Eugeniusz Arnold

Zagłębiowskie Biogramy
Eugeniusz Arnold
Imię i nazwisko	Eugeniusz Arnold
Data urodzenia	1866
Data śmierci	1935
Zawód	Lekarz, chirurg, działacz społeczny

Eugeniusz Arnold - lekarz, działacz społeczny. Urodził się w 1866 roku, jako syn Jana. Pracował jako chirurg w szpitalu górniczym w Sielcu, prezes Sieleckiego Towarzystwa Muzycznego, jego prywatny gabinet mieścił się przy ul. Warszawskiej 8. W 1907 roku zademonstrował jako pierwszy w Zagłębiu działanie aparatu rentgenowskiego. Od 1914 roku był prezesem Towarzystwa Lekarskiego Zagłębia Dąbrowskiego, członek Centralnego Komitetu Pomocy Górnoślązakom w Sosnowcu, w 1933 roku uhonorowano Go godnością członka honorowego Towarzystwa Lekarskiego Zagłębia Dąbrowskiego. Zmarł w 1935 roku.

Lekarz-chirurg. Ur. 30 grudnia 1866 r. we wsi Kącik, pow. Piotrków Trybunalski; maturę uzyskał w Płocku w roku 1886. Studiował medycynę początkowo w Warszawie, a później w Dorpacie. Dyplom uzyskał w roku 1894. Po studiach osiadł w Dąbrowie Górniczej jako lekarz wolno praktykujący w latach 1895-1902; w 1903 r. został lekarzem ambulatoryjnym i szpitalnym w Towarzystwie Górniczym "Hrabia Renard" w Sosnowcu- szpital sielecki; w 1905 r. dokształcał się w chirurgii na UJ. W 1906 r. został starszym lekarzem szpitala kopalni i ordynatorem oddziału chirurgicznego, a w 1911 r. lekarzem naczelnym szpitala kopalnianego (sieleckiego). Podczas I wojny światowej był lekarzem wojskowym w szpitalu fortecznym w Brześciu Litewskim (1914 r.), a później w Smoleńsku jako starszy ordynator szpitala polowego (1915-1917). W 1918 r., w Smoleńsku, był lekarzem jednostki artylerii polowej Armii Czerwonej. W tym samym roku wrócił do Sosnowca i objął stanowisko dyrektora Szpitala Sieleckiego (1918-1922). W 1919 r. był członkiem Głównego Komitetu Pomocy Górnoślązakom w Sosnowcu, opiekował się powstańcami śląskimi i uchodźcami. Po 20 latach zrezygnował z pracy, gdy zażądano od niego postępowania niezgodnego z etyką. Przeniósł się do Krzywinia, pow. Kościan (1922-1924), po czym został lekarzem w Kaliszu (1924-1925). Później praktykował w Raszkowie, pow. Odolana, stamtąd przeniósł się do Liskowa, pow. Kalisz. Pod koniec życia mieszkał w Korytkowie, pow. Turek (obecnie Adamów). Zmarł 2 lutego 1935 r. w Lubanowie, pow. Błaszki.

Był jednym z założycieli Towarzystwa Lekarskiego Zagłębia Dąbrowskiego w 1907 r., tzzykrotnie jego prezesem oraz członkiem Komisji Rewizyjnej. Na posiedzeniach TLZD wygłosił 25 referatów. Nadano mu godność Honorowego Członka tego Towarzystwa w 1932 r. W 1911 r. był założycielem i pierwszym prezesem oddziału Sosnowieckiego Towarzystwa Higienicznego Warszawskiego. Był organizatorem pierwszego pogotowia ratunkowego (konnego) przy kopalni.

Opracował EMILIAN KOCOT.

Źródła: PIOTR SZARFJKO - "Słownik Lekarzy Polskich XIX wieku ", Warszawa 1991 r.; "Pamiętnik XXV-letniej działalności i obchodu Jubileuszu Towarzystwa Lekarskiego Zagłębia Dąbrowskiego ", Sosnowiec 1933.