Jan Danielewicz: Różnice pomiędzy wersjami

Z WikiZagłębie
Nie podano opisu zmian
Nie podano opisu zmian
Linia 10: Linia 10:
  |imię przy narodzeniu =
  |imię przy narodzeniu =
  |data śmierci        = [[23 lutego]] [[1926]]
  |data śmierci        = [[23 lutego]] [[1926]]
  |miejsce śmierci      =  
  |miejsce śmierci      = [[Sosnowiec]]
  |przyczyna śmierci    =
  |przyczyna śmierci    =
  |miejsce spoczynku    =  
  |miejsce spoczynku    = Powązki, Waraszawa
  |zawód                = Lekarz, działacz społeczny
  |zawód                = Lekarz, działacz społeczny
  |odznaczenia          =  
  |odznaczenia          =  
Linia 21: Linia 21:
}}
}}


'''Jan Danielewicz''' - rentgenolog, urodzony (w ówczesnej guberni grodzieńskiej) [[1 marca]] [[1872]] roku, syn Stefana i Bronisławy z domu Marcinkiewicz.
'''Jan Danielewicz''' - (ur X [[1 marca]] [[1872]] r. urodzony (w ówczesnej guberni grodzieńskiej), zm. [[23 lutego]] [[1926]] r.)  rentgenolog, syn Stefana i Bronisławy z domu Marcinkiewicz.


==Życiorys==
==Życiorys==
Gimnazjum ukończył w Grodnie i rozpoczął studia matematyczne na Uniwersytecie Kijowskim. Następnie podjął tu studia lekarskie. Po uzyskaniu dyplomu w 1900 r. pracował na Kaukazie. W marcu 1920 r. wrócił do Polski i objął stanowisko naczelnego lekarza Państwowych Ubezpieczeń w Warszawie. Działał także jako wiceprezes w Towarzystwie Miłośników Astronomii. Ogłosił kilka prac z dziedziny matematyki, a także rozprawę o konstruowaniu teleskopów. W listopadzie 1923 roku Kasa Chorych w [[Sosnowiec|Sosnowcu]] zaoferowała mu stanowisko dyrektora Instytutu Rentgenowskiego. Odtąd osiadł na stałe w tym mieście i prowadził zakład do końca życia.
Gimnazjum ukończył w Grodnie i rozpoczął studia matematyczne na Uniwersytecie Kijowskim. Następnie podjął tu studia lekarskie. Po uzyskaniu dyplomu w [[1900]] r. pracował na Kaukazie. W marcu [[1920]] r. wrócił do Polski i objął stanowisko naczelnego lekarza Państwowych Ubezpieczeń w Warszawie. Działał także jako wiceprezes w Towarzystwie Miłośników Astronomii. Ogłosił kilka prac z dziedziny matematyki, a także rozprawę o konstruowaniu teleskopów. W listopadzie [[1923]] roku Kasa Chorych w [[Sosnowiec|Sosnowcu]] zaoferowała mu stanowisko dyrektora Instytutu Rentgenowskiego. Odtąd osiadł na stałe w tym mieście i prowadził zakład do końca życia.


Był współzałożycielem i wiceprezesem Oddziału Polskiego Towarzystwa Przyrodników im. Kopernika w Zagłębiu Dąbrowskim. Rozwinął tam szeroką działalność odczytową z zakresu astronomii i matematyki. Był zwolennikiem teorii Einsteina budowy wszechświata. Znał sanskryt i entuzjazmował się filozofią indyjską. Z biegiem czasu wywiązała się u niego choroba wieńcowa, głównie z przepracowania, o czym wspominał dr K. Zahorski dodając, że: ''pracowitość jego posunięta była do fanatyzmu, chwili jednej nie chciał tracić bezużytecznie'' - te czynniki przyśpieszyły zgon, który nastąpił w Sosnowcu 23 lutego 1926 r. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim.  
Był współzałożycielem i wiceprezesem [[Oddział Polskiego Towarzystwa Przyrodników im. Kopernika w Zagłębiu Dąbrowskim|Oddziału Polskiego Towarzystwa Przyrodników im. Kopernika w Zagłębiu Dąbrowskim]]. Rozwinął tam szeroką działalność odczytową z zakresu astronomii i matematyki. Był zwolennikiem teorii Einsteina budowy wszechświata. Znał sanskryt i entuzjazmował się filozofią indyjską. Z biegiem czasu wywiązała się u niego choroba wieńcowa, głównie z przepracowania, o czym wspominał [[Karol Zahorski|dr K. Zahorski]] dodając, że: ''pracowitość jego posunięta była do fanatyzmu, chwili jednej nie chciał tracić bezużytecznie'' - te czynniki przyśpieszyły zgon, który nastąpił w [[Sosnowiec|Sosnowcu]] [[23 lutego]] [[1926]] r. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim.
 
Żonaty z Amelią z domu Bili. Miał dwóch synów: Ludomira - inż. elektryka i Czesława - lekarza kolejowego.


Żonaty z Amelią z domu Bili. Miał dwóch synów: Ludomira - inż. elektryka i Czesława -
lekarza kolejowego.


Opracował: EMILIAN KOCOT<br>
Opracował: EMILIAN KOCOT<br>
Żródła:
*PIOTR SZAREJKO - "Słownik Lekarzy Polskich XIX wieku " T. III, str.114.
==Źródło==  
==Źródło==  
*[[Emilian Kocot]] ''"[[Lekarze Zagłębia Dąbrowskiego - Wstęp do słownika biograficznego]]"'' (zamieszczone na Wiki Zagłębie za zgodą autora)
*[[Emilian Kocot]] ''"[[Lekarze Zagłębia Dąbrowskiego - Wstęp do słownika biograficznego]]"'' (zamieszczone na Wiki Zagłębie za zgodą autora)
 
* PIOTR SZAREJKO - "Słownik Lekarzy Polskich XIX wieku " T. III, str.114.
[[Kategoria:Zagłębiowskie Biogramy|Danielewicz, Jan]]
[[Kategoria:Zagłębiowskie Biogramy|Danielewicz, Jan]]
[[Kategoria:Lekarze|Danielewicz, Jan]]
[[Kategoria:Lekarze|Danielewicz, Jan]]

Wersja z 12:43, 1 sie 2014

Zagłębiowskie Biogramy
Jan Danielewicz
Jan Danielewicz
Imię i nazwisko Jan Danielewicz
Data urodzenia 1 marca 1872
Data i miejsce śmierci 23 lutego 1926
Sosnowiec
Miejsce spoczynku Powązki, Waraszawa
Zawód Lekarz, działacz społeczny

Jan Danielewicz - (ur X 1 marca 1872 r. urodzony (w ówczesnej guberni grodzieńskiej), zm. 23 lutego 1926 r.) rentgenolog, syn Stefana i Bronisławy z domu Marcinkiewicz.

Życiorys

Gimnazjum ukończył w Grodnie i rozpoczął studia matematyczne na Uniwersytecie Kijowskim. Następnie podjął tu studia lekarskie. Po uzyskaniu dyplomu w 1900 r. pracował na Kaukazie. W marcu 1920 r. wrócił do Polski i objął stanowisko naczelnego lekarza Państwowych Ubezpieczeń w Warszawie. Działał także jako wiceprezes w Towarzystwie Miłośników Astronomii. Ogłosił kilka prac z dziedziny matematyki, a także rozprawę o konstruowaniu teleskopów. W listopadzie 1923 roku Kasa Chorych w Sosnowcu zaoferowała mu stanowisko dyrektora Instytutu Rentgenowskiego. Odtąd osiadł na stałe w tym mieście i prowadził zakład do końca życia.

Był współzałożycielem i wiceprezesem Oddziału Polskiego Towarzystwa Przyrodników im. Kopernika w Zagłębiu Dąbrowskim. Rozwinął tam szeroką działalność odczytową z zakresu astronomii i matematyki. Był zwolennikiem teorii Einsteina budowy wszechświata. Znał sanskryt i entuzjazmował się filozofią indyjską. Z biegiem czasu wywiązała się u niego choroba wieńcowa, głównie z przepracowania, o czym wspominał dr K. Zahorski dodając, że: pracowitość jego posunięta była do fanatyzmu, chwili jednej nie chciał tracić bezużytecznie - te czynniki przyśpieszyły zgon, który nastąpił w Sosnowcu 23 lutego 1926 r. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim.

Żonaty z Amelią z domu Bili. Miał dwóch synów: Ludomira - inż. elektryka i Czesława - lekarza kolejowego.


Opracował: EMILIAN KOCOT

Źródło