Alicja Dorabialska
| Zagłębiowskie Biogramy | |
| |
| Data i miejsce urodzenia | 14 października 1897 Sosnowiec |
| Data i miejsce śmierci | 7 sierpnia 1975 Warszawa |
| Miejsce spoczynku | Cmentarz na Powązkach w Warszawie (kw. 107–VI–6) |
| Zawód | fizykochemik, profesor Politechniki Lwowskiej, Warszawskiej i Łódzkiej |
Alicja Dorabialska - (ur. 14 października 1897 r. w Sosnowcu, zm. 7 sierpnia 1975 r. w Warszawie) polski fizykochemik, profesor Politechniki Lwowskiej, Warszawskiej i Łódzkiej
Życiorys
Urodziła się 14 październiku 1897 roku w Sosnowcu, jako córka naczelnika miejscowej poczty i matki nauczycielki. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. Emilii Plater. Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości w 1914r. rozpoczęła studia w Towarzystwie Kursów Naukowych w Warszawie. Od 1918r kontynuowała studia w Moskwie. W latach 1918–1922 była asystentką profesora Wojciecha Świętosławskiego w Zakładzie Chemii Fizycznej Politechniki Warszawskiej. W 1922 uzyskała tytuł doktora filozofii na Uniwersytecie Warszawskim za pracę Badania termochemiczne nad stereoizomerią ketoksymów. Pracę tą napisała pod kierunkiem prof. W. Lampego. W latach 1925–1926 kontynuuje studia uzupełniające pod kierunkiem Marii Skłodowskiej-Curie w Instytucie Radowym w Paryżu. Po powrocie do Warszawy, w 1928 habilituje się na Politechnice Warszawskiej w dziedzinie chemii fizycznej. W 1934 r. uzyskuje tytuł profesora nadzwyczajnego oraz nominację na kierownika Katedry Chemii Fizycznej Politechniki Lwowskiej. Została pierwsza kobietą z tytułem profesorskim Politechniki Lwowskiej. W maju 1940 - w ramach umowy przesiedleńczej między Niemcami a ZSRR wyjechała do Warszawy. W okresie okupacji wykładała na tajnych studiach w Warszawie. W 1945 przenosi się do Łodzi, gdzie otrzymuje nominację na profesora zwyczajnego. Jednocześnie obejmuje Katedrę Chemii Fizycznej na Wydziale Chemicznym Politechniki Łódzkiej. Zostaje pierwszym dziekanem Wydziału Chemicznego tej uczelni.
Osiągnięcia naukowe
Zajmowała się głównie problematyką: ciepła promieniowania radioizotopów, mikrokalorymetrią, przemianami alotropowymi,korozją metali, historią chemii. Wielki dorobek naukowy i pedagogiczny zawarła w 128. publikacjach, w tym 5 wydawnictwach podręcznikowych i aż 95 doniesieniach naukowych o przeprowadzonych pracach i uzyskanych rezultatach. Poświęcając wiele uwagi i czasu historii i ludziom chemii. Wydała ponadto 22. obszerne publikacje biograficzne o jej naukowych poprzednikach. Napisała również obszerną autobiografię pt. Jeszcze jedno życie, w którym zawarła nie tylko swoją drogę badań i kontaktów międzyludzkich, ale też wiele szczegółów biograficznych pozostałych ludzi nauki, postaci historycznych i współczesnych o sobie.
Biogram opracował: Piotr Dudała
