Grzegorz Augustynik

Zagłębiowskie Biogramy
Grzegorz Augustynik
Imię i nazwisko	Grzegorz Augustynik
Data i miejsce urodzenia	25 listopada 1847 Sosnowiec
Data i miejsce śmierci	10 listopada 1929 Kraków
Zawód	ksiądz

Grzegorz Augustynik (1847 - 1929) – polski ksiądz rzymskokatolicki, działacz społeczno-kulturalny. Urodził się 25 listopada 1847 r. w Zagórzu, obecnie dzielnicy Sosnowca. Po ukończeniu szkoły elementarnej w Zagórzu w latach 1861-1869, rozpoczął naukę w gimnazjum w Piotrkowie Trybunalskim. W 1869 r. wstąpił na Wydział Medyczny Uniwersytetu Warszawskiego, jednak wkrótce przeniósł się do Seminarium Duchownego w Kielcach.

Święcenia kapłańskie otrzymał 31 sierpnia 1872 r. Studia teologiczne kontynuował w Akademii Duchowej w Petersburgu. Nie ukończył ich jednak i po powrocie został wikariuszem – początkowo w parafii Janina, następnie – w Siemoni, Bobrownikach, Grodźcu i Czeladzi. W latach 1883-1897 był administratorem parafii i dziekanem we Włoszczowie.. Dwukrotnie był proboszczem w Dąbrowie Górniczej (1897-1902 i 1906-1916), gdzie rozwinął intensywną działalność duszpasterską i społeczno-kulturalną. Zainicjował w Dąbrowie Górniczej Stowarzyszenie Robotników Chrześcijańskich, rodzaj związku zawodowego, który dbał zarówno o formację religijno-moralną jak i upominał się o prawa ludzi pracy i prowadził szeroką działalność społeczną, kulturalną i charytatywną w swoim otoczeniu. W latach 1902-1906 zarządzał parafią Książ Wielki.

W 1916 r. przeniósł się do diecezji włocławskiej, gdzie został proboszczem w Łasku. W 1921 r. zrezygnował z działalności duszpasterskiej i zamieszkał na Jasnej Górze.

Prowadził intensywną działalność piśmienniczą obejmującą kilkadziesiąt pozycji zwartych i liczne artykuły z problematyki społeczno-religijnej. Opublikował wiele książeczek do nabożeństwa, modlitewników i rozmyślań, w których prócz wydarzeń z życia Chrystusa, Matki Boskiej i świętych, często dołączał litanie i rozważania („Wzór prawdziwie dobrej i pobożnej sługi, czyli nabożeństwo do świętej Zyty patronki stanu służebnego z Jej życia zebrane i do naśladowania dla służących podane obejmuje: Mszę św., Koronkę, Nowennę, Żywot i rozmyślania o śmierci św. Zyty i inne modlitwy”). Napisał również kilka książek historycznych (liczne monografie miejsc kultu, historie znanych sanktuariów, biografie świętych i wybitnych kapłanów), w których prócz części związanej z dziejami miejsca bądź osoby, zamieszczał prawdy katechizmowe, pieśni kościelne, modlitwy („Wspomnienie pośmiertne o księżach: Dominiku Kapuścińskim, Tadeuszu Konarskim, Karolu Rogalskim, Michale Sławęcie, Edmundzie Taylorze”).

Wydał książki i broszury, które wykorzystywał do pracy duszpasterskiej np. „Przewodnik katechizmowy przysposabiający dzieci do pierwszej spowiedzi i Komunii Świętej” oraz o tematyce patriotycznej, w których wskazywał na niewolę narodu i działalność zaborców jako przyczyny obniżające poziom życia intelektualnego i religijno-moralnego polaków. Liczne broszury ks. Augustynika oraz artykuły były głównie skierowane przeciw działającym w Dąbrowie Górniczej mariawitom i socjalistom. Czasem wydawał broszury anonimowo, jak np. „Ciekawa historia, co robią księża w Zagłębiu Dąbrowskim”. Znaczną część swoich publikacji wydał w Drukarni Franciszka Czerwińskiego w Warszawie, pozostałe w Drukarni Edmunda Miłka i Spółki oraz w Drukarni „St. Święcki” w Dąbrowie Górniczej, pozostałe w drukarniach w Częstochowie, Kielcach a oraz w Krakowie. Jego modlitewniki m. in. poświęcone nabożeństwu majowemu były również popularne na Górnym Śląsku.

Był jednym z wielu wychowanków Sługi Bożej Wandy Malczewskiej (1822-1896) i Jacka Siemieńskiego. Był też pierwszym jej biografem. Książka jej poświęcona: Miłość Boga i Ojczyzny okazana w czynach czyli żywot świętobliwej Polki Panny Wandy Justyny Nepomuceny Malczewskiej, jej objawienia i przepowiednie dotyczące kościoła i Polski doczekała się kilku wydań.

Zasłynął także jako budowniczy monumentalnej świątyni p.w. NMP Anielskiej, wybudowanej dzięki ofiarności robotników dąbrowskich. Jego staraniem wznoszony kościół otrzymał na mocy breve papieża Leona XIII tytuł honorowy Bazyliki w roku 1901 (probazyliki) i został agregowany do bazyliki św. Piotra w Rzymie. Ks. Augustynik był żarliwym propagatorem kultu maryjnego. Założył w tym celu Bractwo Matki Bożej Anielskiej i Najświętszego Sakramentu. Opublikował wiele książeczek do nabożeństwa i broszur maryjnych. Odznaczony został godnością prałata Jego Świątobliwości oraz najwyższymi odznaczeniami państwowymi: orderem "Pro Ecclesia et Pontifice", orderem "Polonia Restituta" i krzyżem legionowym.

Zmarł w Krakowie 10 listopada 1929 roku. Pochowany został 15 listopada 1929 roku w kaplicy Porcjunkula obok wzniesionej przez siebie świątyni.

Więcej informacji: http://pl.wikipedia.org/wiki/Grzegorz_Augustynik