Maria Klimas-Błahutowa

Maria Klimas-Błachutowa (1909 - 1994)

POWIEŚCIOPISARKA, PUBLICYSTKA

Urodziła się 8 kwietnia 1909 roku w Koziegłowach k. Myszkowa, jako córka Leona Klimasa, adwokata i Marii, z domu Stanek. Wychowała się w Dąbrowie Górniczej. Egzamin maturalny zdała w Sosnowcu (1928). W latach 1928-1932 studiowała polonistykę i germanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, ogłaszając teksty w miejscowej prasie. W 1932 została żoną Romana Błahuta, urzędnika w przemyśle górniczym.

Pracę zawodową rozpoczęła w 1937 jako polonistka w Gimnazjum i Liceum E. Zawidzkiej w Dąbrowie Górniczej. Debiutowała esejem Zagłębie w literaturze polskiej, wygłoszonym na antenie polskiego radia. W czasie okupacji, którą spędziła w Dąbrowie Górniczej, uczestniczyła w konspiracyjnej akcji tajnego nauczania (m.in. wraz z Marią Szulc).

W 1944 rozpoczęła pracę nad swą pierwszą powieścią, która poruszała problematykę zagłębiowską ("Na hałdach rosną ludzie"; książka wraz z przedmową Gustawa Morcinka ukazała się w 1947). Po wyzwoleniu uczestniczyła w tworzeniu szkolnictwa średniego w Dąbrowie Górniczej. Od września 1945 zamieszkała w Katowicach. Poświęciła się pracy literackiej (członek Związku Literatów Polskich) i publicystycznej (m.in.: "Życie Literackie", "Przemiany", "Kultura", "Panorama" kierownik działu kulturalnego, "Tygodnik Kulturalny", "Poglądy", "Polityka","Współczesność", "Życie Warszawy", "Szpilki").

Uhonorowana nagrodami w wojewódzkich konkursach literackich i Złotą Odznaką "Zasłużony dla rozwoju kultury woj. katowickiego". Zmarła 11 grudnia 1994 roku.

Twórczość - powieści i opowiadania: Na hałdach rosną ludzie. Powieść z życia Zagłębia Dąbrowskiego (1947), wyd. zm. Drogi do domu (1958); Miasto nad łuną (1953),Kamienna róża (1953), Przedmieście (1956), Siedem krów tłustych (1962), Dziewczyna z Wieży Babel (1965), Skandal w niebie (1969), Drzewo życia (1973), Mister Uniwersum (1976), Głowa do góry (1978).

Biogram opracowała Magdalena Cyankiewicz