Mieczysław Karski

Z WikiZagłębie
Wersja do druku nie jest już wspierana i może powodować błędy w wyświetlaniu. Zaktualizuj swoje zakładki i zamiast funkcji strony do druku użyj domyślnej funkcji drukowania w swojej przeglądarce.
Zagłębiowskie Biogramy
Mieczysław Karski
Imię i nazwisko Mieczysław Karski
Data i miejsce urodzenia 25 października 1887
Zawidzk (pow. sierpecki)
Data i miejsce śmierci 22 maja 1944
Warszawa
Przyczyna śmierci Zamordowany (rozstrzelany) przez Niemców
Miejsce spoczynku ???
Zawód Żołnierz Pierwszej Kompanii Kadrowej Józefa Piłsudskiego
Odznaczenia
Krzyż Niepodległości

Mieczysław Karski, pseudonim "Witeź". Urodził się 25 października 1887 r. w Zawidzku (pow. sierpecki) jako syn Adolfa i Marii z Gorzechowskich.

Uczęszczał do liceum w Sosnowcu, a po strajku szkolnym przeniósł się do Warszawy, gdzie uzyskał maturę. Studia rozpoczął na Politechnice w Liege, tam też z początkiem 1909 r. był jednym z inicjatorów powstania sekcji PPS-Frakcji Rewolucyjnej, należał także do ZWC i był komendantem obwodu belgijskiego ZS (od 1910), podjął również działalność w Stowarzyszeniu Młodzieży Postępowo Niepodległościowej "Filarecja".

W 1914 roku wyjechał do Lwowa na staż zawodowy z zamiarem równoczesnego uczestniczenia na kursie w Oleandrach. Rozpoczął służbę w piechocie, ale już 8 sierpnia 1914 r. przeniósł się do kawalerii. Służbę w jednostce "Beliny" rozpoczął jako kapral.

Pocztówka patriotyczna; reprodukcja obrazu Jerzego Kossaka "Wymarsz Pierwszej Kompanii Kadrowej z Oleandrów 6 sierpnia 1914"

15 listopada 1914 r. awansował na wachmistrza, przeniesiony w kwietniu 1915 r. do 3 szwadronu; doszedł do stopnia podporucznika i stanowiska zastępcy dowódcy szwadronu, przechodząc cały szlak bojowy aż do 27 lipca 1917 r., kiedy to został internowany w Beniaminowie.

W listopadzie 1918 r. powrócił do służby i otrzymał awans na porucznika, Od końca listopada 1918 r. był dowódcą kadry 7 pułku ułanów, potem dowódcą szwadronu, a następnie zastępcą dowódcy tegoż pułku.

W 1919 r. został zastępcą Inspektora Jazdy DOGen. Warszawa i 1 grudnia 1919 r. awansował na rotmistrza; od 1921 r. służył w 3 pułku szwoleżerów jako dowódca szwadronu zapasowego.

Przeniesiony do rezerwy 24 marca 1922 r. i zweryfikowany jako major rezerwy ze starszeństwem z l czerwca 1919. Podjął pracę jako radca w Ministerstwie Skarbu, a następnie został dyrektorem Państwowej Stadniny Koni. Podczas okupacji działał w ZWZ-AK. Aresztowany 12 kwietnia 1944 r. wraz z pułkownikiem Konstantym Abłamowiczem (beliniakiem), został osadzony na Pawiaku. W dniu 22 maja 1944 roku został rozstrzelany przez Niemców w warszawskiej Cytadeli. Odznaczony był m.in. VM, KN.

źródła: CAW, AP; Kasprzycki; Pomarański II; ,.Beliniak" 1956, nr 6; 1962, nr 12; S. Eichler;Na marginesie historii ZS' w Belgii, "Niepodległość" 1958, t. VI; Gluchowski II; R. Domańska, Pawiak, więzienie Gestapo. Warszawa 1978.