Lichtuga Antek
Lichtuga „Antek” – niewielki statek morski z okresu międzywojennego należący do Towarzystwa „Żegluga Wisła-Bałtyk”, które zostało założone przez zakłady przemysłowe Zagłębia Dąbrowskiego.
Historia
Ogólnie lichtuga jest to kilkusettonowa, pełnopokładowa, barka rzeczna przystosowana do żeglugi morskiej dzięki wysokim burtom. Przeważnie bez napędu w związku z czym pływała w zestawie z holownikiem. Lichtugi morskie posiadały proste, dwumasztowe ożaglowanie skośne traktowane jako napęd uzupełniający i awaryjny. Ze względu na kształt kadłuba słabo pływały pod żaglami. Lichtuga wybudowana została około 1920 roku jako jednostka o nośności siedemset ton. W listopadzie 1926 roku została zakupiona od Bugsier, Reeder- und Bergungs AG. przez polskie Towarzystwo „ Żegluga Wisła-Bałtyk” w Tczewie, gdzie otrzymała nazwę „Antek”. Używana była do przewożenia węgla pochodzącego z kopalń Zagłębia Dąbrowskiego poprzez port w Tczewie do zagranicznych portów nadbałtyckich (głównie skandynawskich). Po likwidacji Towarzystwa „Żegluga Wisła-Bałtyk” w 1929 lichtuga została kupiona przez Marynarkę Wojenną RP i w 1930 roku po adaptacji w w Warsztatach Portowych Marynarki wojennej w Gdyni wg. projektu Aleksandra Potyrały przemianowana została na krypę minową o numerze KM 2. Miny mieściły się w ładowni i na międzypokładzie po sześć torów minowych ułożonych obok siebie. Ładowność 120 min, załoga 7-8 marynarzy. Krypa była wyposażona w karabiny maszynowe. W dniu 30 sierpnia 1939 roku krypa została przeholowana na pozycję znajdującą się 2,5 mili morskiej na północny zachód od Jastarni i obsadzona załogą.
Bibliografia
- Miciński J.: Trzy awarie. Gdańsk 1967.
- Górniczy Śląsk pod Polską banderą. Zabrze 1983, s. 23.
- Krypa minowa KM 2
