ABC, tom III]] | data =[[2004]] | wydawca = [[Muzeum w Sosnowcu]] | miejsce =  | isbn = 83-89199-11-4 | strony = 20-21}}
*portal Film Polski


[[Kategoria:Zagłębiowskie Biogramy|Gruszczyński, Stanisław]]
[[Kategoria:Zagłębiowskie Biogramy|Gruszczyński, Stanisław]]

Aktualna wersja na dzień 20:28, 6 kwi 2013

Zagłębiowskie Biogramy
Stanisław Gruszczyński
Imię i nazwisko Stanisław Gruszczyński
Data i miejsce urodzenia 6 stycznia 1891
Ludwinów
Data i miejsce śmierci 3 lutego 1959
Milanówek
Przyczyna śmierci choroba serca
Miejsce spoczynku Powązki w Warszawie
Zawód śpiewak operowy
Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Polonia Restituta

Stanisław Gruszczyński – (ur. 6 stycznia 1891 w Ludwinowie, zm. 3 lutego 1959 r. w Milanówku) wybitny śpiewak operowy (tenor bohaterski), aktor. Urodził się w rodzinie chłopskiej.

Młodość

W młodości przeniósł się do Wilna, gdzie zatrudniony został przy produkcji lodów. Przebywał potem w Zawierciu, skąd w 1912 r. przebył do Sosnowca. Zamieszkał tutaj i podjął pracę w miejscowej cukierni jako kelner. Uzdolniony muzycznie, w wolnym czasie uczył się sztuki wokalnej u B. Strzyżowskiego. Śpiewał dla klientów, występował także między seansami w kinach Sosnowca, Zawiercia i Częstochowy.

Kariera

Na jego talent, jak opowiadał po latach, zwrócił uwagę jeden z bywalców sosnowieckiej cukierni. Dzięki wsparciu nieznanego mecenasa wyjechał do Warszawy i kształcił głos pod kierunkiem S. Dudzińskiego. Po krótkotrwałej nauce śpiewu został zatrudniony w stołecznym Teatrze Nowości, gdzie w sezonie 1915/1916 występował w repertuarze operetkowym. W 1916 r. debiutował na scenie Opery Warszawskiej jako Radames w „Aidzie” G. Verdiego. Z tą sceną związany był do 1931 r. oraz w łatach 1936 - 1938. Obdarzony przepięknym głosem tenorowym o rozleglej skali, nieprzeciętną muzykalnością i ogromnym talentem aktorskim wykonywał główne partie wokalne m.in. w:

  • „Walkirii”,
  • „Holendrze tułaczu”,
  • „Lohengrinie” R. Wagnera,
  • „Halce” S. Moniuszki,
  • „Carmen” G. Bizeta,
  • „Otellu” G. Verdiego,
  • „Dziewczynie z Zachodu” G. Pucciniego,
  • „Pajacach” R. Leoncavalla.

W repertuarze operowym występował tak że zagranicą na największych scenach Europy:

Zarówno w kraju, jak i zagranicą uznawano jego głos za wyjątkowe zjawisko. Powierzano mu również role w filmach polskich, m.in.: „Ziemi obiecanej” (1927), „Księżnej Łowickiej” (1931),

Sosnowiecka publiczność zgotowała mu owacyjne przyjęcie, gdy występował w Teatrze Zimowym - najpierw w 1917, a później w 1918 r. Na tej właśnie scenie podziwiał go młodszy o 11 lat Jan Kiepura, dla którego stał się on wzorem do naśladowania. Choć rywalizował z nim potem w Operze Warszawskiej, to po latach nazwał go swoim mistrzem i uznał za najświetniejszego ze znanych mu tenorów.

Kariera S. Gruszczyńskiego załamała się jednak przedwcześnie, głównie z powodu nadmiernego eksploatowania słabo wyszkolonego głosu. W 1931 r. musiał odejść z Opery Warszawskiej. Związał się wtedy z warszawskimi teatrami rewiowymi (1931 - 1933), występował w ,,Morskim Oku" i kinach na Pradze. Do opery wrócił jeszcze na krótki czas (1936 - 1938) po przeprowadzeniu kuracji zdrowotnej i zmianie zbyt wyczerpującego trybu życia.

Po II wojnic światowej pracował w Domu Kultury w Grodzisku Mazowieckim, gdzie m.in. organizował amatorskie przedstawienia teatralne. W Operze Warszawskiej już nic śpiewał, czasem występował tylko w rolach niemych. W latach 1950 - 1957 pracował w niej w charakterze konsultanta. 2 czerwca 1955 r. odbyła się tu uroczystość jubileuszu 40-lecia jego pracy artystycznej. Z tej okazji udekorowano go Krzyżem Oficerskim Orderu Polonia Restituta.

Filmografia

  • 1921 - "Idziem do Ciebie, Polsko, matko nasza", jako góral Józek
  • 1927 - "Ziemia obiecana", jako Maks Baum
  • 1928 - "Tajemnica starego rodu", jako rotmistrz Kara-Kozewicz
  • 1928 - "Romans panny Opolskiej"
  • 1932 - "Księżna Łowicka", jako poeta Alojzy Szczygieł

Linki zewnętrzne

http://www.filmpolski.pl/fp/index.php/21395

Bibliografia