Eugeniusz Arnold

Zagłębiowskie Biogramy
Eugeniusz Arnold
Imię i nazwisko	Eugeniusz Arnold
Data urodzenia	1866
Data śmierci	1935
Zawód	Lekarz, chirurg, działacz społeczny

Eugeniusz Arnold - syn Jana, lekarz-chirurg i działacz społeczny. Urodzony w 1866 roku. Chirurg szpitala górniczego na Sielcu, prezes Sieleckiego Towarzystwa Muzycznego. Jego prywatny gabinet mieścił się przy ul. Warszawskiej 8. W 1907 roku zademonstrował jako pierwszy w Zagłębiu działanie aparatu rentgenowskiego. Od 1914 roku był prezesem Towarzystwa Lekarskiego Zagłębia Dąbrowskiego, członek Centralnego Komitetu Pomocy Górnoślązakom w Sosnowcu, w 1933 roku uhonorowany godnością członka honorowego Towarzystwa Lekarskiego Zagłębia Dąbrowskiego. Zmarł w 1935 roku.

Życiorys

Eugeniusz Arnold urodził się 30 grudnia 1866 roku we wsi Kącik (pow. Piotrków Trybunalski). Maturę uzyskał w Płocku w roku 1886. Studiował medycynę - początkowo w Warszawie, później w Dorpacie. Dyplom uzyskał w roku 1894. Po studiach osiadł w Dąbrowie Górniczej jako lekarz wolno praktykujący w latach 1895-1902. W 1903 r. został lekarzem ambulatoryjnym i szpitalnym w Towarzystwie Górniczym "Hrabia Renard" w sosnowieckim szpitalu sieleckim. W 1905 r. dokształcał się w chirurgii na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1906 r. został starszym lekarzem szpitala kopalni i ordynatorem oddziału chirurgicznego, a w 1911 r. lekarzem naczelnym szpitala kopalnianego (sieleckiego).

Podczas I wojny światowej był lekarzem wojskowym w szpitalu fortecznym w Brześciu Litewskim (1914 r.), a później w Smoleńsku jako starszy ordynator szpitala polowego (1915-1917). W 1918 roku, w Smoleńsku, był lekarzem jednostki artylerii polowej Armii Czerwonej. W tym samym roku wrócił do Sosnowca i objął stanowisko dyrektora Szpitala Sieleckiego (1918-1922). W 1919 r. był członkiem Głównego Komitetu Pomocy Górnoślązakom w Sosnowcu, opiekował się powstańcami śląskimi i uchodźcami. Po 20 latach zrezygnował z pracy, gdy zażądano od niego postępowania niezgodnego z etyką. Przeniósł się do Krzywinia (pow. Kościan) (1922-1924), po czym został lekarzem w Kaliszu (1924-1925). Później praktykował w Raszkowie (pow. Odolana), stamtąd przeniósł się do Liskowa (pow. Kalisz). Pod koniec życia mieszkał w Korytkowie (pow. Turek, obecnie Adamów). Zmarł 2 lutego 1935 roku w Lubanowie (pow. Błaszki).

Był jednym z założycieli Towarzystwa Lekarskiego Zagłębia Dąbrowskiego w 1907 roku, trzykrotnie jego prezesem oraz członkiem Komisji Rewizyjnej. Na posiedzeniach TLZD wygłosił 25 referatów. Nadano mu godność Honorowego Członka tego Towarzystwa w 1932 roku. W 1911 roku był założycielem i pierwszym prezesem oddziału Sosnowieckiego Towarzystwa Higienicznego Warszawskiego. Był organizatorem pierwszego pogotowia ratunkowego (konnego) przy kopalni.

Opracował EMILIAN KOCOT.

Źródła:

• Piotr Szarejko, Słownik Lekarzy Polskich XIX wieku, Warszawa 1991 r.
• Pamiętnik XXV-letniej działalności i obchodu Jubileuszu Towarzystwa Lekarskiego Zagłębia Dąbrowskiego, Sosnowiec 1933.

Źródło

Emilian Kocot: Lekarze Zagłębia Dąbrowskiego - Wstęp do słownika biograficznego (zamieszczone na stronie za zgodą autora)