Jan Domarańczyk

Jan Domarańczyk - (1895—1978) - infułat, dziekan, proboszcz, kapłan diecezji kieleckiej a następnie diecezji częstochowskiej. Urodził się 18 listopada 1895 roku w Piotrkowie Trybunalskim. Jego rodzice, Józef i Petronela (z d. Ciążyńska), wywodzili się ze stanu mieszczańskiego. Początkowo nauki pobierał w szkole powszechnej w Radomsku (1903-1905), następnie w prywatnej szkole powszechnej w Piotrkowie Trybunalskim, w końcu w szkole powszechnej w Sosnowcu. Następnie powrócił do Piotrkowa Trybunalskiego, gdzie kontynuował naukę w miejscowym gimnazjum. Świadectwo dojrzałości uzyskał jednak w Kielcach. W 1915 r. wstąpił do Seminarium Duchownego w Kielcach. Po pięciu latach nauki w seminarium oraz studiach filozoficzno-teologicznych otrzymał święcenia kapłańskie w dniu 9 maja 1920 roku z rąk bpa kieleckiego Augustyna Łosińskiego. Pierwsze kroki duszpasterskie jako wikariusz stawiał w parafii Busko, a następnie po 6 miesiącach został skierowany do pracy w Zagórzu (Sosnowiec). Tam zastał go nowy podział administracji kościelnej powołujący do życia diecezję częstochowską bullą Piusa XI Vixdum Poloniae unitas. Zagłębie Dąbrowskie weszło w skład nowej diecezji częstochowskiej. W 1925 roku wraz z innymi księżmi został inkardynowany do nowej diecezji częstochowskiej. Ksiądz Biskup Teodor Kubina, jego nowy ordynariusz, od razu dostrzegł energię i gorliwość kapłańską młodego księdza wikariusza w Zagórzu, i mianował go w 1926 roku sekretarzem „Ligi Katolickiej”, z siedzibą w Częstochowie, której celem było podniesienie ducha religijnego w nowo powstałej diecezji. Zlecając mu w jej ramach specjalną troskę o młodzież. Od tej pory zamieszkał w Częstochowie, gdzie Redagował „Młodzież Polską” (dodatek do „Niedzieli”) i „Okólnik Związków Młodzieży Polskiej”. W 1927 roku podjął się także nauczania religii w miejscowej szkole kolejowej. W 1931 r. otrzymał nominację na probostwo do Dobryszyc. Proboszcz parafii Dobryszyce w latach 1931—1936. W tym okresie był członkiem miejscowego Dozoru Szkolnego oraz kapelanem Sióstr Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego w Radziechowicach. W 1936 roku biskup Teodor Kubina mianował go ojcem duchownym Częstochowskiego Seminarium Duchownego z siedzibą w Krakowie. Funkcję tę pełnił do 1946 roku, także w trudnym okresie drugiej wojny światowej. W międzyczasie otrzymał nominację na egzaminatora prosynodalnego z liturgiki (1936 r.) i cenzora ksiąg o treści religijnej (1938 r.). Ponadto prowadził wykłady z liturgiki w Seminarium Duchownym. Redagował w latach 1937—1946 diecezjalny kalendarz liturgiczny. Odbył pielgrzymkę do Rzymu (w 1938 r.). W 1944 roku został dyrektorem Unii Apostolskiej Kapłanów Świeckich. Od 1946 roku pełnił obowiązki proboszcza w Siewierzu w parafii pw. św. Macieja Apostoła. Przeprowadził tam renowację zabytkowego kościoła św. Jana Chrzciciela na cmentarzu. Pierwszy dziekan siewierski po przywróceniu dekanatu siewierskiego. Z jego inicjatywy zostały odlane dla parafii dwa dzwony (w zakładzie Kętach) w 1950 roku. Został w 1947 roku dyrektorem Związku Misyjnego Kleru oraz konsulatorem diecezjalnym. Po utworzeniu kapituły katedralnej w Częstochowie na życzenie bpa Zdzisława Golińskiego w 1951 roku, został mianowany kanonikiem gremialnym. Ten sam biskup w roku 1955 zlecił mu probostwo w parafii Matki Bożej Anielskiej w Dąbrowie Górniczej. Ponadto został także miejscowym dziekanem, gdzie przygotował w 1968 roku koronację czczonej od lat figury Matki Bożej Anielskiej. Był Przewodniczącym Diecezjalnej Komisji ds. Liturgii, Muzyki i Śpiewu Kościelnego. Na wniosek biskupa diecezjalnego Stefana Bareły, otrzymał w roku 1964 godność Prałata Domowego Jego Świątobliwości. Rok później został ceremoniarzem biskupim. Za całokształt jego działalności kościelnej w roku 1971 został mianowany Protonotariuszem Apostolskim (infułatem). W roku 1974 przeszedł na emeryturę. Zmarł w dniu 28 stycznia 1978 roku. Został pochowany na cmentarzu w Dąbrowie Górniczej.