Księstwo Siewierskie (1443-1790): Różnice pomiędzy wersjami
mNie podano opisu zmian |
|||
| Linia 8: | Linia 8: | ||
W dokumieńcie Legata papieskiego Idziego napisano, iż klasztor Benedyktów w Tyńcu pod Krakowem pobierał część opłat z targu i jatki w Siewierzu. | W dokumieńcie Legata papieskiego Idziego napisano, iż klasztor Benedyktów w Tyńcu pod Krakowem pobierał część opłat z targu i jatki w Siewierzu. | ||
Książę dzielnicy krakowskiej, Kazimierz II Sprawiedliwy, po zdobyciu władzy w 1177, podarował Mieszkowi Plątonogiemu, | Książę dzielnicy krakowskiej, Kazimierz II Sprawiedliwy, po zdobyciu władzy w 1177, podarował księciu raciborskiemu Mieszkowi Plątonogiemu, Siewierz wchodzący w skład kasztelanii bytomskiej i kasztelanią oświęcimską. | ||
Na początku XIII wieku Siewierz był kasztelanią wchodzacą w skład księstwa opolska-raciborskiego. W 1241 roku w czasie najazdu tatarów nastapiło spalenie Siewierza. Ziemi siewierskiej jako odrębne terytorium została wspomniana raz pierwszy w dokumencie z 1266 r., Użyto wtedy formułu '''"districtus severiensis"'''. W 1281 r., obszar księstwa siewierskiego przeszedł we władanie Kazimierza I Bytomsko-Kozielskiego. | |||
1. stycznia 1444 Jan Długosz w imieniu bp Zbigniewa Oleśnickiego wpłacił księciu Wacławowi cieszyńskiemu pierwszą ratę za Księstwo Siewierskie (zakupione przez biskupa 30.12.1443) | 1. stycznia 1444 Jan Długosz w imieniu bp Zbigniewa Oleśnickiego wpłacił księciu Wacławowi cieszyńskiemu pierwszą ratę za Księstwo Siewierskie (zakupione przez biskupa 30.12.1443) | ||
W latach 1443 - 1790 samodzielne księstwo, pod panowaniem książąt siewierskich, którymi byli kolejni biskupi krakowscy. Był to obszar niezależny od królów polskich. | W latach 1443 - 1790 samodzielne księstwo, pod panowaniem książąt siewierskich, którymi byli kolejni biskupi krakowscy. Był to obszar niezależny od królów polskich. | ||
Wersja z 15:52, 26 paź 2011
Księstwo Siewierskie (łac. Ducatus Severiensis; czes.Seveřské knížectví) - księstwo istniejące od 1341 roku do 1815 roku. Formalnie tytuł księcia siewierskiego używano do 1951 roku .Księstwo położone na Wyżynie Śląsko-Krakowskiej (Zachodniomałopolskiej) w dorzeczu Czarnej Przemszy i Warty. Zachodnią granice księstwa stanowiła rzeka Brynica ,a nastepnie przebiegała pomiędzy miejscowościami Woźniki i Koziegłowy i biegła do rzeki Lipinki. Lipnik stanowił północną granicę .W miejscu połaczenia z Wartą granica skręcała na południe . Rzeka Warta i Czarna Przemsza stanowią wschodnią granice .stanowiła wschodnią granicę Księstwa W skład księstwa wchodziły m.in.: Siewierz,Czeladź,Milowice,Łagisza, Małobądź (Będzin), Grodziec , Wojkowice, Sarnów (gm. Psary), Przeczów, Bobrowniki, Psary, Dobieszowice, Rogoźnik, Chrószczobród, Przeczyce, Siemonia, Mierzęcice, Targoszyce, Ożarowice, Pyrzowice(Perzowice, Zędek, Markowice, Pinczyce, Koziegłowy, Koziegłówki,Cynków, Rudnik Mały, Kamienica Polska, Rudnik Wielki.
Historia
Pierwsze wzmianka o Siewierzu pochodzi z 1125 roku . W dokumieńcie Legata papieskiego Idziego napisano, iż klasztor Benedyktów w Tyńcu pod Krakowem pobierał część opłat z targu i jatki w Siewierzu.
Książę dzielnicy krakowskiej, Kazimierz II Sprawiedliwy, po zdobyciu władzy w 1177, podarował księciu raciborskiemu Mieszkowi Plątonogiemu, Siewierz wchodzący w skład kasztelanii bytomskiej i kasztelanią oświęcimską. Na początku XIII wieku Siewierz był kasztelanią wchodzacą w skład księstwa opolska-raciborskiego. W 1241 roku w czasie najazdu tatarów nastapiło spalenie Siewierza. Ziemi siewierskiej jako odrębne terytorium została wspomniana raz pierwszy w dokumencie z 1266 r., Użyto wtedy formułu "districtus severiensis". W 1281 r., obszar księstwa siewierskiego przeszedł we władanie Kazimierza I Bytomsko-Kozielskiego.
1. stycznia 1444 Jan Długosz w imieniu bp Zbigniewa Oleśnickiego wpłacił księciu Wacławowi cieszyńskiemu pierwszą ratę za Księstwo Siewierskie (zakupione przez biskupa 30.12.1443) W latach 1443 - 1790 samodzielne księstwo, pod panowaniem książąt siewierskich, którymi byli kolejni biskupi krakowscy. Był to obszar niezależny od królów polskich.
W Księstwie funkcjonowało twarde prawo i funkcjonował zakaz osadnictwa żydowskiego.
