Jan Fazanowicz
Jan Fazanowicz (Fazan) - ur. 26 listopada 1886 r. w Aleksandrówce k. Kozienic, zm. 16 stycznia 1973 r. w Poznaniu.
Życiorys
Jan Fazanowicz urodził się jako Jan Fazan 26 listopada 1886 r. w Aleksandrówce k. Kozienic, jego rodzicami byli Władysław i Konstancja z Wójcikowskich. W 1904 r. ukończył w Sosnowcu szkołę średnią, a w latach 1902–1904 uczył się u W. Zakonžyla oraz przez pół roku u Włodzimierza Tetmajera malarstwa zdobniczego (w czasie malowania polichromii w sosnowieckim kościele pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny). Należał od 1903 r. do sosnowieckiego koła sportowo – atletycznego. W latach 1905–1906 był zaangażowany w pracę na rzecz niepodległości Polski. W 1906 r. aby uniknąć aresztowania schronił się w Duchcov (Czechy), w latach 1906-1910 studiował malarstwo w ASP w Pradze, gdzie zetknął się z ruchem sokolskim. Tu również zdobył kwalifikacje nauczyciela wychowania fizycznego. W 1910 r. po powrocie do kraju pracował prowadząc zajęcia z wychowania fizycznego w szkołach w Sosnowcu, Dąbrowie Górniczej i Będzinie (w Siedmioklasowej Szkole Handlowej Zgromadzenia Kupców).
W 1915 r. założył w Sosnowcu Szkołę Gimnastyczną. W czasie I wojny światowej był zastępcą komendanta Straży Obywatelskiej w Sosnowcu, oraz współzałożycielem wraz z m.in. Józefem Plebankiem Bezpartyjnej Organizacji Narodowej połączonej następnie z Polską Organizacją Wojskową. W 1917 r. zagrożony aresztowaniem wyjechał do Kielc, gdzie pracował jako nauczyciel wychowania fizycznego w szkole realnej i seminarium nauczycielskim. Jako członek Polskiej Organizacji Wojskowej w 1918 r., ze względów konspiracyjnych zaczął używać nazwiska Fazanowicz. Tutaj też w 1918 r. brał udział w rozbrajaniu żołnierzy wojsk okupacyjnych, a następnie wstąpił do tworzącej się polskiej armii. Po ukończeniu w Warszawie szkoły podchorążych został przydzielony jako oficer w stopniu podporucznika do Centralnej Wojskowej Szkoły Gimnastyki i Sportu w Poznaniu, gdzie w latach 1920–1922 pełnił funkcję instruktora gimnastyki.
Od 1921 r. był żonaty z Aurelią Heleną Konieczną z tego związku miał córkę Janinę Dobromirę ur. 19 listopada 1926r. W 1922 r. odznaczony Krzyżem Walecznych, oraz zdemobilizowany. W tym samym roku objął stanowisko nauczyciela wychowania fizycznego w gimnazjum Jana Kantego w Poznaniu, gdzie (z przerwą w czasie II wojny światowej) pracował do przejścia na emeryturę w 1958 r. W 1928 r. w sposób formalny uregulował brzmienie nazwiska zmieniając je z Fazan na Fazanowicz w tym też roku został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi. Był w okresie międzywojennym związkowym naczelnikiem Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” na kraj. W 1933 r. otrzymał czechosłowacki Krzyż Oficerski Orderu Białego Lwa, a w 1937 został odznaczony polskim Medalem Niepodległości. Podczas II wojny światowej został wysiedlony wraz z rodziną do Ostrowca Świętokrzyskiego, gdzie dzięki pomocy miejscowego środowiska kulturalnego, zwłaszcza księgarza Jana Bykowskiego zaczął pracować nad ikonografią miejskiego pejzażu. Były to akwarele obrazujące co ciekawsze zakątki miasta rozprowadzane w postaci tek akwarelowych, tutaj również prowadził tajne nauczanie rysunków.
Współpracował po wojnie ze szkolnictwem wyższym: w latach 1946–1950 prowadził gimnastykę w Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie, a w latach 1950–1955 w Wyższej Szkole Wychowania Fizycznego w Poznaniu. Był jednym z założycieli Towarzystwa Krzewienia Kultury Fizycznej w Polsce, a w latach 1957–1965 wiceprzewodniczącym Zarządu Głównego.
Zmarł 16 stycznia 1973 r. w Poznaniu, został pochowany na cmentarzu parafii pw. św. Barbary przy ul. Gen. Władysława Andersa w Sosnowcu. Opracował Adam Gołębiowski.
