Jan Kmiotek

Jan Kmiotek urodził się 18 lutego 1933 roku w Strzemieszycach w rodzinie robotniczej. Ojciec Tadeusz, matka Maria z domu Olszak. Ożenił się z Marią Bilewicz i ma jednego syna Dariusza.

W 1938 r. w wypadku w kopalni Kazimierz Juliusz ginie ojciec, co powoduje, że życie rodziny staje się bardzo trudne. Okres okupacji przeżywa bez represji.

Po ukończeniu nauki w Technikum Chemicznym w Dworach ki Oświęcimia studiuje na Wydziale Chemii Politechniki Śląskiej w Gliwicach. W roku 1957 uzyskuje tytuł magistra inżyniera. W latach 1956 - 1958 pracuje jako asystent w Katedrze Chemii Sanitarnej. W 1958 r. podejmuje pracę w Zakładach Chemicznych Strem w Strzemieszycach, pracując na różnych stanowiskach, do dyrektora zakładu włącznie.

31 grudnia 1978 r. odchodzi z Zakładów. W latach następnych pracuje w różnych Zakładach - ZTE ERG w Ząbkowicach, Hucie Szkła Gospodarczego w Ząbkowicach, Spółdzielni Inwalidów DELAM, Miejskim Przedsiębiorstwie Gospodarki Komunalnej, Spółdzielni Inwalidów SZCZOTKARZ oraz na 3 letnim kontrakcie eksportowym z Firmy MOSTOSTAL Kraków w Magnitogorsku.

Po powrocie z Rosji, w roku 1991, po 42 latach pracy przeszedł na emeryturę. Pracując w Stremie, przez 17 lat był dyrektorem, a w innych zakładach na kierowniczych stanowiskach. W okresie pracy w ZCH POLLENA -STREM wspólnie z dyrektorem Instytutu Chemii Przemysłowej w Warszawie prof. dr. W. Szelejewskim opracował jako pierwszy w kraju strategiczny rozwój wszechstronnego wykorzystania oleju rzepakowego do produkcji bardzo cennych produktów chemicznych. Zrealizowano tylko jeden punkt programu, tj. uruchomienie produkcji środków myjących nie dających uczuleń. Zmiany organizacyjne zakładów Pollena w województwie katowickim w 1977 r. i zmiany dyrekt.ora w Zakładzie zniweczyły rozwój chemii gospodarczej na bazie oleju rzepakowego. Drugim znaczącym osiągnięciem było uruchomienie w 1972 r. produkcji jodoforów, wspólnie z prof. dr. inż. Alojzym Kłopotkiem, pracownikiem ICHP w Warszawie, który to produkt uratował Polskę przed masową pryszczycą i grzybicą bydła. (wyróżnienie MISTRZ TECHNIKI).

Jest rzeczoznawcą NOT w zakresie chemii gospodarczej i kosmetyków. W latach 1964 - 1976 był radnym MRN w Strzemieszycach, a w latach 1968 - 1972 pełnił społecznie funkcję wiceprzewodniczącego Prezydium MRN w Strzemieszycach. W okresie pełnienia funkcji radnego aktywnie uczestniczył w pracach na rzecz społeczności miasta.

W czasie pracy w ZCH STREM pełnił różne funkcje społeczne w PTTK, NOT, OSP, PZMOT. Był prezesem Zarządu KS UNIA Strzemieszyce. Kiedy przeszedł na emeryturę rozpoczął działalność literacko-historyczną poświęconą Zagłębiu Dąbrowskiemu. Jego opracowania, utrwalające tożsamość regionu, publikowane były w czasopismach lokalnych - "Głos Serca", "Strzemieszyce i Ja", "Raptularz Kulturalny", "Przegląd Dąbrowski", "Ekspres Zagłębiowski", "Wiadomości Zagłębia", Robotnik Śląski", Trybuna Robotnicza", "Przegląd Sławkowa".

Po śmierci dr. Jana Przemszy - Zielińskiego, wraz z synem Dariuszem zawiązał Klub Kronikarzy Zagłębia Dąbrowskiego jego imienia, skupiający historyków profesjonalnych jak i amatorów, pasjonatów zagłębiowskich. Dzięki uprzejmości redaktor naczelnej "Wiadomości Zagłębia" Pani Jagody Krzeszowiec, od 1999 r. Klub Kronikarzy miał do wykorzystania całą stronę gazety, publikując wiele opracowań historycznych.

Od 1966 r. jest członkiem Towarzystwa Przyjaciół Dąbrowy Górniczej. Założył też Towarzystwo Przyjaciół Strzemieszyc oraz Towarzystwo Promocji Dzielnicy Strzemieszyce.

Otrzymał honorowe wyróżnienie "zasłużony dla Historii Strzemieszyc" jako Nr l oraz "Srebrne Strzemię" jako Nr 2. (wyróżnienie strzemieszyckich Towarzystw). W roku 2005 otrzymał nagrodę prezydenta miasta Dąbrowy Górniczej, za utrwalenie tożsamości Zagłębia Dąbrowskiego.

Jest drugą kadencję społecznym członkiem Rady Muzeum Miejskiego "Sztygarka". W ramach działalności KLUBU KRONIKARZY organizował Sympozja Zagłębiowskie poświęcone utrwalaniu tożsamości Zagłębia Dąbrowskiego. Dotychczas odbyło się siedem sesji. Współautorami tych sesji były: Biblioteka Miejska w Sosnowcu, Biblioteka Miejska w Będzinie, Muzeum SZTYGARKA i Wyższa Szkoła HUMANITAS. Wyróżniony tytułem "Dąbrowianin roku 2007".

Wspólnie z synem Dariuszem zgromadził wiele dokumentów dotyczących historii Zagłębia Dąbrowskiego, z których najbardziej cenny jest zbiór starych widokówek od 1889 r., uważany przez filokartystów za jeden z największych zbiorów "zagłębiowskich pocztówek" w świecie. W działalności dydaktycznej przeprowadził w szkołach w Dąbrowie Górniczej, a także na spotkaniach organizowanych przez Miejską Bibliotekę Filia m 8 w Strzemieszycach, kilkadziesiąt lekcji o regionalizmie. Był konsultantem trzech prac magisterskich o tematyce regionalnej. Podjął inicjatywę dotyczącą redakcji czasopisma historycznego o ogólno-regionalnym zasięgu pt. "Zagłębie Dąbrowskie", jako odpowiednik wydawanego "Śląska", a także uważa za celowe starania, aby powołać radiostację "Zagłębiowskie Radio", która prowadziłaby działalność utrwalającą tożsamość regionu.

Otrzymał odznaczenia: Złoty i Srebrny Krzyż Zasługi, medal "zasłużony dla Województwa Katowickiego", złotą i srebrną odznakę honorową NOT. Jego hobby to muzyka taneczna i zbieractwo "zagłębianów." Mieszka w Dąbrowie Górniczej - Strzemieszycach.