Księstwo Siewierskie (1443-1790)
Księstwo Siewierskie (łac. Ducatus Severiensis; czes.Seveřské knížectví) - księstwo istniejące od 1341 roku do 1815 roku. Formalnie tytuł księcia siewierskiego używano do 1951 roku .Księstwo położone na Wyżynie Śląsko-Krakowskiej (Zachodniomałopolskiej) w dorzeczu Czarnej Przemszy i Warty. Zachodnią granice księstwa stanowiła rzeka Brynica ,a nastepnie przebiegała pomiędzy miejscowościami Woźniki i Koziegłowy i biegła do rzeki Lipinki. Lipnik stanowił północną granicę .W miejscu połaczenia z Wartą granica skręcała na południe . Rzeka Warta i Czarna Przemsza stanowią wschodnią granice .stanowiła wschodnią granicę Księstwa W skład księstwa wchodziły m.in.: Siewierz,Czeladź,Milowice,Łagisza, Małobądź (Będzin), Grodziec , Wojkowice, Sarnów (gm. Psary), Przeczów, Bobrowniki, Psary, Dobieszowice, Rogoźnik, Chrószczobród, Przeczyce, Siemonia, Mierzęcice, Targoszyce, Ożarowice, Pyrzowice(Perzowice, Zędek, Markowice, Pinczyce, Koziegłowy, Koziegłówki,Cynków, Rudnik Mały, Kamienica Polska, Rudnik Wielki.
Historia
Pierwsze wzmianka o Siewierzu pochodzi z 1125 roku . W dokumieńcie Legata papieskiego Idziego napisano, iż klasztor Benedyktów w Tyńcu pod Krakowem pobierał część opłat z targu i jatki w Siewierzu.
Książę dzielnicy krakowskiej, Kazimierz II Sprawiedliwy, po zdobyciu władzy w 1177, podarował księciu raciborskiemu Mieszkowi Plątonogiemu, Siewierz wchodzący w skład kasztelanii bytomskiej i kasztelanią oświęcimską. Na początku XIII wieku Siewierz był kasztelanią wchodzacą w skład księstwa opolska-raciborskiego. W 1241 roku w czasie najazdu tatarów nastapiło spalenie Siewierza. Ziemi siewierskiej jako odrębne terytorium została wspomniana raz pierwszy w dokumencie z 1266 r., Użyto wtedy formułu "districtus severiensis". W 1281 r., obszar księstwa siewierskiego przeszedł we władanie Kazimierza I Bytomsko-Kozielskiego.W 1337 r. Kazimierz Cieszyński kupił dystrykt siewierski książąt bytomskich.A w roku 1341 zaczęto używać określenia "księstwo siewierskie".
1. stycznia 1444 Jan Długosz w imieniu bp Zbigniewa Oleśnickiego wpłacił księciu Wacławowi cieszyńskiemu pierwszą ratę za Księstwo Siewierskie (zakupione przez biskupa 30.12.1443)
W latach 1443 - 1790 samodzielne księstwo, pod panowaniem książąt siewierskich, którymi byli kolejni biskupi krakowscy. Był to obszar niezależny od królów polskich.
Prawo
W Księstwie funkcjonowało twarde prawo i funkcjonował zakaz osadnictwa żydowskiego (jako, że był to teren katolickich biskupów krakowskich). Siewierz posiadał tzw. prawo miecza (prawo wykonywania wyroków śmierci). Funkcjonowało nawet powiedzenie: Bij kradnij, zabijaj, lecz Siewierz omijaj
Poczet książąt siewierskich
- 1312-1328 - Mieszko bytomski
- 1328-1337 - Władysław bytomski
- 1337-1358 - Kazimierz I cieszyński
- 1368-1410 - Przemysław I Noszak
- 1359-1368 - Bolko II Mały
- 1423-1455 - Zbigniew Oleśnicki
- 1455-1460 - Tomasz Strzępiński
- 1461-1463 - Jakub I z Sienna
- 1463-1464 - Jan V Gruszczyński
- 1464-1471 - Jan VI Lutek
- 1471-1488 - Jan VII
- 1488-1503 - Fryderyk Jagiellończyk
- 1503-1524 - Jan VIII Konarski
- 1524-1535 - Piotr III Tomicki
- 1536-1537 - Jan IX Latalski
- 1537-1538 - Jan X Chojeński
- 1538-1545 - Piotr IV Gamrat
- 1546-1550 - Samuel Maciejowski
- 1551-1560 - Andrzej II Zebrzydowski()
- 1560-1572 - Filip Padniewski
- 1572-1577 - Franciszek I Krasiński
- 1577-1591 - Piotr V Myszkowski
- 1591-1600 - Jerzy I Radziwiłł
- 1600-1605 - Bernard Maciejowski
- 1607-1616 - Piotr VI Tylicki
- 1616-1630 - Marcin Szyszkowski
- 1630-1631 - Andrzej III Lipski
- 1632-1634 - Jan XI Albert Waza
- 1635-1642 - Jakub II Zadzik
- 1642-1657 - Piotr VII Gembicki
- 1658-1679 - Andrzej IV Trzebicki
- 1681-1699 - Jan XII Małachowski
- 1700-1700 - Stanisław II Dąmbski
- 1701-1702 - Jerzy II Albrecht Denhoff
- 1710-1719 - Kazimierz Łubieński
- 1720-1732 - Felicjan Konstanty Szaniawski
- 1732-1746 - Jan XIII Aleksander Lipski
- 1746-1758 - Andrzej V Stanisław Załuski
- 1759-1788 - Kajetan Ignacy Sołtyk
- 1790-1800 - Feliks Turski
- 1911–1951 - Adam Stefan Stanisław Bonifacy Józef Sapieha herbu Lis
