Most Śląsko-Dąbrowski

Most Śląsko-Dąbrowski – most kołowo-tramwajowy w Warszawie nad rzeką Wisłą. Zbudowany został w latach 1947–1949 na ocalałych po II wojnie światowej filarach mostu Kierbedzia^[1]. Ze względów technicznych (inna konstrukcja) uznaje się go za nowy most. Został on usytuowany na sześciu przęsłach i ma łączną długość 527 metrów, jego całkowita szerokość wynosi 20,7 metra, z czego 14,7 metra przypada na jezdnię, a po 3 metry na chodniki z obu stron mostu. Zaprojektowany on został przez „Mostostal” z Zabrza, a wykonany przez Państwowe Przedsiębiorstwo Budowy Mostów i Konstrukcji Stalowych „Mostostal”. Konstrukcja mostu ze stali została wykonana przez „Wytwórnię Wagonów i Mostów” w Chorzowie oraz przez hutę „Zabrze” w Zabrzu. W 1972 roku wybudowano ślimaki łączące most z Wisłostradą a w latach 1992-1993 przeszedł on generalny remont. Most stanowi część Trasy W-Z a jego oficjalne otwarcie nastąpiło 22 lipca 1949. Ponownie połączył on dzielnice Warszawy: Pragę Północ, Śródmieście, Muranów i Wolę. Nazwa mostu upamiętnia wkład społeczeństwa województwa śląsko-dąbrowskiego w odbudowę stolicy po zniszczeniach II wojny światowej. Na Moście Śląsko-Dąbrowskim umieszczone są tablice upamiętniające wydarzenia z okresu II wojny światowej:

Tablica upamiętniająca uczestników zamachu na Franza Kutscherę – Zbigniewa „Junę” Gęsickiego i Kazimierza „Sokoła” Sotta, którzy skoczyli z mostu Kierbedzia do Wisły, by uniknąć aresztowania.
Tablica upamiętniająca walki na przyczółku mostowym 13 i 14 września 1944 roku.

Przypisy

↑ Pracę nad budową mostu Kierbedzia rozpoczęto w 1858 roku, kiedy to przeprowadzono badania gruntu do głębokości około 30 m w głąb łożyska Wisły. Dnia 22 września 1864 roku odbyło się uroczyste poświęcenie i otwarcie mostu, któremu - na cześć cara Aleksandra I - nadano nazwę mostu aleksandrowskiego. Polacy używali jednak nazwy "most Kierbedzia", którą, po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, oficjalnie zatwierdzono.

Germadon